ตอนที่ 30 ยาเสน่ห์ฤทธิ์ร้ายแรง

          เด็กหนุ่มพักหายใจครู่หนึ่ง เขาอ้าปากกว้างหายใจให้ทันตามร่างกายต้องการ ทว่าของเหลวเหนียวหนืดในปากก็ขัดขวางลมไม่ให้เข้ามาได้อย่างเต็มร้อย

          “อือ…” ปีศาจใกล้หมดสภาพอย่างดันเต้ทำได้เพียงส่งเสียงอยู่ในลำคอหนาใหญ่ ในขณะที่เวทมนตร์แปลกปลอมค่อยๆถูกไถ่ถอน “อึก… อืม…”

          กลิ่นหวานที่เผ็ดร้อนลอยคลุ้งฟุ้งกระจายทั่วทั้งห้อง พลังงานลึกลับที่ปะปนมาด้วยครอบงำมิวจนไม่อาจระงับความอยากของตัวเอง 

          ริมฝีปากเด็กหนุ่มประกบเข้ากับแท่งเนื้ออุ่นๆอีกครั้ง แรงดูดเพียงแผ่วเบารีดเค้นของเหลวออกมาระลอกใหญ่ มิวรู้สึกถึงความร้อนไหลเจิ่งนองแผ่กระจายทั่วโพรงปาก ความซาบซ่านนั้นสดชื่นจนแทบขาดไม่ได้

          ในหัวตื้อตันของมิวโดนสะกดจิตให้พุ่งความสนใจกับความหฤหรรษ์ตรงหน้า เขาอยากเติมน้ำจากปีศาจเข้ามาในร่างกายจนกว่าทั้งท้องจะถูกเติมเต็ม

          “ห่ะ…” ดันเต้อ้าปากได้เล็กน้อย แรงดันจากภายในร่างกายทำให้เขาอึดอัด หากตอนนี้ขยับตัวได้สักหน่อยคงสบายตัวกว่านี้

          “แฮก… แฮก” มิวกระหืดกระหอบ ใบหน้าแดงก่ำจากสภาพเกือบขาดอากาศ ริมฝีปากเปียกปอนไปด้วยคราบเหนียวเหนอะ “นายดีขึ้นไหม?”

          “ฮือ…” ดันเต้พ่นลมหายใจหนักหน่วงเป็นการตอบ

          “บอกแล้วว่าฉันไม่ไร้ประโยชน์”

          เมื่อภารกิจยังไม่เสร็จสิ้น มนุษย์หนุ่มก็พร้อมให้บริการจนกว่าจะสุดทาง เขาค่อยๆโน้มตัวลงต่ำอีกครั้ง บรรจงจูบส่วนปลายสีแดงที่ปูดโปน

          ทุกการแตะริมฝีปากลงบนส่วนโค้งมนนั้นทำให้ท่อนลำอันดุดันสั่นไหวเต้นระรัว นี่คงเป็นเพียงสิ่งเดียวของดันเต้ที่ยังคงมีปฏิกิริยาตอบสนองได้ไร้ที่ติ

          ลิ้นนุ่มชื้นของมิวลูบไล้แท่งหนานุ่มทรงกระบอก เย้าแหย่เส้นเลือดตามผิวหนัง จากด้านล่างไต่ขึ้นไปสูงยอดบวมใหญ่

          หากตอนนี้พูดได้ดันเต้คงบอกว่า ‘เขาทนไม่ไหวแล้ว’ แต่เนื่องด้วยตอนนี้พลังของเขายังไม่ฟื้นกลับคืนมา จึงทำได้เพียงทำเสียงฮึดฮัดอยู่ในดวงตาที่มืดบอด

          มิวโลมเลียและบีบคลึงเพียงไม่กี่ครั้ง แก่นเนื้อท่อนมหึมาก็ปะทุลาวาขาวขุ่นออกมารอบแรกจนสำเร็จ

          “เริ่มไหลออกมาแล้ว…” มิวพูดด้วยความตื่นเต้น ขณะมองน้ำกามสีขาวขุ่นที่ถูกเจือปน ค่อยๆไหลเยิ้มอย่างช้าๆจากรูขนาดเล็ก

          ปลายยอดชุ่มโชกราวสายน้ำเคลื่อนลงเป็นทางตามแนวดิ่ง พาดผ่านเส้นเลือดและเส้นเอ็นที่บวมโป่ง สีของมันเจือปนด้วยสีชมพูอ่อนอย่างน่าพิศวง

          กลิ่นคาวผสมหวานยั่วยวนจนมิวเผลอก้มลงไปชิม ไม่สนถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้น…

          รสชาติของมันไม่แตกต่างจากกลิ่นเท่าไหร่นัก คล้ายขนมปังวานิลลาและมีความเผ็ดปิดท้าย จะบอกว่ามันอร่อยก็เชิง ทว่าก็ไม่สามารถหยุดกินได้

          ชายหนุ่มโลมเลียจนสะอาดทุกซอกมุมไม่เว้นแม้กระทั่งซอกนิ้วของตัวเอง ช่องท้องรู้สึกวูบวาบราวกับมีลูกไฟนับร้อยพุ่งชนตลอดเวลา 

          ท่อนเอ็นแข็งใหญ่ผงกสั่นเป็นการเชื้อเชิญ ทั่วทั้งลำลึงค์ถูกเคลือบฉาบจนแวววาว มนุษย์หนุ่มจ้องเขม็งก่อนจะคว้ามันมาโอบอุ้มในอุ้งมือ

          “ฉันอยากได้มันอีก… ขอมากกว่านี้…” 

          คำพูดของมิวพ่นออกมาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ทำให้ดันเต้แน่ใจว่าเวทมนตร์ของคิวปิดที่ผสมอยู่กับน้ำกามที่ไหลออก มาจากตัวเขา ส่งผลกระทบครอบงำไปถึงมิวด้วย

          เพียงศรทองของกามเทพเมื่อลั่นเข้าสู่ร่างของมนุษย์ ก็จะทำให้คนผู้นั้นตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งแรงปรารถนา นี่รวมกับน้ำกามที่เสมือนยาปลุกเซ็กซ์ของอินคิวบัสเพิ่มไปอีก ดันเต้ไม่อยากจะคิดว่าข้างในของมิวจะบ้าคลั่งได้มากขนาดไหน

          กระนั้นปีศาจหนุ่มก็ทำได้เพียงเฝ้าสังเกตอาการด้วยสองแก้มที่แดงสุกงอม…

          มือขาวเนียนนุ่มเริ่มขยับรูดขึ้นลงด้วยความเร็ว เปลี่ยนแก่นเนื้อของดันเต้ให้สีเข้มสดขึ้น ความเจ็บปวดและสุขสมบดบี้ผสานกันจนเป็นชิ้นเดียวกัน

          เปลือกตาของดันเต้เปิดได้ครึ่งหนึ่ง เขามองเห็นรอยยิ้มพิลึกพิลั่นที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจากมิว พลางทำให้คิดถึงคิวบัสเกิดใหม่ที่มิอาจควบคุมความหิวกระหาย

          “ฮะ… ฮา…” ดันเต้อ้าปากค้างผ่อนลมหายใจหนักหน่วงออกมา

          “มันเริ่มจะแห้งแล้ว” มิวหมกมุ่นอยู่กันแก่นเนื้อของปีศาจ “ฉันต้องทำให้มันเปียก”

          ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปข้างหน้าครอบริมฝีปากเข้ากับส่วนหัวที่เหลือล้น มือทั้งสองชักรูดรอบลำอวบอ้วน เมื่อไม่อาจทานทนต่อแรงดึงดูด… มิวก็ใช้ปากอีกครั้ง

          ลิ้นห่อรัดท่อนบนที่บวมขยาย ลำคอเรียวยาวของมิวถูกเติมเต็มด้วยเมือกใสทั้งเหนียวและลื่น

          “ไม่ได้… มันจะออกมา… ไม่ได้” ดันเต้โอดครวญพยายามสู้กับแรงกระตุ้น มือที่ยกขึ้นมาทำได้แค่เพียงวางบนหัวของมิว “นายรับมัน… อ้า… ซี้ด… มากเกินไป”

          สมองและหูของมิวเลอะเลือนเกินกว่าจะฟังเสียงอื่นนอกหัวของตัวเอง “ต้องการอีก… ฉันยังไม่พอ”

          “อ๊ากกก…” ดันเต้ร้องระงมในขณะที่ปล่อยคลื่นขาวขุ่นทะลักออกมา รอบนี้มันออกมาเป็นจำนวนมากในครั้งเดียว

          “อุก… อึก…” มิวสำลักเพราะไม่ทันตั้งตัว เขาอ้าปากปล่อยให้น้ำที่ล้นในปากไหลทะลักออกมาด้วยเกินจะรับได้หมด

          แม้จะรู้ว่าอันตรายแต่ดันเต้ไม่สามารถปฏิเสธได้จริงๆว่ามิวในตอนนี้ เร่าร้อนเป็นพิเศษ

          เด็กหนุ่มถอนริมฝีปากออกจากแก่นเนื้อของปีศาจ น้ำขาวขุ่นไหลหยดจากมุมปากลงไปถึงคาง สายตาไม่อาจหยุดจับจ้องกับภารกิจตรงหน้า

          “ยังไม่พอ” มิวใช้หลังมือเช็ดทำความสะอาดก่อนจะตวัดลิ้นเลียเข้าปากไปทั้งหมด

          ปีศาจที่กำลังฟื้นฟูพลังทำได้เพียงจ้องมองภาพด้วยสายตาลุ่มหลง หน้าท้องเบาหวิวเสียวซ่านไปจนถึงกระดูกสันหลัง

          มนุษย์หนุ่มผ้หมดสิ้นความเป็นตัวเองอ้าปากกว้าง ต้อนรับท่อนเอ็นทั้งอันของดันเต้เข้าไปอีกครั้ง ส่วนบนที่กลมนูนกดทับกระพุ้งแก้ม มิวตวัดลิ้นไปมาเพื่อกระตุ้นตามเส้นเอ็นที่ใกล้ระเบิด แช่แก่นเนื้อนั้นเอาไว้จนมันปล่อยน้ำกามระลอกเล็กมาอีกรอบในระยะเวลาอันสั้น

          “อื้อ…” มิวร้องครางอย่างสุขสันต์ เขาไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ปีศาจหรือเทวาครอบงำจิตใจ รู้เพียงว่าเขาอยากทำแบบนี้ไปจนกว่าจะไร้ลมหายใจ

          “... นะ… นายต้องหยุด” ใบหน้าเหยเกของดันเต้พยายามพูดสิ่งที่มิวไม่สนใจฟัง “นาย… กำลังโดน… อึก… ยาเสน่ห์ฤทธิ์แรงอยู่นะ… ตั้งสติหน่อย… เจ้าบ้า… ห่ะ… ฮาาาา”

          ถึงจะบอกให้อีกฝ่ายตั้งสติ กระนั้นดูเหมือนว่าดันเต้จะเป็นฝ่ายที่ทำไม่ได้เสียเอง ยิ่งมิวดูดแก่นเนื้อของเขาลงคอลึกมากเท่าไหร่ ตัวเขาเองก็ไม่อยากหยุดเช่นกัน

          ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างรวมกระจุกอยู่ตรงท่อนเอ็นของปีศาจ ดันเต้รู้สึกปวดตึงจากการแข็งชูชันที่มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน และไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่

          ดวงตากลมโตตาของดันเต้ตื่นขึ้นจนเต็ม ประกายระยิบระยับสีทองติดๆดับๆอยู่ในห้วงทะมึน เหมือนไฟแช็กที่หมดเชื้อเพลิงกลางห้องมืดมิด

          ในขณะที่ภายนอกพยายามต่อสู้กับอาการควบคุมร่างกายไม่ได้ อารมณ์ภายในกลับพวยพุ่งจนควบคุมไม่อยู่ ดันเต้เริ่มเข้าใจความรู้สึกของมิวเล็กน้อย เมื่อร่างกายและจิตใจไม่เดินทางไปพร้อมกัน…

          ลิ้นที่คล่องแคล่วของมิวดุนดันแก่นเนื้อเล่นอย่างสนุกสนาน ขนาดของสิ่งนั้นบวมใหญ่เรื่อยๆ มันอัดแน่นอยู่ในทุกพื้นที่ของโพรงปาก

          ช่องคอที่นุ่มชื้นของมิวชนเข้ากับส่วนปลายที่พองบวมของดันเต้ การเตรียมพร้อมอย่างดีทำให้เขาไม่มีทีท่ากระอักกระอ่วนแม้แต่น้อย

          นิ้วมือเรียวงามของมิวบีบเคล้นรอบบอลสองลูกของดันเต้ไปด้วย หยดน้ำรักถูกรีดออกมาราวกับบ่อน้ำที่ไร้วันแห้งขอด หัวของมิวโยกขึ้นลงอย่างช้าๆ ในขณะที่ดันเต้ทำได้เพียงวางฝ่ามือตัวเองโดยออกแรงไม่ได้

          ความเสียวกระสันรุนแรงและรวดเร็ว ดั่งสายฟ้าฟาดแผ่กิ่งก้านไปยังปีศาจผู้หื่นกระหาย เขารู้สึกได้ถึงลำลึงค์ที่ใหญ่อย่างเต็มที่ จนมันไม่อาจจะขยายได้มากกว่านี้อีกแล้ว

          ถุงน้ำเชื้อถูกมือข้างหนึ่งของมิวนวดคลึงอย่างเบามือ แก่นเนื้อก็ถูกมืออีกข้างรูดชักขึ้นลงเป็นจังหวะ ส่วนปลายสีเข้มก็โดดดูดดื่ม ความปรารถนาของดันเต้ถูกฉีกออกเป็นสองส่วน ระหว่างรวบรวมพลังหยุดการกระทำทั้งหมดตอนนี้ หรือปล่อยให้มิวดูดกลืนเวทไม่พึงประสงค์นี้ออกไปจนหมด

          ดันเต้ไม่มีเวลาให้คิดนานนักเมื่อเขารู้ขีดจำกัดของตัวเอง การระเบิดระลอกใหญ่กำลังจะปะทุออกมา…

          นัยน์ตาดำขลับแปรเปลี่ยนเป็นสีทองเรืองรอง ดันเต้พยายามรวบรวมพลังให้ทันก่อนมิวจะรับอะไรเข้าร่างจนเกินขีดจำกัดของตัวเอง

          “ขะ… ขอร้อง… หยุดเถอะ” ดันเต้ผงกหัวขึ้นมา เพื่อมองดูมิวอีกครั้ง “ไม่อย่างนั้น… ฉะ… อึก ฉันจะ… แตก…”

          มิวปฏิเสธอย่างเงียบงันด้วยการเมินคำพูดของดันเต้ เขายังคงเร่งเร้ากระบวนการสุดท้ายให้สำเร็จ

          “อึก… ไม่ไหว… แล้ว” ดันเต้กัดฟันใบหน้าเหยเก ร่างกายร้อนผ่าวทบเท่าทวีคูณ

          แก่นเนื้อพองบวมแน่นปากของมิว… ดันเต้รวบรวมพลังทั้งหมดผลักร่างของมิวให้ถอยห่างจากตัว ในขณะที่น้ำกามพุ่งสูงขึ้นไปกลางอากาศ

          “อ๊ะ… อ้า…” ดันเต้ครางสุดเสียงจนหมดแทบหมดลม หน้าท้องเกร็งตึงเพราะความเสียวซ่าน ในขณะที่ปลายยอดยังพ่นน้ำรักออกมาอีกสองหรือสามรอบ

          “เอาอีก…” รอยยิ้มของมิวบิดเบี้ยว เขาพุ่งเขาหาแก่นเนื้อของดันเต้ที่ยังตั้งตระหง่าน

          ปีศาจร่างใหญ่คว้าร่างเล็กกว่าเข้าไว้ในอ้อมกอด เขาจะไม่ยอมให้มิวเสี่ยงทำตัวเองลำบากไปมากกว่านี้อีกแล้ว 

          “พอได้แล้ว ฉันดีขึ้นเยอะแล้ว” ดันเต้พูดในตอนนี้แก้มทั้งสองยังร้อนผ่าว 

          “ฉันไม่พอ” มิวโอดครวญ

          ดันเต้โอบกอดมิวเอาไว้แน่นไม่ปล่อยให้มนุษย์หนุ่มดิ้นหลุดไปไหน “ก็ได้… ถ้ายังไม่พอ งั้นเราไปทำต่อกันในดินแดนของฉันกัน”