การเป็นคนในดูแลของเขาจะได้รับสวัสดิการอย่างดีราวกับได้เข้าทำงานบริษัทยักษ์ใหญ่ หากอยากได้อะไรเขาก็จะให้ลูกน้องจัดหาให้ตามต้องการ ขอเพียงแค่รักษากฎเพียงสามข้อเท่านั้น
1. อยู่ในที่ของตัวเอง ห้ามก้าวก่ายชีวิตส่วนตัว
2. ห้ามมีสัมพันธ์กับคนอื่นขณะที่ยังเป็นคู่ขา (คู่นอน) ของเขา
3. จะไม่มีการเรียกร้องใดๆ หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องการยุติความสัมพันธ์นี้
สามปีก่อน...
@ ฮ่องกง
ในดินแดนต่างประเทศและผู้คนมากหน้าหลายตา หญิงสาวใบหน้าหวานไม่ประสีประสาวัยสิบเก้าปีกำลังยืนท่ามกลางเมืองใหญ่โดยไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี ใบหน้าเล็กมองทางรอบ ๆ ด้วยความประหม่า สายตากวาดมองข้างทางพลางนึกสงสัยที่มีแต่คำถามเต็มหัวไปหมด
"ยัยแพรเอ๊ย! แล้วจะกลับคอนโดฯ ยังไงล่ะเนี่ย" เอ่ยพึมพำคนเดียวเมื่อยืนอยู่หน้าตึกสูงใหญ่กลางเมือง เธอออกมาซื้อของเข้าใช้ส่วนตัวแต่ก็ไม่คิดเลยว่าหลงทาง
แพร หรือ แพรดาว หญิงสาววัยสิบเก้าปี ผู้มีเจ้าของใบหน้าหวานจิ้มลิ้ม ผิวขาว นิสัยเรียบร้อย หัวอ่อน แต่ไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ เธอได้ทุนมาเรียนต่อที่ฮ่องกงหนึ่งปีในฐานะนักศึกษาคณะรัฐศาสตร์ เอกความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ หญิงสาวเดินไปตามทางเพื่อหารถแท็กซี่หวังว่าจะรีบกลับที่พักของตัวเองเสียที เธอเองก็ไม่ใช่คนที่นี่ หนทางก็ยังไม่คุ้นชินสักเท่าไหร่
ร่างบางเดินมองรอบ ๆ โดยไม่ทันระวังทางข้างหน้า จนกระทั่ง...
ตุ้บ!
ร่างของเธอเผลอไปชนกลับใครคนหนึ่งเข้าอย่างแรง แต่ไม่ทันที่เธอจะเสียหลักล้มลงกับพื้นมือหนาก็โอบร่างเล็กไว้ได้ทัน
"ระวังหน่อย" เสียงทุ้มเอ่ยเมื่อคว้าร่างหญิงสาวเอาไว้ได้
"ขะ...ขอโทษค่ะ..." เธอทรงตัวให้ออกจากแขนของเขาก่อนจะค้อมศีรษะลงอย่างรู้สึกผิดและขอโทษ เป็นเธอเดินไม่มองทางเลยทำให้เดินชนคนอื่น "พี่ ใช่พี่..."
เมื่อเธอเงยหน้ามองคนตรงหน้าทำให้เธอถึงกับชะงักเพราะใบหน้าของเขาเหมือนคนที่เธอรู้จักและพบเจอกันที่ประเทศไทยเมื่อไม่นานมานี้
หากจำไม่ผิดเขาคือผู้ชายที่เคยตามจีบพี่สาวของเธออยู่ช่วงหนึ่ง เขาเคยมาหาพี่สาวแพรดาวที่บ้านจนถึงขั้นเกือบมีเรื่องกับแฟนหนุ่มของพี่สาวเลยทีเดียว แล้วเธอก็รู้มาอีกว่าเขาเป็นผู้มีอิทธิพลที่ฮ่องกง ทว่าแพรดาวยังไม่ปักใจเชื่อว่าเขาคนนี้คือคนที่กำลังนึกถึงอยู่จริง ๆ หรือเปล่า
"..." ร่างสูงมองเธอนิ่งไม่กล่าวคำใด ๆ ออกมา เสียงถอนหายใจถูกผ่อนอย่างนึกรำคาญคนตรงหน้า
"ปะ...ปืน!" จังหวะที่เธอก้มหน้างุดหลบสายตาคมขลับกลับทำให้ปะทะเข้ากับกระบอกปืนที่อยู่เหนือกางเกงคนตัวสูงตรงไหน เสียงเล็กร้องขึ้นด้วยความตกใจ ดวงตาตื่นโตเบิกกว้างจนเกือบจะโวยวาย หากแต่ใครคนหนึ่งเข้าเข้าประชิดตัวเอาไว้
หมับ!
ชายชุดดำรีบเข้ามาล็อกตัวไว้เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มคุกคามคนเป็นนายมากเกินไป เขาคนผู้ชายร่างสูงในชุดสีดำที่ยืนเคียงข้างของคนที่แพรดาวทักทาย หากให้เดาคงน่าจะเป็นลูกน้องหรือไม่ก็คนสนิท
"อื้อ!" แพรดาวร้องขึ้นเมื่อถูกล็อกแขนและปิดปาก พยายามสะบัดตัวเพื่อให้พ้นจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะแรงของเธอกับผู้ชายชุดดำคนนั้นแตกต่างกันมาก
"ให้จัดการปิดปากเลยไหมครับเฮีย" ชายชุดดำเอ่ยถามคนเป็นนายที่ยืนกอดอกมองหญิงสาวด้วยแววตานิ่งเรียบยากจะคาดเดา
"ไม่ต้อง"
"อื้อ!" เธอมองคนตรงหน้าเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง มั่นใจว่าเขาคือคนเธอเคยเห็นหน้าที่ประเทศไทยแน่ ๆ
"รีบไป เดี๋ยวสาย" เสียงเข้มเอ่ยทำให้ชายขุดดำยอมปล่อยตัวเธอในที่สุด
"พี่ใช่พี่เวลตันรึเปล่าคะ" เธอถามออกไปเมื่อร่างกายเป็นอิสระ ร่างสูงเมื่อได้ยินคำถามนั้นเขาก็หันกลับมามองเธอนิ่ง ๆ โดยไม่ให้คำตอบให้หายข้องใจแม้แต่นิดเดียว
"..."
"อะ...เอ่อ...คุณเวลตัน...ฉันแพรดาวค่ะ น้องสาวพี่เพลงแฟนพี่ลุค" เธอเปลี่ยนสรรพนามทันทีที่เจอสายตาของเขา ลืมตัวไปว่าเขาเองคงไม่ชอบให้ใครมาตีสนิทหรือชวนคุย แต่ที่ทักทายก็เพราะเห็นว่าเราเคยเจอกันมาก่อน แล้วก็อยากให้คนสนิทของเขาวางใจด้วยว่าเธอไม่ใช่คนไม่ดีที่จะเข้ามาทำร้ายเจ้านายของเขา
"..."
"แพร! ยัยแพร!" เสียงเล็กจากทางด้านหลังของแพรดาวตะโกนเรียกเป็นภาษาอังกฤษ หญิงสาวหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอที่กำลังรีบวิ่งมาหากัน
"หลิน"
"ไปได้แล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยกับลูกน้องก่อนจะขึ้นรถยนต์คันหรูไปโดยที่เขายังไม่ตอบคำถามของเธอ
ใบหน้าหวานมองตามร่างสูงที่เดินผ่านไปราวกับเธอเป็นอากาศไม่มีตัวตน แม้ในใจอยากจะได้คำตอบแต่ดูจากท่าทางเย็นชาเย่อหยิ่งนั่นแล้วก็คิดว่าควรปิดปากเงียบดีกว่า
"มาทำอะไรตรงนี้" หลินเมื่อเดินมาถึงตัวเพื่อนก็เอ่ยขึ้น
"เอ่อ...เราออกมาซื้อของน่ะ แต่ดันหาทางกลับไม่ได้" แพรดาวเลิกสนใจกับเขาคนนั้นก่อนจะหันไปตอบเพื่อนสนิทเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน
แพรดาวเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงอาทิตย์แถมภาษาก็ยังไม่ได้ โชคดีที่เพื่อนของเธอพูดภาษาอังกฤษได้จึงทำให้สื่อสารกันรู้เรื่อง
"แล้วเมื่อกี้ใครหรอ ทำไมดูน่ากลัวจัง"
"ไม่มีอะไรหรอก เราแค่เดินชนเขาเฉยๆ"
"งั้นไปกัน เดี๋ยวเราไปส่งแพรที่คอนโดฯ เอง" เสียงเล็กพูดพร้อมรอยยิ้มมือเล็กเกี่ยวที่แขนของหญิงสาวก่อนจะออกแรงเดินนำเธอไปในที่สุด
"แล้วหลินมาทำอะไรที่นี่หรอ" แพรดาวถามกลับ
"มาซื้อของน่ะสิ ไม่คิดว่าจะเจอแพรเหมือนกัน เอางี้เดี๋ยววันนี้เราจะพาแพรทัวร์เอง เผื่อครั้งต่อไปแพรมาจะได้ไม่หลงอีก"
"อื้ม ดีเหมือนกัน^^"
"คืนนี้ลี่จัดงานปาร์ตี้ที่โรงแรม ไปด้วยกันนะแพร"
"ปาร์ตี้อะไรหรอ" หญิงสาวถามด้วยความสงสัย สีหน้าเกิดความชั่งใจเพราะเธอไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนคนอื่นเท่าไหร่ ด้วยความที่เพิ่งมาใหม่ ภาษาก็ยังไม่ได้ เห็นจะมีแค่หลินคนเดียวนี่แหละที่พอสนิทใจและน่าเข้าหา
"วันเกิดน่ะ ไปด้วยกันนะ เราไม่มีเพื่อนไปเลย"
"แต่เรากับลี่เราไม่ได้สนิทกันนะ เรากลัวว่า..."
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ยัยลี่ไม่ว่าหรอก เราว่ายัยนั่นคงจะสนใจแต่ผู้ชายในงานมากกว่าเราซะอีก"
"เอ่อ...ก็ได้" หญิงสาวตอบตกลงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอเองก็ไม่ได้รู้จักลี่เป็นการส่วนตัวมากเท่าไหร่ เจอกันเพียงในคลาสเรียนเท่านั้น แต่ลึก ๆ ก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตาและทำความรู้จักกับเพื่อนคนอื่นบ้าง
บทที่ 6เจียมตัว (1)- ปัจจุบัน -ร่างบางของแพรดาวกำลังงุ่นง่วนวุ่นวายกับการเตรียมอาหารเช้าก่อนไปมหาวิทยาลัย โดยไม่ลืมที่จะเตรียมอาหารเช้าสำหรับคนไปทำงานที่ต้องการเพียงแค่กาแฟดำและขนมปังปิ้งสองแผ่นเท่านั้นมือเล็กตักข้าวต้มกุ้งเมนูโปรดของตัวเองใส่ชามตามด้วยผักชีและพริกไทยโรยหน้า เมื่อทุกอย่างเสร็จตามที่ต้องการแพรดาวจึงหยิบชามข้าวต้มของตัวเองและแก้วกาแฟสีขาวใส่ถาด เพื่อที่จะนำไปตั้งโต๊ะสำหรับอาหารเช้ามื้อนี้หมับ!“อ๊ะ” แพรดาวร้องขึ้นเมื่อเธอถูกสวมกอดจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว แต่โชคยังเข้าข้างที่เธอยังสามารถประคองถาดอาหารไว้ไม่ให้หล่น“หอม” ใบหน้าคมคายซบลงที่ไหล่มนของแพรดาว มือหนาสวมกอดเอวบางหลวม ๆ ก่อนที่จะก้มสูดดมที่เรือนผมนุ่มของเธอ“ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะคะ เดี๋ยวแพรยกไปให้” แพรดาวเอ่ยพลางแกะมือหนาของเขาออก“ก็ได้” คนตัวโตยอมทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารร่างสูงหยิบหนังสือพิมพ์รายวันขึ้นมาอ่านพลางขยับคลายเนกไทออกเล็กน้อย ไม่นานแพรดาวก็ยกแก้วกาแฟและขนมปังปิ้งมาวางอยู่ตรงหน้าตามด้วยชามข้าวต้มเมนูโปรดของเธอเมื่อเห็นว่าแพรดาวนั่งลงประจำที่แล้วร่างสูงจึงพับหนังสือพิมพ์
*เนื้อหาต่อไปนี้มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม*ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตาม ผู้เขียนได้ทำการเขียนนิยายเรื่องนี้นานพอสมควร วุฒิภาวะและความคิดความอ่านยังไม่เพียงพอ โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพผลงานนะคะ ต้องขออภัยสำหรับเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้วยค่ะCHAPTER 5ผิดสัญญา (2)“ฮึก ปะ...ปล่อยนะ!” เวลตันยิ้มหยันเมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างของเขาเอาแต่ผลักไส แม้ว่าจะรู้ตัวดีว่ายังไงก็หนีไม่พ้น แต่เธอยังยังอ้อนวอนในสิ่งที่เขาไม่คิดจะทำความดื้อดึงและความพยศในตัวเธอทำให้ไฟอารมณ์ของเวลตันเดือดพล่าน ฤทธิ์แอลกอฮอล์และสัญชาตญาณของสัตว์ป่าดิบเถื่อนเมื่อเห็นเรือนร่างยั่วยวนตรงหน้ามีใครบ้างที่จะโง่และยอมปล่อยเหยื่อตัวเล็กตัวนี้ไป“แค่รับข้อเสนอของฉันเงินสักบาทเธอก็ไม่ต้องจ่าย” เสียงเข้มเอ่ยแหบพร่าที่ข้างแก้มใส คนตัวเล็กเบี่ยงออก ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอบ้า ๆ นั่นมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนขายตัว!“หยุดนะ! คุณอดอยากถึงขนาดบังคับขืนใจคนอื่นเลยหรอ! มาเฟียอย่างคุณจะมาสนใจแพรทำไม คุณมีผู้หญิงมากมายแล้วทำไมต้องเอาแพรไปเกี่ยวด้วย!”“หลงตัวเองเกินไปรึเปล่าแพรดาว”“อ๊ะ!” แพรดาวเบ้หน้าเมื่อถูกมือหนาบีบกรามเล็ก“คิดว่าฉันสนใจเธอขนาดนั้น
*เนื้อหาต่อไปนี้มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม*ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตาม ผู้เขียนได้ทำการเขียนนิยายเรื่องนี้นานพอสมควร วุฒิภาวะและความคิดความอ่านยังไม่เพียงพอ โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพผลงานนะคะ ต้องขออภัยสำหรับเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้วยค่ะCHAPTER 5ผิดสัญญา (1)ณ บ้านหลังใหญ่สุดหรูราคานับร้อยล้านที่ถูกตกแต่งด้วยข้าวของเครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ราคาแสนแพง ด้านนอกเป็นสวนดอกไม้และต้นไม้หลากหลายพันธุ์ ทางด้านหลังจะเป็นสระว่ายน้ำขนาดกลางเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจในวันหยุดรถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ คนในรถลงจากรถและรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านด้วยความรีบร้อน เนื่องจากเธอมาสายมากกว่าเวลานัดกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วแพรดาวทำงานพาร์ตไทม์หลังเลิกเรียนที่ร้านค้าใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัย ลำพังค่าใช้จ่ายรายเดือนที่พี่สาวของเธอส่งมาให้ใช้นั้นเพียงพอและอยู่ได้อย่างสบาย แต่ด้วยสัญญาที่เธอได้ตกลงไว้กับเวลตันทำให้เธอต้องหางานพิเศษทำเพราะต้องจ่ายให้เขามากถึงสี่หมื่นบาทต่อเดือนแต่ในเดือนนี้เธอได้รับค่าใช้จ่ายรายเดือนช้ากว่าปกติสองวันเพราะพี่สาวของเธอกำลังยุ่งกับงานที่อู่ อีกทั้งยังเป็นช่วงวันหยุดทำให้ระ
CHAPTER 4ข้อแลกเปลี่ยน 2 (2)หนึ่งเดือนผ่านไป“เฮียครับ คุณวิลเลียมขอเลื่อนนัดเย็นนี้ครับ แจ้งมาว่าภรรยาป่วยเลยต้องรีบไปดูแลครับ” เฉินลูกน้องคนสนิทหรือเรียกว่าเป็นมือขวาของผมเอ่ยบอกขณะที่ผมกำลังอ่านเอกสารตรงหน้าด้วยความเคร่งเครียด“อืม ก็ดี” ผมตอบกลับไปก่อนจะเลื่อนสายตามามองนาฬิกาที่ข้อมือ ซึ่งบ่งบอกเวลาสี่โมงเย็นแล้วผมจัดการปิดแฟ้มเอกสารและพิงกายกับเก้าอี้ทำงานอย่างเหนื่อยล้า นั่งอยู่ในที่ตรงนี้ตั้งแต่เช้าเพราะช่วงนี้ที่บริษัทค่อนข้างวุ่นวาย แล้วอีกอย่างธุรกิจคาสิโนที่ผมได้ร่วมลงทุนกับคนไทยก็กำลังไปได้ดี มันเลยทำให้ช่วงนี้ผมต้องทำงานหนักมากกว่าปกติหลายเท่า“แล้วเฮียจะกลับเลยรึเปล่าครับ”“กูจะไปหาโรส พวกมึงก็กลับกันได้เลย” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และหยิบสูทขึ้นมาใส่ตามเดิม‘โรส’ คือผู้หญิงที่ผมเลี้ยงดูปัจจุบัน นับวันและเวลาคร่าว ๆ ที่เธอเข้ามาอยู่ในการดูแลของผมก็น่าจะสองปีได้แล้วโรสเป็นนางเอกดัง เธอสวยและมีชื่อเสียง ในช่วงที่เธอกำลังโด่งดังผมให้คนไปติดต่อเธอ จวบจนตอนนี้ก็เข้าสู่ปีที่สองแล้วที่เราอยู่ด้วยกัน เธอเข้ากับผมได้ดีโดยเฉพาะเรื่องบนเตียง ไม่เข้ายุ่งเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องที่ตัวเ
CHAPTER 4ข้อแลกเปลี่ยน 2 (1)WELTON’S PART ;ผมมาที่สถานีตำรวจพร้อมกับพอร์ชเพื่อนสนิทและเป็นเจ้าของโรงแรมที่เกิดเหตุ รวมถึงแพรดาวและเพื่อนของเธอก็มาที่นี่ด้วย เนื่องจากผมรับปากกับเธอไว้แล้วว่าจะช่วยจัดการเรื่องคดี ซึ่งข้อแลกเปลี่ยนระหว่างเราก็คือ ‘เงิน’ แทนข้อเสนอก่อนหน้านั้นก็คือการมาเป็น ‘ผู้หญิงของผม’ฟังดูก็อาจจะแปลกใจว่าทำไมผมถึงให้ข้อเสนอนั้นกับเธอ ไม่ใช่เพราะว่าผมพิศวาสหรืออยากได้เธอขนาดนั้นหรอกนะ อ้อ...แล้วไอ้เรื่องที่เธอบอกว่าผมอยากเอาคืนพี่สาวเธอน่ะไม่ใช่เลยสักนิด ผมไม่ได้อยากเกี่ยวข้องกับเธอเลยจริงอยู่ที่ผมชอบเพลงพิณซึ่งก็คือพี่สาวของแพรดาว ผมชอบผู้หญิงคนนั้นก็เพราะเธอนั้นเข้มแข็งและน่าค้นหา เพลงพิณเป็นช่างซ่อมรถ แน่นอนว่ามันคือความประทับใจเพราะผมไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยหุ่นดีที่ไหนเลือกทำอาชีพนี้ส่วนแพรดาวเธอแตกต่างจากพี่สาวโดยสิ้นเชิง เธอดูอ่อนแอ บอบบาง ใคร ๆ ก็คงอยากดูแลเธอราวกับไข่ในหินแต่ไม่ใช่ผม...สาเหตุที่แท้จริงของผมเลยก็คืออยากจัดการนิสัยพยศของเธอ เธอตัดสินผมไปแล้วว่าผมอยากเอาคืนพี่สาว แถมยังทำตัวอวดดีอีก!และที่สำคัญผมไม่เคยช่วยใครฟรี ๆ เงินสามแสนนั้นมันก็แค่ข้ออ
CHAPTER 3ข้อแลกเปลี่ยน 1 (4)“ใช่ค่ะ ใช่ แพรกับเพื่อนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยสักนิด”“เรื่องคืนนั้นก็แปลว่าเธอโดนยาปลุกเซ็กซ์ใช่ไหม”“เอ่อ...ค่ะ...” ฉันตอบเสียงแผ่วลง ยิ่งพูดถึงเรื่องคืนนั้นฉันก็ยิ่งรู้สึกแย่“คืนนั้นฉันไม่ได้ป้องกัน เธอรู้ดีใช่ไหม”“คะ? อะ...เอ่อ ค่ะ! แพรทานยาคุมฉุกเฉินแล้วค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ หากผิดพลาดแพรก็จะไม่เรียกร้องหรือให้คุณรับผิดชอบเลนสักนิดค่ะ แพรรับรองได้!” ฉันตอบทันควัน หากมันผิดพลาดอะไรฉันจะขอรับมันไว้คนเดียวก็พอ แต่ฉันมั่นใจมากว่ามันจะไม่ได้เรื่องแบบนั้นแน่ๆแอบแปลกใจเหมือนกันแหละที่เขาพูดเรื่องคืนนั้นแทนที่จะพูดเรื่องคดี แต่เขาคงกลัวว่าจะมีปัญหาตามมาละมั้งถึงได้ย้ำอีกครั้ง แน่นอนว่าคนอย่างฉันเองก็รอบคอบที่จะซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน ถึงเขาจะบอกว่าใส่ถุงหรือป้องกันแล้วก็เถอะ ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงฉันก็ต้องป้องกันด้วยวิธีที่ตัวเองทำได้เหมือนกัน“ละ...แล้ว...คะคุณจะช่วยแพรไหม”&