ตอนที่ 29 แค่ใช้มือก็พอ

          เป็นการกลับห้องที่เร็วที่สุดในรอบหลายปีของมิว เขาเหลือบมองนาฬิกาตรงข้อมือในระหว่างที่กรอกรหัสปลดล็อกประตู ไม่รู้เลยว่าเวลาที่เหลือตั้งเยอะแยะขนาดนี้จะเอาไปใช้ทำอะไรดี มิวลำดับภาพในหัวในสิ่งที่จะทำ แต่ทั้งหมดล้วนน่าเบื่อ

          บางทีหากไอ้หนูในกางเกงในมันใช้งานได้ ป่านนี้ชายหนุ่มคงเลือกเส้นทางเสเพลหาความสนุกใส่ตัว โอบกอดผู้หญิงสักสองหรือสามคนในอ้อมแขน แล้วทำอะไรที่ผู้ชายส่วนใหญ่จะทำกัน ดีกว่ากลับมาขลุกตัวจมจ่อมอยู่กับอารมณ์ขมุกขมัวของตัวเอง

          นึกแล้วก็ยังรู้สึกขุ่นเคืองพี่เจษอยู่เล็กๆ กับเหตุการณ์เมื่อตอนค่ำ ทว่าเมื่อชั่งน้ำหนักความดีกับความชั่วในความสัมพันธ์ของกันและกัน ความโมโหก็แปรเปลี่ยนเป็นความอึดอัด

          แสงสว่างถูกเปิดเพื่อเติมเต็มความกระจ่างให้กับความเย็นชืด บรรยากาศที่ต้องใช้ไฟฟ้าในห้องของตัวเองตอนกลางคืนช่างไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ปกติชายหนุ่มมักกลับมาพร้อมแสงแรกของวัน

          รองเท้าถูกทอดทิ้งเอาไว้อย่างลวกๆตรงหน้าห้อง มิวโยนข้าวของลงบนโต๊ะในห้องครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำเปล่ามาดับความกระหาย

          ระหว่างดื่มน้ำสายตาของเด็กหนุ่มก็เหลือบเห็นร่างใหญ่ยักษ์นอนแผ่หราอยู่บนโซฟา เขารีบวางแก้วในมือแล้วรีบรุดเข้าหาชายคนนั้นทันที

          หากไม่ใช่ว่าเคยเจอกันและรู้ปูมหลังของชายตัวเบิ้มคนนี้เป็นอย่างดี มิวคงกรีดร้องด้วยความตกใจออกไปแล้ว

          “เฮ้ย! นายมาได้ไง” มิวยืนจ้องดันเต้พลางทำสีหน้างสงสัย

          แม้จะไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ดันเต้โผล่เข้ามาในห้องของเขาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย (หากไม่นับรวมในความฝัน)

          ดวงตาอันหนักอึ้งของปีศาจปิดจนแนบสนิท แม้ไม่เห็นหน้าค่าตาแต่ดันเต้ก็จำเสียงอันอบอุ่นนี้ได้ 

          “เป็นอะไรไป สีหน้านายดูไม่ดีเลย” มิวแตะหลังฝ่ามือของดันเต้ที่กุมหน้าท้องอยู่ “ทำไมตัวของนายร้อนขนาดนี้ ปีศาจไม่สบายได้ด้วยเหรอ”

          ทันทีที่ร่างของทั้งคู่เชื่อมต่อกัน ประกายไฟก็ลุกโชติช่วงผ่านจุดสัมผัสเล็กๆ ดันเต้ขบกัดริมฝีปากแน่น ส่งเสียงครวญครางในลำคอ ความหิวกระหายปลุกเร้าจนแทบเสียสติ กระนั้นร่างกายกลับไม่ยอมตอบสนองได้ดั่งใจนึกคิด

          “ฉันไม่ได้ป่วย” ดันเต้แค่นเสียง “ฉันโดนลอบกัด… เวทมนตร์ของกามเทพ”

          “แล้ว… แล้วนายจะเป็นอะไรไหม?”

          “ฉันก็ไม่รู้! ไม่เคยโดนอะไรแบบนี้มาก่อน” ดันเต้กระหืดกระหอบ “แสบร้อน… เหมือนวิญญาณกำลังจะถูกเผาไหม้”

          “นายจะเป็นอะไรไม่ได้นะ สัญญาว่าจะช่วยฉันแล้วไม่ใช่เหรอ”

          “เวลาแบบนี้ยังห่วงแต่ตัวเองอีก… มนุษย์นี่นะ”

          อันที่จริงมิวเป็นห่วงดันเต้นั่นแหละ เพียงแต่เขาไม่รู้จะปฏิบัติตัวอย่างไรเมื่ออยู่ต่อหน้าสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จัก ความตกใจเล่นงานจำเขาพูดอะไรสวนทางกับความในใจ “ก็นายเป็นที่พึ่งเดียวของฉัน”

          อีกฝ่ายไม่โต้ตอบกลับทำให้มิวฉุกคิดถึงความหนักหนาที่เกิดขึ้น หากไม่เดือดร้อนจริงเจ้าปีศาจปากไวตนนี้คงสวนอะไรกลับมาแล้ว

          ดันเต้เอาแต่ทำหน้าบูดเบี้ยวแยกเขี้ยวใส่ความมืดในดวงตา นขณะที่ฝ่ามือกุมแน่นอยู่ตรงหน้าท้อง

          “ขอฉันดูหน่อย” มิวตรวจอาการผ่านสายตา

          ชายหนุ่มค่อยๆยกมือหนาใหญ่ออกจากหน้าท้อง จนเห็นรอยช้ำขนาดเท่าปลายนิ้วก้อยปรากฏเด่นชัดผ่านรูขาดบนเสื้อเชิ้ตสีขาว

          “ฉะ… ฉันต้องช่วยนายยังไง?” 

          “ฉันแทบควบคุมร่างนี้ไม่ได้แล้ว ต้องรีบปลดปล่อยเวทของกามเทพในร่างออกมา”

          “มะ… หมายถึง…”

          “กามเทพชื่อก็บอกอยู่แล้ว นายรู้ว่ามันเกี่ยวกับอะไร”

          คำใบ้ของวิธีแก้ถูกเฉลยอยู่ตรงหว่างขาของดันเต้ ท่อนเอ็นแข็งแรงดันกลางเป้าจนนูนแทบทะลุเนื้อผ้า มิวลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพื่อดับความรู้สึกร้อนรุ่ม ไม่ก็เพื่อกลบเกลื่อนความต้องการ

          “ยังไง? ฉันต้องทำยังไง”

          “นะ… นายช่วยตามอาร์เต้มาให้ฉันหน่อย”

          “ทำไมต้องเป็นอาร์เต้?”

          “ร่างกายของนายยังไม่พร้อม”

          มิวหงุดหงิดมากเท่าทวีคูณ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้ผู้คนถึงเรียกหาแต่คนอื่น ทั้งๆที่เขาเองอยู่ตรงหน้าแท้ๆ

          “ฉันเองก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์ขนาดนั้น” มิวกระแทกเสียง

          “ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นอะไรกับนาย” ดันเต้พยายามพูดให้รวบรัด

          เหตุผลที่แท้จริงคือปีศาจคิวบัสตนนี้ ไม่อยากให้มนุษย์ในอารักขาของตัวเองต้องเข้ามาเสี่ยงกับพลังเวทลึกลับ หากมันรุนแรงต่อเขาขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรมิวได้บ้าง โดยเฉพาะเมื่อไซคีสีดำจากกามเทพยังฝังแน่นอยู่ในร่าง

          “แค่ใช้มือทำเรื่องอย่างว่าให้นายใช่ไหม? มันจะไปยากอะไร ฉันเองก็เคยทำให้ลูกค้าตั้งหลายคน” มิวยืดอกอย่างภูมิใจ “รูดๆชักๆไม่เกินห้านาทีก็เสร็จแล้ว”

          ท่ามกลางความมืดมิดดันเต้ได้แต่ภาวนาขอให้ทุกอย่างง่ายดายตามที่มิวบอก เมื่อเผชิญหน้าอยู่กับเรื่องราวที่ไม่เคยรู้มาก่อน การสุ่มแก้ไขคงเป็นอะไรที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

          ความร้อนรุ่มแผดเผาดันเต้จนเกือบมอดไหม้ เเขาไม่อาจอดทนรอได้อีกต่อไป “ละ… ลองดู รีบหน่อย… ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”

          “นายไม่ได้มีตัวเลือกมากขนาดนั้นเถอะ”

          ร่างปีศาจนอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟา ลมหายใจรวยรินดวงตามืดบอดสนิท ประกายที่เคยสดใสอยู่ภายในหายวับไปในห้วงอวกาศ

          สิ่งเดียวที่ทำได้คือฝากดวงวิญญาณอันสับสนนี้ไว้ในมือของมนุษย์หนุ่ม ดันเต้ตั้งปณิธานเอาไว้ว่าหากเขารอดจากการดับสูญไปได้ จะกลับไปแก้แค้นเทพหมาๆจอมลอบกัดแน่นอน

          “ฉะ… ฉันจะปลดกระดุมนายออกก่อนนะ” มิวขึ้นคร่อมร่างไม่ไหวติงบนโซฟา “นายจะได้หายใจออก แต่ฉันไม่รู้ว่าปีศาจอย่างนายต้องหายใจไหม…. แต่… ช่างมันเถอะ”

          สติของมิวเกือบหลุด มือและปากสั่นด้วยความประหม่า ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องตื่นเต้นกับสิ่งที่เคยทำมาแล้ว

          อาจเพราะดันเต้ปล่อยกลิ่นมอมเมาของเขาออกมาโดยไม่ตั้งใจ มิหนำซ้ำครั้งนี้ยังมีพลังเวทมนตร์ของกามเทพติดมาอีกด้วย เลยทำให้ทุกอย่างอยู่เหนือการควบคุม

          “ใจเย็นๆ” ดันเต้กุมมือของมิวในขณะที่กระดุมเม็ดบนสุดถูกปลด ตอนนี้เขาทำได้เพียงพูดประโยคสั้นๆ ออกมา “นายทำได้แน่”

          “อืม” มิวเม้มปากพลางปลดกระดุมทุกเม็ดออกจนเกลี้ยง

          แผงอกสีเข้มกระเพื่อมขึ้นลงอย่างช้าๆ ลอนท้องสั่นสะท้านจากความเจ็บปวด ชายหนุ่มค่อยกระถดตัวลงไปยังจุดล่างสุด ลำคอเริ่มแห้งผากจากความร้อนที่แผดเผาอยู่ภายใน กี่หยดน้ำลายที่กลืยลงไปก็ไม่อาจดับความกระหายนี้ได้

          กางเกงสแล็ครัดรูปเสริมจุดนูนให้โดดเด้ง ถึงจะพยายามหลบสายตาทว่าก็ไม่อาจรอดพ้นแรงดึงดูดดังกล่าว มวลกลิ่นที่อัดแน่นอยู่ในบรรยากาศส่งผลให้มิวเริ่มแสบร้อนแถวทรวงอก

          แท่งทรงกระบอกขยายเป็นรูปร่างดันเนื้อผ้าให้แน่นตึง มิวหน้าแดงไม่ต่างจากผลพีชสุกงอม ในขณะที่อีกฝ่ายปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลงมาจนแนบสนิท

          มือขาวเนียนละเอียดปลดตะขอกางเกงก่อนจะรูดมันผ่านสะโพกอวบอิ่ม ไรขนสีเข้มเป็นแนวชี้นำลงไปยังขุมทรัพย์มหึมาด้านล่าง

          ออกแรงอีกเพียงเล็กน้อยขอบกางเกงก็เลื่อนลงมาถึงเข่า ก่อนจะหลุดร่วงกองไปยังพื้นพรม

          ‘บ้าเอ๊ย! หมอนี่ไม่ใส่กางเกงในไปทำงานเหรอ?’ มิวบ่นในเรื่องไม่เป็นเรื่อง เขาหลุดโฟกัสกับสิ่งที่ต้องทำเป็นการชั่วคราว

          แท่งเนื้อทรงกระบอกเด้งดีดพาดขึ้นแนบลอนท้องแข็งแกร่ง ส่วนปลายเปิดเพียงครึ่งเดียวเนื่องจากบางส่วนยังหลับใหลในภวังค์

          เป็นอีกครั้งที่มิวลอบกลืนน้ำลาย ชายหนุ่มมั่นใจว่าหากแข็งตัวเต็มที่ สองฝ่ามือเนียนนุ่มของเขากำต่อกันก็ยังเหลือความยาวโผล่พ้นออกมาอีกมาก อีกทั้งลำตัวส่วนกลางที่ป้อมอวบคงทำให้งานนี้ไม่ง่าย

          “แค่ฉันใช้มือก็พอใช่ไหม?” มิวถามด้วยความเลิ่กลั่ก น้ำเสียงสั่นเครือขณะที่ยื่นมือเข้าไปประคองแก่นเนื้อ

“อาจจะ”

          คำว่า ‘อาจจะ’ ของดันเต้ไม่ช่วยให้มิวโล่งใจสักเท่าไหร่ ถึงงานภายนอกพวกนี้ชายหนุ่มจะให้บริการลูกค้าอยู่บ่อยครั้ง ทว่าดันเต้นั้นไม่เหมือนลูกค้าทั่วไปของเขาสักเท่าไหร่นัก ทั้งเรื่องที่ว่าเขาเป็นปีศาจอาจมีโครงสร้างทางชีวภาพแตกต่างจากมนุษย์ รวมไปถึงขนาดของเจ้าโลกที่ใหญ่เกินคนปกติ

          อย่างไรก็ตามการหยุดทุกอย่างเหมือนจะสายเกินไปแล้ว สิ่งเดียวที่รออยู่ข้างหน้าคือการไปต่อ… 

          มือขาวผ่องเริ่มบีบแท่งไฟแน่นไว้ในมือ เพียงการสัมผัสแผ่วเบาดันเต้ถึงกับร้องครางในลำคอ แก่นเนื้อขย้อนของเหลวขาวใสเจือสีชมพูอ่อนออกมาเป็นทาง

          ร่างใหญ่โตของปีศาจสัมผัสได้ถึงแรงกระตุ้นได้อย่างง่ายดาย ระบบประสาทอ่อนไหวไวต่อความรู้สึก

          “ต่อ… ละ… เลย” ดันเต้กัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าเหยเกจากทั้งความเจ็บปวดและเสียวซ่าน “ฉันว่ามันได้ผล”

          น้ำลายอีกอึกถูกกลืนผ่านคอที่แห้งผาก ความร้อนจากแท่งเอ็นท่วมทะลักสู่ร่างกายของเด็กหนุ่ม พร้อมกับกลิ่นของเวทมนตร์ที่ระบุไม่ได้

          เพียงแค่ผิวหนังสัมผัสกัน… เจ้าแก่นเนื้อนั้นก็ขยายพองจนเต็มฝ่ามือของมิว ขนาดลำยืดขึ้นเหนือสองกำมือของเด็กหนุ่มตามคาด

          ของเหลวขาวใสเจือประกายสีชมพูล้นทะลักออกมาจากส่วนปลายที่เปิดออก ทั่วทั้งมือของมิวชุ่มโชกไปด้วยสารคัดหลั่งแปลกประหลาด เขาไม่จำเป็นต้องใช้ตัวช่วยอื่นการรูดเร้าท่อนเอ็น

          กลิ่นที่พวยพุ่งเข้าปลายจมูกของมิวเย้ายวนจนเด็กหนุ่มเริ่มมีความคิดอยากลิ้มลองรสชาติ ไม่ต่างจากภุมรินที่ถูกล่อลวงจากดอกไม้

          มิวดึงผิวหนังที่ห่อหุ้มส่วนปลายลงจนสุด และเริ่มดมกลิ่นที่ฉาบเคลือบท่อนแข็งอย่างบ้าคลั่ง

          ลมหายใจอันหนักหน่วงพวยพุ่งออกจมูกของมิวนั้นร้อนแรงจนดันเต้สัมผัสได้จากห้วงแห่งความมืดมิด ปีศาจรู้ว่าดีว่ามนุษย์อย่างมิวไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับของเหลวที่หลั่งออกจากตัวเขามากนัก โดยเฉพาะเมื่อมันไม่ปนเปื้อนด้วยเวทมนตร์แปลกปลอมจากกามเทพ ทว่าดันเต้ผู้อ่อนแรงก็ไม่อาจคิดหาวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ได้

          ยิ่งสูดดมกลิ่นนั้นเข้าไปความปรารถนาของมิวก็เตลิดเกินกว่าที่ตั้งใจ… มิวยื่นปลายลิ้นแตะเสาหินที่ยืดหยุ่น ไล่เลียไปตามรอยหยักของส่วนหัวที่บวมเป่ง

          “อึก… ไม่…” เสียงดันเต้แผ่วเบาลง เหลือเพียงเสียงครางกระเส่าในลำคอ “อืม… แค่ใช้มือ…”

          เด็กหนุ่มไม่โต้ตอบแต่กลับยิ่งตวัดปลายลิ้นดูดกลืนของเหลวพิศวงนั้นเข้าไป

          ความหลงใหลแผ่ซ่านจนเต็มช่องปาก มิวครอบริมฝีปากลงบนท่อน้ำพุของปีศาจ ท้องน้อยเสียวกระสันและวูบวาบจนเนื้อตัวสั่นเทา

          ปลายลิ้นเหนียวลื่นแหย่เย้าเล่นกับรูเล็กตรงส่วนหัว เปิดช่องให้สายน้ำไหลออกมาไม่หยุดหย่อน คอที่เคยแห้งผากกลับชุ่มชื่นจนไม่อาจหยุดได้อีกต่อไป

          “อ้า… ไม่… อย่าเลีย… แบบนั้น” ดันเต้รวบรวมพลังเพื่อห้ามปราม ทว่าก็ไร้ผล