บทที่ 14 “ดีเอ็นเอไม่โกหก”

ความเงียบที่ปกคลุมอยู่ในห้องทำงานใหญ่ของคีรินทร์ถูกทำลายด้วยเสียงรายงานจากลิซ่า เลขาสาวคนสนิท

“เจอแล้วค่ะคุณคีร์...คุณมายด์กับคุณภาคินนัดเจอกันหลายครั้งในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา แต่ทุกครั้งเปลี่ยนสถานที่ ไม่เคยซ้ำ...เหมือนจงใจหลบสายตาใครบางคนค่ะ”

คิรินทร์นิ่ง เงียบราวรูปสลัก แต่ดวงตาคมเข้มใต้กรอบหน้าเย็นชาฉายแววบางอย่างออกมา

“บอกให้คนของเราเพิ่มอีกทีมไปจับตาดูภาคินโดยเฉพาะ” เสียงทุ้มต่ำสั่งออกมาอย่างเฉียบขาด

“ค่ะคุณคีร์” ลิซ่าพยักหน้ารับคำ ก่อนจะเหลือบมองนายตัวเองด้วยสายตาที่กังวล

"แล้ว...เรื่องของน้องน็อตล่ะคะ?"

คีรินทร์ไม่ตอบ ดวงตาคมหรี่ลงช้าๆ ใบหน้าของเด็กชายตัวน้อยลอยวาบขึ้นมาในหัว เขานึกถึงแววตาซื่อตรง การตอบโต้ฉับไวเกินวัย และสิ่งที่ชัดเจนที่สุด...ดวงตากลมโตคู่เดียวกับเขาเอง

‘แพ้อาหารทะเลเหมือนกัน...นิสัยดื้อเงียบเหมือนกัน...แม่งเอ๊ย’ เขาคำรามอยู่ในใจ

เขากำลังจะเสียการควบคุม เขา...ที่ไม่เคยปล่อยให้ใครหลอกซ้ำซาก

คืนวันนั้น เขาตัดสินใจไปพบอคิน ในคลับหรูส่วนตัวที่เปิดเฉพาะกลุ่มเพื่อนสนิท บรรยากาศครึ้มแสง หรูหรา และโดดเดี่ยว — เหมาะสำหรับคนมีบาดแผล

“แกแม่งดูไม่ได้เลยคีร์” อคินเอ่ยขึ้น หลังจากปล่อยให้เพื่อนจิบวิสกี้เงียบ ๆ อยู่นาน

ธาม—ซีอีโอแบรนด์แฟชั่นชื่อดัง ผู้แต่งตัวเนี้ยบแต่แววตายียวน—นั่งพิงโซฟาอีกด้าน เสริมขึ้นมา

“กูไม่รู้จักเมลิน แต่จากที่ฟัง...มึงเชื่อไปแล้วว่าน็อตเป็นลูกมึง ใช่ไหม?”

คีรินทร์วางแก้วลง ดวงตาคมดุดันวาบขึ้นทันที

“กูไม่ได้เชื่อ...แต่กูก็ไม่สามารถไม่คิด”

อคินถอนใจ

“มึงเคยสั่งให้กูเจาะข้อมูลทุกเซลล์ของศัตรู กูว่า...ลองใช้วิธีเดียวกันกับเด็กคนนั้นดูไหม? ตรวจ DNA มันไม่มีทางโกหก”

คีรินทร์ชะงัก ดวงตาคมหลุบลงก่อนเงยขึ้นสบตาเพื่อนหมอที่มองเขาด้วยสายตาตรงไปตรงมา

“มึงจะทำให้กู?”

“แน่นอน” อคินตอบทันที

“แค่เส้นผมกับตัวอย่างเลือดนิดหน่อย กูจัดการให้ภายในไม่กี่วัน”

“ถ้ามันใช่...แล้วกูต้องทำยังไงกับสองแม่ลูกนั้นวะอคิน” น้ำเสียงของเขาแผ่วลงแทบไม่เหมือนมาเฟียใหญ่ที่ทุกคนหวาดเกรง

“ก็แค่ทำในสิ่งที่มึงอยากทำแต่ไม่เคยยอมรับไง...รัก”

คำสั้น ๆ นั้นแทงกลางใจ

…

ค่ำคืนนั้น เมลินไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะกลับมาเร็วกว่าปกติ

เสียงเปิดประตูแรงกว่าทุกครั้งจนเธอสะดุ้ง เธอรีบวางผ้าขนหนูที่กำลังเช็ดผมน้องน็อต แล้วเดินออกมารับหน้าเขาอย่างสงบนิ่ง

“กลับมาเร็วจังคะ” เธอพูดเรียบง่าย ดวงตาพยายามอ่านอารมณ์เขา

แต่คีรินทร์ไม่ตอบ เขาเพียงเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนจะหยุดตรงหน้าเธอ

“เธอจะบอกฉันได้หรือยัง...ว่าน้องน็อตเป็นลูกใคร?”

เมลินนิ่งงัน ร่างทั้งร่างชาไปชั่วขณะ

“คีรินทร์...คุณเมาเหรอ?”

“ตอบมาเมลิน!” เขากระชากเสียงต่ำ ดึงแขนเธอให้นั่งลงกับโซฟา ขณะที่ร่างสูงใหญ่ตามเข้ามาคุกเข่าประจันหน้า มือทั้งสองข้างวางลงข้างลำตัวเธอราวกับกรง

“ฉันถามอีกครั้ง น็อตเป็นลูกฉันใช่ไหม?”

เธอสบตาเขา เห็นเพียงความสับสน ความเจ็บ และ...ความคาดหวัง

“คุณไม่มีสิทธิ์ถามแบบนี้” เธอเสียงสั่น แต่ยังคงท่าทีแน่วแน่ “คุณเคยเชื่อฉันไหมคะ?...ไม่เคยเลย คุณเชื่อใครต่อใคร ยกเว้นฉัน แล้ววันนี้...คุณอยากได้คำตอบจากฉันไปทำไม?”

“ก็เพราะฉัน...เริ่มกลัวความจริงไงเมลิน” น้ำเสียงทุ้มแผ่วลง

“กลัวว่าถ้ามันใช่...ฉันจะต้องยอมอ่อนแออีกครั้ง”

เขาโน้มตัวเข้าใกล้ใบหน้าของเธอ ใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวกระทบปลายจมูก

“แต่ฉันก็จะต้อง...รู้ให้ได้ว่าเธอ...โกหกฉันหรือเปล่า”

สองวัน...กลายเป็นช่วงเวลาที่ทรมานกว่าการเอาตัวเองไปเสี่ยงกลางสมรภูมิเสียอีก

สองวัน...ที่คีรินทร์ กัลย์พิทักษ์ ต้องเผชิญหน้ากับความเงียบของตนเอง

เขาเกลียดการรอคอย

เกลียดความไม่แน่นอน

เกลียดตัวเอง...ที่ยอมให้เรื่องหนึ่งเรื่องกัดกินความเยือกเย็นในหัวใจ

หลังจากวันนั้น เขาแอบนำเส้นผมของน้องน็อต พร้อมกับตัวอย่างเลือดของตัวเองส่งให้หมออคินตรวจดีเอ็นเอ โดยไม่ปริปากบอกใคร—แม้แต่ เมลิน

เขาคิดว่าเขาจะนิ่งพอ แต่เปล่าเลย...

วันสองวันนี้ บาร์ส่วนตัวใต้ตึกสำนักงานใหญ่กลายเป็นห้องปรับทุกข์ไปโดยปริยาย

อคินถอนหายใจเป็นรอบที่สิบ ขณะที่ธามยกแก้วเหล้าขึ้นอย่างเบื่อหน่าย

“กูไม่เคยเห็นมาเฟียคนไหน...จมขนาดนี้ว่ะ”

ธามพูดพลางยักคิ้วให้เพื่อนอีกคน

“อคิน มึงรีบๆ ปั่นผลตรวจออกให้มันเหอะ กูจะได้ไม่ต้องลากสังขารมานั่งฟังมันถอนหายใจวันละพันรอบ”

อคินยังคงเงียบ แต่เหลือบมองเพื่อนรักที่นั่งกุมขมับ ดวงตาคมเข้มที่เคยนิ่งเหมือนน้ำแข็ง กลับปั่นป่วนราวทะเลคลั่ง

“คืนนี้...ผลจะมา” เขาพูดเพียงแค่นั้น ก่อนลุกขึ้น

คีรินทร์ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงจ้องแก้วเหล้าในมืออย่างเหม่อลอย...กลัวคำตอบที่รู้ว่าตัวเองไม่อาจหนี

…

เช้าวันรุ่งขึ้น

อคินเดินเข้ามาในห้องทำงานใหญ่ด้วยใบหน้าเรียบเฉย มือถือซองเอกสารสีขาวที่สะท้อนแสงแดดยามสาย

คีรินทร์เงยหน้าขึ้นทันทีที่เห็น

“ผลมาแล้ว?”

“ใช่”

อคินวางซองนั้นบนโต๊ะกระจกใสตรงหน้าเขา

แต่แทนที่จะรีบเปิดดู ชายผู้เป็นเจ้าของอาณาจักรคาสิโนกลับนิ่งไป—กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“มึงอยากรู้...หรือกลัวรู้?”

อคินถามตรง

คีรินทร์หรี่ตา

“…อยู่ด้วยกันมาหลายปี มึงเพิ่งรู้ว่ากูกลัว?”

เสียงทุ้มต่ำติดหยันตัวเอง แล้วเขาจึงพยักหน้าเบา ๆ ไล่เพื่อนรัก

“กูขออยู่คนเดียว”

อคินมองเขานิ่ง ๆ ก่อนถอนใจยาว เดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก

บานประตูปิดลง

คีรินทร์ยังไม่แตะซองเอกสารนั้นทันที แต่เพียงมองมันอย่างเงียบงัน—หัวใจเขาเต้นดังจนได้ยินในความเงียบ

เมื่อเขาคว้าซองนั้นมาไว้ในมือแล้วค่อย ๆ แกะออก

สายตาคมกวาดผ่านตัวอักษรบนกระดาษอย่างเชื่องช้า...จนกระทั่งถึงบรรทัดสำคัญ

“ผลการตรวจพิสูจน์ความสัมพันธ์ทางพันธุกรรมระหว่างบุคคลทั้งสอง: ตรงกัน 99.999% เป็นบิดาโดยสายเลือด”

เขานิ่งงัน

มือที่จับกระดาษสั่นเล็กน้อย รู้สึกเหมือนทุกเสียงรอบตัวดับวูบ เหลือเพียงเสียงลมหายใจตัวเองที่รุนแรงและสับสน

ภาพเด็กชายตัวน้อยลอยซ้อนทับกับแววตาของตัวเขาเองในกระจก

คำพูดของเมลินที่เคยตะโกนทั้งน้ำตา

เสียงร้องของน็อตที่เรียกหา ‘แม่’ เวลาฝันร้าย

ทั้งหมดตีกันในหัวเขาเหมือนพายุ

เขาเป็นพ่อ...

เขาคือพ่อของเด็กคนนั้น...

คีรินทร์หลับตาแน่น ความรู้สึกจุกแน่นขึ้นมาในอก

เขารู้สึกเจ็บ

รู้สึกผิด

รู้สึกเหมือนเขากำลังถูกลงโทษ...จากบาปที่ตัวเองไม่เคยยอมรับ

“ทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน...” เขาพึมพำในลำคอ

แล้วลุกขึ้นเต็มความสูง

…

ค่ำวันนั้น

เมลินกำลังจะพาน้องน็อตเข้านอน มือเธอกำลังสางผมของลูกชายเบา ๆ ขณะที่เขากำลังหลับตาพริ้มบนเตียงเล็ก

เสียงเคาะประตูสองครั้งก่อนเปิดเข้ามา ทำให้เธอหันขวับ

คีรินทร์ยืนอยู่ที่หน้าประตู

ใบหน้าของเขานิ่ง

ไม่มีความโกรธ ไม่มีความเย็นชา

แต่เธอกลับรู้สึกหนาวยะเยือกในอกอย่างไม่มีเหตุผล

“คุณมีอะไรหรือคะ?”

เขาไม่ได้ตอบในทันที

เพียงเดินเข้ามาช้า ๆ สบตาเธอราวกับกำลังค้นหาความหมายบางอย่างในแววตานั้น

เมื่อเขาหยุดยืนตรงหน้าเธอ เขาเงยหน้ามองน้องน็อตที่หลับสนิท ก่อนหันกลับมาสบตาเธออีกครั้ง

“ทำไมเธอไม่บอกฉัน...”

เสียงของเขาเบาและนิ่ง

แต่เมลินรับรู้ถึงแรงสั่นไหวในน้ำเสียงนั้น

หัวใจเธอชะงัก

คำตอบมากมายที่เตรียมไว้พลันหายไปหมด

ในแววตาของเขา...ไม่มีความโกรธ

มีเพียงความเจ็บปวด และ...คำถามที่รอค้างมานาน

ในใจเธอเหมือนมีบางอย่างแตกหักลงช้า ๆ — ความกลัว ความเสียใจ และคำว่า “ถ้าบอกเขาเร็วกว่านี้” ที่ติดอยู่ในอกตลอดห้าปี

เธอไม่ตอบ

เขาเองก็ไม่คาดหวังคำตอบอีกแล้ว

และในค่ำคืนนั้น ทั้งสองคน...ต่างยืนอยู่ในความเงียบเดียวกัน

ระหว่างพวกเขา ไม่มีใครพูดออกมาว่า ‘ความจริง’ มันหนักแค่ไหน

แต่ตอนนี้...มันได้เปลี่ยนทุกอย่างไปแล้ว