7. งานมงคลสมรส (ไม่) สมรัก (1)

7. งานมงคลสมรส (ไม่) สมรัก (1)

ฉันกลับมาปฏิบัติหน้าที่ที่โรงเรียนท่ามะแว้งวิทยาพร้อมยัยพาย วันนี้มีการประชุมประจำเดือนมีนาคม ยัยพายเสนอว่าให้แจกการ์ดแต่งงานหลังการประชุมเสร็จสิ้น ฉันรู้สึกประหม่าที่ต้องประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าจะแต่งงานถ้ามีคนถามว่ารู้จักกันได้ยังไง? เจอกันครั้งแรกที่ไหน? ฉันก็ยังไม่รู้จะตอบไปว่ายังไงมันเป็นคำถามพื้นฐานที่ทุกคนต้องถามอยู่แล้ว

“เรื่องอื่นๆมีไหมครับ ถ้าไม่มีผมขอปิดการประชุม” ท่าน ผ.อ.ชนินทร์กล่าวปิดการประชุม ยัยครูพายยกมือรัวๆ

“ครูมนต์พระพายมีเรื่องอะไรครับ”

“ครูเดือนเด่นเป็นสง่ามีเรื่องจะพูดค่ะ” นางโบ้ยหน้ามาทางฉัน สายตาทุกคนในที่ประชุมจับจ้องมาที่ฉันราวกับมีไฟสปอทไลท์บนเวทีส่องมาที่ฉันคนเดียว ยิ่งทุกคนเงียบฉันยิ่งเกร็ง

“ว่าไงครับครูดาว” ท่าน ผ.อ.คงขี้เกียจเรียกชื่อจริงที่แสนจะยาวของฉันเลยเรียกชื่อเล่นแทน

“พูดสิแก” ยัยครูดาวล้วงปึกซองสีชมพูออกจากถุงผ้า

“วันที่ ยี่สิบมีนาคม ดิฉันจะ...เอ่อ..” บทจะพูดก็พูดไม่ออกซะงั้น...

“ขึ้นบ้านใหม่เหรอคะน้องดาว?” ครูพี่ลี่ ครูสาวโสดวัยสามสิบปลายเอ่ยขึ้นยิ้มๆ

“หรือน้องชายจะบวช” ทุกคนเดาไปต่างๆนานา ฉันมีน้องชายที่ไหนกันเล่า..ไม่มีใครคิดว่าฉันกำลังจะแต่งงานแน่ๆ เพราะตั้งแต่มาบรรจุรับราชการครูที่โรงเรียนนี้ฉันไม่เคยมีข่าวเรื่องผู้ชายมาก่อน จนหลายคนจับฉันกับยัยครูพายเป็นคู่จิ้นกัน โชคดีที่เพื่อนสาวที่หลังเลิกเรียนบางวันมีหมอหนุ่มหล่อมารับที่โรงเรียนทุกคนถึงเลิกจับคู่ฉันกับยัยครูพาย ยัยพายจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด ไม่ใช่พูดไม่ออกแต่กำลังคิดถึงสเตปต่อไป ถ้าบอกว่าแต่งงาน ทุกคนก็ต้องถามแต่งกับใคร เรื่องราวเป็นมายังไงคือฉันยังไม่ได้เตรียมจะตอบอะไรทั้งนั้น

“ครูดาวจะแต่งงานค่ะ นี่ค่ะซองเชิญทุกคนเลยนะคะ” เป็นครูพายที่เอาการ์ดเดินแจกทุกคน ครูพี่นัท ครูหนุ่มที่ทำงานหน้าที่โสตทัศนูปกรณ์ของโรงเรียน ฉายภาพการ์ดงานแต่งงานขึ้นจอโปรเจคเตอร์

“ขอเชิญร่วมงานมงคลสมรส นายแพทย์มหาสมุทร จึงรุ่งเรืองสกุล และ นางสาวเดือนเด่นเป็นสง่า พัฒนพงศ์”ชื่อของพี่ซายน์และฉันโชว์หราในการ์ดใบนั้น ฉันเองก็เพิ่งรู้ชื่อจริงของพี่ซายน์วันที่ได้รับการ์ดแต่งงานนั่นแหละ

ครูทุกคนในห้องประชุมต่างพากันฮือฮาและส่งยิ้มด้วยความยินดีให้ฉัน

“โห เป็นหมอด้วยนามสกุลคุ้นๆ เหมือนนามสกุลครูน้องพาย เป็นญาติน้องพายเหรอคะ?” ครูพี่ลี่ถามขึ้น

“เป็นพี่ชายพายเองค่ะ”

“น้องพายมีพี่ชายเป็นหมอไม่แนะนำให้พี่รู้จักเลยนะ แนะนำให้แต่น้องดาวสองมาตรฐานนะเนี่ย” ครูพี่ลี่ทำปากคว่ำแบบน่ารักๆ ยัยพายหัวเราะเสียงใส

“พี่ชายของพายเจอดาวครั้งแรกก็ตกหลุมรักเลยค่ะ เร่งงานแต่งกลัวดาวเปลี่ยนใจ” ยัยครูพายโกหกคำโต นางส่งสายตามาทางฉันพลางยกนิ้วแสดงสัญลักษณ์โอเค

“ดาวจัดงานที่กรุงเทพฯ ถ้าครูท่านไหนสะดวกเชิญนะคะ” ฉันพูดสรุปสั้นๆ ท่านผู้อำนวยการจึงกล่าวปิดการประชุม

“ครูดาวยินดีด้วยนะครับ ผมเห็นซองที่ครูพายถือ นึกว่าครูพายจะแต่งงานใจหายแว่บเลย” ครูเอจิที่ตอนนี้ก็ยังพูดหยอดพูดแซวยัยครูพายเป็นครั้งคราวแต่น้อยลงจากที่เพื่อนสาวของฉันเปิดตัวคบกับหมอฟินเป็นแฟนจริงจัง

“พายก็อยากแต่งค่ะ แต่ตี๋ฟินยังไม่มาขอเลย รอนานจะแต่งกับคนอื่นซะเลย”

“แต่งกับผมก็ได้นะครับผมพร้อม” ครูเอจิยิ้มพรายสายตามองมาที่ยัยครูพายเหมือนแทบจะกลืนกิน

“ช่วยหลีกทางหน่อยค่ะ” เสียงแข็งๆของครูน้องแอนที่มีคนเม้ากันว่าแอบกิ๊กกับครูเอจิพูดขึ้น นางกระแทกรองเท้าส้นสูงแถมเดินชนไหล่ยัยครูพายอย่างจงใจ

“ครูเอจิ เลิกหยอดยัยพายซะทีเถอะค่ะ รังสีอำมหิตเริ่มเปล่งแสงแล้ว” ฉันกลัวว่าวันหนึ่งครูน้องแอนอาจจะเอามีดมาแทงเพื่อนรักของฉันเข้าสักวัน...

Sine talks

“ซายน์ ช่วงนี้ไม่ว่างเลยนะ” เสียงหวานๆของหมอพลอยเอ่ยถาม ขณะที่เราราวน์วอร์ดช่วงเช้าเสร็จและพักกลางวันอยู่ในห้องพักแพทย์สองคน

“ช่วงนี้ผมเข้าเวร ผมจะลายาวห้าวัน” ผมถอนหายใจหนักๆ ไม่รู้จะบอกคนรักยังไง

“ลาทำไมเหรอซายน์หรือว่าที่เรานัดกันไปเที่ยวญี่ปุ่น แอบเซอร์ไพร้พลอยใช่ไหม? ทำไมไม่บอกดีๆพลอยจะได้ลาด้วย” ดวงหน้าหวานคมยิ้มพราย นิ้วเรียวแตะแก้มผมเบาๆ

“ซายน์จะแต่งงาน” ผมตัดสินใจบอกหมอพลอย หญิงสาวทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ

“โห นี่มันเรื่องสยองหนึ่งบรรทัดเลยนะ ล้อพลอยเล่นใช่ไหม?” ผมหยิบซองสีชมพูออกมาจากกระเป๋า

“เชิญนะครับยี่สิบมีนาคมที่บ้านซายน์” หมอพลอยล้วงการ์ดข้างในมาอ่าน ใบหน้าแดงก่ำ น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโตคู่นั้น หัวใจผมชาหนึบ แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมจำเป็นต้องแต่งงานตามคำสั่งของครอบครัว

“ซายน์ทำแบบนี้กับพลอยได้ยังไง นังนั่นเป็นใครดีกว่าพลอยรึเปล่า” เสียงหวานที่คุ้นเคยเริ่มจะเป็นเสียงตะคอก ผมตกใจเพราะไม่เคยเห็นคนรักแสดงท่าทางแบบนี้มาก่อน แต่ผมก็เข้าใจความรู้สึกของเธอ การที่คนรักต้องไปแต่งงานกับใครไม่รู้มันเจ็บปวดแค่ไหน

“ผมต้องแต่ง แต่ผมไม่ได้รักเธอ คนที่ผมรักคือพี่พลอยคนเดียว” ผมกุมมือหมอพลอยแน่น ใบหน้าหวานคมเต็มไปด้วยน้ำตาจนผมอยากคว้าเธอมากอดถ้าไม่ติดว่าอยู่ในโรงพยาบาล

“ถึงซายน์จะแต่งงานเราก็ไม่เลิกกันใช่ไหม?” ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำใสๆเอ่ยถามพลางสะอื้นไห้

“ไม่มีวัน..ซายน์จะหย่าให้เร็วที่สุด” ผมบอกอย่างมั่นใจ ถ้าดาวอยากแต่งงานกับผมก็แต่งไป ผมจะร้ายให้เธอทนไม่ไหว ยอมเดินออกไปจากชีวิตผมไป...

“ไอ้ซายน์ แม่พั้นซ์จอดรถรอที่หน้าโรงพยาบาล” ไอ้หมอตามเดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ มันเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงจนผมปล่อยมือที่กุมหมอพลอยแทบไม่ทัน

“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ช่วงนี้ผมไม่ได้อยู่ตามลำพังกับพลอยเลย วันๆ ต้องเข้าเวร พอวันว่างอย่างวันนี้ก็ต้องไปลองชุดแต่งงาน ผมเปลี่ยนเสื้อกาวน์และสวมเสื้อเชิร์ตเดินขึ้นมานั่งในรถ ในนั้นนอกจากแม่พั้นซ์ยังมียัยพายกับ..เจ้าสาวของผมนั่งอยู่ด้านใน ผมแทบไม่อยากมองหน้าเธอเลยเรียกว่าเกลียดยันเงาก็ว่าได้

Dao talks

ร้านแต่งงานแบรนด์จุนิตาอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก พวกเราทั้งหมดเดินเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านสาวสองวัยกลางคนที่ยังสวยอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงออกมาต้อนรับ

“เชิญค่ะคุณพั้นซ์ ชุดที่สั่งตัดเรียบร้อยแล้ว”

“หนูดาวไปลองชุดเลยจ้า จะได้มาถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง” แม่พั้นซ์รุนหลังให้ฉันเดินไปกับคุณจุนิตาด้านใน มีพนักงานสาวสองคนช่วยฉันแต่งตัว ชุดแต่งงานที่ปักด้วยคริสตัลแทบทุกตารางนิ้วสวยงามอลังการสมราคาสองล้าน ฉันใช้เวลาแต่งหน้าและแต่งตัวเกือบสองชั่วโมง พอเดินลงมาจากบันไดชั้นบน แม่พั้นซ์ยัยพายมองด้วยแววตาชื่นชม

“สวยมากดาว ยังกะเจ้าหญิงแหน่ะ” ยัยดาวหยิบมือถือมาถ่ายรูป ส่วนว่าที่เจ้าบ่าวนอนหลับอยู่ที่โซฟาตัวยาว

ร่างสูงในชุดสูทสีขาวนอนหลับลึกสังเกตได้จากลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอ แม่พั้นซ์เขย่าตัวพี่ซายน์แรงๆ

“ตื่นได้แล้ว มาดูเจ้าสาวคนสวยเร็วเข้า” พี่ซายน์งัวเงียตื่นขึ้นมา ดวงตาสีเข้มชะงักมองฉันแค่ไม่กี่วินาทีจากนั้นจึงเบือนหน้าไปทางอื่น ที่ร้านมีบริการถ่ายพรีเวดดิ้งในสตูดิโอ ร่างสูงในชุดสูทสีขาวดูดีราวกับเจ้าชายเสียแต่ที่เขาไม่ยอมยิ้มและมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนโดนบังคับให้แต่งงาน ใช่แล้วก็โดนบังคับให้แต่งงานจริงๆนี่นา  

“เจ้าบ่าวช่วยยิ้มด้วยครับ” พี่ซายน์ทำหน้าตึงจนช่างกล้องต้องบอก เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายและยิ้มตามที่ช่างกล้องร้องขอและฉันเพิ่งเคยเห็นพี่ซายน์หน้าเดียวยิ้มเป็นครั้งแรก ตึกตักตึกตัก หัวใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เพิ่งจะรู้ว่าพี่ซายน์มีลักยิ้มด้วย

“เจ้าสาวโอบคอเจ้าบ่าวนะครับ เจ้าบ่าวมองเจ้าสาวเอาจมูกมาชนกัน” นี่ฉันต้องทำแบบนี้จริงๆเหรอ? ฉันทำตัวไม่ถูกยืนนิ่งไปนาน จนพี่ซายน์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน

“รีบๆทำจะได้เสร็จไวๆ เหนื่อย..” พี่ซายน์พูดเสียงเบาราวกับกระซิบ ดวงตาสีเข้มมองฉันอย่างไม่ชอบใจ ฉันค่อยๆใช้มือโอบรอบคอพี่ซายน์ เขาค่อยๆ โน้มตัวลงมาจนจมูกเราชนกัน ใกล้มาก..จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆที่กำลังเป่ารดใบหน้าของฉัน...แล้วหัวใจเจ้ากรรมก็เต้นรัวอีกครั้ง..