หน้าหลัก / โรแมนติก / ท่านชายแวมไพร์ / บทที่ 5 ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์แบรดฟอร์ด

แชร์

บทที่ 5 ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์แบรดฟอร์ด

ผู้เขียน: มินซอลทัง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-01-24 17:19:08

เจย์เดนพาลินินกลับไปเก็บข้าวของที่บ้านหลังเก่า เธอก็ได้แต่จำใจยอมจากลา พลางคิดหาทางเอาตัวรอดว่าจะพูดอย่างไรให้เขายอมปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ

‘เขาจ่ายค่าตัวเราไปเท่าไหร่กันนะ’ ลินินครุ่นคิดในใจ

“สามล้านถ้วน” เจย์เดนเอ่ยเสียงเรียบ สร้างความตื่นตกใจให้กับลินินเป็นอย่างยิ่งว่าเขาล่วงรู้สิ่งที่อยู่ในใจเธอได้อย่างไรกัน แต่สุดท้ายก็คิดเพียงว่าเจย์เดนแค่บังเอิญพูดถึงมันขึ้นมาพอดี หารู้ไม่ว่าเขาแอบพินิจใจเธออยู่ เหมือนเป็นการทำความรู้จักในช่วงแรกเริ่ม “ข้าตัวเจ้าสามล้าน จะไปหาเงินมาไถ่ตัวเองจากข้างั้นเหรอ?”

“เปล่าค่ะ...” และแล้วก็ต้องยอมพ่ายแพ้ เธอนึกไม่ถึงว่าเขาจะควักเงินจ่ายไปด้วยจำนวนเงินมหาศาลเช่นนี้ เป็นจำนวนเงินที่เธอคิดว่าชาตินี้ก็คงหามาชดใช้ไม่ได้หมด

“รีบเก็บของซะ ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

คำว่า ‘เหนื่อย’ เจย์เดนเพียงพูดไปเช่นนั้นเพื่อเป็นการเร่งเร้าเธอไปในตัว เพราะแวมไพร์เหนื่อยเป็นที่ไหนกันเล่า

ชาร์ลส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองเจ้านายของตัวเองอย่างรู้ทัน ก่อนจะแอบส่ายศีรษะอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่รู้ว่าปากจะหนักไปถึงไหน จึงเรียนรู้ที่จะเอ่ยคำพูดที่สื่อความหมายโดยตรงไม่ได้สักที

ลินินรีบไปเก็บของออกมา โดยไม่ลืมที่จะนำกุหลาบนำโชคของเธอติดตัวไปด้วย เจย์เดนเห็นแบบนั้นก็แอบยกยิ้มอย่างภูมิใจที่เธอให้ความสำคัญกับของที่เขา(แอบ)มอบให้เป็นกลาย ๆ

แต่เจ้าตัวผู้ถือครองดอกกุหลาบกลับไม่เคยทราบเรื่องนี้เลยเนี่ยสิ...

หลังจากมาถึงคฤหาสน์ ลินินที่เห็นความหรูหราและความอลังการของสถานที่แห่งนี้ก็ได้แต่เดินก้มหน้าก้มตาอย่างเจียมตัว พลางคิดไปว่าเขาคงต้องการให้เธอมาเป็นคนใช้ที่นี่เป็นแน่

แต่เมื่อเดินผ่านเข้าไปในคฤหาสน์ เธอก็ได้เห็นคนที่สวมใส่เครื่องแบบของผู้รับใช้ยืนเรียงรายกันเป็นทิวแถว อีกความคิดหนึ่งจึงปรากฎขึ้นมาแทนที่ ‘ก็ไม่ได้ขาดคนรับใช้นี่นา’ เธอคิดในใจ แต่ถึงอย่างนั้นสองขาก็ยังเดินตามเขาต่อไป

แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคฤหาสน์หลังนี้บรรยากาศชวนน่าขนลุกอย่างไรไม่รู้ มิหนำซ้ำ บรรดาผู้รับใช้บางคนที่ยืนต้อนรับเธออยู่นั้น บางคนยังมีหน้าตาแปลกประหลาดราวกับไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วไปอีกต่างหาก เมื่อเห็นแบบนั้น ลินนิจึงรีบสาวเท้าก้าวยาวเพื่อให้ทันเจย์เดนที่เดินอยู่ข้างหน้าด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย

และถึงแม้ว่าจะหันหลังแต่เจย์เดนกลับรับรู้ท่าทางของลินินได้อยู่แล้ว แต่แล้ว...อยู่ ๆ ขายาวของเขาก็หยุดเดินลงกะทันหันราวกับจงใจจะแกล้งเธอ และมันได้ผล ร่างของลินินที่ก้าวเดินพร้อมความตื่นตระหนกชนเข้ากับแผ่นหลังเข้าอย่างจัง

“อย่าซุ่มซ่ามได้ไหม ฉันไม่ชอบคนแบบนี้” หลังจากหันมาต่อว่าเธอแล้วเขาก็เดินตรงไปข้างหน้าต่อ แต่ไม่นานรอยยิ้มบาง ๆ ก็แสยะยิ้มขึ้นตรงมุมปากอย่างช่วยไม่ได้

ลินินที่ได้ยินแบบนั้นก็คิ้วขมวดแล้วบ่นมุบมิบภายในใจไล่หลังไปว่า ‘แล้วจะหยุดเดินเองทำไมเล่า!’ เรียกท่าทีขบขันจากชาร์ลที่เดินตามอยู่ข้างหลังทั้งคู่ได้อยู่ไม่น้อย แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งมากนัก ด้วยเพราะมาอยู่อาศัยในถิ่นฐานของเขา ก็ควรจะทำตัวให้นอบน้อมเข้าไว้...

ไม่นาน เจย์เดนก็พาลินินมาถึงห้องทำงานของตัวเอง สองขายาวก้าวเดินไปหลังโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางสง่างาม

ส่วนลินินก็ได้แต่ยืนกุมมือก้มหน้าก้มตาอย่างเจียมตัว

น่าแปลกเหลือเกินที่คนตรงหน้าดูอย่างไรก็ดูเหมือนมีอายุเพียงยี่สิบต้น ๆ เท่านั้น แต่กลับดูทรงอำนาจและภูมิฐานเกินอายุที่ควรจะเป็นอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งเขายังเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่โตเช่นนี้อีกด้วย

‘ไม่แน่...อาจเป็นลูกชายของมหาเศรษฐีก็เป็นได้...’ ลินินคิดหาความสมเหตุสมผลในใจ แต่จนถึงตอนนี้ยังครุ่นคิดถึงใบหน้าของผู้รับใช้บางคนที่มีหน้าตาแปลกประหลาดอยู่ไม่คลาย หูแหลม เขี้ยวที่ยาวกว่ามนุษย์ทั่วไป รวมถึงดวงตาที่กลมโตเกินกว่าปกติด้วย เหมือนผีดูดเลือดที่เธอเคยเห็นในหนังสยองขวัญไม่มีผิด

แต่ครั้นจะเอ่ยถามเจ้าของคฤหาสน์ตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมา เธอก็เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทเกินไป จึงได้แต่เก็บข้อข้องใจนั้นเอาไว้ ถึงแม้จะรู้สึกหวั่นใจอยู่บ้างก็ตาม

เจย์เดนจ้องมองเธออยู่นาน แต่ไม่มีท่าทีจะเอ่ยสิ่งใดออกมา เนื่องจากเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดจากตรงไหนเหมือนกัน

ความเงียบจึงเข้าครอบงำทั้งคู่อยู่ระยะหนึ่ง ก่อนที่ลินินจะตัดสินใจสูดลมหายใจเพื่อรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกมาตามตรง

“ซื้อตัวฉันมาทำไมเหรอคะ คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่” เธอเอ่ยถามตามตรง ก็มันน่าสงสัยไหมเล่า อยู่ ๆ เขาก็เดินเข้าไปไถ่ตัวเธอออกมาจากเจ้าหนี้คนก่อน และพาเธอเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยด้วยซ้ำ เป็นใครจะไม่คิดสงสัยกัน

คนตรงหน้าไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับมา เขาทำเพียงไล้สายตานั่งมองเธอ ความรู้สึกเหมือนจะแทะโลมหน่อย ๆ แต่ก็ไม่ได้โจ่งแจ้งจนถึงขนาดไม่น่ามอง หรือเป็นเพราะเขาหล่อกันนะ เธอจึงดูไม่กระอักกระอ่วนใจมากนัก

ลินินที่ก้มหน้าก้มตาเมื่อเห็นว่าถามอะไรไปอีกฝ่ายก็ไม่ทีท่าว่าจะตอบ จึงเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าอีกครั้ง แต่เมื่อเงยหน้าแล้วเห็นสายตาคมกริบพร้อมนัยน์ตาสีแดงฉานของเขา เธอก็ต้องตกใจจนรีบก้มหน้าลง

‘ตาของเขาเป็นสีแดงอย่างนั้นเหรอ?’ คิดในใจก่อนจะเหลือบมองอีกครั้ง แต่เมื่อลองรวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง นัยน์ตาของเขาก็เหมือนมนุษย์ทั่วไปนี่นา ทำให้ลินินคิดว่าคงตาฝาดไปเองเท่านั้น

เมื่อมองคนตรงหน้าอย่างอิ่มเอมใจแล้ว เจย์เดนก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะแสยะยิ้ม ขายาวเริ่มก้าวเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเข้ามาใกล้ ขณะที่ลินินยังคงยืนก้มหน้ามุดลงกับพื้น

ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อทำการสำรวจเธอทุกอณู แต่เขาทำแบบนี้เพราะมีเหตุผลอยู่หรอก เป็นเพราะการทำความรู้จักของแวมไพร์ในขั้นแรก คือต้องเริ่มทำตัวให้คุ้นจากกลิ่นของเธอก่อน

แต่เจย์เดนคงเผลอลืมตัวไปว่าวิถีการทำความรู้จักของมนุษย์กับแวมไพร์นั้นแตกต่างกัน การกระทำของเขาดูจะล่วงล้ำเกินไปหากวัดกันในบรรทัดฐานของมนุษย์

‘กลิ่นหอม น่ากินเลยทีเดียว’ เจย์เดนคิดในใจ พลางหลับตาพริ้มแล้วสูดดมกลิ่นนั้นอย่างพึงพอใจประหนึ่งเป็นสารเสพติด

และความหมายของการ ‘กิน’ ที่ว่าของเขานั้น ก็ไม่ใช่การกินธรรมดาทั่วไปเนี่ยสิ บอกกันตามตรง เขาเป็นแวมไพร์หนุ่มที่อยู่มาหลายร้อยปี เรื่องที่คิดว่าเขาอาจจะใสซื่อนั้นลืมไปได้เลย

“คุณ...จะทำอะไรคะ” ลินินหัวหด เกร็งไปหมดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเดินวนรอบตัวเธออย่างพินิจ ก่อนจะเริ่มก้าวถอยหลัง เมื่อรู้สึกว่าการเข้าใกล้ครั้งนี้ดูจะเกินความเหมาะสม ประกอบกับความหวั่นเกรงที่ผุดขึ้นมา

“คะ...คุณคะ ฉันเพิ่งอายุสิบแปดเองนะ ยังเป็นนักเรียนอยู่เลย…” เมื่อเกิดสถานการณ์ไม่คาดคิด จึงทำให้เธอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรนและสั่นเครือ

เจย์เดนหยุดนิ่ง มองเธอด้วยสายตาขบขัน ก่อนจะยิ้มแสยะออกมาเล็กน้อย

“ไม่ต้องห่วง…ยังไงเจ้าก็ยังได้ไปโรงเรียนอยู่แล้ว...” หากว่ากันตามตรง เขาเอาเธอมาเลี้ยงดูในฐานะ ว่าที่ชายา ของตัวเองนั่นแหละ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะบอกกล่าวเธอตามตรง

คำพูดของเขาทำให้ลินินรู้สึกสับสน ทั้งโล่งใจและหวาดระแวงในคราเดียวกัน เธอไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่

แต่แล้วอยู่ ๆ เจย์เดนก็แสยะยิ้มมุมปากขึ้นอีกครั้ง “แต่ข้าซื้อตัวเจ้ามาตั้งแพง…ก็ต้องเช็คของหน่อยสิถึงจะคุ้ม”

“ชะ...เช็คยังไง”

“เจ้าก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ...อายุสิบแปดแล้วหนิ”

“แต่ว่า-” ยังไม่ทันได้เอ่ยคัดค้าน เอวบางของเธอก็ถูกคว้าจับเอาไว้แน่นอย่างถือวิสาสะ ก่อนที่ปลายจมูกของเจย์เดนจะไล้ไปตามลำคอระหงของเธอ

ทันทีที่รู้สึกได้ถึงสัมผัสนั้น ลินินก็ตัวสั่นมากยิ่งขึ้น พลางรวบรวมความกล้าผลักคนตรงหน้าออกก่อนจะวิ่งไปทางประตู หวังจะหนีออกไปให้พ้นจากห้องนี้ อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่กันอย่างลับตาคนแหละนะ

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะไปถึงประตู ร่างสูงของคนที่เธอเพิ่งวิ่งหนีจากมาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างว่องไว หากเป็นมนุษย์ธรรมดาย่อมทำเช่นนี้ไม่ได้อยู่แล้ว

ลินินเห็นแบบนี้ก็ตาโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าเริ่มย้ำเตือนถึงความประหลาดที่เธอพบเจอในคฤหาสน์หลังนี้ ครั้งตอนเดินเข้ามาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ใบหน้าสวยเริ่มถอดสีด้วยความกลัว นี่เธอกำลังประสบกับสิ่งใดอยู่กันแน่!

และขณะที่ลินินกำลังหวาดหวั่น เจย์เดนก็มองเธอด้วยรอยยิ้มมุมปาก ดูภูมิใจเป็นอย่างยิ่งที่ทำให้สาวสวยตรงหน้าตกใจได้

คนตรงหน้าหากมองเพียงผิวเผินนั้นดูเย็นชา แต่เมื่อได้ลองสัมผัสแล้วกลับแสบสันต์เกินต้าน ภายใต้ใบหน้านิ่งเฉยนั้นแฝงไปด้วยความขี้เล่นและเจ้าเล่ห์อย่างไม่อาจปฏิเสธได้

แต่เขาเปิดเผยด้านนี้แค่กับคนที่สนิทเพียงเท่านั้น น้อยคนจึงยากที่จะได้เห็น...

“คุณ...คุณเป็นตัวอะไรกัน”

ลินินเอ่ยขึ้นเสียงสั่น ดวงตาคู่นั้นยังเต็มไปด้วยความตกใจและความสงสัย ขณะที่มองเขาอย่างไม่วางตา

คิ้วหนาขมวดขึ้นเล็กน้อย แววตาดูลึกลับและเย็นชา แต่ก็ตอบกลับด้วยเสียงนุ่มนวล “เจ้ากลัวข้าหรือ?” แต่ถึงจะนุ่มนวลขนาดไหน ก็ฟังดูขนลุกอย่างน่าประหลาด

เจย์เดนไม่ตอบคำถามนั้นตามตรง ทำเพียงแสยะยิ้มขึ้นอีกครั้งและกล่าวปิดท้ายว่า “เอาเป็นว่าวันนี้ข้าจะเช็คของเพียงเท่านี้ก่อนแล้วกัน”

แต่วันหลังจะไม่ปล่อยไปง่าย ๆ แล้วนะ เจย์เดนคิดใจใจ ก่อนจะยอมปล่อยให้ลินินเป็นอิสระแล้วพาเธอไปเดินชมส่วนที่เหลือในคฤหาสน์ต่อ

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ท่านชายแวมไพร์   ตอนพิเศษ 8 อยู่บ้านกับท่านพ่อ 2

    ในเช้าวันหนึ่งหลังมื้ออาหาร อยู่ๆ ลินินก็ได้รับสายจากบริษัทว่ามีธุระเร่งด่วนต้องเข้าไปเจรจากับทางโรงงานฝ่ายผลิต ด้วยแบบเสื้อผ้าที่โรงงานจัดทำตัวอย่างรุ่นแรกออกมามันผิดไปจากแบบที่เธอคาดหวังเอาไว้มากคิ้วสวยขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะจัดการบอกเลขาว่าเดี๋ยวจะเข้าไปที่โรงงานด้วยตัวเอง“ดูเหมือนต้องไปที่โรงงานเองแล้วล่ะ แบบที่ส่งมามันไม่ตรงกับที่สั่งไว้เลย” เธอบ่นให้สามีฟังขณะที่เตรียมตัวจะออกไปข้างนอกเจย์เดนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ทำหน้าฉงน “เจ้าสั่งเลขาไปแทนก็ได้หนิลินิน ไม่เห็นต้องไปเองเลย ทำไมต้องเหนื่อยเองด้วย?” น้ำเสียงบ่งบอกชัดเจนว่าคัดค้านสุดตัวลินินจึงหยุดมือจากการเตรียมเอกสารแล้วหันมามองมาทางเขาอย่างไม่เข้าใจนักว่าทำไมสามีเธอจึงมีทีท่าเช่นนั้น“ก็เพราะเป็นแบรนด์ของฉันไง ฉันก็เลยอยากเข้าไปดูเอง”ได้ยินแบบนั้นเจ้าแวมไพร์ก็เริ่มขยับตัวเหมือนอยู่ไม่สุข สีหน้าของเขาเริ่มออกอาการกังวล ส่วนภรรยาตัวน้อยของเขาก็จับจ้องมองตามท่าทีนั้นอย่างไม่วางตา ด้วยสงสัยว่าสามีเป็นอะไรไป“แต่เจ้าไม่ต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองก็ได้นี่นา ข้าแค่…แค่คิดว่าเจ้าควรพักบ้าง” ว่าจบก็ส่งมือหนาเข้ามากอบกุมมือเรียวของเธออ

  • ท่านชายแวมไพร์   ตอนพิเศษ 7 คำชมจากแม่สามี

    ในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ที่อบอวลไปด้วยความอบอุ่น ท่านพ่อและท่านแม่ของเจย์เดนมาถึงพร้อมกับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากเด็ก ๆ ทั้งสี่ที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็วจนผู้ใหญ่ในครอบครัวอดตกใจเสียไม่ได้“ลินิน เจ้านี่เก่งเหลือเกิน” ท่านแม่เอ่ยชมขณะมองดูหลาน ๆ ที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ “ของข้าแค่คนเดียวก็ลมแทบจับแล้ว” ลินินยิ้มตอบ ขณะเดียวกันนั้นเจย์เดนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็เริ่มขมวดคิ้วขึ้นในทันทีเมื่อได้ฟังคำพูดของแม่ตัวเอง “อะไรกันท่านแม่ ข้าเลี้ยงยากเหรอ?” ถามด้วยน้ำเสียงจริงจังไลเรนได้ยินก็หัวเราะขึ้น “เลี้ยงยากมาก เจ้าดื้อมากตั้งแต่ยังเล็ก ๆ แล้ว” “ดื้อเหรอคะ?” ลินินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ “ไม่เห็นเคยรู้เลย” เธอนึกภาพเจย์เดนผู้มีท่าทีสงบนิ่งกลายเป็นเด็กดื้อไม่ออกเลยจริง ๆ แต่ถ้าหากเรื่องความขี้แกล้ง อันนี้พอจะรู้อยู่บ้างแล้วล่ะเจย์เดนขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ข้าไม่ได้ดื้ออะไรสักหน่อย ท่านแม่น่ะพูดเกินไป”“งั้นเหรอ?” ท่านแม่ส่งยิ้มพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์มาทางเจย์เดน ก่อนจะหลับตาลงแล้วเล่าเรื่องสมัยที่เจย์เดนยังเป็นเด็กขึ้น “แล้วใครกันที่ปีนต้นไม้หนีออกจากบ้านเพร

  • ท่านชายแวมไพร์   ตอนพิเศษ 6 อยู่บ้านกับท่านพ่อ

    บังเอิญว่าในวันนี้ลินินจะต้องไปตรวจงานออกแบบเสื้อผ้าที่บริษัทของเธอ หลังจากเตรียมตัวเสร็จแล้วก็พร้อมจะออกเดินทางเจย์เดนในเสื้อเชิ้ตที่พับแขนขึ้นเล็กน้อยก็เดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยมาดเข้ม "เจ้าจะไปนานไหม?" เขาถามลินินพร้อมย่อตัวนั่งลงตรงหน้าก่อนจะยื่นมือหนาออกไปช่วยสวมรองเท้าให้เธอ"ไม่นานหรอก นายอยู่ดูเด็ก ๆ ไหวใช่ไหม?" ลินินหันมายิ้มให้เล็กน้อยเจย์เดนพยักหน้ามั่นใจ "ข้าเป็นแวมไพร์นะ เลี้ยงเด็กแค่นี้จะไปยากอะไร" ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มขึ้นด้วยความมั่นใจลินินเห็นแบบนั้นก็แอบหัวเราะนิดหน่อย "งั้นฝากด้วยนะ อย่าให้พวกเขาทำบ้านพังล่ะ""บ้านทนจะตาย เจ้าอย่ากังวลไปเลย" เขาพูดติดตลก พร้อมยกมือโบกให้ลินินก่อนที่เธอจะเดินออกไปตอนแรกทุกอย่างดูสงบเรียบร้อย เด็ก ๆ นั่งวาดรูปอยู่ในห้องโถงใหญ่ แต่ไม่นานนัก เรย์เน่เริ่มบ่นว่าเบื่อและอยากเล่นซ่อนแอบ"ท่านพ่อ เล่นซ่อนแอบกับพวกเราไหมคะ" ไม่เพียงแค่เอ่ยถาม ยังส่งสายตาแวอย่างออดอ้อนมาให้เจย์เดนอีกต่างหากร่างสูงที่นั่งเฝ้าลูก ๆ พร้อมทำงานไปด้วยก็ชายตาขึ้นจากกองงาน ก่อนจะตอบรับ "ได้สิ นับสิบนะ"ยังไม่ทันจะเริ่มนับ เด็ก ๆ ทั้งห้าก็วิ่งวุ่นหาที่ซ่อนไปทั่วคฤหาสน์

  • ท่านชายแวมไพร์   ตอนพิเศษ 5 ข้าวกล่องหรรษา

    เช้าวันหนึ่งลินินตื่นขึ้นมา และเมื่อเห็นว่าลูก ๆ ยังหลับอยู่ เธอก็ตั้งใจว่าจะทำข้าวกล่องไปให้สามีที่บริษัท จึงรีบเร่งเตรียมวัตถุดิบอย่างพิถีพิถัน“ทำเสต๊กแล้วกัน” เธอว่าพลางตัดชื้นเนื้อแล้วจับมันพลิกใส่เตาย่าง เมื่อสุกได้ที่แบบกลาง ๆ แล้ว ก็นำมาตัดเป็นชิ้นพอดีคำ และพร้อมเริ่มเตรียมอย่างอื่นต่อไปแต่ก่อนที่จะทันได้ลงมือ ลูก ๆ ทั้งสี่ เจย์เนส เรย์เน่ เคย์ลิส และไลเอนน์ ก็ตื่นขึ้นมาได้ยินเข้าเสียก่อน"ท่านแม่ทำอะไรเหรอครับ/คะ?" เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ย ถามอย่างตื่นเต้น และเมื่อทราบว่าท่านแม่ของพวกเขากำลังจะทำรู้ข้าวกล่องไปให้ท่านพ่อที่บริษัท ทุกคนก็ดูเหมือนอยากจะช่วยกันคนละไม้คนละมือขึ้นมาในทันทีแต่แทนที่การช่วยจะทำให้งานเสร็จเร็วขึ้นกลับกลายเป็นวุ่นวายกว่าเดิมเสียอย่างนั้นเจย์เนสที่เป็นพี่ใหญ่สุดพยายามช่วยลินินหั่นผลไม้ แต่ด้วยความที่ยังมือใหม่จึงหั่นออกมาได้ไม่ค่อยเท่ากันนัก บางชิ้นก็ใหญ่เกินกว่าจะยัดลงปากได้ ส่วนบางชิ้นก็บางเฉียบจนแทบไม่ไต้องเตี้ยวกันเลย จนลินินต้องเข้ามาแก้ให้ส่วนเรย์เน่ คนนี้ชื่นชอบความสวยงามเป็นชีวิตจิตใจ จึงได้รับหน้าที่ยืนแต่งจานสลัด แต่ด้วยความที่เป็นเด็ก จึงใส่ใ

  • ท่านชายแวมไพร์   ตอนพิเศษ 4 ศึกชิงนางจากผู้ท้าชิงห้าคน

    นานวันเข้า เจย์เนสและเรย์เน่ก็เริ่มโตมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ก็เหมือนเด็กอายุเจ็ดขวบเข้าแล้ว ส่วนน้องน้อยของพวกเขาตอนนี้ก็คล้ายกับเด็กมนุษย์ในช่วงวัยห้าขวบ และใช่ ทั้งมดนี้เกิดขึ้นในเวลาไม่ถึงปีเป็นอย่างที่ท่านหมอเคยกล่าวว่าพวกเขาจะโตไวและเรียนรู้เร็วมาก เจย์เดนกับลินินจึงจ้างครูมาคอยสอนพวกเขาที่บ้านด้วย เนื่องจากเล็งเห็นว่าพวกเขาอาจยังไม่พร้อมที่จะไปเข้าเรียนร่วมกับเด็กคนอื่น ๆนอกจากนี้ เมื่อเริ่มโตขึ้น การติดแม่ก็เริ่มน้อยลง กลายเป็นน้อง ๆ เข้ามาทำหน้าที่ในส่วนนั้นแทนเจย์เนสในวัยหนุ่มน้อยเริ่มสนใจการอ่านหนังสือในห้องเงียบ ๆ หรือออกไปฝึกศิลปะการต่อสู้กับอาจารย์ที่ท่านพ่อของเขาจ้างมาฝึกส่วนตัวเสียมากกว่ามาขลุกอยู่ในห้องกับน้อง ๆ และนอกเหนือจากนั้นนิสัยก็เริ่มเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนผู้เป็นพ่ออย่างไม่ทิ้งห่างส่วนเรย์เน่ก็เริ่มมีความสนใจในเรื่องศิลปะและดนตรี บ่อยครั้งเธอจะเก็บตัวฝึกซ้อมเปียโนหรือวาดภาพในมุมของตัวเอง "ช่วงนี้ส่งไม้ต่อให้น้อง ๆ แล้ว ไม่ต้องกลัวว่าแม่จะเหงาเลย"ลินินได้ฟังเช่นนั้นก็หลุดหัวเราะออกมา แต่ถึงก็ยังมีสมาชิกตัวโตที่ดูเหมือนจะคอยมาแย่งแม่ของพวกเขาอยู่ตลอด

  • ท่านชายแวมไพร์   ตอนพิเศษ 3 เกิดเรื่องไม่คาดฝันอีกแล้ว

    และแล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นอีกครั้งเข้าจนได้ เมื่อลินินส่องกระจกและเริ่มเห็นหน้าท้องที่ดูเหมือนจะอวบอิ่มขึ้น“นี่เราไม่ได้ออกกำลังกายจนลงพุงหรือยังไงกันเนี่ย” เธอพึมพำ แต่แล้วก็นึกถึงตอนที่ตั้งท้องสองแฝดขึ้นมาได้ ว่ามันก็เริ่มต้นเช่นนี้นอกจากนี้เมื่อสังเกตอาการไปนานวันเข้า ยังมีอาการพะอืดพะอมร่วมด้วยอีกต่างหาก อาการนั้นรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเจย์เดนต้องตัดสินใจพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลในที่สุด“ซูบผอมลงอีกแล้วนะขอรับท่านหญิง” ท่านหมอเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้ม"ตอนแรกฉันคิดว่าอาจจะกินเยอะไป อาหารก็เลยอาจจะไม่ย่อย แต่พอเห็นว่าผอมลงแล้วท้องป่องเหมือนครั้งที่แล้ว ก็เลยคิดว่าคงจะ..." ลินินพูดเสียงเบาขณะที่ท่านหมอก็อัลตร้าซาวน์บริเวณหน้าท้องของเธอไปพลาง“ขอรับ ตั้งครรภ์อีกแล้ว..." ท่านหมอยืนยันความคิดของเธอเจย์เดนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ พลันหยุดนิ่งราวกับถูกหยุดเวลา ดวงตาสีแดงของเขาจับจ้องไปยังหมอหลวงราวกับอยากจะให้แน่ใจว่าตัวเองฟังไม่ผิดไป "ปกติแล้วแวมไพร์จะตั้งครรภ์ได้ครั้งเดียวไม่ใช่หรือ?"“นั่นน่ะสิ” แววตาคู่สวยของลินินก็จับจ้องใบหน้าของท่านหมอด้วยความฉงนเช่นกัน พร้อมกับหันมองสามีของตน

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status