Chapter 04

"Let's go home, Leandra. Hatid na kita." Marahan kong inalis ang pagkakahawak ni Krayze sa braso ko. Ayaw kong umuwe muna.

"Hatid mo nalang ako sa bahay ni Katharine. I'm fine don't worry." Pinagmasdan muna niya ako bago tuluyang tumango. He never change, the way he respect my every decision in life.

Tahimik lang akong nakatingin sa dinadaanan namin. Ayos lang naman sa akin dati na hindi ako pinapansin ni Ryven, masaya ako kapag nandiyan siya, kapag nakikita ko siya. Pero, iba pala sa pakiramdam pag may mahal siyang iba.

My parents relationship is not perfect, I saw them argued or blame each other most of the time but, at the end of the day, they choose to stay. My mom told me that married is a promise to God, na kahit gaano kahirap kailangan mong manatili, kasi iyon ang pinangako niyo sa isa't isa. Pero habang tumatagal, I realized how hard it is to stay in a relationship kung saan ikaw lang ang nagmamahal.

"What is loyalty for you?" Bigla kong tanong kay Krayze. Halatang nagulat din siya sa naging tanong ko.

"Loyalty is not an obligation," Bumuntong-hininga ako sa sinabi niya.

"It is something you voluntary give to a person you genuinely love, accept, and support." Mahina akong natawa sa sinabi niya.

"That's the difference... Kasal siya sa akin, pero si Rexha ang mahal niya. He genuinely love her that's why--"

"Leyn, that's not what I mean." Umiling ako rito.

"Okay lang. Sanay naman na ako." Sagot ko. Muli akong nanahimik hanggang nasa tapat na ako ng bahay nina Katharine. I know she's busy but, I need someone to talk too.

"Salamat." Nakangiti kong sabi at tuluyang lumabas.

"Call me if you need something, okay? I'm always here, Leandra." Tumango ako. Sobrang swerte na ako kay Krayze. Pero gano'n nga talaga minsan, na kahit may willing magmahal sa atin, do'n pa rin tayo sa taong hindi tayo mabigyan ng sapat na pagmamahal.

Na kahit may willing magbigay ng princess treatment, do'n pa rin tayo sa invisible or you don't exist treatment or should I say, trash? Literal na nasa harapan na tayo, sa iba pa rin ang hanap.

"Good noon po, nanay Rosa." Bati ko kay Nanay nang pagbuksan niya ako ng gate.

"Good noon rin, anak. Natawagan mo na ba si Katharine?" Nagtataka niyang tanong.

"Wala po ba siya?" I asked.

Tumango naman siya, "Nasa hospital, may check-up iyong anak." Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko.

"Sige. Huwag niyo nalang po sabihin na galing ako rito." Nagtaka si Nanay Rosa. "Baka po kasi dumagdag lang ako sa iniisip niya. Magkikita naman kami sa school bukas." Natatawa kong dahilan. Nagpaalam na rin ako kay nanay Rosa. So, I'm gonna drink since I don't really know what to do. Gano'n iyon, mag-inom para madama ang pait ng pag-ibig.

"Isa pa po!" Sigaw ko kay bartender. "Kuya, puwede magtanong?" Halatang nagulat si Kuya nang hawakan ko ang kamay niya. "K-kapag ba i-iyong asawa mo may mahal ng iba, ano ang gagawin niyo?" Natatawa kong tanong.

"Let her go. Iyon po ang gagawin ko." Nakangiti akong tumango. Lasing na nga talaga ako.

"Let him go? Hindi ba ako minus 1 -- nun sa langit?" Natatawa siyang umiling sa akin. "Lasing na po kayo," pag-iiba niya ng usapan. "Pero, kung mahal mo ang tao na iyon, palayain mo. That's the right thing to do po." Dagdag niya sa sinabi niya.

"Bitter ka, e." Natatawa kong biro. Tumayo na ako at nagbayad sa kaniya. Kanina pa ako umiinom kaya sure akong maaga akong makakatulog.

"Wala pala akong dalang kotse --ay may kotse ba ako? Wala naman, e. Kaya syempre wala kang dala kasi nga wala kang kotse." Natatawa kong sabi habang naglalakad sa labas.

"Buti pa si Ryven may kotse. Ano kaya ginagawa nila doon?" Napaupo ako sa gilid nang kalsada. "Bakit kasi binigyan ng kotse iyon, e, di naman ako laging pinapasakay," Umiiyak kong sabi.

"Sa dami ng lalaki sa mundo, bakit do'n pa ako nahulog sa hindi naman ako kayang mahalin? Paulit-ulit nalang talaga! Aasa akong magiging okay na kami tapos mamaya hindi na naman! Ayaw ko na talaga." Umiiyak kong sabi.

"Tama iyan, Miss, dito ka nalang sa amin, kasi mas magiging masaya ang gabi mo." Kunot noo kong sinulyapan ang tatlong lalaking nasa harapan ko.

"Pasensya na pero hindi po ako pumapatol sa parang mga tatay ko na. Kasal po ako." Nanghihina akong tumayo. Hinawakan nung isa sa kanila ang braso ko.

"Puwede ka namin alagaan, Miss."

"I can take care of myself, leave me alone." Inalis ko ang pagkakahawak niya sa braso ko.

"Matigas, Boss! Mukhang gusto ng sapilitan." Nanlaki ang mata ko nang sapilitan akong hatakin nung dalawa. Para akong nanghihina dahil na rin siguro sa dami ng alak na nainom ko.

"Sa una lang iyan pakipot." Natatawang sabi nung tinatawag nilang boss. "Ipasok niyo na sa kotse at baka may makakita pa sa kaniya." Mabilis namang sinunod nung dalawa ang utos sa kanila. Pilit man akong nanlalaban, wala pa din. Mas lalo akong nanghina nang inis nila akong tinulak sa kotse dahilan upang tumama ang ulo ko sa may pintuan nito. Ramdam ko ang pagpatak ng dugo sa noo ko.

"Dito nalang natin gawin. Wala namang tao dito." Patuloy lang ako sa pag-iling nang tumayo sa harapan ko ang isa sa kanila.

"Please.... M-may asawa po ako." Nanghihina kong sabi. This is all my fault, kung sana nakinig nalang ako Krayze, kung sana umuwe nalang ako at natulog.

Bakit may mga ganitong tao? Ang bilis nilang gumawa ng kasalanan pero, hindi nila iniisip ang mga taong masasaktan nila. Iyong pamilya ng magiging biktima nila.

"No!!! Please help me! Please..." Sigaw ko nang sapilitang punitin nung isa sa kanila ang damit ko. "Ry, please...kahit ngayon lang." Pagmamakaawa ko.

"Let her go!" Kasunod nito ang malakas na pagputok ng baril. Na kahit sobrang lakas no'n nangibabaw pa rin ang malamig na boses ni Krayze. Mabilis kong niyakap ang sarili ko nang umalis ang mga lalaki. Ramdam ko ang pagyakap ni Krayze.

"K-krayze...." Umiiyak kong tawag sa pangalan niya. Gusto man niyang habulin ang mga lalaki ay mas pinili niyang lumapit sa akin.

"Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. I'm so fucking scared." Humihikbi kong sabi sa kaniya. Mas lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.

"I'm sorry for leaving you, sana sinamahan nalang kita." Umiling ako. It's my fault again. Lagi ko siyang nilalagay sa kapahamakan. "Let me take you to the hospital." Umiling ako.

"No. Sa bahay muna ako, please??" Halatang ayaw niya pero, katulad ng sabi ko, ayaw niyang pangunahan ako. "A-ayaw kong makarating kay kuya." Yumuko ako nang maramdaman ang pagpatak ng luha ko.

It's him again, ayaw kong magalit sa kaniya si kuya at lalo na ang parents ko. Baka nga busy lang talaga siya at may kailangan silang ayusin ni Rexha.

"O-okay. Let's go home." Hindi ko makuhang magsalita. Hinayaan ko siyang alalayan ako papasok sa kotse niya.

"Leyn..." Pagtawag niya sa akin nang lumakas ang paghikbi ko.

"Gustong-gusto ko siyang palayin, Krayze. Gusto kong sabihin sa kaniya na napapagod na ako pero, natatakot din akong maiwan. Hindi ko kaya," Tuluyan kong natakpan ang mukha ko gamit ang palad ko. Para akong batang umiiyak sa harapan niya.

"Sabi nila balang araw mamahalin niya din ako pabalik. Simula nang mangyari ang gabing iyon, pakiramdam ko ang laki na ng utang na loob ko sa kaniya. He saved us pero, araw-araw ko namang pinagbabayaran iyon." Parang bata kong sumbong sa kaniya.

"It's not your fault. Nadamay lang tayo, Leyn, what happened that night is not our fault." Putol niya sa sasabihin ko. Paulit-ulit lang akong umiling.

"No. Kasalanan ko pa rin... it's my fault." Humagulgol ako habang sinasabi iyon. Ang dami kong realization. Ang dami kong pagkakamali and I don't even deserve his kindness. Mas'werte na ako sa part na pinapansin pa rin ako ni Ryven after what happened.

"Kung sana nakinig nalang ako kay Kuya Adrian, kung sana hindi ko inuna iyong nararamdaman ko, hindi sana ako nasasaktan, Krayze. H-hindi sana ako namamalimos ng pagmamahal." Hinayaan lang niya akong umiyak. Na para bang mas makakabuti iyon para mas gumaan ang nararamdaman ko.

"K-kanina...sobra akong natakot pero, ang tanga ko kasi siya pa rin ang nasa isip ko. My parents will blame him again at wala siyang magawa kung hindi ang sumunod sa mga gusto nila. Hindi naman niya ako papakasalan kung hindi ako nakialam. Hindi naman siya mapipilitan kung...k-kung hindi dahil sa magulang niya." Ang dami kong gustong sabihin pero, mas pinili kong umiyak sa tabi ni Krayze.

"Where here." Marahan kong pinunasan ang luha sa mata ko. Sinulyapan ko si Krayze, na halatang hindi alam ang gagawin.

"Salamat sa pagligtas at paghatid sa akin. Babawi rin ako." Ngumiti ako. Nauna siyang bumaba para alalayan ako.

"What happened?" Hindi na ako nagulat nang salubungin kami ni Ryven. Halatang nagulat siya nang mapansin ang sugat sa noo ko. Suot ko rin ang coat ni Krayze dahil nga napunit ang damit na suot ko.

"What did you do to her?" Galit na tanong ni Ryven. Iniwas ko ang braso ko nang tangkain niya itong hawakan.

"I told you to stay away from her, right? She's my wife." Mariin na sagot ni Ryven.

"Will you please stop, Ryven? Wala siyang ginawang masama. Stop acting like you saw us f---

"Leyn, it's okay. I can talk to him." Putol ni Krayze sa sasabihin ko.

Walang gana kong nilampasan si Ryven, malakas lang siguro ang loob ko dahil sa alak na nainom ko. Kung normal na araw 'to, ako pa ang hihingi ng tawad. Gano'n ako katanga sa kaniya.

Hindi ko alam kung ano ang pinag-usapan nila. Alam kong hindi maganda ang relasyon nilang magkapatid pero, alam kong mahalaga pa rin sa kanila ang isa't isa. They respect each other kaya kung magsuntukan man sila ngayon, naniniwala akong magiging okay rin sila.

"Leandra..." Mariin akong napapikit habang nakasandal sa single sofa.

Hindi ko alam kung pagod lang ba ako o talagang suko na ako sa kaniya. I don't know anymore, marahan kong dinilat ang mata ko nang maramdaman ang paghawak niya sa kamay ko.

"I'm sorry." Nakaluhod siya sa harapan ko. Habang ang pareho niyang kamay ay nakahawak sa kamay ko. Hindi ko makuhang sumagot, walang emosyon lang akong nakatitig sa kaniya.

"Talk to me please..." Marahan niyang hinaplos ang pisngi ko. "I know it's my fault." Hindi ako kumibo.

"Can we talk about this later? I'm still drunk, I guess," Marahan kong inalis ang pagkakahawak niya sa pisngi ko.

"It's okay if you're mad, just stop hiding your pain, Leandra." Umiling ako.

"I'm not. I'm just tired," Tumayo ako at tuluyang tumalikod sa kaniya.

"Are you tired about us?" Natigilan ako sa naging tanong niya.

"I don't know. All I know is I'm not happy anymore or should I say, I want to set you free." Deretso kong sagot. Humarap ako rito, "I want to see you happy, again." Dagdag ko. Halata ang lungkot sa mga mata.

"By letting me go?" Yumuko ako mang maramdaman ang pagpatak ng luha sa mata ko. "You're not asking for an annulment, right?" Malalim akong bumuntong-hininga.

"Answer me," Umatras ako nang humakbang siya palapit sa akin.

"Please...diyan kalang, Ryven," Umiling ako. "Iyon lang ang alam kong paraan para matapos na 'to. Para hindi na natin masaktan ang isa't isa." Hinayaan ko lang ang sarili kong umiyak sa harapan niya.

"Akala ko kaya kong manatili....kasi iyon ang pangako ko sa simbahan. Na kahit anong mangyari, kahit gaano kahirap, hinding-hindi kita iiwan. Kasi gano'n naman pag mag-asawa, hindi ba? for better and or for worse, for richer and for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish; from this day forward until death do us apart. Iyon ang pinangako sa simbahan, pari at sa mga taong nandoon sa kasal natin. I know it's my fault! Kasalanan ko kung bakit kailangan niyong maghiwalay, kasalanan ko kung bakit hindi mo siya napuntahan, Ryven." Humihikbi kong sabi sa kaniya.

"But, do I deserve your cold treatment? K-kung hindi ko ba kasama si Krayze nang gabing iyon, ako ba ang pupuntahan mo?" Para mas lalong bumigat ang pakiramdam ko nang wala akong makuhang sagot.

"Tama ako, hindi ba? Na kung may pagpipilian kalang sa aming dalawa, it's her, Ryven. Nagkataon lang na kasama ko Krayze. Si Krayze na kapatid mo." Mabilis kong pinahid ang luha sa mata ko.

"W-we broke-up...three months before that incident happened, Leandra." Natigilan ako sa sinabi niya. "It's my choice to save you first before my brother and her." Ramdam ko ang lungkot sa boses niya. "I don't want you to blame yourself, that's why I tried to hide everything about her. She got r*ped that night, Leandra, and i know it's my fault. She had trauma. She couldn't sleep alone, especially when it's raining at night." Mas lalo akong nakaramdam ng awa kay Rexha.

"B-bakit ngayon mo iyan sinasabi?" Naguguluhan kong tanong.

"Because I don't want to lose you, Leandra, I want you to trust me. The man behind that incident is still alive. Nagpapadala pa rin siya ng Death threats. I couldn't just sit here and wait for his next move." Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong sabihin, may kinalaman pa rin ba ako do'n?

Matagal ng tapos iyon, kami ang napahamak kaya bakit parang kami pa ang may kasalanan? Muntik ng mamatay si Ryven nang gabing iyon, malaki ng iniwan nilang sugat kay Rexha. Ako at si Krayze, hindi man kami napuruhan nang gabing iyon, gabi-gabi naman kaming nagigising dahil sa ginawa at pananakot nila.

"Matulog na tayo." Sabi ko nang wala na akong masabi. Naglinis muna ako ng katawan ko bago mahiga sa kama.

I don't know what to do or what should I feel about it? May nasaktan at nagdurusa dahil sa pangyayaring iyon, I know it's not the right thing to do, I mean, I don't have to tolerate my husband but, maybe.... he's right. I should trust him.

Hindi na ako bata, ayaw ko ng mangyari ang nangyari no'n. Ayaw ko ng magbitaw ng masasakit na salita sa kaniya. We've been through a lot of shit.

Mahigpit akong napahawak sa comforter nang marinig ang pagbukas ng pinto. Nagpanggap akong tulog nang maramdaman ang pagpasok ni Ryven. Medyo madilim na sa kwarto dahil nakapatay na ang ilaw. Tanging ang liwanag lang ng buwan ang nagbibigay liwanag sa parte ng kama ko. Nasa tapat kasi siya ng bintana.

"I'm sorry for not being there for you." Panimula ni Ryven bago maramdaman ang pag-upo niya sa kama. "God knows how much I love you, Leandra. Hindi ko alam kung paano iyon ipapakita sa 'yo, natatakot akong magkamali pero, hindi ko alam na mali ang paraan ko. You're my wife, it's my responsibility to ask about your opinion." Marahan kong dinilat ang mata ko.

I'm right. He's crying. This is the third time I saw him cry in front of me.

"Ryven..."

"Please, don't leave me, Leandra. I won't promise but, I know you deserve better but, I'll be better, Lean. Gagawin ko ang lahat para lang maging karapat-dapat sa pagmamahal mo." Inalalayan niya akong maupo. Marahan kong pinunasan ang luha sa pisngi niya.

"I won't leave, but promise me one thing, Ry." Hinawakan niya ang kamay kong nakahawak sa pisngi niya. "Hindi ka gagawa ng bagay na magpapahamak sa 'yo. Buhay pa iyong gumawa no'n sa atin kaya, kung hindi ka mag-iingat, magagawa niya ulit iyon." Nanlaki ang mata ko nang halikan niya ako s labi.

"Ryven.." I said between our kiss.

"I love you." He said and kiss my lips again like everything goes oddly quiet, like the moment of silence between lightning and thunder.  "Go back to sleep. I'm sorry. I-just can't stop myself. I forgot that you're drunk." Umiling ako.

"N-no." Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. Sigurado akong hindi na ako lasing. "I'm not drunk anymore." Nahihiya kong sabi.

"Are you sure?" Marahan akong tumanga. Para talaga akong tanga, parang kanina lang ay gusto kong maghiwalay kami, pero sa isang hawak lang niya, wala na. Mahina na naman ako.

We are kissing like crazy. His tongue slips inside my mouth, gentle but demanding, and it’s nothing like I’ve ever experienced. My fingers grip his hair, pulling him closer. My veins throb and my heart explodes. I have never wanted anyone like this.

We’re lying down, making out. The weight of his body on top of mine is extraordinary. I feel him—all of him—pressed against me, and I inhale his shampoo, and that extra scent that’s just him. The most delicious smell I could ever imagine.

****

Marahan akong bumangon nang mapansin na wala na sa tabi ko Ryven, it's already 7:30! Mabuti nalang at wala akong pasok. I don't know if gano'n din si Ryven.

Kumunot ang noo ko nang maramdaman ang pananakit ng ano ko. God! That's my first. I didn't expect na gano'n pala talaga siya kasakit pero, unti-unti rin naman mapapalitan iyon nang-- nevermind!

"Good morning! Are you okay now?" Ang lakas ng loob ko kagabi na pigilan siya tapos ngayon na nandito na naman siya sa harapan ko, pakiramdam ko sobrang pula ng mukha ko.

"Morning. Wala kang pasok?" Tanong ko. Naupo ako sa tapat ng mesa. May mga nakahanda ng pagkain ro'n. Himala nga at nagluto siya.

"Nah! We have plan, right?" Kumunot ang noo ko.

"Plan?" I asked.

"Yeah. Hindi natuloy ng lakad natin kahapon. Is it okay with you?" Tumango ako. Well, sino ba naman ako para magpakipot. I asked him what time kami aalis.

"9:00 am, yeah. We can leave before 9:00." Tumango ako. "Saan pala tayo pupunta?" Nagkibit balikat siya. Magsasalita pa sana ako nang biglang tumunog ang cellphone niya.

"Can I answer this one?" It was Zharnia. Rexha's sister.  "Sure." We already talk about this last night. It's up to him now, I trust him but, at least know his limit.

"What? Where are you now? Okay. Okay. I'll be there." Rinig kong sabi ni Ryven. Muli siyang tumabi sa akin, hindi ako nagsalita. "She's in the hospital. She ask me to come. We go together and have a date after that." Pinagtaasan ko siya ng kilay. Hindi ko alam kong seryoso siya sa sinabi niya.

"But, it's okay if you don't want too. I'm not for--"

"It's okay. Hindi lang ako sanay." Deretso kong sabi. "Don't get it wrong, nagulat lang ako." Dahilan ko nang mapansin na parang nakokonsensya siya.

Hindi siya sumagot kaya mabilis kong tinapos ang kinakain ko. Nagpaalam ako sa kaniya dahil nahihiya talaga ako. Hindi ko alam kung bakit ngayon pa ako nahiya sa kaniya. Sa dami ng kalokan ko, talagang ngayon pa?

I'm wearing a light make-up and light blue dress. Hanggang tuhod iyon dahil hindi ko pa sure kung saan talaga kami pupunta ni Ryven. He can't even decided!

"T-thanks." Sabi ko nang ilagay niya ang kamay niya sa ibabaw ng ulo ko para hindi iyon tumama sa pinto ng kotse niya. Ganito pala iyong pakiramdam pag tinatrato ka ng tama.

"Bakit mo pala ako gustong isama sa hospital. Okay lang ba kay Rexha?" Ngumiti siya bago sumulyap sa akin.

"I'm married to you, Leandra," Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. Parang tanga, e. Bigla ba naman nagpapakilig.

"Saan na ba tayo pupunta after that?" Pag-iiba ko ng usapan.

"Amusement park? I don't know." Napangiti ako. Alam niyang favorite place ko iyon.

"Sinabi ba ni Krayze iyan?" Pinagtaasan niya ako ng kilay. "I mean, nag-uusap na kayo?" Umiling siya.

"Nah. May inutos lang ako." Tumango ako. Well, they're siblings after all. Kahit naman may tampuhan sila, alam kong magkaka-ayos din sila.

"We're here. Let's go?" Umiling ako. "Hintayin nalang kita dito." Mukhang hindi na siya nagulat nang sabihin ko iyon. Marahan niyang hinawakan ang braso ko. "Mabilis lang ako, hmm?" Malambing niyang sabi.

"Don't open the door, okay? Call me if you need something." Paalala niya sa akin. Akala ko ay aalis na siya pero humalik muna siya sa akin bago tuluyang umalis.

"Weird." Bulong ko nang mapansin na sobrang tahimik sa parking lot. Well, tahimik naman talaga pero 15 minutes na ang nakalipas pero, walang kahit isang sasakyan ang dumanting

Sinulyapan ko ang lalaking kanina pa umiikot sa parking lot, he's wearing a blue t-shirt and black pants. Pilit niyang sinisilip ang mga naka-park na kotse ang iba ay sapilitan niyang pinubuksan o kinakatok. Bigla akong nakaramdam ng takot. Medyo malapit na kasi siya sa kinakaroonan ko. Mga anim na kotse lang ang pagitan namin.

Hindi ko alam kung lalabas ba ako, tatakbo sa loob o magtatago pa rin sa loob. I couldn't breath properly. Gano'n nalang ang takot ko nang may dumating pang isang lalaki. Pilit hinaharangan ang isa pang lalaki. He's wearing a black jacket. Nakatakip din ang mukha.

"Oh My God!" Natakpan ko ang bibig ko nang magsuntukan ang dalawang lalaki. Mas lalong nanlaki ang mata ko nang tumumba ang naka black jacket at malakas itong sasaksakin nang lalaki!

To be continued ....