Chapter 03

Saturday...

Wala akong ginagawa pag ganitong week-ends. Gusto ko sana mag-mall pero, alam kong busy si Katharine sa anak niya. I meet his son before, ang cute nga niya kasi manang-mana siya kay Katharine.

Naligo muna ako bago lumabas ng kuwarto. Sigurado naman ako na wala si Ry pag ganitong week-ends, e. Ewan ko ba kung bakit laging wala iyon, pansin ko rin na madalas siyamg umaalis pag madaling araw. Maybe, they secretly see each other.

"What do you want to eat?" Muntik na akong mapatalon sa gulat nang biglang magsalita si Ry.

"Bakit n-nandito ka?" Nagtataka kong tanong. Seryoso lang niya akong tiningnan, para bang sobrang mali na itanong ko iyon sa kaniya.

"I'm living here. What do you expect?" Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko.

"I-i mean...bakit hindi ka umalis? I'm sorry w-what I mean is that nasanay ako na umaalis ka." I can see the guilt in his eyes.

"Kumain kana." Tipid niyang sabi. Sinulyapan ko ang niluto niya. Sinigang, itlog at sausage.

"Are you sick? Are you going to die--" natigilan ako nang galit niya akong tiningnan. "I'm sorry." Nahihiya akong naupo sa tapat niya.

"P-pero wala ka bang sakit?" Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko nang muli niya akong tingnan.

"Ganoon ba ako kasamang asawa?" Dahan-dahan akong tumango. I don't want to pretend or lie anymore.

"Tsk!" Nagsimula na kaming kumain. Hindi ito ang unang pagkakataon na sabay kaming kumain pero, bakit parang kakaiba ang araw na 'to?

Bumuntong-hininga ako at muling tuningin sa kaniya. "May kailangan ka ba?" I asked. Hindi ko alam kung bakit kumunot ang noo niya sa naging tanong ko. To be honest, wala akong inisip kagabi kung hindi ang tungkol sa aming dalawa.

"I'm not cheating on you." Deretso niyang sagot. Hindi ako sumagot. Wala naman akong dapat sabihin kasi alam kong wala rin namang saysay iyon.

I realized that loving someone is not about staying for them, it's not about holding on to something who couldn't love us back. It's not about begging for their attention. Love is about being at peace when that person's around, when the care and respect was still there even after all the trials.

"I want you to trust me, Leandra." Kumunot ang noo ko. "I want to trust me as your husband." Mabilis akong nag-iwas ng tingin. Ramdam ko bigla ang pangingilid ng luha sa mata ko. It's been 3 years.

This is the first na sinabi niyang asawa ko siya. Na he's my husband. Mariin akong napapikit, ilang oras na ang nakalipas pero hindi pa rin maalis sa utak ko iyong sinabi niya. He's asking me to trust him.

Yes, sa tagal naming mag-asawa, ngayon lang may na involve na babae. Minsan umaalis siya pero, alam kong kay tita siya umuuwe pero, bakit gusto niya akong magtiwala?

Kath?

Yes?

Busy ka ba? I mean, may ginagawa ka ba?

Wala naman. Tulog si baby.

Mabilis ko siyang tinawagan nang mabasa itong reply niya sa akin.

"May problema ba?" Hindi talaga maalis sa isip ko ang mga sinabi niya. Why would you settle for less if someone's willing to treat you right?

"Nalilito ako." Muli akong napabuntong-hininga. "Gusto kong pakawalan siya."

"But?" Tanong naman niya.

"Gusto kong mag-file ng annulment, kasi gano'n naman talaga iyon, hindi ba? If you really love that person, let him go if hindi siya masaya sa relasyon niyo." Hindi ko alam kung ano ba dapat ang maramdaman ko. "But, I don't know why? Nagbago iyong plano ko kagabi nang maabutan ko si Ry sa kusina. He asked me to trust him. Kasi asawa ko raw siya." Natigilan ako nang mahinang tumawa si Katharine.

"Then, trust him. Ikaw na rin ang nagsabi, you love him so much that you choose to stay kahit nagmu-mukha kanang tanga." Napanguso ako. May ganyan siyang ugali pero alam kong kahit anong mangyari hindi siya aalis sa tabi ko.

Madami pang sinabi si Katharine sa akin kaya no'ng marinig kong umiyak ang anak niya, ako na ang nagpaalam at tumapos ng pag-uusap namin.

I believe him.

Kung nakaya kong manatili ng tatlong taon, bakit ngayon pa ako susuko?

***

Sobrang bilis talaga ng oras. Kahit naman sunday bukas, feeling ko wala kaming maayos na pahinga.

"Are you free tomorrow?" Hindi ko inaasahang tanong ni Ryven. Kasalukuyan akong nasa sala nang bigla siyang mapadaan. May dala siyang ice cream. Nagtataka ko siyang tiningnan nang maupo siya sa tabi ko.

"What? Nagtatabi tayo sa isang kama, Leandra." Tama naman siya. Pero, wala naman sina mommy para magpanggap siya. "Are you free tomorrow?" Muli niyang tanong. Unti-unti akong umiling.

"May practice kami, cheerdance." Marahan siyang tumango.

"What time? Is it whole day practice?"Hindi ko talaga alam kong ano ang trip niya sa buhay. I mean, kahit naman nandito sina mommy, hindi siya ganito sa akin.

"8 am to 12 pm." Muli kong sagot.

"Any plan after that?" Pinagtaasan ko siya ng kilay.

"Wala naman. Bakit?" Deretso kong tanong.

"Hatid kita, then let's have

lunch and dinner together." My lips parted. Hindi ko alam kung ano ba ang trip niya sa buhay. He hates and treat me like I'm invisible but now? Hindi ko na alam.

"Goodnight." He said before going back to his room. Na para bang hindi dapat ako magulat kasi nga mag-asawa kami. But, this is not normal, for our 3 years marriage, wala siyang ginawa kung hindi paiyakin ako.

Naguguluhan man ay pinilit kong makatulog. Wala naman akong mapapala, e, siguro nakokonsensya siya dahil sa mga sinabi ni Krayze.

"Please....j-just let her go!" Umiling ako habang nakatitig kay Krayze. No! I just can't leave him!

"It's not her fault! Just please don't hurt her!" Parehong nakatali ang kamay namin ni Krayze.

Halos walang tigil sa pagpatak ang luha sa mga mata ko. "Please....pakawalan niyo na po kami." Pagmamakaawa ko.

"N-no! Please!" Halos mamaos na ako kakasigaw. "Ano ba ang kailangan niyo sa amin?!" Sigaw ko nang makitang tinutok niya ang baril kay Krayze!

Napabalikwas ako nang bangon. I don't know what exactly happened that night. All I know is I married his brother. Nagising nalang ako isang araw na lumalayo na siya sa akin. Na para bang may nagawa akong kasalanan sa kaniya.

"Seryoso ka ba?" Tanong ko kay Ryven nang maabutan ko siya sa sala. Mukhang kanina na pa siya nakaayos. Wala ako sa mood mag-breakfast ngayon kaya I'm wearing denim shorts and crop top since practice nga namin sa cheerdance.

"Kuamain kana?" Tanong niya. Umiling ako.

"Hindi ako kumakain pag may practice." Mahigpit si Sofia, lalo na pagdating sa timbang namin.

Kumunot ang noo niya "Why?" Nagtataka niyang tanong. Bumuntong-hininga ako.

"Wala kang pasok, hindi ba? Okay lang naman kung huwag muna akong ihatid." Ayaw ko naman na ganito siya sa akin tapos bukas, hindi na.

"I insist. Let's go? What about coffee?" Muli niyang tanong. Tumango nalang ako at naunang sumakay sa kotse niya.

Just enjoy the moment, Leann.

"Coffee lang ba?" Tanong niya nang nasa tapat kami ng Cafe Shop. Malapit lang naman 'to sa school kaya bumaba na ako. "Sasama ka sa loob?" Nagtataka niyang tanong.

"No. Hintay ko iyong coffee tapos maglalakad nalang ako. Madaming tao sa school pag ganitong practice." Seryoso lang siya akong tiningnan, na para bang may mali sa sinabi ko.

"And? Get in the car, Leandra. Ihahatid kita." Wala akong nagawa nang muli niya akong pagbuksan. Well, siya lang naman iyong iniisip ko, paano kung may makakita sa kaniya? Siya lang naman itong ayaw ipaalam na mag-asawa kami. And that's fine since ayaw ko rin naman na husgahan siya ng mga tao.

Hirap pala talaga gumawa ka ng desisyon, hindi naman dahilan na bata pa ako no'n kasi may sarili akong pag-iisip. Naging makasarili ako at dapat kong tanggapin na mali talaga ako.

"Here. Bumili rin ako ng pancakes para hindi ka magutom." Nakangiti kong tinanggap iyon. "Salamat." I said.

"Ry," Hindi ko alam kung kailangan ko pa bang sabihin iyong panaginip ko sa kaniya. A dream that part of our past.

"Hm? Are you okay?" Tanong niya nang hindi ako sumagot.

"Nanaginip ako kagabi," Kita ko ang pag-alala sa mga mata niya. I can't blame him, muntik na siyang mawalan ng kapatid.  "Sometimes I'm thinking...ano kaya ang buhay na meron tayo kung hindi ko pinilit ang kasal na 'to? Maybe, magkasundo pa kayo ni Krayze, maybe, you still treat me like your own little sis." Malalim akong napabuntong hininga.

"And I realized how selfish I am, Ry, I remember how happy you--"

"What do you want to say, Leandra?" Putol niya sa sasabihin ko.

"I want an annulment. Gusto kitang maging masaya." Natigilan ako nang marahan siyang magpark. Nasa tapat na pala kami ng university. Kita ko ang lungkot sa mata niya pero, hindi ko iyon pinansanin.

"Walang annulment na mangyayari. Let's talk about this later." Sabi niya bago ako pagbuksan ng pinto. Hindi ko rin alam kung bakit ko nasabi iyon.

Siguro dahil alam kong napipilitan lang siya sa akin. Na ang dami kong sinayang na panahon, na baka isa siya sa mga sikat na lawyer kung hindi lang ako pumasok sa buhay niya.

"Akala ko hindi kana darating, Leann, 8:30 na, e. Kanina pa galit si Sofia." Salubong sa akin ni Lorie. Hindi kasi sumama si Katharine sa cheerdance.

Gano'n siguro pag may anak kana, na mas pinipili mong bigyan ng pansin o inuuna ang anak mo kaysa sa ibang bagay.

"Ano ba, Ms. Torres! Sinasadya mo ba talagang magkamali?!" Sigaw ni Sofia. Natigilan ang ilang basketball player na may practice din ngayon. "From the top! Tanga-tangahan kasi." Ngumiti ako kay Lorie nang mabasa ang pag-alala sa mata niya. Kanina pa ako nagkakamali, hindi maalis sa isip ko iyong sinabi ni Ryven.

"1,2,3....S-hit! Ano ba ang problema mo, ha? Kanina pa kami pabalik-balik, wala na tayong natapos na step dahil diyan sa katangahan mo!" Muling sigaw ni Sofia nang bigla akong matumba.

"Ms. Rodriguez!"

"Sofia!"

Magkasabay na tawag ni Ryven at Krayze kay Sofia. Hindi ko alam na nandito pala siya court.

"Sir, nandito po pala kayo." Nahihiyang saad ni Sofia.

"You can talk to her properly, ask her what's wrong." Panimula ni Ryven at kunot noo siyang sumulyap sa amin ni Krayze.

"Are you okay?" Hawak-hawak ni Krayze ang braso ko dahil tinulungan niya akong tumayo.

"Yeah." Nahihiya kong sagot. Nakalimutan kong isa siya sa varsity player ng university. "Salamat." Marahan kong inalis ang pagkakahawak niya sa braso ko. Pansin ko na kanina pa do'n nakatingin si Ry.

"I'm sorry, Leandra, pahinga muna tayo guys." Saad ni Sofia.

"Are you sure you're okay?" Muling tanong ni Krayze.

"She's fine. Let me take care of her." Lumapit si Ryven sa amin ni Krayze.

"I'm just helping her." Nakangising sagot ni Krayze.

"I know and thanks for that. Puwede ko na bang kunin ang asawa ko?" Naguguluhan akong napatingin kay Krayze nang tumawa ito.

"Asawa, ha? Anong nakain mo?" Mabilis akong pumagitna sa kanilang dalawa. "O baka naman may kasalanan kana naman?" Magsasalita na sana si Ryven nang biglang tumunog ang cellphone niya.

Pare-pareho kaming nakatingin sa caller. Rexha

"Rexha.." Sinagot iyon ni Ry sa harapan namin ni Krayze. Kitang-kita ko kung paano nag-iba ang face expression at emotion sa mata niya. Na para bang punong-puno ng pag-alala. "Where are you?" Tanong niya habang mabilis na naglalakad.

And that's when I realized na kahit ano ang gawin ko, wala akong laban sa babaeng una niyang minahal. Na para bang sa isang tawag niya lang, parang nakalimutan niyang kasama niya ako at may pupuntahan kami mamaya.

_____

To be continued