How Do You Say So

I was about to get married, but my boyfriend of nine years had no idea. Why? All because his recently divorced ex-girlfriend waltzed back into town, and he threw himself into her life without hesitation. The knight in shining armor was back, ready to save the day. The moment they saw each other, it was like a scene from a bad romance novel. Their gazes lingered, sparks flying, the kind that screamed, “Oh, we’re soulmates reunited.” To welcome her back, he had 9,999 Juliet roses flown in to decorate her room. Why? All because it was a promise he had made to her long ago. How sweet. Except for one small problem: I’m severely allergic to pollen. When I woke up in the hospital after an emergency rescue, I didn’t cry, yell, or demand answers. No, I pulled out my phone and texted my parents, "Please help me arrange a marriage. I’m done."

“You have such a pretty face, if only you would lose some weight.” Tory has heard that all of her life. In her solitary life she eats alone and daydreams about having a handsome boyfriend who could accept all of her. Daily she finds herself running to catch her bus and knowing that she is the laughing stock of the other commuters. And then one day she literally finds herself ‘falling’ into the lap of one of the commuters; an exotically handsome white man. Tory finds that she is unable to stop thinking about him and daydreaming about the life he must live. But Mr. Gorgeous must be either married or gay because she sees him dismissing the attention of gorgeous women left and right.Never in a million years would she ever guess that hers was the only attention he was interested in… They Say Love is Blind is created by Pepper Pace, an EGlobal Creative Publishing signed author.

จะมารักอะไรในวันที่เธอเดินออกมา ทำไมตอนที่เราสองคนอยู่ด้วยกันเขาจึงไม่เห็นคุณค่า นี่สินะที่เรียกว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา

ผู้หญิงคนนั้นก็มีค่าเหมือนชื่อของเธอนั่นล่ะ ปกติผมกินอาหารหรูแต่ไม่ได้หมายความว่าจะติดดินไม่เป็น อาหารธรรมดาอย่าง " ข้าวแกง" ผมก็เคยกิน แต่พอได้กินแล้วก็ขอกินแค่ครั้งเดียวว่ะ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วเพราะข้าวแกงที่ผมกิน...มันสกปรกเกินไป

-กราฟ- คิดยังไงกับปั้นหยาเหรอครับ? ไซต์หมากระเป๋าแบบนั้นห่างไกลคำว่าสเปคของผมเยอะ ที่เห็นควงๆ ก็แค่เอามาแก้ขัดกับ...แก้แค้น -ปั้นหยา- อย่าถามว่าฉันคิดยังไงกับไอ้พี่กราฟอีกนะคะ ไอ้เฮงซวยที่ทั้งชีวิตมีแต่กราฟความเลวระยำแบบนั้นเอาไปทำหมันเถอะค่ะ อย่าปล่อยให้ไปแพร่พันธ์ที่ไหนเลย!

"อื้อออ ซี๊ดด กระแทกแรงๆ เลยค่ะที่รัก อ๊ะ อ๊ะ" ปัง! "แอล!" "เฮ๊ย! เข้ามาทำไมวะ" "ยังกล้าถามอีกเหรอ ฉันมากกว่าไหมที่ต้องถามนายว่ากำลังทำบ้าอะไร" "ซี๊ดดด เอากันอยู่ไง ไม่มีตาดูรึไง" "ก็เพราะมีตาดูไง ถึงได้ถาม นายทำแบบนี้ได้ยังไง นายคบกับฉันแต่มาเอากับผู้หญิงคนอื่นนี่นะ!" "ก็เธอไม่ให้ฉันเอา ฉันก็ต้องมาเอากับคนอื่นสิวะ รู้แล้วก็รีบออกไปสักที ขัดจังหวะชิบ"

Grace Anderson is a striking young lady with a no-nonsense and inimical attitude. She barely smiles or laughs, the feeling of pure happiness has been rare to her. She has acquired so many scars and life has thought her a very valuable lesson about trust. Dean Ryan is a good looking young man with a sanguine personality. He always has a smile on his face and never fails to spread his cheerful spirit. On Grace's first day of college, the two meet in an unusual way when Dean almost runs her over with his car in front of an ice cream stand. Although the two are opposites, a friendship forms between them and as time passes by and they begin to learn a lot about each other, Grace finds herself indeed trusting him. Dean was in love with her. He loved everything about her. Every. Single. Flaw. He loved the way she always bit her lip. He loved the way his name rolled out of her mouth. He loved the way her hand fit in his like they were made for each other. He loved how much she loved ice cream. He loved how passionate she was about poetry. One could say he was obsessed. But love has to have a little bit of obsession to it, right? It wasn't all smiles and roses with both of them but the love they had for one another was reason enough to see past anything. But as every love story has a beginning, so it does an ending.

ใคร ๆ ก็เป็นเมียผมได้ทั้งนั้นล่ะครับ ใครนอนกับผมแล้วอยากจะครางแทนตัวว่า เมีย ก็ตามสบาย แต่ผม “ไม่เคยเป็นผัวของใคร” ก็แค่นั้นเอง

"คุณ! ข่มขืนฉัน!" "ฉันไปทำเธอตอนไหน?" "ตอนไหนเหรอ ก็เมื่อคืนไงไอ้คนทุเรศ!" "เมื่อคืนฉันเมาเละ อย่ามาใช้มุกตื้น ๆ จับฉันมันไม่สำเร็จ" "จับบ้าอะไรฮะ ฉันโดนข่มขืนฉันเสียหายนะไอ้ชั่ว" "ก็บอกว่าไม่ได้ทำไงวะ" "เมาเหมือนหมาแล้วจำไม่ได้ว่าข่มขืนผู้หญิงเหรอ!" "ก็บอกว่าไม่ได้ทำไงวะ!" "ก็บอกว่าทำไงวะ!!"

Emillia Lucille has everything. Money, looks, fame, family. You name it, she has it. Her luxury is never ending, so is her career as a model in an international agency owned by her father. Many envy her. Many tried to be her, but they failed. She is invincible. With her cold heart and charming look, she became the person every man and woman wanted and hated at the same time. But everything changed when she received a photo from an anonymous sender. A photo she ought to keep until she dies. A photo that can harm not only her career but also herself. A photo that will reunite her with her lost self and its acquaintances. Will she be able to reconnect to the past and fight the situation she was fated to face? Or will she be forever locked from it? And just like it, will she remain so far away?