ตอนที่ 54 เค้นถาม2

최신 챕터

• บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน   ตอนที่ 30 วิวาท 1

  ในห้วงคะนึงยามนิทราท่ามกลางดอกไม้ในสวนที่แบ่งบานแย้มกลีบสะพรั่ง ซิงเยว่เห็นเด็กหญิงคนหนึ่งเงยหน้าถามมารดา‘ท่านแม่ ดอกไม้พวกนี้ท่านชอบมันหรือเจ้าคะ’มารดาแย้มยิ้ม สีหน้าเปี่ยมสุข ‘ไม่สำคัญว่าชอบหรือไม่ แต่เป็นเพราะพ่อเจ้าปลูกพวกมันให้แม่ต่างหากเล่า’เด็กหญิงหัวเราะ ‘อ้อ...เพราะท่านพ่อปลูกนี่เอง’มารดาลูบศีรษะเด็กหญิงอย่างรักใคร่ ‘แม่ปรารถนาเคียงข้างพ่อเจ้าเฝ้าดูดอกไม้เบ่งบานทุกวันจนแก่เฒ่า...’ทว่าความปรารนาอันเรียบง่ายนั้นไหนเลยจะมีจริง เพราะวันหนึ่งเด็กหญิงกลับเห็นบิดายืนชมดอกไม้ในสวนกับสตรีอีกคนกี่ครั้งกี่หนที่หญิงอื่นสามารถดึงความสนใจจากสามีให้เอาใจออกห่างจากภรรยาดอกไม้ชนิดเดิมแย้มกลีบเบ่งบานเฉกเช่นวันวานหากแต่ผู้ชื่นชมนั้นไซร้กลับเป็นคนอื่นไกล กลายเป็นใครอีกคนของสามี...สวนบุปผาไม่ผิด หากแต่ที่ผิดคือคนที่ทำลายมันจนแหลกลาญ เด็กหญิงในวันนั้นยืนมองมารดาร่ำไห้ทำลายดอกไม้จนสิ้น โลหิตอันเกิดจากคมหนามหยาดหยดเบ่งบานกระจายสีแดงฉานทั่วกลีบใบสตรีผู้หนึ่งเกรี้ยวกราดโกรธเกลียดสุดพรรณนา นำพาความเจ็บปวดแสนสาหัสแผ่ซ่านทั่วทั้งใจ‘ข้าเกลียด...เกลียด!’ฝ่าเท้าเล็กเร็วกว่าความคิด ซิงเยว่เดินปร

• บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน   ตอนที่ 30 วิวาท 1

  วาจานั้นทำจูซิ่วพลันชะงัก นางแอบชำเลืองมองด้วยแววตาวาวโรจน์อนุแล้วอย่างไร หากสามียกย่องเชิดชูมีหรือจะสู้ภรรยาเอกไม่ได้นั่นคือความนัยที่ซิงเยว่อ่านได้จากสายตาจู่ซิ่ว นางพยายามปรี่เข้าไปหมายทำร้ายอีกฝ่ายให้เลือดสาด ทว่าบุรุษตัวโตตรงหน้าคล้ายอุปสรรคใหญ่ มิอาจตบตีดังใจเมื่อม้าพยศถูกกันตัวไว้ ซ่งเสวียนชิงจึงรีบอธิบาย หมายไกล่เกลี่ยอย่างใจเย็นมิให้เรื่องราวใหญ่โตมากกว่านี้“ซิงเอ๋อร์ พ่อสร้างสิ่งที่มารดาเจ้าชอบเพื่อทำให้รู้ว่านางยังอยู่ไม่ไปไหน พ่อขอแค่นี้ เพื่อชดเชยความผิดในใจ”ทว่าซิงเยว่ไหนเลยยอมฟัง “แต่พวกท่านไม่มีสิทธิ์มาพรอดรักกันต่อหน้าสิ่งที่มารดาของข้าชอบ”ชายหญิงวัยกลางคนคล้ายถูกอสนีบาตฟาดหน้า“ปากบอกรู้สึกผิดคิดทำคุณไถ่โทษแต่ที่ข้าเห็นคือบิดากำลังหยามเกียรติมารดา เอาใจหญิงแพศยา”ซิงเยว่เจ็บแค้นแทนสตรีผู้ล่วงลับสุดพรรณนาครั้นตั้งสติได้ จูซิ่วพลันแผดเสียงขึ้นอย่างรันทดใจ “ซิงเอ๋อร์ เจ้าพูดอันใด พูดแบบนี้ได้อย่างไร เกินไปหรือไม่ สิ่งที่ข้าทำล้วนทำเพื่อมารดาเจ้า ไม่เคยคิดถึงตัวเองด้วยซ้ำ”น้ำตาของนางไหลพราก ให้รู้สึกเจ็บแค้นแสนสาหัส บ่งบอกว่าอับอายยิ่งนักที่ถูกสตรีรุ่นลูกด่าทออย่

• บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน   ตอนที่ 29 โดดเดี่ยวเดียวดาย4

  สตรีสูดลมหายใจรับกลิ่นกรุ่นมวลบุปผาอย่างมีจริต ครู่หนึ่งนางพลันมีท่าทีคล้ายนึกขึ้นได้ในบางสิ่ง จึงเอ่ยนิ่งๆ “ข้าจำได้ว่าดอกไม้ทั้งสวนล้วนเป็นชนิดที่พี่โม่เหลียนชอบ”บุรุษชะงักเล็กน้อยนางแย้มรอยยิ้ม หาได้แสดงสีหน้าขุ่นเคืองหรือเผยความน้อยใจในแววตาไม่ พลางกล่าวเสียงหวานต่อเนื่องว่า“ทุกคราที่ฤดูกาลเบ่งบานมาเยือน ทำให้ข้ารู้สึกว่ายังมีนางอยู่ใกล้ๆ ข้าให้รู้สึกดียิ่งนัก ทั้งผ่อนคลายสบายใจ ท่านพี่ เราปลูกดอกไม้เพิ่มสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ถือว่าทำเพื่อพี่โม่เหลียน อย่างน้อยก็ช่วยบรรเทาความรู้สึกผิดในใจ”บุรุษถอนหายใจยิ้มเนือย “ยังคงเป็นจูซื่อที่ใจกว้าง”จูซิ่วยิ่งคลี่ยิ้มสดใส “เพื่อท่านพี่ ข้าไหนเลยใจแคบเหมือนพี่โม่...อ๊ะ!”นางพลั้งปากแล้วหยุดวาจากะทันหันอย่างมีชั้นเชิงเรียวคิ้วซ่งเสวียนชิงพลันขมวดจูซิ่วรีบออดอ้อนเฉไฉ “ท่านพี่ เราเดินไปดูทางนั้นดีกว่าเจ้าค่ะ”รอบด้านไร้บ่าวไพร่ย่างกราย ทั้งสวนมีแค่ชายหญิงวัยกลางคนยืนเคียงข้างแนบชิด คล้ายมีเพียงกันและกัน ทว่าสายตากลับจับจ้องที่ดอกไม้เบ่งบานสะพรั่งชนิดหนึ่ง ทั้งกล่าวถึงผู้อื่นอย่างกลมเกลียวแสดงออกว่าโหยหาปานนั้น“ท่านพี่ ข้าคิดว่าพี่โม่เหลี

• บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน   ตอนที่ 29 โดดเดี่ยวเดียวดาย3

  รุ่งอรุณมาเยือนหลิวไท่หยางทำทีกวาดใบไม้ที่เกลื่อนลาน หมายรอให้ซิงเยว่จัดการธุระส่วนตัวในยามเช้าเสร็จสิ้น กระทั่งเดินออกมานั่งรับแสงแดดริมระเบียง เขาจึงรีบเดินมาชักชวน“คุณหนู วันนี้อากาศดียิ่งนัก ไปเดินยืดเส้นยืดสาย ดีหรือไม่?”การออกกำลังแขนขาย่อมผ่อนคลายความตึงเครียด บรรเทาอาการอึดอัดกระสับกระส่ายจากการนอนไม่หลับ หลังจากนั้นค่อยกลับมาหลับยามกลางวันให้สบายตัวชายหนุ่มคิดในใจมิได้เอ่ยออกไป ทว่าซิงเยว่กลับเข้าใจได้โดยง่ายน่าแปลกนักที่บุรุษผู้หนึ่งจะเข้าใจผู้อื่นได้ดีปานนี้ หากเสี่ยวชางมีภรรยา นางผู้นั้นย่อมต้องเป็นสตรีที่มีโชค การได้บุรุษแสนดีมาครองย่อมเปรียบเสมือนได้ครองใต้หล้าซิงเยว่เริ่มคิดเรื่อยเปื่อยไปไกลเมื่อหลุดจากภวังค์เลื่อนเปื้อน นางก็พยักหน้ายิ้มๆ ให้กับบุรุษแสนดีที่จะมีภรรยาเป็นสตรีครองใต้หล้าหญิงสาวลุกขึ้นยืน “ไปกันเถิด เสี่ยวชาง”นางหันมาพยักหน้าอีกทาง “ตงอิง เจ้าเฝ้าเรือนเตรียมอาหารเช้าแล้วกัน”ตงอิงยอบกายรับคำไม่อิดเอื้อน “เจ้าค่ะ”หลิวไท่หยางปรารถนาเข้าไปโอบกระชับบ่าเล็กๆ แล้วจับมือนางเดินเล่นด้วยกันอย่างปลอบประโลมเหลือเกินแต่จนใจที่ทำไม่ได้เพราะยามนี้เขาเป็นเพ

• บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน   ตอนที่ 29 โดดเดี่ยวเดียวดาย2

  จูซิ่วตวัดแขโอบลำคอซ่งเสวียนชิงเพื่อมิให้เขาผละจากไป ดวงตาของนางเว้าวอน แอ่นอกชิดอกของเขาอย่างเย้ายวนชวนหวาบหวิว โน้มใบหน้าประทับจุมพิต รำพันยามแนบกลีบปากคลอเคลีย“แม้ข้ามิใช่พี่โม่เหลียน แต่ข้าไม่เคยโกรธท่าน ไม่เลย ...ข้ารักท่าน ขอแค่ท่านรักข้า รักเพียงข้า...”ดวงตาคมเข้มทอประกายวูบไหว หัวใจในโพรงอกด้านซ้ายเต้นในจังหวะไม่ช้า ทั้งสั่นไหวอย่างรุนแรง ประหนึ่งหนุ่มน้อยได้เจอปีศาจสาวจอมล่อลวงให้ตกบ่วงห้วงมายาแบบกะทันหัน ทั้งกิริยาหวิวซ่านและคำพร่ำรำพันแว่วหวาน และยามนี้สองร่างเปล่าเปลือยกำลังกอดเกยอยู่ในท่วงท่าหมิ่นเหม่หวามไหว ไหนเลยยังต้องคิดยั้งใจอันใด ซ่งเสวียนชิงจึงก้มหน้าพรมจูบจูซิ่วอย่างดุดัน จับอีกฝ่ายแยกขาพร้อมเคลื่อนกายขยับเป็นจังหวะวสันต์ ก่อนจะตอกตรึงลึกซึ้งถึงอารมณ์อันเร่าร้อนม่านเตียงพลิ้วไหว เคล้าเสียงกระเส่าครวญคราง เปลวเทียนวูบไว สาดส่องภาพวาดสตรีบนโต๊ะเนิ่นนาน...เรือนหนึ่งเสพสมสุขสันต์ ทว่าอีกเรือนหนึ่งนั้นกลับเห็นเงาร่างเลือนรางของคู่รักในม่านฝันแม้เป็นเพียงภาพฝันและเลือนรางปานนั้น หากแต่กลับทุกข์ระทมเด่นชัดในห้วงคะนึงนิทรานางทำราตรีนี้ยังคงทรมาน.

• บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน   ตอนที่ 29 โดดเดี่ยวเดียวดาย1

  ค่ำคืนอากาศเย็นเยียบ บุรุษร่างใหญ่นั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียวเงียบๆ แววตาจับจ้องเพียงสิ่งหนึ่งเนิ่นนานภายในห้องหนังสือ มีแสงเทียนนวลลออส่องสะท้อนภาพวาดของสตรีงดงามวางอยู่บนโต๊ะ ฝ่ามือหยาบกร้านของซ่งเสวียนชิงลูบไล้อย่างคิดถึง หวนคะนึงโหยหามิสร่างซา“โม่เหลียน ในที่สุดข้าก็ได้บุตรสาวของเรากลับมา ข้าดูแลนางอย่างดี” เขาแค่นยิ้ม “เจ้าอย่าโกรธข้าอีกเลย เลิกโกรธข้าเสียที...ข้ารักเจ้าถึงเพียงนี้...โม่เหลียน...”เปลือกตาหนักอึ้งของบุรุษค่อยๆ ปิดลงอย่างเชื่องช้า นานครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาใหม่อีกครา จอกเหล้าถูกยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด เป็นอยู่เช่นนี้หลายครั้งหลายครา“ท่านพี่...” สุ้มเสียงอ่อนหวานดังขึ้นข้างกาย ซ่งเสวียนชิงจึงปรายตามองแต่แล้วเขาพลันชะงักวูบหนึ่ง เท้ามือกับพนักเก้าอี้เพื่อพยุงตัวลุกขึ้น สองตาเหม่อมองเจ้าของเสียงหวานนิ่งงัน“เหลียนเอ๋อร์”รอยยิ้มสตรีแข็งค้าง ทว่าชั่วแวบเดียวเท่านั้นกลับปรับให้ริมฝีปากสีแดงเรื่อแย้มยิ้มเฉิดฉันอ่อนโยนดุจเดิมส่งผลให้ผู้มองรับรู้ได้ว่ากลีบปากภายใต้รอยยิ้มนี้ นุ่มหวานปานใด “เหลียนเอ๋อร์ เจ้ากลับมาหาข้าแล้ว...”ซ่งเสวียนชิงตวัดแขนโอบรัดเจ้าของรอย