ตอนที่ 16 ฉันจะไม่ทน
อึดอัด!
อึดอัด!
อึดอัดโว๊ย!
รมย์รวินท์นั่งกระสับกระส่ายเมื่อความอึดอัดเพิ่มมากขึ้น จนเริ่มทนไม่ไหวจนต้องยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มดับอาการร้อนลุ่มในใจ
“พี่เกมส์ขา”
เสียงหวานที่ดังขึ้นเรียกความสนใจจนเธอต้องชำเลืองมองอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้รู้ว่าจะต้องเจ็บแต่ก็อดมองทั้งคู่ไม่ได้อยู่ดี
“จี้คิดถึงพี่มากเลยนะ”
“อือ”
“พี่เกมส์ เย็นชากับจีจี้จังเลยนะ”
“...” สิ่งที่จีจี้พูดไม่เคยซึมเข้ามาในหัวสมองของผมเลย เพราะจิตใจผมตอนนี้ห่วงแต่คนตัวเล็กฝั่งตรงข้ามที่กระดกเหล้าอย่างไม่กลัวเมา กลัวว่าเธอจะเมามากจนไปแผงฤทธิ์ใส่ผู้ชายคนอื่นเหมือนที่เคยทำกับผม
ยัยเด็กขี้เมานี่ขยันทำให้เป็นห่วงจริงๆ
“พี่เกมส์ขา” จีจี้เอ่ยเรียกเสียงหวานพร้อมขยับกายเบียดแนบชิด ซบใบหน้าคลอเคลียอยู่กับอกกำยำแล้วยืดตัวไปหอมแก้มเขา แต่เจ้าตัวกลับนั่งนิ่งปล่อยให้จีจี้ทำได้ตามใจชอบ
รมย์รวินท์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือไม้สั่น จนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้คนเรามีขีดความอดทนนะ และตอนนี้เธอก็เริ่มหมดความอดทนแล้ว และเธอก็จะไม่ทนอีกต่อไป
“พี่เกมส์”
“กอบัว พี่...”
เพียะ!
ฝ่ามือบางตบเข้าที่ใบหน้าหล่อเข้าเต็มแรง พร้อมทั้งจิกผมสีน้ำตาลไว้แน่น
“เคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่ายุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอีก ทำไมไม่จำ”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจ แต่ให้ผู้หญิงคนอื่นมาหอมแก้มงั้นเหรอ พี่เห็นหนูเป็นตัวอะไร ห๊ะ หนูเป็นคนนะเว้ย ไม่ใช่หุ่นยนต์ ที่จะไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่พี่ทำ รู้ไหมว่าต้องปิดบังคนอื่นมันอึดอัดมากแค่ไหน แล้วยังต้องนั่งดูพี่กับผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ รู้ไหมว่ามันเจ็บ หนูจะไม่ทนอีกแล้ว”
“ขอโทษ พี่ขอโทษนะกอบัว”
“พี่เกมส์ นี่มันอะไรกันคะ อีเด็กนี่เป็นใคร” จีจี้ที่พึ่งหายจากอาการตกใจพูดขึ้นเสียงดัง
“เป็น...”
“ฉันก็เป็นเมียพี่เกมส์ไงเล่า”
เพียะ!
ยังไม่ทันที่กรภัคจะพูดจบ รมย์รวินท์ก็สวนขึ้นทันควันพร้อมกับประเคนฝ่ามือใส่แก้มนวลเต็มแรงจนอีกฝ่ายหันไปตามแรง
“อีนี่ มึงกล้ามากนะที่มาตบกู”
“ก็เข้ามาสิ”
“กรี๊ดดดด อีเด็กปากเสีย อีเด็กไม่มีมารยาท พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง”
“สอน แล้วเธอล่ะ ไม่มีใครอบรมสั่งสอนเหรอว่าอย่ามายุ่งกับคนมีแฟนแล้ว”
“ใครมีแฟน? ในที่นี้ก็มีแค่พี่เต็ม พี่พายุ พี่ธันย์ เท่านั้นที่มีแฟน”
“ก็คนที่เธอกอดแขนอยู่ไง คราวหน้าจะยุ่งกับใครก็หัดจำหน้าเมียเขาไว้ด้วย เวลาถูกตบจะได้ไม่ต้องถามว่าโดนเพราะอะไร”
“ตลก! ถ้าเป็นแค่คู่ขา อย่ามาโวยวายค่ะเพราะมึงมันก็ของเล่นแก้เหงาเท่านั้นแหละ”
“หึๆ”
“ขำอะไร” จีจี้ถามเสียงแข็ง
“เป็นของเล่นยังได้ชิม แล้วเธอล่ะ ได้ชิมมามั้งหรือยัง”
“อ๊ายยย”
“กรี๊ดอีกสิ กรี๊ดมา”
“อ๊าย” จีจี้ยกมือกุมขมับกระทืบเท้ารัวๆ “กูก็จีบของกูมาเป็นเดือนๆ มึงจะมาแย่งตัดหน้ากูเหรอ หึ จำเอาไว้ว่ากูไม่ให้ ต่อให้มึงกับพี่เกมส์จะไปถึงขั้นไหนต่อไหน กูก็ไม่แคร์”
“จีจี้ กอบัว พอเถอะนะ ถือว่าพี่ขอ” กรภัคยกมือห้ามทั้งคู่ ต่อให้เขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้ ฟันผู้หญิงทิ้งไปทั่ว แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกดีหรอกนะที่จะเห็นอะไรแบบนี้
“พี่เกมส์พูดแบบนี้ พี่เลือกมันใช่ไหม”
“ใช่”
“พี่เกมส์” จีจี้พูดกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงตะคอก
“จีจี้ พี่บอกเสมอนะว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับจีจี้”
“หรอ แล้วเนี่ยนะที่พี่บอกว่าไม่ชอบเด็ก อีนี่มันเด็กกว่าจีจี้อีกนะ”
“ใช่ แต่พี่ไม่สนไง”
“รู้เอาไว้ด้วยว่าจีจี้ไม่ยอม! คนที่พี่จะรักได้ต้องเป็นจีจี้เท่านั้น”
“กอบัว”
“...”
“กอบัว” ตังเมเอ่ยเรียกอีกครั้งพร้อมทั้งเขย่าแขนเพื่อนสนิทที่นั่งคุยกันอยู่ดี จู่ๆอีกฝ่ายก็นั่งเหม่อแววตาแข็งกร้าวจ้องจิกกรภัคราวกับนางพญาอินทรีที่กำลังจะประทับร่าง มือบางบีบแก้วเหล้าจนกลัวว่ามันจะแตกคามือ
“กอบัว”
“หื้ม” รมย์รวินท์สะดุ้งเฮือกก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ พยายามเรียบเรียงเรื่องราวว่าเรื่องไหนคือเรื่องจริงหรือเรื่องไหนที่คิดไปเอง
“เป็นอะไร นั่งเหม่อๆ แล้วยังจ้องพี่เกมส์ จนพี่เขากลัวแล้วนะ” ตังเมโน้มมากระซิบข้างหูพร้อมกับพยักหน้าไปทางร่างสูงของกรภัค
“เปล่าไม่มีอะไร พอดีคิดอะไรเพลินๆ” รมย์รวินท์รีบตอบเมื่อเห็นทุกสายตาจดจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว
ก็นั่นแหละทั้งหมดมันเป็นแค่ความคิด เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำด้วยซ้ำ เป็นแค่คู่ขา ของเล่นแก้เหงาจะเอาสิทธิ์อะไรไปเรียกร้อง สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือนั่งเงียบๆอยู่ที่เดิม
เสพติดความเจ็บปวดหรือไง กอบัว รู้ว่าจะเจ็บแต่ก็ยังก้าวขาเข้าไปในความสัมพันธ์รุงรังแบบนี้
“พี่เกมส์ คืนนี้ไปคอนโดจีจี้ไหม”
ปึก!
มือบางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มก่อนจะกระแทกลงที่โต๊ะเสียงดังด้วยความหงุดหงิด และเจ็บใจไม่หาย
“ขอโทษค่ะ แก้วหลุดมือ”
“เหล้าหมดบอกพี่ดีๆก็ได้นะครับกอบัว” ชวกรเอ่ยเย้า
“ค่ะ เดี๋ยวกอบัวขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
เมื่อพูดจบเธอก็ลุกขึ้นเดินออกมาทันที ใครจะสงสัยหรือไม่สงสัย นาทีนี้เธอไม่สนใจใครแล้ว เพราะถ้านั่งต่ออีกนิดเธอได้ทำแบบที่คิดแน่นอน หงุดหงิดเว้ย!
ตอนที่ 43 คู่หมั้นสามเดือนต่อมา@บ้านเพชรปกรณ์บ้านทรงไทยประยุกต์สองชั้นหลังใหญ่ผสานไปกับสไตล์โมเดิร์น อย่างลงตัว ผนังข้างนอกตกแต่งด้วยโทนสีขาวสลับกับโทนสีน้ำตาล ให้บรรยากาศที่อบอุ่น บริเวณหน้าบ้านปลูกดอกไม้ประดับที่ออกดอกชูช่ออวดความสวยบานสะพรั่งราวกับต้อนรับแขกผู้มาเยือนในวันสำคัญของลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของสวนทุเรียนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดพิธีหมั้นถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายมีเพียงแขก ญาติและเพื่อนสนิทเท่านั้นแต่งานก็ถูกจัดขึ้นอย่างสมเกรียติ สมหน้าสมตาทั้งสองฝ่าย เมื่อเศรษฐีนีเจ้าของตลาดวัฒนาขนเงิน ขนทองคำแท่ง ทองรูปพรรณ แหวนเพชรสิบกระรัตและที่ดินมาหมั้นว่าที่สะใภ้ในอนาคตให้กับลูกชายเพียงคนเดียว“ว่าที่คู่หมั้นมาแล้วค่ะ” ตังเมและพราวฟ้าเอ่ยบอกขณะพา รมย์รวินท์อยู่ในชุดเดรสคอวีขาวผ้าชีฟองอัดพลีส ยาวคลุมข้อเท้าเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านกรภัคยกยิ้มให้อย่างอ่อนโยนขณะเดินไปจูงมือคู่หมั้นเดินเข้ามาในห้องรับแขก“วันนี้หนูสวยมาก พี่คิดว่านางฟ้าที่ไหนลงมาเดินเล่น”รมย์รวินท์หลุดหัวเราะออกมาเมื่อเจอคำพูดหวานเลียน ยืนยิ้มหน้าแดงด้วยความเขินอายเมื่อเขาจูบที่แก้มแล้วผละออกอย่างรวมเร็วเพราะกลั
ตอนที่ 42 งอนอยู่นะ“พี่เมฆา พี่เมฆา”“...”“เมฆา”“ครับ คุณเกมส์” เมฆาที่เดินกลับมาถึงโต๊ะทำงานได้ยินเสียงผู้บริหารหนุ่มโวยวายเสียงดังจึงรีบเข้ามาในห้องทำงาน"ไปไหนมา"“ผมปวดหนัก ผมขอโทษนะครับ”เมฆาเอ่ยบอกอย่างสำนึกผิดเมื่อปล่อยเจ้านายสัมภาษณ์งานเลขาคนใหม่เพียงลำพัง“คราวหน้าผมไม่เอาแล้วนะเลขาผู้หญิงอ่า เอาผู้ชายเท่านั้น ผู้ชายเท่านั้นนะพี่”“ครับผม แล้วเธอ...ทำอะไรคุณหรือเปล่าครับ”“ผมเกือบโดนสวบแล้วไหมล่ะ”“อาบน้ำก่อนไหมครับ กลิ่นน้ำหอมเธอแรงมาก ถ้าไปรับคุณกอบัวในสภาพนี้ คุณเกมส์จะโดนโกรธเอาได้นะครับ”“ก็คงโดนอยู่แล้ว เพราะผมต้องเล่าให้เธอฟังทุกเรื่อง”“อนาคตไม่มีโอกาสเป็นพ่อบ้านใจกล้านะครับคุณเกมส์”“ยังไง?”“กลัวเมีย”“เขาเรียกให้เกียรติครับ และที่สำคัญผมไม่พูดโกหก”“ครับๆ” เมฆายกยิ้มให้เจ้านายก่อนจะเดินออกมา อยากจะแซวคนกลัวเมียให้นานกว่านี้ แต่เขายังไม่พร้อมหางานใหม่หลังจากร
ตอนที่ 41 เอาแต่ใจ2 ปีต่อมา@มหาลัยรถอาวดี้คันหรูจอดสนิทข้างตึกคณะวิศวกรรมก่อนจะดึงร่างบางมาสวมกอดแล้วหอมแก้มนุ่มอย่างเช่นทุกวัน“ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ”“โอเคค่ะ”“พี่เกมส์ก็ตั้งใจทำงานนะคะ” รมย์รวินท์โน้มตัวไปหอมที่แก้มเขากลับคืนแล้วก้าวลงจากรถแต่ถูกเขาดึงไว้อีกครั้ง“คะ พี่เกมส์”“ฝึกงานเมื่อไหร่”“อีกสองเดือนค่ะ”“พี่ว่าหนู...”“ค่อยคุยกันเรื่องนี้ได้ไหมคะพี่เกมส์” รมย์รวินท์เอ่ยแทรกขึ้นมาเมื่อเขาถามเรื่องฝึกงานอีกครั้ง คุยกันทีไรจบด้วยการเถียงกันและงอนกันทุกครั้งไป“โอเคครับ หวังว่าตอนเย็นพี่มารับหนูจะมีคำตอบให้พี่นะ”“รับทราบค่ะ”ฟู่ว!รมย์รวินท์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วเดินไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ในโรงอาหาร“เป็นอะไรกอบัว”“เครียด เรื่องฝึกงาน”“มีปัญหาหรอ เรื่องเกรดหรือติดกิจกรรมล่ะ ไปปรึกษาอาจารย์ไหม เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”
ตอนที่ 40 คบกันนะหลังจากเรื่องราวทุกอย่างเคลียร์จบเรียบร้อย ผมจึงพาเธอกลับมาที่คอนโดเพื่อเปลี่ยนชุด ก่อนจะพามาที่ร้านอาหารบนตึกสูงใจกลางเมืองรมย์รวินท์ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูพิ้งค์โกลด์สั้นเหนือเข่าเดินเคียงข้างเขาในชุดสูทสีดำไม่ทางการ พอมองไปที่มือนุ่มก็ถูกเขากุมไว้ตลอดเวลาจนเธอต้องสลับมองหน้าเขาด้วยแววตาเป็นประกาย“มองแบบนี้พี่เขินนะ”“ก็พี่หล่อนี่คะ”“ไปเอาความปากหวานมาจากไหนหนอ”“พี่มุกกับพี่ชะเอมเคยบอกไว้ค่ะ ว่าพี่ชอบคนอ้อนๆ”“ไปเชื่อพวกมันสองคน โดยต้มจนเปื่อยแล้วมั้ง”“อ้าวไม่ชอบหรอคะ” รมย์รวินท์เอียงคอถามอย่างน่ารักจนกรภัคหลุดหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าเหวอของคนตัวเล็กกว่าแล้วโอบเอวดึงเธอมากอดแนบชิด“ชอบ แต่คนที่อ้อนพี่ ต้องเป็นเราเท่านั้นนะ ถ้าเป็นคนอื่นพี่ไม่ชอบ”“ไม่คุยด้วยแล้ว” รมย์รวินท์หันหน้าหนีซ่อนรอยยิ้ม แต่ลืมไปว่าเป็นกระจกซึ่งเห็นเงาที่สะท้อนออกมาเห็นเขายืนกลั้นขำจนหน้าแดง“อยากยิ้มก็ยิ้ม ไม่ต้องแอบหรอก พอโดนเอาคืนบ้าง ไปไม่เป็นเลยนะเรา”
ตอนที่ 39 คืนเกิดเหตุตึกคณะบริหารจีจี้เดินเล่นโทรศัพท์ลงมาจากตึกในช่วงห้าโมงเย็น ก่อนจะเดินไปนั่งรอคนขับรถที่บ้านมารับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอร่างสูงใบหน้าหล่อที่ทำท่าถมึงทึง คนที่เธอพยายามพาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆและตามจีบมานานนับเดือน แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธออยากวิ่งหนีไปให้ไกลๆ ถ้ามีวิชาหายตัวได้ก็คงจะดี“หยุดเลยนะจีจี้”“พี่เกมส์” จีจี้พูดเสียงสลดใบหน้าสวยซีดเผือด “จีจี้ขอโทษ”“รู้ไหมว่าสิ่งที่จีจี้ทำมันทำให้พี่วุ่นวายมากแค่ไหน”“แต่หมอบอกว่าพี่ไม่ถึงตายนะคะ แพ้แต่ไม่รุนแรง แล้วจีจี้ก็ไม่ได้ตั้งใจ จีจี้ขอโทษ”“ใครว่าพี่ไม่ตาย”“นี่จีจี้คุยกับวิญญาณพี่หรอคะ ฮือ จีจี้ขอโทษนะคะขนาดตายไปแล้วยังเป็นผีมาหลอกมาหลอนจีจี้อีก” จีจี้ตีโพยตีพายยกมือปิดหน้าปิดตาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความกลัว แถวนี้ยิ่งไม่มีคนอยู่ด้วย“พี่ยังไม่ตาย แต่ที่บอกตายเพราะพี่ทรมานใจที่จีจี้ก่อเรื่องจนทำให้พี่กับกอบัวผิดใจกันต่างหาก”“อึกฮือ”“จีจี้ตั้งสติก่อน เลิกร
ตอนที่ 38 หวานต่อไม่รอแล้วนะไม่นานรถอาวดี้คันหรูจอดสนิทที่หน้าร้านอาหารริมชายหาด ภายในตกแต่งสไตล์โมเดิร์นกรุกระจกล้อมรอบ และยังมีโซนด้านนอกริมหาดที่ตกแต่งด้วยไฟสีเหลืองนวล และเสียงเพลงจากนักร้องยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรวมช่างโรแมนติก“นั่งตรงไหนดี หืม” กรภัคโอบไหล่คนตัวเล็กแล้วโน้มมาถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดู“ตรงโซนริมหาดดีกว่าค่ะ บรรยากาศกำลังดีเลย” สายลมพัดเอื่อยๆพัดกลิ่นอายทะเลขึ้นมาจนทำให้ร่างบางที่หน้าบึ้งตึงยิ้มกว้างออกมา นี่สินะกลิ่นอายทะเลบ้านเกิดที่ไม่ได้สัมผัสมานานหลังจากที่ย้ายไปเรียนในเมืองหลวง“ชอบไหม” ผมเอ่ยถามเสียงนุ่มพร้อมกับเกลี่ยปอยผมที่ปลิวไปตามแรงลมขึ้นทัดหูให้อย่างอ่อนโยน“ชอบมากค่ะ”“เห็นเรายิ้มได้พี่ก็ดีใจแล้ว”“ไม่ได้หลอกว่าอะไรหนูอยู่ใช่ไหมคะ”“เปล๊า ใครจะกล้า แล้วเราอยากกินอะไร สั่งเลยนะ วันนี้ป๋าเลี้ยงไม่อั้น” กรภัคเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเอ็นดูแววตายามมองคนตรงหน้าก็เปี่ยมไปด้วยรัก“จะเอาให้ขนหน้าแข้งป๋าร่วงเลย”“คงยากหน่อยนะ เพราะพี่รวยมาก”“จ้