บทที่ 5 ไร้ปรานี [NC++]

          “ช่วยด้วย!”

          ทั้งที่รู้ดีว่าต่อให้ตะโกนไปก็ไร้ความช่วยเหลือแต่พริมพริตาก็เลือกที่จะขัดขืนมากกว่าสมยอมให้เขาทำอะไรต่อมิอะไรกับตัวเองก็ได้ตามใจชอบ หญิงสาวใช้จังหวะที่เขาเผลอในขณะที่กำลังสวมเครื่องป้องกันตะโกนร้องขอความช่วยเหลือและผุดลุกขึ้นจากเตียง หากแต่ยังไม่ทันที่จะได้วิ่งหนีไปไกลก็ถูกวงแขนกำยำคว้ารอบเอวคอดของเจ้าหล่อนไว้แล้วคว้ากลับไปนอนราบลงกับเตียงกว้างเหมือนเดิม

          ไร้ความปรานีจากมาเฟียหนุ่มอีกต่อไป เขาเหลืออดเกินกว่าจะทนฟังเสียงของเจ้าหล่อนได้อีก ร่างกายใหญ่โน้มตัวลงมาทาบทับร่างอรชร เนื้อตัวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามร้อนผ่าวไปทั่วทั้งตัว ฝ่ามือหนาจับปลีขาเรียวงามแยกออกจากกันเผยให้เห็นกลีบดอกไม้สีหวานที่เริ่มเปียกชื้นไปด้วยน้ำเกสรชโลม

          โรมินิกบดขยี้ริมฝีปากเรียวเล็กจนเลือดไหลซิบคละเคล้าไปกับรสจูบร้อนแรง ลิ้นร้อนตวัดเข้าชิมความหอมหวานทั่วทั้งโพรงปากอย่างช่ำชองในขณะที่คนใต้ร่างแทบขาดอากาศหายใจ เอวสอบขยับเข้ามาบดเบียดกลางกายสาว ความร้อนผ่าวจากร่างกายกำยำแผ่ซ่านไปถึงคนตัวเล็กที่ดีดดิ้นไม่หยุด

          “อึก…อ๊าา! เจ็บ!”

          ความคับแน่นที่ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อนในชีวิตแทรกเข้ามากลางกายสาวในคราวเดียว เสียงหวานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด รู้สึกเหมือนส่วนสงวนของตัวเองฉีกขาดออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ เล็บทั้งสิบจิกลงบนอกแกร่งกว้างจนเกิดเป็นรอยแดงชัดเจน

          หากแต่โรมินิกไม่ได้รู้สึกสนใจความเจ็บแสบจากรอยเล็บที่เกิดจากคนตัวเล็กเลยสักนิด สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาได้มากกว่านั้นนั่นคือเลือดสีแดงฉานที่ไหลติดออกมาตามลำกายจากช่องทางสีหวานที่มีร่องรอยการฉีกขาดจนหยดลงเปรอะเปื้อนผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดตา ทั้งที่เขาเพิ่งจะเข้าไปได้เพียงไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ

          จะว่าร่างกายของเธอตัวเล็กเกินไปก็คงจะไม่เชิงเพราะความคับแน่นที่ทำให้เขาเองก็รู้สึกปวดตึบไม่ต่างกันก็พอจะทำให้ราชสีห์ที่ผ่านผู้หญิงมาแล้วนับไม่ถ้วนอย่างเขารู้ได้ไม่ยาก

          “อย่างเธอยังซิงอยู่อีกเหรอ”

          โรมินิกยิ้มพราย ยิ่งรู้ว่าคนตัวเล็กทรมานเพราะต้องรองรับความคับแน่นของตัวเองเขาก็ยิ่งกระแทกกระทั้นให้เจ้าหล่อนดีดดิ้นมากกว่าเดิม

          ในใจรู้สึกสาแก่ใจไม่น้อยที่ได้ทำลายของรักของหวง พรากความบริสุทธิ์ของน้องสาวที่ราวกับเป็นไข่ในหินของศัตรูที่แสนจะเกลียดชัง ยิ่งเจ้าหล่อนทรมานเขาก็ยิ่งได้ปลดปล่อยอารมณ์ความคับคั่งในใจของตัวเองออกไปมากขึ้นเท่านั้น

          “มะ…ไม่…มันเจ็บบ อึก!”

          มาเฟียหนุ่มรั้งเอวคอดให้เข้ามาแนบชิดตัวเองมากกว่าเดิม หมอนใบใหญ่ถูกชันไว้ใต้ร่างเล็กเพื่อให้สะโพกมนอยู่ในระนาบที่สูงแอ่นขึ้น และยกปลีขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่ากว้างของตัวเองเพื่อเปิดช่องทางให้ลำกายยาวได้เข้าไปชิมความหวานจากโพรงลึกได้สะดวกมากขึ้น

          “อื้อ! มันจุก! เจ็บ!”

          ใบหน้าหวานส่ายสะบัดไปมา ริมฝีปากขึ้นห้อเลือดเพราะขบกัดระบายความเจ็บแสบที่เพิ่งเคยได้รับเป็นครั้งแรก สมองตื้อตึงเบาหวิวไปหมด มันทั้งจุกทั้งเจ็บทั้งแสบและทั้งวาบหวาม รู้สึกแปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งมือและขาหมดเรี่ยวแรง ได้แต่ขยำผ้านวมผืนหนาไว้แน่นแทน

          กลับกันยิ่งเห็นท่าทางไร้ประสบการณ์ของเจ้าหล่อนแล้วไฟในกายหนุ่มก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น ราวกับสัตว์ร้ายที่หิวโหยได้เหยื่อมาครอบครอง มาเฟียหนุ่มโถมกระแทกเข้าหาร่างเล็กไม่ได้ยั้งมือ โดยไม่ได้สนใจเลยว่าเสียงหวานจะกรีดร้องเพราะความเจ็บปวดมากแค่ไหน

          “ซี้ดดด…อ๊า”

          ความคับแน่นตอดรัดของช่องทางรักสีหวานที่เริ่มบวมเป่งจากการถูกร่วมรักอย่างรุนแรงทำให้มาเฟียหนุ่มส่งเสียงครางต่ำในลำคอออกมาอย่างพึงพอใจ มือหนานวดเฟ้นคลึงบั้นท้ายนวลเนียนสลับกับทรวงอกคู่สวยที่กระเพื่อมไปตามแรงโถมกระแทกเข้าหาไปด้วยจนผิวขาวเนียนเริ่มขึ้นสี

          “แน่นชิบหาย”

          “อ…อื้ออ”

          พริมพริตาหยิบผ้าห่มขึ้นมาปิดใบหน้าและหน้าอกหน้าใจของตัวเองที่สั่นสะเทือนไปตามแรงกระแทก ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อสกัดกั้นเสียงร้องน่าอับอาย พยายามจะปิดหูปิดตาตัวเองไม่ให้ได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะซ้ำๆที่ดังก้องอยู่ในหู

          ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะอดทนไปได้อีกสักกี่น้ำ

          พั่บ…พั่บ…พั่บๆๆๆๆ

          ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายพยายามจะเก็บอาการกลั้นเสียงครางหวานๆไว้มากแค่ไหน เขาก็ยิ่งโถมกระแทกถี่ขึ้นเรื่อยๆ ลำกายยาวกระแทกเข้าออกสะโพกมนจนสุดลำความยาวซ้ำหลายครั้งด้วยความเร็วที่ซอยกระชั้นมากขึ้น มือหนาคว้าผ้านวมที่ปกปิดทรวงอกอิ่มขาวสะดุดตาโยนกองไว้กับพื้น

          “...อ๊ะ…อื้อออ”

          พวงแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นทุกขณะ มือเรียวทั้งสองข้างรีบยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงครางน่าละอายไม่ให้เล็ดลอดให้อีกฝ่ายได้สมใจ หากแต่คนตัวใหญ่ชั้นเชิงดุดันกว่า เขารู้วิธีที่จะทำให้คนใต้ร่างทัดทานความเสียวซ่านนี่ไม่ไหว

          “...อ…อ๊ะ…อ๊ะ…”

          “อ่าา…”

          แม้ว่าร่างกายจะเริ่มตอบสนองไปกับสัมผัสวาบหวามที่ไม่เคยได้รับมาก่อน แต่ภายในใจของเธอมันเต็มไปด้วยความร้าวราน หญิงสาวไม่พยายามที่จะปัดป้องการกระทำอุกอาจของคนตัวใหญ่อีกต่อไป เพราะหวังเพียงว่าอยากจะให้มันจบลงโดยเร็ว

          หากแต่คนตัวเล็กหอมหวานยั่วเย้าจนราชสีห์หนุ่มกินได้ทั้งวันโดยที่ไม่รู้จักอิ่ม และยิ่งเห็นท่าทีของพริมพริตาที่ดูจะแสนรังเกียจเขาเสียเต็มประดา โรมินิกก็ยิ่งอยากให้เจ้าหล่อนทรมานมากยิ่งขึ้นเท่านั้น มาเฟียหนุ่มตักตวงความหอมหวานจากดอกไม้แรกแย้มไปไม่รู้กี่ครั้ง หากไม่ใช่เพราะว่าวันนี้เขามีธุระที่จะต้องไปจัดการต่อ เขาคงได้ลากยาวจนคนตัวเล็กสลบคาเตียงแน่

          ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยเต็มปลายถุงบรรจุ โรมินิกทอดถอนลำกายของตัวเองออกจากช่องทางสวาทที่ขึ้นสีแดงบวมเป่งจากการถูกรุกรานที่ยาวนานและรุนแรง เลือดสีแดงเข้มยังคงเกรอะกรังรอบช่องทางรักและเปรอะเปื้อนไปถึงผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา ที่บัดนี้ยับยู่ยี่และมีคราบของเหลวเลอะเปรอะเปื้อนเพราะเพิ่งผ่านศึกสงครามครั้งใหญ่มา เป็นเครื่องยืนยันความบริสุทธิ์ที่พรากไปจากเธอ

          คนตัวใหญ่หอบหายใจเพราะความสุขสมและเหน็ดเหนื่อยจากบทรักร้อนแรงที่เนิ่นนานเกือบสามชั่วโมง ตามมัดกล้ามเนื้อกำยำมีเม็ดเหงื่อใสผุดพราวเกือบทั่วทั้งตัว

          พริมพริตารีบปาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างไม่อยากให้อีกฝ่ายได้เห็นความสำเร็จของตัวเองที่เกิดจากการฝืนใจคนไร้ทางสู้อย่างเธอ หญิงสาวรีบจัดแจงแต่งตัวจัดเสื้อผ้า เผ้าผม รวมถึงเตียงนอนให้ดูเป็นปกติที่สุดเสมือนว่าเรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น รวมถึงเศษซากถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วที่เกลื่อนกลาดอยู่ตามพื้นห้องด้วย ทั้งที่แข้งขาของตัวเองก็สั่นเทาแทบไม่มีเรี่ยวแรงเต็มที

          “หึ”

          โรมินิกมองการกระทำของหญิงสาวตรงหน้าแล้วก็นึกขุ่นเคืองในใจ ทำอย่างกับว่าตัวเองช่ำชองเรื่องพรรค์นี้เต็มที หากว่าเขาไม่ได้เห็นกับตา ไม่ได้พิสูจน์ด้วยตัวของตัวเอง เขาคงคิดไปแล้วว่าเจ้าหล่อนคงแสร้งเล่นบทสาวแรกแย้มไร้เดียงสาได้ดีทีเดียว

          “รู้งานดีนี่” เขาว่าอย่างเย้ยหยัน รู้สึกหงุดหงิดชอบกลที่สาวเจ้าไม่มัวแต่นอนร้องไห้ แต่กลับลุกมาเก็บกวาดทำความสะอาดแทน

          “...”

          ไร้เสียงตอบรับจากพริมพริตา เธอเหนื่อยและหน่ายเกินกว่าที่จะต้องมาต่อปากต่อคำกับคนอย่างเขาอีก สิ่งที่เสียไปแล้วยังไงมันก็เอากลับมาไม่ได้อยู่ดี แล้วจะร้องไห้ฟูมฟายให้ได้อะไรขึ้นมา มิหนำซ้ำคงจะยิ่งมีแต่จะทำให้คนตรงหน้าชอบใจที่ได้เห็นความทุกข์ทรมานใจที่มันเอ่อล้นจนกักเก็บเอาไว้ไม่ไหวของเธอ

          ยิ่งเห็นว่าร่างบอบบางไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดและการกระทำของตัวเองเมื่อครู่นักก็ยิ่งหงุดหงิดใจ เขารู้ว่าเธอคงเจ็บปวดใจไม่น้อย แต่เขาอยากให้เธอแสดงความอ่อนแอเหล่านั้นออกมาตรงหน้าเขา ไม่ใช่ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและกล้านิ่งเงียบใส่เขาอย่างนี้

          แล้วมาดูกันว่าคนอย่างเขาจะทำให้เจ้าหล่อนเอ่ยปากขอร้องอ้อนวอนเขาได้อีกหรือไม่

          ร่างสูงใหญ่ที่สวมใส่กางเกงเรียบร้อยดีแล้วหากแต่ท่อนบ่อนยังคงเปลือยเปล่าตรงไปหยุดร่างบางที่กำลังเก็บขยะเกลื่อนกลาดบนพื้นห้อง มาเฟียหนุ่มกระชากร่างเล็กลงไปนอนซ้ำบนเตียงอีกรอบและโน้มตัวทาบทับลงมาเพื่อให้เจ้าหล่อนไม่สามารถที่จะหนีไปไหนหรือละความสนใจจากเขาได้อีก

          “พยศขนาดนี้อีกสักรอบดีไหมล่ะ”