บทที่ 29 ความในใจของเฉียวซื่อ

เมื่อสาวน้อยสกุลเฉินทั้งสามไปถึงโถงกลางก็พบว่าแขกที่มาไม่ได้มีแค่เพียงคนสกุลหยวนแต่กลับมีองค์รัชทายาทนั่งดื่มนำ้ชาด้วยท่าทีสงบนิ่งอีกฝั่งหนึ่งด้วย เฉินเจียวเจียวนิ่งงันไปครู่หนึ่งแต่เฉินเจียวเหม่ยกลับรีบรั้งนางให้ก้าวเท้าเข้าไปในห้องโถงพร้อมกัน

“ถวายพระพรองค์รัชทายาทเพคะ” ทั้งสามคารวะพร้อมกันอย่างงดงาม องค์รัชทายาทเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มออกมา

“พวกเจ้าไม่ต้องมากพิธี” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้พวกนางก็ก้มหน้าลงแล้วหันไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนและหยวนอี้ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ภาพสตรีรุ่นเยาว์ทั้งสามที่รู้มารยาทและงดงามสมวัยทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนอดยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจไม่ได้ ส่วนหยวนอี้นั้นเขาไม่กล้ามองสตรีทั้งสามเท่าใดนักไม่ว่าอย่างไรการเข้ามาในเรือนชั้นในของผู้อื่นเช่นนี้ก็ออกจะเป็นเรื่องที่ขัดต่อธรรมเนียมมากเกินพอแล้ว เพียงแต่เมื่อเด็กสาวทั้งสาวเดินไปนั่งลงข้างกายของผู้อาวุโสของตนเองแล้ว เขาก็อดจ้องมองไปทางข้างกายของฮูหยินสามของสกุลเฉินครู่หนึ่งไม่ได้

สีหน้าที่ทั้งขัดเขินและพึงพอใจของหยวนอี้ไม่ได้รอดพ้นไปจากการสังเกตของฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนและองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลง สองยายหลานหันไปสบตากันครู่หนึ่งแล้วฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนก็เอ่ยขึ้น

“ที่ข้าตั้งใจมาในวันนี้นอกจากตั้งใจจะมาขอขมาและแก้ไขความเข้าใจผิดแล้ว ข้ายังตั้งใจนำของขวัญมาขอบคุณคุณหนูทั้งสองอีกด้วย” เมื่อหยวนฮูหยินเอ่ยเช่นนี้สาวใช้ที่ยืนทางด้านหลังก็ถือถาดใส่กล่องของขวัญหลายกล่องไปวางลงตรงหน้าของเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ย ส่วนเฉินเจียวมี่นั้นฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนถอดกำไลข้อมือที่สวมใส่อยู่สองวงวางลงไปบนถาดแล้วให้สาวใช้นำไปมอบให้

“นี่คือของขวัญแรกพบหน้าสำหรับคุณหนูสาม ด้วยก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้ว่าที่จวนแห่งนี้ยังมีคุณหนูตัวน้อยที่งดงามอีกคนก็เลยไม่ได้เตรียมของขวัญมาให้เจ้า หวังว่าเจ้าจะไม่รังเกียจของขวัญชิ้นนี้นะ” ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนเอ่ยด้วยสีหน้ามีเมตตา

“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ กำไลคู่นี้งดงามมากเจ้าค่ะ” เฉินเจียวมี่เอ่ยพลางหยิบกำไลขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพลางเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ทำให้ฮูหยินสกุลหยวนอดชื่นชมจวนผิงกั๋วกงแห่งนี้ไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นจวนขุนนางบู๊และคนในจวนจะมีจำนวนน้อยแต่การอบรมเลี้ยงดูสตรีภายในจวนกลับเป็นไปอย่างเข้มงวด ไม่เสียทีที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสกุลใหญ่ควบคุมกองกำลังนับแสนนาย แม้แต่ฝ่าบาทยังต้องหวั่นเกรง

ที่น่าเสียดายก็คือพระสนมเต๋อเฟยทรงจัดการได้ไม่ดีปล่อยให้โซ่วอ๋องทำลายความสัมพันธ์กับคุณหนูใหญ่สกุลเฉิน ไม่เช่นนั้นยามนี้สกุลเฉินกับราชวงศ์น่าจะได้มีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นต่อกันมากขึ้น นางคิดพลางหันไปมองหลานยายผู้สูงศักดิ์ของนางแล้วก็อดคาดหวังเรื่องการผูกวาสนาของหลานชายกับคุณหนูใหญ่สกุลเฉินไม่ได้

แม้ว่าจะแอบคาดหวังแต่นางกลับไม่กล้าคิดมากจนเกินไปกว่านั้น ไม่ว่าจะด้วยตำแหน่งหรือบาดแผลภายในใจของหลานชายล้วนไม่สามารถมอบความสงบสุขให้แก่คู่ครองได้เป็นแน่ นางก็ไม่อาจจะเห็นแก่ตัวด้วยการดึงแม่นางน้อยที่ทั้งจิตใจดีและมีน่ารักสดใสเช่นนี้ไปผูกมัดกับหลานชายผู้นี้ได้ ที่สำคัญนางเป็นเพียงท่านยายของเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไปจัดการเรื่องแต่งงานของเขาได้อยู่แล้ว

หยวนฮูหยินนั่งพูดคุยกับคนสกุลเฉินด้วยน้ำเสียงสุภาพและเป็นกันเองอยู่ชั่วระยะหนึ่ง โดยมีหลานยายและหลานย่าทั้งสองนั่งฟังอยู่ด้วยความสุภาพเรียบร้อย เฉินเจียวเจียวไม่เคยเห็นหลี่ไท่หลงมีสีหน้าอ่อนโยนและสงบนิ่งเช่นนี้มากก่อนเลย รอยยิ้มที่ส่งออกมาก็ล้วนมาจากข้างในไม่เสแสร้งและไม่มีร่องรอยเย้ยหยันผู้ใด ซึ่งอันที่จริงเขาที่เป็นเช่นนี้สามารถลดทอนรัศมีความน่ากลัวและความสูงศักดิ์ที่วนเวียนอยู่รอบกายลงไปได้ไม่น้อย

“นี่ก็สมควรแก่เวลาแล้วพวกข้าต้องขอตัวก่อน ขอบคุณท่านมากที่ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี” ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนเอ่ยกับฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเฉินด้วยสีหน้านอบน้อม

“ย่อมต้องต้อนรับเป็นอย่างดี อีกไม่นานพวกเราสองสกุลก็จะเกี่ยวดองกันแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกไปตามตรงส่วนสองหนุ่มสาวที่ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถึงนั้นต่างฝ่ายก็ต่างก้มหน้าลงเพื่อปิดบังความขัดเขิน จวบจนส่งแขกไปแล้วฮูหยินผู้เฒ่าจึงได้หันมาเอ่ยกับหลานสาวคนรองด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“เดิมทีข้าก็อดกังวลใจเรื่องคู่ครองของเจ้าไม่ได้ แต่ยามนี้ข้ารู้สึกวางใจแล้ว คุณชายหยวนแม้ว่าจะดูอ่อนแอไปบ้างแต่ก็ดูเหมาะสมกับคนห้าวหาญดุดันเช่นเจ้า วาสนาคู่ครองนี้เจ้าเป็นคนลงมือผูกด้วยตนเองข้าก็ได้แต่หวังว่าเจ้าจะดูแลประคับประคองไปจนตลอดรอดฝั่ง”

“ท่านย่าวางใจเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะทะนุถนอมเขาประดุจไข่ในหินไม่ทำเขาตื่นตระหนกจนต้องหนีการแต่งงานไปอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วเย้าจนถูกฮูหยินผู้เฒ่าเคาะศีรษะไปหนึ่งที นางจึงได้โอดครวญเสียงเบา

“ข้าก็แค่ล้อเล่นเพียงเท่านั้น ท่านย่าวางใจเถิดเจ้าค่ะ ข้าไม่ทำให้เสียชื่อบุตรสาวจากสกุลเฉินหรอกเจ้าค่ะ” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็หัวเราะออกมาเสียงเบา ทำให้คนที่นั่งอยู่บริเวณนั้นพลอยหัวเราะตามนางไปด้วย เฉินเจียวเจียวจ้องมองสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของทุกคนแล้วก็ยิ้มออกมา นางได้แต่หวังว่ารอยยิ้มเช่นนี้จะยังอยู่เคียงคู่จวนผิงกั๋วกงแห่งนี้ตลอดไป

ยามค่ำหลังจากที่กินอาหารมื้อค่ำกับครอบครัวแล้วเฉินเจียวเจียวก็เดินเล่นอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงคิดได้ว่านางไม่ได้เขียนจดหมายไปหาบิดาและพี่ชายมานานแล้ว ทุกคนต่างตกลงกันว่าเรื่องการหมั้นหมายที่ยกเลิกไปแล้วของนางจะยังไม่ส่งข่าวไปที่ชายแดน ด้วยเกรงว่าผิงกั๋วกงผู้เป็นบิดาของนางจะโมโหจนรีบกลับมาเมืองหลวงเมื่อถึงยามนั้นคงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ นางจึงไม่ได้เขียนจดหมายไปถึงพวกเขา

แต่ยามนี้เมื่อเฉินเจียวเหม่ยมีสัญญาหมั้นหมายแล้วทั้งอาสะใภ้สามและท่านย่าขอนางจะต้องส่งจดหมายไปเล่าเรื่องคู่หมั้นของเฉินเจียวเหม่ยเป็นแน่ หากมีจดหมายจากคนอื่นภายในจวนส่งไปแต่ยังคงไม่มีจดหมายจากนางทั้งบิดาและพี่ชายจะต้องรู้สึกว้าวุ่นใจเป็นแน่ นางจึงได้รีบกลับเรือนแล้วลงมือเขียนจดหมายด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม แน่นอนว่าสิ่งที่นางเขียนมีเพียงการไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ และเล่าเรื่องราวภายในจวนอย่างคร่าวๆ เพียงแต่เรื่องที่นางยกเลิกการหมั้นหมายกับโซ่วอ๋องแล้วนางจงใจไม่เอ่ยถึงและคิดว่าท่านย่าและอาสะใภ้สามของนางก็ไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องนี้เช่นกันเมื่อเขียนจบแล้วจึงได้คิดถึงเฉียวซื่อผู้เป็นมารดาเลี้ยงนางจึงได้ถือจดหมายของตนเองเดินไปที่เรือนของเฉียวซื่อ

“ท่านแม่เจ้าคะ ข้าจะส่งจดหมายไปหาท่านพ่อและพี่ใหญ่ ท่านเองก็เขียนถึงท่านพ่อสักฉบับสิเจ้าคะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็ขมวดคิ้ว

“นี่เจ้ามาหาแม่ยามดึกเช่นนี้ก็แค่เพียงอยากให้แม่เขียนจดหมายไปหาท่านพ่อของเจ้านี่นะ” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“ไม่ว่าอย่างไรยามนี้ก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว ส่งจดหมายบอกเล่าเรื่องราวและถามข่าวคราวกันเสียหน่อยย่อมจะต้องสามารถสร้างความรู้สึกดีๆ ต่อกันได้แน่ เมื่อท่านพ่อกลับมาข้าจะได้มีความหวังเรื่องน้องชายกับเขาได้บ้าง” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็พลันขัดเขินจนอดดุลูกเลี้ยงไม่ได้

“เจ้านี่นะ ช่างเถิดๆ เช่นนั้นแม่จะเขียนจดหมายสักฉบับก็แล้วกัน” เฉียวซื่อเอ่ยพลางชักชวนเฉินเจียวเจียวเข้าไปนั่งเล่นในห้องหนังสือด้วยกัน

เฉียวซื่อใช้เวลาเขียนจดหมายเพียงครู่เดียวก็เสร็จแล้วหลังจากนั้นพวกนางสองแม่ลูกก็นั่งดื่มชาผลไม้และพูดคุยกันต่อ แน่นอนว่าทั้งในเนื้อหาจดหมายและบทสนทนาที่นางเอ่ยกับลูกเลี้ยงนั้นนางไม่เอ่ยถึงเรื่องการหมั้นหมายที่ถูกยกเลิกไปเลยสักคำ ยิ่งวันนี้ได้เห็นว่าเฉินเจียวเหม่ยกำลังจะได้หมั้นหมายกับบุรุษที่น่าจะเป็นคู่ครองที่ดีนางก็อดรู้สึกปวดใจแทนลูกเลี้ยงของตนไม่ได้

ในใจของนางก็ได้แต่คิดอย่างแค้นเคืองว่าในเมื่อโซ่วอ๋องไม่เห็นว่าลูกเลี้ยงของนางดีพอ นางก็จะทำให้เขารู้ว่าเด็กสาวที่นางเลี้ยงดูผู้นี้คือสตรีที่ล้ำค่ามากที่สุดที่ต่อให้วันหน้าเขาอยากจะคว้าก็ไม่มีหนทางที่จะคว้าได้อีกแล้ว