บทที่ 9

“นางย่อมเป็นคนใจดีและใจกว้าง นางเป็นคุณหนูตระกูลฉิน ฐานะไม่ต่ำกว่าเจ้า แต่เพราะข้ายอมรับเจ้า เจ้ากลับมีจิตใจคับแคบ เทียบกับนางไม่ได้เลยแม้แต่น้อย และไม่มีวาสนาพอรับน้ำใจของนางได้!”

หลินจือเยว่คว้าสร้อยข้อมือไปและสวมไว้ที่ข้อมือตนเอง

ซ่งรั่วเจินยกคิ้วขึ้น คดีไขได้แล้ว เป็นฉินซวงซวงจริง ๆ ด้วย!

“ฮูหยินซ่ง เรื่องนี้ต้องคิดให้รอบคอบ!”

หลินรั่วหลานร้อนใจมาก สองปีนี้นางนำเงินของตระกูลซ่งไปใช้ชีวิตอย่างสบาย ออกไปที่ใดก็มีแต่คนอิจฉา นางใช้ชีวิตกินดีอยู่สบายจนเคยชินแล้ว ไหนเลยจะยอมกลับไปใช้ชีวิตลำบากแบบเดิมได้?

หากซ่งรั่วเจินไม่แต่งงานเข้ามา จวนหลินโหวก็จะว่างเปล่า อย่าว่าแต่ชีวิตที่กินดีอยู่สบายเลย เงินที่มีก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง แม้แต่เงินที่จะจ่ายให้คนรับใช้ก็ไม่มี

“ความสัมพันธ์ของสองตระกูลดีเพียงนี้ จะขาดสะบั้นเพราะเรื่องเล็กน้อยนี้ได้อย่างไร? เยว่เอ๋อร์ยังหนุ่ม เพียงแค่หลงผิดไป รอให้เวลาผันผ่านย่อมรู้ว่ารั่วเจินต่างหากที่เป็นคู่ครองที่ดี”

หลิ่วหรูเยียนปัดมือของหลินรั่วหลานออก “ไม่จำเป็น ลูกสาวของข้าไม่จำเป็นต้องอดทนรอให้ใครกลับใจ การหมั้นหมายล้มเลิกแต่เพียงเท่านี้ เราทั้งสองต่างก็เป็นคนที่มีศักดิ์ศรี แยกจากกันด้วยดีเถิด”

“ท่านโหวเป็นคนที่มุ่งมั่นในรักจริง พวกเราในฐานะผู้ใหญ่ เหตุใดถึงไม่ส่งเสริมเขาให้ได้สมใจหวัง? นี่ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีของเมืองหลวงเช่นกัน”

“ส่งแขก”

ภายใต้การขับไล่ไสส่งของหลิ่วหรูเยียน หลินรั่วหลานและหลินจือเยว่ทำได้เพียงจากไป

“ลูกชายของนางตั้งใจจะแต่งงานกับฉินซวงซวงอยู่แล้ว แต่นางยังพูดว่าต้องคิดให้รอบคอบ แม่ไม่เคยคิดว่าจวนหลินโหวจะมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายเช่นนี้เลย!”

หลิ่วหรูเยียนยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ หากไม่เห็นแก่หน้าตาของตระกูลซ่ง นางคงจะถือไม้กระบองไล่ตะเพิดพวกเขาให้ออกไปเสีย

“นึกถึงคราแรกที่หลินจือเยว่มาสู่ขอ เขามีท่าทีถ่อมตัวมากแค่ไหน แต่ตอนนี้เมื่อเขาได้สร้างผลงานมีความสำเร็จ กลับหยิ่งผยอง แม่คิดว่าเขาก็คงมิใช่คนดีอะไร โชคดีที่เจ้าไม่ได้แต่งเข้าไป มิฉะนั้นคงจะทำลายชีวิตเจ้าทั้งชีวิต!”

“ท่านแม่ ท่านไม่จำเป็นต้องโกรธเพราะคนเช่นนี้ คนทำอะไรไว้สวรรค์ย่อมมองเห็น ผู้ที่ทรยศไม่ซื่อสัตย์ไม่มีทางมีจุดจบที่ดีหรอกเจ้าค่ะ”

ซ่งรั่วเจินมีแววตาเจ้าเล่ห์ นางสังเกตเห็นว่าหลังจากที่พวกเขาถอนหมั้น โชคชะตาของหลินจือเยว่ก็เริ่มเปลี่ยนไป

เดิมทีนางไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับพระเอกนางเอกมากนัก เพราะในฐานะที่เป็นตัวประกอบที่ต้องตายอย่างน่าสังเวช การเข้าใกล้พวกเขาจะทำให้เกิดความโชคร้าย แต่เหตุการณ์หลาย ๆ อย่างในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่นางหลีกเลี่ยงได้แล้วจบกันไป เห็นได้ชัดว่าฉินซวงซวงเพ็งเล็งมาที่พวกเขาตลอดเวลา

เลือกสิ่งของแบบนี้ให้พี่ชายรองของนาง และยังให้คนมาฝังสิ่งที่มีผลกระทบต่อโชคชะตาของคนในตระกูลที่ใต้สระบัว...

เจ้าไม่ทำร้ายข้า ข้าก็ไม่ทำร้ายเจ้า แต่เมื่อเจ้ามารังแกถึงหน้าประตู ข้าก็ไม่มีทางยอมอดทน!

จนกระทั่งกลับมาที่ห้อง ซ่งรั่วเจินจึงรู้สึกเหนื่อยล้า ร่างกายนางรู้สึกอ่อนแรง หลังจากทะลุมิติมาก็เกิดเรื่องมากมาย รอให้นางได้นอนพักผ่อนดี ๆ สักคืน วันพรุ่งนี้ค่อยไปหาคนมาชำระบัญชีแค้นแล้วกัน

“ข้าได้ยินว่าหลินโหวมาเพื่อขอโทษ แต่คุณหนูก็ยังไม่ยอมให้อภัย ไม่รู้ว่าเหตุใดต้องแสดงท่าทางเช่นนั้น ตอนนี้หลินโหวกลับไปแล้ว คุณหนูก็คงจะแต่งไม่ออกแล้วมิใช่หรือ?” เพ่ยหลานบ่นออกมา

“เพ่ยหลาน เจ้าพูดอะไรของเจ้า? วันนี้หลินโหวกับฉินซวงซวงมารังแกคุณหนู เหตุใดถึงต้องทนรับความอัปยศนี้เอาไว้ด้วย?”

“คุณหนูของเราเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ ก่อนหน้านี้มีบุรุษหลายคนในเมืองหลวงมาสู่ขอ บัดนี้วันแต่งงานกลับเข้าประตูพร้อมกับภรรยาที่ตำแหน่งเท่ากัน นี่คือการเหยียดหยามชัด ๆ !”

เฉินเซียงโกรธมาก ทั้งใจล้วนเป็นห่วงซ่งรั่วเจิน “ฉินซวงซวงผู้นั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ข้าได้ยินคนใช้ของนางบอกว่าตอนท่านโหวยังอยู่ที่ชายแดน นางก็ไปเกาะแกะพัวพันกับท่านโหวแล้ว”

“ครั้งนี้ท่านโหวพานางกลับมาด้วย เป็นคุณหนูตระกูลฉินอันใดกัน ข้าคิดว่านางไม่รู้จักคำว่ายางอายเลยสักนิด!”

“แล้วจะทำอย่างไรได้? บุรุษมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติ ตอนนี้ท่านโหวพึ่งสร้างความดีความชอบ ได้เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้เชียวนะ!”

“หากไม่ใช่เพราะการหมั้นที่จัดขึ้นก่อน เกรงว่าคุณหนูคงไม่มีโอกาส นอกจากนี้แม่นางฉินยังเป็นคุณหนูตระกูลฉิน ฐานะไม่แย่ หากคุณหนูยอมทน ในเมืองหลวงใครจะไม่ชื่นชมว่าเป็นคนใจกว้าง?”

“ตอนนี้ที่ทำให้เรื่องใหญ่โต พรุ่งนี้ในเมืองหลวงคงจะเล่าลือว่าคุณหนูเป็นคนขี้อิจฉา เกรงว่าคงแต่งออกได้ยากแล้ว”

เพ่ยหลานเบะปากไม่ใส่ใจ “ข้าว่าเจ้านั่นแหละที่โง่เขลา จนตอนนี้ยังมองสถานการณ์ไม่ชัดเจนอีกหรือ นายท่านหายตัวไป คุณชายใหญ่กับคุณชายรองต่างก็เกิดเรื่อง คุณหนูในตอนนี้ย่อมไม่อาจเปรียบเทียบกับในอดีตได้”

ซ่งรั่วเจินฟังการสนทนาข้างนอก ดวงตาเป็นประกายเย็นชา วันนี้เกิดเรื่องมากมายเกินไป นางจึงไม่มีเวลาไปจัดการกับพวกคนกินบนเรือนขี้บนหลังคาพวกนี้เลย!

ตั้งแต่ตอนที่นางพึ่งทะลุมิติมา ก็ได้ยินแต่สาวใช้คนนี้พูดเสียดสี ในฐานะที่เป็นสาวใช้คนสนิท ทว่ากลับพูดช่วยคนอื่นตลอด ช่างมีฝีปากเสียจริง!

“เพียะ!”

ซ่งรั่วเจินผลักประตูออกแล้วก้าวเดินไปอย่างองอาจ ก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าเพ่ยหลาน!

“กล้าดีอย่างไร? เรื่องของเจ้านายเป็นเรื่องให้เจ้าพูดแทรกแทรงได้เช่นนั้นหรือ?”

เฉินเซียงเห็นซ่งรั่วเจินโกรธ ก็รีบกล่าวว่า “คุณหนู อย่าโกรธไปเลยเจ้าค่ะ เพ่ยหลานชอบพูดจาเหลวไหล”

เพ่ยหลานกุมใบหน้าที่ถูกตบ ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่สะทกสะท้าน อย่างไรคุณหนูก็เป็นคนอ่อนโยน มิชอบเอาความ หากทำผิดจริงก็แค่ถูกหักเงินเดือนไม่กี่วัน

“คุณหนู บ่าวหวังดีต่อคุณหนูนะเจ้าคะ หลินโหวเป็นสามีที่ดี หากคุณหนูปฏิเสธก็จะไม่มีโอกาสอีก บ่าวกลัวว่าคุณหนูจะนึกเสียใจทีหลัง”

“เพ่ยหลาน เจ้าก็ติดตามข้ามาหลายปีแล้ว แต่ก่อนข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีจิตใจกว้างขวางเช่นนี้ ตอนนี้เจ้าก็อายุมากแล้ว ข้าจะจัดหาคู่ให้เจ้าเอง”

ซ่งรั่วเจินหัวเราะเยาะ พลางยิ้ม “พ่อบ้านตระกูลหลิ่วก็มิเลวเลย เจ้าก็ไปเป็นฮูหยินรองของเขาแล้วกัน ด้วยฐานะของเจ้า ได้แต่งให้เขาถือว่าแต่งงานกับคนที่ฐานะสูงกว่าแล้ว ไม่ทำให้เจ้าต้องลำบากแน่”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเพ่ยหลานก็เปลี่ยนไปทันที “คุณหนู จะทำเช่นนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ? พ่อบ้านหลิ่วแต่งงานแล้ว ซ้ำยังมีฮูหยินรองแล้วสองคน...”

“ผู้ชายมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติ คำพูดนี้เจ้าไม่ได้พูดเองหรือ? เจ้าใจกว้างเช่นนี้ย่อมไม่ถือสา พ่อบ้านหลิ่วเองก็เป็นบ่าวที่เกิดในตระกูลหลิ่ว ตำแหน่งก็ไม่ใช่ต่ำต้อย”

“เจ้าแต่งไปก็แค่ดูแลเขาและภรรยาเขาให้กินอยู่ใช้สอยไม่ขาด แม่นางคนอื่นคงจะหึงหวง แต่เจ้าไม่เป็นเช่นนั้น เช่นนี้แล้วก็เหมาะสมดีมิใช่หรือ?”

เพ่ยหลานรีบคุกเข่าลง “คุณหนู บ่าวผิดไปแล้ว บ่าวไม่อยากแต่ง...”

“เพียะ!”

ซ่งรั่วเจินยกฝ่ามือตบหน้าไปอีกครั้ง สายตาเย็นเยียบดุจคมมีด “เจ้าช่างมีฝีปากโดยแท้ ยามปกติข้าดูแลเจ้าอย่างดี เจ้าก็กลายเป็นคนไม่รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี เรื่องที่ข้าตัดสินใจไปแล้วเจ้ามีสิทธิ์ปฏิเสธหรือ?”

“คุณหนู บ่าวภักดีต่อคุณหนูอย่างแท้จริง คุณหนูทำเช่นนี้กับบ่าวได้อย่างไรเจ้าคะ?”

เพ่ยหลานร้องไห้แสดงความน่าสงสาร ทว่าถูกซ่งรั่วเจินบีบคางไว้ “ปกติเจ้าแอบลักเล็กขโมยน้อย ข้าก็ไม่อยากจะเอาเรื่อง ตอนนี้เจ้ายิ่งใจกล้ามากขึ้น รับเงินของฉินซวงซวงลับหลังข้า เจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน?”

“คุณหนู บ่าวไม่ได้ทำนะเจ้าคะ! บ่าวภักดีต่อคุณหนูอย่างแท้จริง ไม่มีใจเป็นอื่น!” เพ่ยหลานตาเบิกกว้างด้วยความตระหนก ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทั้ง ๆ ที่นางปิดบังไว้อย่างดีแล้ว เหตุใดคุณหนูถึงรู้ได้?