공유

บทที่ 13

last update 최신 업데이트: 2025-04-28 20:02:50

“ว่าแต่เจ้ามีนามว่าอย่างไร”

“หนิงอันเจ้าค่ะ ท่านลุงเล่า”

“ต้าเซ่า ข้ามีนามว่าต้าเซ่า”

“ท่านลุงต้าเซ่า” หนิงอันคำนับให้ ร่างโงนเงนไปมาเพราะอยู่บนเกวียนเทียม เห็นหญิงสาวนั่งลำบาก ด้วยใจที่รู้สึกเอ็นดูนางราวกับลูกหลานเนื่องจากคุยถูกคอ ก็ทำให้ต้าเซ่ารู้สึกเป็นห่วงสุขภาพของหญิงสาวขึ้นมา

“นั่งสบายหรือไม่ เฮ้ย เจ้าไปเอาเบาะรองนั่งมาให้นางหน่อย” ต้าเซ่าไม่วายหันไปสั่งลูกน้อง ขบวนจึงต้องหยุดลงชั่วคราว

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านลุง”

“ไม่ต้องเกรงใจไป ข้าจะแวะอยู่เมืองทางเหนือสักพัก หากเจ้าหาญาติไม่เจอ หรือมีสิ่งใดให้ช่วยก็ให้ตามหาข้าได้เลย”

“ขอบคุณท่านลุงที่เมตตาข้า”

“เจ้าเรียกข้าท่านลุง ตอนนี้ข้าก็นับว่าเจ้าเป็นหลานสาวคนหนึ่งแล้ว” ว่าแล้วชายร่างโตก็เริ่มคลำหาของมีค่าในตัว จับเจอถุงเงินก็หยิบออกมามอบให้นาง

“...” หนิงอันนิ่งอึ้ง ตามธรรมเนียมของแคว้น มีเพียงภรรยาหรือลูกสาวที่ยุ่งกับถุงเงินพ่อแม่ได้ ตอนนี้เขานับนางเป็นหลานสาวจริง ๆ แล้ว

“รับไปเสียสิ ในนี้มีอยู่ไม่มากนัก ส่วนใหญ่ข้าเก็บเป็นตั๋วเงินฝากไว้ แต่ลุงของเจ้าร่ำรวยไม่น้อย หากมีอะไรก็มาพึ่งพาข้าได้”

“ท่านใจดีกับข้าเกินไปแล้ว ทั้งที่เพิ่งพบกันแท้ ๆ”

“ข้ารู้สึกว่าต้องใจดีกับเจ้าให้มาก ต่อไปเจ้าต้องกตัญญูต่อข้าอย่างแน่นอน”

“ท่านทำดีหวังประโยชน์เช่นนี้ ไม่ได้บุญหรอกนะเจ้าคะ” หนิงอันเอ่ยหยอกล้อตอบกลับ เมื่อคนตัวโตดูเหมือนจะยังปากไม่ตรงกับใจซะที เขาก็แค่เห็นนางแล้วเอ็นดูพูดออกมาตรง ๆ ไม่ได้จริง ๆ หรือนี่!

“ข้าเป็นเด็กน่ารักน่าเอ็นดู ผู้ใหญ่ย่อมรักชอบเป็นเรื่องธรรมดา น่าเสียดายที่ท่านลุงไม่มีบุตรชาย มิเช่นนั้นเราคงได้ดองกัน”

“ฮ่า ๆ ๆ เจ้านี่จริง ๆ เลย พูดจาไม่สมกับเป็นหญิงสาวในห้องหอ”

“ก็ข้าเป็นสาวชาวนาธรรมดา ๆ นี่เจ้าคะ”

“เอาล่ะสาวชาวนาธรรมดา นั่งบนหมอนรองนั่งดี ๆ อย่าตกเกวียนจนบาดเจ็บไปซะก่อนล่ะ”

“เจ้าค่ะท่านลุง” หนิงอันเอ่ยเสียงยานคาง รู้สึกว่าอีกวันกว่า ๆ ที่ต้องเดินทางร่วมกัน นางย่อมมีความสุขไม่น้อยทีเดียว

อย่างน้อย ๆ เมื่อเห็นท่านลุงใส่ใจหยิบใบไผ่มาเป่าเป็นเพลง ก็ทำให้นางได้คะนึงถึงบิดา ราวกับเขาเป็นตัวแทนบิดา คงจะเป็นเช่นเดียวกันกับที่ต้าเซ่า คิดว่านางเป็นตัวแทนของบุตรสาวนั่นเอง

สองคนที่ขาดความรัก ดั่งได้เติมเต็มให้กันและกันชั่วขณะหนึ่ง หนิงอันรู้สึกขอบคุณโชคชะตาที่นำพานางมารู้จักกับท่านลุงต้าเซ่า

ทางด้านบัณฑิตหาน วันนี้เขายังแอบนำดอกไม้ป่าสีขาวมาวางไว้ริมหน้าต่าง เพื่อมอบให้บุตรสาวของคนขายหมูในหมู่บ้าน จากนั้นก็หลบออกไปอยู่หลังต้นไม้ไม่ไกลเพื่อมองดูให้แน่ใจว่าเป็นหญิงสาวที่หมายตามาหยิบดอกไม้ไป

ไม่นานร่างอวบอัดของหญิงสาววัยแรกแย้มก็ปรากฎขึ้นที่ริมหน้าต่างแม้หน้าตาจะน่ารักแต่เพราะหน้ามันเยิ้มเนื่องจากช่วยบิดามารดาทำงานหน้าเขียงหมูตั้งแต่เช้าจนย่ำค่ำ ทำให้ไม่มีหนุ่ม ๆ ในหมู่บ้านมาเกี้ยวแม้อายุจะสิบแปดปีแล้ว ส่วนที่มาเกี้ยวก็หวังแต่ทรัพย์สินเงินทองเนื่องจากนางเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อแม่จึงต้องเลือกสามีที่ดีงามและไม่หวังผลให้ หรือหากหวังผลก็ต้องเกื้อหนุนกันไป มิใช่ล้างผลาญ

บัณฑิตหานเป็นคนฉลาดและทะเยอทะยาน เป้าหมายแรกของเขาคือหนิงอันดูเป็นเด็กหัวอ่อนว่าง่าย มีสมบัติจากยายหนิงที่ร่ำรวยระดับต้น ๆ ของหมู่บ้าน ย่อมสามารถสนับสนุนเขาได้อย่างแน่นอน แต่เมื่อนางปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาบัณฑิตหานก็ไม่กล้ายุ่งอีก

เพราะเป็นบัณฑิตซิ่วไฉคนเดียวในหมู่บ้าน จึงมีหญิงสาวหลายนางมาติดพันกระทั่งหลานสาวหัวหน้าหมู่บ้าน แต่ถึงอย่างไรอนาคตก็สำคัญที่สุด ความทะเยอทะยานทำให้เขามองแต่หญิงสาวจากตระกูลที่ร่ำรวย อย่างเช่นจูเอ๋อร์ผู้นี้

เขาเทียวเกี้ยวนางอยู่นับเดือนสุดท้ายหญิงสาวก็ตอบตกลงแต่งงาน ชายหนุ่มไม่มีญาติพี่น้องพ่อแม่ ใช้ความสามารถของเด็กกำพร้าคนหนึ่งจนกลายเป็นบัณฑิตได้ ย่อมเจ้าเล่ห์ไม่น้อย รีบส่งแม่สื่อไปทันทีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

แน่นอนว่าจูเอ๋อร์ลังเลเล็กน้อยหลังจากได้รับจดหมายปิดผนึกแปลกประหลาด นางเป็นคุณหนูคหบดีย่อมต้องเรียนเขียนอ่านและคำนวนตั้งแต่เด็กจึงอ่านจดหมายได้อย่างถี่ถ้วน ผู้มีลายมืองดงามที่ต้องการเตือนนางเช่นนี้ ย่อมไม่อาจละเลยได้ ลายมือนี้งามยิ่งกว่าของบัณฑิตหานเสียอีก

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • ชีวิตที่สามของหนิงอัน   บทที่ 72

    หากว่าผู้หญิงคนเดิมของเขายังเป็นหนิงอันผู้แสนดี ร่าเริง และเป็นดั่งแสงสว่างอยู่เสมอเช่นนี้ เขาก็ไม่สามารถรักใครได้อีก“ความสงบเดียวของข้ากำลังจะจากไป อย่ามาทำเสียงวุ่นวายข้างหูข้าอีก!” ชุนหรงปลดปล่อยความกดดัน แต่ดูเหมือนหัวหน้าองครักษ์เงาจะไม่กลัว แม้กระอักเลือดออกมาคำโตก็ยังพูดต่อ“แค่ก ๆ นายท่าน นี่เกี่ยวกับหญิงสาวที่หอนางโลม”“เกิดอะไรขึ้นกับนาง…ผู้อาวุโสสาม?”ชุนหรงหันไปมอง ก่อนจะชะงักไป เขาผุดลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังหอนางโลมทันที‘หนิงอัน อย่าเป็นอะไรไปนะ’เห็นท่าทางร้อนใจของนายท่านองครักษ์เงาก็รีบตามไปขณะเดียวกันก็เล่าสิ่งที่เขาสืบพบขึ้นมา“ผู้อาวุโสสามต้องการใช้ยาควบจิต เพื่อควบคุมจิตใจและทำให้นางหลงไหลในตัวท่าน นายท่าน…เขาต้องการใช้นางเป็นหุ่นเชิดเพื่อควบคุมท่านอีกทีต่างหาก”“บัดซบ!” ชุนหรงหน้ามืดจนเท้าลื่น เกือบจะตกจากหลังคาบ้านใครก็ไม่รู้เด็ก ๆ ที่เงยหน้าขึ้นมองเห็นคนกระโดดผ่านไปล้วนแต่ตกใจร้องไห้จ้า องครักษ์เงาบางคนรีบเอาลูกกวาดไปหลอ

  • ชีวิตที่สามของหนิงอัน   บทที่ 71

    คิดแล้วก็อดขำในใจไม่ได้ตอนนั้นหนิงอันหัดปักผ้า คนแรกที่นางนึกถึงก็คือตัวเขา แต่ชุนหรงคิดว่านางมีชายคนอื่นที่ต้องการมอบผ้าเช็ดหน้าผืนแรกให้ ไหน้ำส้มเขาแตกใส่ตัวเองอย่างไม่รู้ตัวหลังจากนั้นเมื่อเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นทีไร ก็อดหัวเราะไม่ได้ทุกทีนางมีเพียงเขาในชีวิต เขาก็มีเพียงหนิงอันเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มรู้สึกว่าการที่ตนเองรักษาความบริสุทธิ์มาตลอดชีวิตนั้นคุ้มค่าอย่างยิ่ง และเขาพร้อมที่จะมอบมันให้หนิงอันแต่เพียงผู้เดียว“เป็นข่าวดีมาก ๆ ด้วย ท่านต้องร่วมยินดีกับข้านะ”มองหญิงสาวกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย ดวงตาของเขาราวกับจะยิ้มได้ ชุนหรงไม่รู้ว่าเรื่องอะไรที่นางตื่นเต้นยินดีถึงเพียงนี้ แต่เขารู้สึกยินดีด้วยจริง ๆ“ข้ากำลังจะไถ่ตัวออกจากที่นี่ ข้ากำลังจะเป็นอิสระแล้ว!”คำถามแรกที่ผุดขึ้นในใจคือตนได้ยินผิดไปหรือไม่ เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า ชุนหรงก็รู้ว่าตนไม่ได้ยินผิดไป หนิงอันต้องการไถ่ตัวออกจากหอนางโลมนี้จริง ๆ“...” เขาอยากจะถามว่าทำไม แต่บางอย่างตีบตันอยู่ในลำคอ ราวกับตนเองโดนคนที่รักมากทอดทิ้ง เขายังไม่ทันได้สา

  • ชีวิตที่สามของหนิงอัน   บทที่ 70

    แต่จนแล้วจนเล่า นอกจากเฝ้ามองห่าง ๆ ชุนหรงก็ไม่ได้ทำอะไรอีก เมื่อสังเกตเห็นว่าของมีค่าต่าง ๆ ไม่เข้าตาหญิงสาว เขาก็ตัดสินใจแอบดูเพื่อสังเกตว่านางชื่นชอบอะไรกันแน่ชายหนุ่มเกือบโมโหทันทีเมื่อได้ยินรายงาน“นางมักจะแอบนัดพบกับคนเฝ้าประตู มีการติดต่อกันอย่างลับ ๆ หลายครั้ง ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องอะไร นายท่านต้องการให้ข้าสอบสวนหรือไม่” องครักษ์เงาไม่ได้ทำเกินหน้าที่ เขาเกรงว่าผิดพลาดนิดเดียวจะโดนทำโทษ จึงกลับมารายงานก่อน“สอบสวนคนเฝ้าประตู” แน่นอนชุนหรงอยากรู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคืออะไร ตอนนี้ในใจเขาราวกับมีไฟเผา มันเป็นความรู้สึกราวกำลังมีคนต้องการแย่งของเล่นกับตนเอง และเขาไม่มีวันยอมให้ถูกแย่งไป“...” องครักษ์ลับกลับมาด้วยสีหน้าพูดไม่ออกเล็กน้อย“ตกลงได้ความว่ายังไง พวกเขาเป็นอะไรกัน”“คือ…คนเฝ้าประตูกล่าวทั้งน้ำตาว่า ทั้งคู่ไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ ขอรับนายท่าน”“เช่นนั้นมีเหตุผลอะไรต้องแอบลักลอบพบกัน!” ชุนหรงไม่เชื่อ ชายหญิงแอบพบกันในที่ลับตา จะมีอะไรไปได้น

  • ชีวิตที่สามของหนิงอัน   บทที่ 69

    ตอนพิเศษจอมมารกับนางโลมอันดับหนึ่งเลือดถูกชโลมลงบนพื้นไหลออกมาจากร่างที่เคยถูกกล่าวว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่ง สอง สาม หรืออันดับใดก็แล้วแต่เมื่อพวกนางเลือกที่จะปีนเตียง ‘จอมมาร’ ประมุขวังมารผู้นี้ก็ล้วนมีจุดจบเดียวมอบให้คือความตายแต่เพื่อให้ประมุขได้มีผู้สืบทอดต่อไปผู้อาวุโสเหล่านั้นยอมทำทุกวิถีทาง ในตอนแรกพวกเขาส่งลูกหลานของตนเองขึ้นมาเพื่อสั่งสมอำนาจ แต่หลังจากได้รับรู้ความโหดเหี้ยมไร้หัวใจของผู้เป็นนาย เหล่าผู้อาวุโสก็ไม่กล้าส่งลูกหลานไปตายอีกพวกเขาค่อย ๆ เลือกจากลูกหลานผู้ใต้บังคับบัญชา หญิงงามประจำเมืองและแคว้นต่าง ๆ องค์หญิงจนถึงบุตรสาวของขุนนางที่ต้องการอำนาจของวังมาร ทุกคนล้วนหลงกลคำลวงของเหล่าผู้อาวุโสและส่งลูกหลานซึ่งเป็นถึงหญิงงามมาตายคนแล้วคนเล่าที่รอดไปได้ก็กลายเป็นบ้า!ข่าวลือเริ่มหนาหูว่าท่านจอมมารไม่มีความรักหยกถนอมบุปผา อย่าว่าแต่ให้ถนอมเลย แค่ให้แตะต้องก็ว่ายากแล้วสุดท้ายเหล่าผู้อาวุโสก็ยอมแพ้ เวลาล่วงเลยไปกว่าห้าปีหลังจากที่ยอมแพ้เรื่องทายาทของผู้เป็นนาย ในที่สุดก็มีคนคิดเรื่อ

  • ชีวิตที่สามของหนิงอัน   บทที่ 68

    “จอมเผด็จการ”“นั่นคือคำจำกัดความโดยทั่วไปของจอมมาร” ชุนหรงลอยหน้าลอยตาอย่างน่าหมั่นไส้ สุดท้ายก็กลับเข้าเรื่องอีกครั้ง“ให้ข้าเล่าต่อ ในตอนนั้นพวกเขายอมแพ้ไปราวห้าปี แต่ก็เริ่มกลับมาหาวิธีอื่น”“วิธีอื่นคือส่งท่านเข้าหอนางโลม?” หนิงอันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุนี้ทำให้นางได้พบกับชุนหรง คงต้องขอบคุณผู้อาวุโสเหล่านั้นจริง ๆ“ใช่” ไม่ปฏิเสธเลยว่าเพราะเหตุนั้นทำให้เขาได้พบกับภรรยาที่รัก นึกขอบคุณผู้อาวุโสเหล่านั้น คงต้องให้วันหยุดพวกเขาได้พักผ่อนอยู่กับครอบครัวบ้างเพื่อตอบแทน“ข้าได้พบกับเจ้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าไป มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นทำให้ข้าไปอยู่ตรงนั้น เจ้าอาจเข้าใจผิดว่าข้าคือองครักษ์ของหอนางโลมเนื่องจากเจ้าเพิ่งมาใหม่” หน้าตาของจอมมารเป็นที่รู้จักกันทั่วเมือง หลังจากวันนั้นเขาถึงได้เปลี่ยนชุดที่สวมจากดำเป็นขาวและสวมหน้ากากเพื่อเข้าหานาง“ท่านเลยปลอมตัวเพื่อเข้าหาข้า ท่านตกหลุมรักข้าตั้งแต่แรกพบ”“ใช่” ชุนหรงไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าเป็นเพรา

  • ชีวิตที่สามของหนิงอัน   บทที่ 67

    กลับมาทางวังมาร เรือนลับของจอมมารตอนนี้บรรยากาศภายในเรือนเงียบลงเล็กน้อยเมื่อไม่มีต้าเซ่า หนิงอันขยับตัวลุกขึ้นเดินด้วยตัวเอง ชุนหรงก็รีบเข้าไปประคองนางเดินทันที“ข้าเดินเองได้”“ข้ารู้ แต่หากเป็นไปได้ข้าอยากอุ้มอาอันตลอดเวลาด้วยซ้ำ ถ้าเจ้าไม่ว่าอะไร”“ข้าตัวหนัก” หนิงอันกล่าวปฏิเสธกลาย ๆ“ไม่หนักแม้แต่น้อย แม้อาอันจะตัวใหญ่เท่าพ่อครัวใหญ่ของวังมาร ข้าก็ยังอยากอุ้มเจ้าอยู่ดี”หนิงอันไม่เคยเห็นพ่อครัวใหญ่ของวังมาร แต่เชื่อว่าเขาต้องเป็นชายร่างใหญ่รูปร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์อย่างแน่นอน ให้นางอ้วนขนาดนั้นคงไม่ไหว ชุนหรงนี่ช่างเอาใจเหลือเกิน“อย่าคิดว่าพูดเอาใจแล้วข้าจะไม่คิดบัญชีกับท่าน”“...” ชุนหรงที่ถูกจับได้ ทำได้เพียงใช้สายตากลมโตไร้เดียงสามองหน้าว่าที่ภรรยาราวกำลังบอกว่า‘ข้าเป็นคนดีของศรีภรรยาคนเดียวจริง ๆ นะ’ “ในเมื่อเหลือแค่เราแล้ว เรามีเรื่องต้องคุยกัน”ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ของภรรยา คนเป็นสามีอย่างชุนหรงราวกับเกิดปฏิกริยาอย่างไม่รู้ตัว มือของเขาเริ่มอย

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status