EP 2 ลักหลับ 18+++

"ห้ามหันมานะ ห้ามมองกระจกหลังด้วย หลับตาไปเลย"

รถหรูที่เพิ่งออกมาจากมหาลัยชื่อดังมาด้วยความเร็วสูงเพราะเจ้าของรถทำตัวช้ากำลังจอดนิ่งสนิทรอให้คุณหนูเจ้าของรถลงไปอยู่หน้าบ้านราเซ แต่เธอกลับออกคำสั่งกับบอดี้การ์ดที่กำลังจะลงมาเปิดประตูให้อยู่นิ่งๆ เพราะเธอจะเปลี่ยนชุด

"จะทำอะไร"

เขาหันมามองร่างบางที่นั่งอยู่ด้านหลัง แววตาที่นิ่งสนิทเริ่มส่งผ่านความดุออกมา เธอยังมีโทษที่ต้องสะสางอีกหลายข้อและนี้ยังจะมาสั่งให้เขาทำอะไรอีกทั้งที่ตัวเองชักช้าเกือบจะเป็นชั่วโมงทำให้เขาต้องวุ่นวายอยู่นาน

"บอกว่าอย่าหันมา"

เสียงเล็กเริ่มขอร้องเขา เธอแค่อยากจะใส่เสื้อผ้าที่มันสบายกว่าชุดเก่าและที่นี้ก็สะดวกที่สุดที่เธอจะใส่ชุดเกือบโป้ที่ลงไปได้เธอไม่อยากให้เขาขัดขวางเธอเลย

"พูดเพราะๆ ก่อน"

"พี่ธามค่ะ หลับตานะคะ หนูญาขอเวลาแป๊บหนึ่ง"

"ก็ได้"

เขาจำนนต่อคำหวานที่แสนฝืนใจของเธอรีบรี่ตาลงและแอบมองเธอเปลี่ยนชุดจากทางกระจกมองหลัง เขากลัวว่าเธอจะแอบทำอะไรที่มากกว่าเปลี่ยนชุด ญาลินยิ่งฉลาดเกินตัวอยู่ด้วย

เธอรีบถอดกางเกงขายาวที่แสนน่าเบื่อออกและรีบหยิบกระโปรงตัวสั้นที่อยู่ในกระเป๋าสะพายออกมาใส่ตามที่ใจของเธอต้องการ

ธามแทบสะกดอารมณ์ไว้ไม่อยู่เมื่อเช้าเห็นสองเต้าอวบอิ่มก็เกินห้ามใจอยู่แล้วแต่พอมาเห็นโหนกนูนภายใต้ชั้นในสีดำแกนกายเขาลุกชันขึ้นมาตอบโต้ทันที ญาลินทำเขาให้อยากจะเป็นผัวของเธออีกแล้ว

"เสร็จหรือยัง"

เสียงใหญ่แหบพล่าเกินจะห้ามอารมณ์ชายที่พลุ่งพล่าน วันนี้เจ้านายของเขาทำตัวน่าจับกินสองรอบแล้วนะ

"เสร็จแล้ว"

ญาลินรีบดึงกระโปรงสีดำตัวสั้นที่ตัดกับสีผิวขาวเนียนของเธอลงแต่มันก็ลงมาแค่นิดเดียวเพราะติดสะโพกผายของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมันเพราะก็ไม่ได้มีคนที่ต้องอายอะไรมีแต่คนในครอบครัวทั้งนั้น

"ใครใช้ให้เธอใส่แบบนี้ ฉันจะรายงานนายใหญ่"

สายตาดุที่ได้มองหญิงสาวอย่างเต็มตาจากกระจกมองหลัง กระโปรงเธอมันปิดอะไรไม่มิดเลยชั้นในสีดำยังคงเล็ดลอดออกมาให้เขาได้เห็นเต็มสองตา

"พี่ธามขอร้องนะ แค่ใส่ลงไปกินข้าวกับแม่แพรแป๊บเดียวเอง นะคะ นะ"

ธามชอบให้เธอพูดจาไพเราะกับเขา ทั้งที่ใจอยากจะต่อว่าเขาอยู่ตลอดเวลาเพื่อระบายอารมณ์ แค่เธอจะแต่งตัวแบบนี้ลงไปหาแม่แพรยังจะมาขัดขวางอีกไม่รู้เรื่องความสวยงามของผู้หญิงเอาซะเลยจะให้ใส่แต่กางเกงขายาวอยู่เรื่อยไปสินะ

"ดูความประพฤติของเธอก่อน ถ้าไม่นับรวมที่เธอพบผู้ชายคนเมื่อเช้าและก็ที่ลงมาจากอาคารเรียนช้าและก็แอบให้เบอร์ไอ้หน้าเบี้ยวคนใหม่นั่นไป"

เขาหันมามองเธออย่างเต็มตาอีกครั้ง เนินอวบอิ่มของเธอยังคงทักทายเขาอยู่เหมือนเดิม ถ้าไม่ติดว่ามาจอดอยู่หน้าบ้านราเซแล้วเขาคงทะเลาะกับเธออีกนานเพราะถ้าเขาเห็นคนเดียวมันก็ดีต่อเขา แต่นี่ต้องลงไปให้พวกบอดี้การ์ดในบ้านราเซเห็นอีกเป็นสิบลูกตา เธอคิดอะไรของเธอนะญาลินถึงอยากจะลงไปโชว์ให้ไอ้พวกนั้นมันเห็น

"ห้ามบอกพี่ต้นนะ"

ถ้าเขาพูดออกมาหมดทุกเรื่องเธอคงไม่ได้ออกไปไหนง่ายๆ เหมือนตอนนี้แน่ พี่ต้นของเธอคงเพิ่มบอดี้การ์ดขึ้นอีกจนเธอมีชีวิตร่วมกับคนอื่นไม่ได้แค่ทุกวันนี้ก็แทบจะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เธอแล้ว

"บอกแล้วว่าขอคิดดูก่อน รีบลงจากรถได้แล้ว พ่อแมกซ์กับแม่แพรรอนานแล้ว"

"พี่ธาม ไอ้คนใจร้าย"

เสียงเล็กพึมพำก่อนจะลงจากรถ เธออุตส่าห์หยอดวาจาแสนไพเราะให้เขาฟังแต่เขากลับใจแข็งใส่เธอซะงั้น

"สวัสดีค่ะ พ่อแมกซ์ แม่แพร"

ร่างเล็กเดินย่างกายเข้ามาในบ้านราเซด้วยความคุ้นเคย วันนี้เป็นเวรของเธอที่ต้องมาร่วมโต๊ะอาหารกับแม่แพรและพ่อแมกซ์

"ไหนมาแม่ขอกอดหน่อย"

แพรพลอยที่อายุเริ่มมากขึ้นเริ่มคิดถึงทุกคนในครอบครัวบ่อยๆ จนต้องมีการจัดเวรแวะเวียนมากินข้าวร่วมกันให้หายคิดถึงและพูดคุยตามประสาคนแก่

"คิดถึงแม่แพรจังเลย"

ร่างเล็กโผเข้ากอดหญิงสาวที่เธอรักและเคารพเหมือนแม่ด้วยความคิดถึง นานร่วมเดือนแล้วที่ไม่ได้แวะมาหาแม่แพร

"คิดถึงแต่ไม่เคยมาหาแม่แพรเลยนะ"

แพรพลอยเอื้อนเอ่ยอย่างน้อยใจถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าญาลินเรียนหนักจนแทบไม่มีเวลาว่างแต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ตามประสาคนแก่

"หนูญาขอโทษนะคะ"

สองสาวต่างวัยกอดหอมกันจนอิ่มใจ ญาลินถึงแยกตัวมานั่งตรงที่ประจำของเธอคือตรงข้างแม่แพร

"ธามนั่งลงกินข้าวด้วยกันสิ"

แมกซ์แวลล์ที่มองสองสาวคิดถึงกันด้วยความสุขแต่สายตาเขากลับมองเห็นธามกำลังจะเดินออกไป

"ผมออกไปรอคุณหนูข้างนอกดีกว่าครับ"

เขาไม่ควรเข้ามาถึงในห้องอาหารนี้เลยด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าขัดใจที่จะให้คุณหนูของเขาเดินโชว์เนื้อหนังมังสาขาวเนียนให้พวกบอดี้การ์ดข้างนอกดูเขาคงไม่เดินบังมาจนถึงที่นี้หรอก

"นั่งลง"

ประมุขใหญ่ของบ้านสั่งอีกครั้ง เด็กคนนี้ชวนกินข้าวทีไรต้องหาทางหลบเลี่ยงทุกที

"ผมเป็นลูกน้องไม่ควรนั่งร่วมโต๊ะเจ้านาย"

"แกมันก็หลานฉัน"

ทุกคนอาจเห็นธามเป็นแค่บอดี้การ์ดแต่สำหรับเขาเด็กคนนี้คือญาติพี่น้อง

"ขอบคุณครับ"

ชายหนุ่มยืนลังเลเขาไม่อยากจะนั่งร่วมโต๊ะกับเจ้านายให้เป็นที่นิทราแต่พอสายตากวาดไปเห็นญาลินยิ้มมีความสุขกับอาหารตรงหน้าเขาก็รีบนั่งลงทันที

"ไปนั่งตรงนู้น"

เขานั่งลงข้างเธอ จนเธอต้องขยับตัวเบี่ยงไปหาแม่แพร ไม่คิดว่าเขาจะเข้ามานั่งใกล้ชิดแบบนี้ใจเธอเริ่มสั่นไหวเหมือนเมื่อเช้าอีกครั้ง

"หรืออยากให้ฟ้องเรื่องเมื่อเช้า"

นอกจากนายใหญ่ของเขาจะหวงน้องสาวคนนี้เอามากๆ ก็ยังมีพ่อแมกซ์อีกคนที่หวงผู้หญิงทุกคนที่เกี่ยวข้องกับตระกูลราเซอย่างออกนอกหน้าและก็ไม่ต้องคิดว่าจะรอดถ้าเขาจะฟ้องเรื่องของเธอ

"ธาม"

ญาลินเผลอเสียงดังใส่คนข้างๆ ทั้งที่พยายามจะพูดกระซิบกันสองคนแต่เพราะเขายั่วโมโหเธอจนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่

"คุยอะไรกัน อาหารไม่น่ากินเหรอ"

แพรพลอยที่ถือเรื่องมารยาทมากถึงกับดุเด็กสองคนเบาๆ

"น่ากินมากๆ เลยค่ะ มีแต่ของชอบหนูญาทั้งนั้นเลยนะ"

"กินเยอะๆ นะหนูญา ตั้งแต่โตเป็นสาวพ่อเห็นกินน้อยจนแทบจะกลายเป็นดม"

"หนูญาจะกินให้หมดเลยค่ะ"

"ธามไม่ต้องเกรงใจนะ"

"ครับ แม่แพร"

"กินเป็นหรือเปล่าอาหารไทย"

ญาลินหันมาถามคนข้างกายเธอด้วยรอยยิ้ม ได้แกล้งเอาคืนบ้างก็คราวนี้แหละ กินไม่เป็นจะได้ลุกออกไปซะ

"ผมไม่ถนัดอาหารไทยเลยครับแม่แพร"

เขาทำได้ทุกอย่างเพราะคอนเนอร์ฝึกเขาให้มีความสามารถรอบด้านกับแค่อาหารไทยเขากินได้ แต่เพื่อยั่วโมโหเธอเขาต้องพึ่งพาแม่แพรคนที่อ่อนโยนกับทุกคน

"หนูญาแม่วานดูแลพี่เขาด้วยนะ"

แพรพลอยเอ็นดูธามไม่ต่างจากลูกหลานคนอื่นๆ ของเธอ และตามมารยาทเธอก็ควรจะหาคนดูแลแขกร่วมโต๊ะที่สามีของเธอเชิญให้นั่ง

"คุณหนูช่วยตักอาหารให้ผมด้วยนะครับ"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนที่ได้รับชัยชนะ ถึงเธอจะเริ่มเกมนี้ก่อนแต่เขาก็เป็นคนชนะปิดเกมนี้อย่างสวยงามจนได้

"ไอ้ธาม"

เธอแค่ต้องการให้เขาหน้าแตกไม่ใช่มาตักอาหารใส่จานให้ ทำไมทุกอย่างมันดูดีสำหรับเขาไปหมด

"ญาลิน"

แพรพลอยดุเด็กสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ญาลินชักจะเอาใหญ่ดื้อขึ้นมากเมื่อไปอยู่ไกลเธอนี้คงโดนคอนเนอร์ตามใจสะจนจะเสียเด็กแล้วล่ะมั้ง

"ขอโทษค่ะ"

ญาลินยกมือไหว้เพื่อขอโทษที่เธอเผลอเสียงดังและพูดจากไม่เพราะบนโต๊ะอาหาร เพราะเขาคนเดียวเลยเธอถึงทั้งโดนดุและโดนตำหนิทางสายตาจากผู้ใหญ่แบบนี้

"เรียกพี่ธามสิค่ะ เร็วสิ"

ใบหน้าใหญ่โน้มลงมาหาใบหน้าหวานที่เริ่มงองุ้มอย่างไม่พอใจ เขาคงต้องหาทางช่วยเธอบ้าง  อย่างน้อยก็ให้ผู้ใหญ่ทั้งสองเลิกตำหนิเธอทางสายตายังไงญาลินก็เป็นคุณหนูของเขา

"พี่ธามกินต้มจืดนะคะ อร่อยมากเลย"

"ขอบคุณครับ แต่พี่อยากกินไก่ทอดด้วยครับ"

เขาเบียดร่างกายใหญ่โตเขามาใกล้เธอและพยายามจะตักไก่ทอดที่มันอยู่ใกล้ออกไปอย่างสุดแขนจนเนื้อตัวเขาเบียดไปกับผิดเนียนละเอียดของเธอ

"ตักเองสิ"

ญาลินเริ่มทนกับอาการแปลกไปของตัวเองไม่ไหวจนแอบเสียมารยาทขึ้นมาอีก

"อะไรนะครับ"

เขาเบียดร่างกายเข้ามาใกล้เธอจนลมหายใจเป่ารดต้นคออีกครั้ง พร้อมมือที่วางลงบนโคนขาอ่อนที่มีเพียงกระโปรงสั้นแค่คืบปกปิดอยู่

"เดี๋ยวหนูญาตักให้นะคะ"

ญาลินกลายเป็นคนดูแลธาม เธอคอยตักอาหารใส่จานให้เขาแทบจะทุกอย่างที่เขาอยากได้เพราะถ้าไม่ทำเขาจะขยับเขามาใกล้เธอและใจเธอก็จะสั่นจนควบคุมตัวเองไม่ได้

"อิ่มกันแล้ว พ่อมีอะไรจะให้ชิมนิดหน่อย"

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดำเนินมาถึงตอนสุดท้าย แมกซ์แวลล์ส่งสัญญาณให้แม่บ้านไปหยิบอะไรบางอย่างมาเสิร์ฟให้ทุกคน

"อะไรคะ"

น้ำในแก้วสีม่วงอมดำถูกเสิร์ฟให้สำหรับทุกคน

"ไวน์นะ มาจากเมืองไทย"

"สีสวยจังนะคะ"

ญาลินยกแก้วนั่นขึ้นดู สีสันของมันชวนกินซะจริงสมแล้วที่พ่อแมกซ์เอามาเสิร์ฟปิดท้ายเพราะถ้าเสิร์ฟตอนแรกเธอคงได้ชิมจนอิ่มข้าวไม่ได้กินแน่

"หนูญาแค่ชิมก็พอนะลูก"

แพรพลอยเตือนหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ถึงจะเป็นแค่ไวน์ผลไม้แต่ถ้าคนไม่เคยกินก็อาจเมาได้ในแก้วเดียว

"แพรก็เหมือนกัน แมกซ์เป็นห่วงนะ"

"ค่ะ"

สี่ชีวิตชิมไวน์รสดีที่ถูกส่งมาจากเมืองไทยพร้อมกัน และญาลินก็ทำเกินคำเตือนเธอดื่มรวดเดียวหมดแก้วด้วยความอร่อยในรสชาติ

"หนูญา"

"อร่อยดีนะคะ"

"ใครบอกให้กินหมดแก้ว รู้ไหมว่าเธออาจจะเมาได้"

ธามที่ใช้สายตาคอยจับจ้องมองหญิงสาวตลอดเวลาถึงกับตกใจในสิ่งที่เธอทำ  ญาลินทำไมถึงไม่ฟังที่คนอื่นพูดบ้างนะ

"ไม่เมาหรอกนะ แค่ชิมเอง"

"ถ้าเมารีบบอกเลยนะ เข้าใจไหม"

"เข้าใจนะ"

ญาลินยังคงปกติ และขอชิมไวน์ขวดนั่นต่ออีกแก้วแต่ก็ได้รับอนุญาตเพียงแค่ครึ่งแก้วเพราะธามขัดขวางเอาไว้ถึงจะดื่มกินในบ้านราเซแต่เขาก็ไม่อยากให้เธอแตะต้องสิ่งไม่ดีพวกนี้

"ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้ว"

ร่างเล็กที่ปากพูดแต่ว่าไม่เมาถึงกับหลับพับบนรถมาตลอดทางจนเขาต้องปลุกให้เธอเดินเข้าบ้านไปเอง

"จะนอน"

ญาลินแกะมือใหญ่ที่พยายามจับเธอนั่งออก เธอจะไม่ไปไหนเพราะตรงนี้คือที่นอนของเธอ

"แค่แก้วเดียวเมาขนาดนี้ ถ้าถูกใครมอมเหล้าจะทำยังไง"

เขาเอานิ้วเขี่ยแก้มขาวของเธอเล่นไปมา เวลาที่เธอหลับไม่เถียงไม่ดื้อเป็นเวลาที่น่ารักที่สุดสำหรับเขา

ร่างใหญ่ต้องรีบห้ามใจพาเธอขึ้นห้องนอนก่อนที่นายใหญ่และนายหญิงจะลงมาเห็นพาลเขาจะโดนดุไปด้วยโทษฐานที่ไม่ห้ามเธอเรื่องดื่ม

"น่ากินจริงว่ะ"

เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่ม มองผิวเผินทั่วไปเธอดูตัวเล็กแต่ถ้าได้ใกล้แบบเขาจะรู้เลยว่าร่างนอนอยู่ตรงหน้าอวบอั๋นแค่ไหน

ญาลินเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อระบายความร้อนในตัว น้ำสีม่วงอมดำของพ่อแมกซ์กำลังออกฤทธิ์อยู่ในร่างกายเธอจนฝืนใส่เสื้อผ้าต่อไปไม่ไหว

เนินอกอวบอิ่มที่เคยมีเสื้อเชิ้ตสีขาวปกปิดกลับโชว์เด่นอยู่ใต้บราสีดำ ญาลินถอดเสื้อของตัวเองออกอย่างไม่รู้ตัว

ด้านล่างของหญิงสาวที่เคยมีกระโปรงสั้นแค่คืบของเธอปกปิดมันกับเปิดขึ้นมาหมดจนเห็นชั้นในสีดำครบทั้งตัว

ร่างใหญ่ยืนมองด้วยความตกตะลึง เธอสวยเกินห้ามใจจริงๆ ถ้าเขาไม่ได้ตามเฝ้าเธอมาตลอดคงคิดว่าร่างนี้มีเจ้าของแล้ว สวยแบบนี้ไม่น่ารอดมาได้เลย

"ไม่ไหววะ เธอยั่วเองนะญาลิน"

ร่างใหญ่ย่อตัวลงนั่งคุกเขากับพื้นห้องนอน สองขาเล็กถูกยกขึ้นผาดบ่าของเขาจนญาลินน้อยที่หลับใหลโชว์เด่นตรงหน้า

"อื้ม"

เสียงครางฮึมในลำคอด้วยความพอใจเพียงเพราะจมูกโด่งเป็นสันกดลงกับชั้นในสีดำที่ปกปิดเนินอวบของเธอไว้ กลิ่นกายสาวของเธอช่างหอมถูกใจเขาจริงๆ

"แผล็บ"

เขาแหวกชั้นในตัวจิ๋วให้หลบทางจนกลีบอวบอูมโชว์หราตรงหน้า ลิ้นร้อนแตะชิมตรงปลายยอดสีชมพูเด่นอย่างไม่รอช้า

"อื้อ อื้อ"

เขาระรัวลิ้นร้ายด้วยความเร็วอย่างเอาแต่ใจจนหญิงสาวที่หลับใหลครางกระเส่าออกมาด้วยห้วงฝันที่มีแต่ความเสียวซ่าน

"อื้อ อื้ม"

ญาลินครางร้อนรุ่มอยู่ในลำคอป่านจะขาดใจทั้งที่ดวงตาทั้งสองของเธอยังปิดสนิท แต่เพราะสัมผัสจากเขาปลุกเร่าความต้องการที่ไม่เคยมีใครมอบให้มากก่อนลุกโชนในกายของเธอ

ลิ้นร้ายส่ายวนเลียรอบดอกกุหลาบงามอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้ ญาลินหอมหวานเหลือเกินกินใครมาก็ไม่อร่อยเท่าเธอ

เขาดูดกลืนกินน้ำหวานของเธอจนมันไหลออกมาไม่ทัน สองมือใหญ่ก็บีบเคล้นสะโพกมนอย่างเบามือเพียงกล่อมให้เธอหลับต่อ

ร่างเล็กได้แต่ส่ายวนท่อนล่างด้วยความทรมาน ในความฝันของเธอทำไมวันนี้มันเสียวซ่านแปลกประหลาดเหลือเกิน

"ญาลิน"

เขาพร่ำพูดชื่อเธออยู่ในลำคอจนกระทั่งต้องถอดปากออกมาจากหญิงสาว เสียดายที่เธอเป็นเจ้านายไม่งั้นเขาอยากจะเป็นผัวให้เธอซะตอนนี้

ธามรีบตัดใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มได้สติมากขึ้น แค่นี้เขาก็ทำผิดมากพอแล้วอย่าให้เธอต้องมารับรู้ด้วยเลยในความเลวที่เขาบ้าทำมันลงไปเพราะห้ามใจตัวเองไม่ได้

"พี่ธาม"

ญาลินพูดชื่อของคนที่กำลังห่มผ้าให้เธอ หญิงสาวยิ้มหวานผ่านใบหน้าที่หลับใหล ในฝันของเธอกำลังกกกอดกับเขาเพื่อร่วมรักแบบชายหญิงอย่างมีความสุขที่สุด

"ฝันดีนะหนูญา"

เขาล่ำลาเธออย่างฝืนใจ ไม่เคยอยากอะไรแบบนี้กับการจะก้าวขาออกจากห้องของเธอทั้งทีก็ขึ้นมาแทบจะทุกวัน ญาลินเธอกำลังทำเขาลำบากใจ

​