บทที่ 2 ซื้อตำราเอาใจบุรุษ? (2/4)

            ในเมื่อข้ายอมทุ่มเงินหลายตำลึงทองซื้อตำราให้ลูกน้องคนสนิทของท่าน หวังว่าอ๋องเช่นท่านจะไว้ไมตรีหากข้าไปขอความช่วยเหลือจากท่าน

            “ขอรับคุณหนู”

            “หลินถง!” หมิงเจียวซือกล่าวก่อนจะแบมือขอถุงเงินจากสาวใช้

            “เจ้าค่ะ”

            “นี่เป็นค่าตำราทั้งหมดเจ้าค่ะ หากไม่พอยามไปส่งมอบตำราให้แจ้งแก่พ่อบ้านว่าคุณหนูรองหมิงเจียวซือมีใจใฝ่รู้ไปซื้อตำราทั้งหมดนี้ด้วยตนเองนะเจ้าคะ ท่านจะได้รับเงินส่วนต่างที่เหลือ” นางกล่าวพร้อมกับส่งก้อนเงินสีทองจำนวนห้าก้อนให้กับเถ้าแก่เจ้าของร้านตำรา

            “ขอรับ”

            “เช่นนั้นต้องรบกวนเถ้าแก่ซ่งด้วยนะเจ้าคะ”

            “ขอบคุณคุณหนูที่ซื้อตำราของร้านฮุ่ยหมิ่นขอรับ”

            “ข้าต้องไปแล้ว ขอบคุณคุณชายอี้อีกครั้งนะเจ้าคะสำหรับคำชี้แนะที่ดีมาก” นางแทบจะกัดฟันเอ่ยวาจาขอบคุณเขาแล้ว ยอบตัวแสดงความเคารพก่อนจะรีบลากสาวใช้ออกจากร้านตำรามา

            ‘หากท่านแม่ทราบว่าข้านำเงินห้าตำลึงทองมาซื้อตำราให้หมิงเลี่ยงรุ่ย คงโมโหจนเป็นลมล้มพับไปเป็นแน่’ ด้วยเหตุนี้จึงได้สั่งเถ้าแก่ให้แจ้งแก่พ่อบ้านว่าเป็นนางที่อยากได้ตำราเหล่านั้นเอง

            นางเข้าใจหัวอกของมารดาดี ว่าเหตุใดถึงโกรธเกลียดบุตรชายของท่านพ่อเช่นนั้น ก็บุรุษที่รักและกราบไหว้ฟ้าดินกันมานานหลายปี จู่ ๆ พาบุตรชายที่เกิดกับสตรีอื่นทั้งยังอายุมากกว่าบุตรที่เกิดกับตนเข้ามาเลี้ยงดูที่จวน ใครบ้างจะไม่รู้สึกเหมือนโดนหักหลัง

            ดังนั้นนางจึงไม่คิดจะไปโน้มน้าวมารดาให้รู้สึกเอ็นดูพี่ชายต่างมารดา แต่นางเลือกที่จะลดความโกรธแค้นในใจของอีกฝ่ายด้วยการทำดีเล็ก ๆ น้อย ๆ แทน

            เถ้าแก่ซ่งช่างจัดการได้รวดเร็วต้นยามเซิน (15.00-16.59) ในวันเดียวกันตำราที่นางจ่ายเงินซื้อก็ถูกนำมาส่งถึงเรือน ซึ่งนางไม่คิดว่ามันจะมากมายถึงสองหีบใหญ่

            “พวกเจ้าอย่าเพิ่งไป” นางส่งเสียงเรียกรั้งบ่าวชายสี่คนที่ยกหีบมาเอาไว้

            “ขอรับคุณหนู”

            “ดูเหมือนจวนข้าจะคับแคบเกินไปที่จะเก็บหีบพวกนี้ได้ พวกเจ้ายกหีบตามข้ามา” วาจาของคุณหนูทำให้บ่าวรับใช้ลอบสบตากัน เรือนคุณหนูใหญ่กว่าเรือนของนายท่านหมิงอีกกระมัง เครื่องเรือนก็มีค่ามีราคาไม่แพ้เรือนของบุตรสาวขุนนางใหญ่

            “ขอรับ” แม้จะรู้สึกงุนงงกับวาจาของคุณหนูอยู่บ้าง แต่ทว่าบ่าวรับใช้อย่างไรก็ไม่สามารถโต้เถียงได้จึงทำตามแต่โดยดี

            และเมื่อเดินตามผู้เป็นนายไปจนถึงเรือนกลางป่าไผ่ที่อยู่ท้ายจวน ทุกคนก็เข้าใจได้ในทันที ว่าแท้จริงคุณหนูก็เพียงจะกลั่นแกล้งคุณชายใหญ่เช่นเคย

            “พี่ใหญ่อยู่หรือไม่” นางเอ่ยถามบ่าวคนสนิทของพี่ชายทั้งสองคนที่กำลังยืนมองนางอย่างไร้มารยาท ไม่รีบทำท่าทางนอบน้อมเข้ามาหาคุณหนูเช่นนาง

            “อยู่ขอรับ แต่สั่งห้ามไม่ให้ใครพบ” เป็นฉงซานที่เอ่ยตอบ

            ไม่ได้พบหน้าก็ดี ใครจะอยากถูกผู้อื่นจ้องมองด้วยสายตาอาฆาตกันเล่า

            “ช่างเถิดข้าก็ไม่ได้สนใจเขามากหรอก พวกเจ้าขนมาวางตรงนี้ แล้วรอกลับพร้อมข้า” นางเอ่ยปากสั่งบ่าวชายทั้งสี่ให้วางหีบตรงหน้าประตูเรือน

            “ขอรับคุณหนู” บ่าวรับใช้ตอบรับพลางคิดไปในทางเดียวกันว่า เคยได้ยินว่ายามคุณหนูมากลั่นแกล้งคุณชายใหญ่ก็มักจะถูกอีกฝ่ายทำร้ายคืน นางคงกลัวจริง ๆ จึงให้พวกตนอยู่รอ

            “หีบพวกนี้เป็นตำรา แท้จริงข้าก็ไม่ได้อยากซื้อมาหรอก หากไม่บังเอิญพบบุรุษในดวงใจ จึงต้องแสร้งเป็นสตรีจิตใจดีงามและใฝ่รู้จนต้องซื้อตำรามากมายเช่นนี้”

            “...” เพ่ยตงกับฉงซานนิ่งเงียบมองตำราจำนวนมากในหีบ

            “เรือนข้าหรือก็คับแคบจะให้เก็บตำราไร้ประโยชน์พวกนี้เอาไว้ก็ใช่เหตุ เกะกะขวางทางเดินข้าเปล่า ๆ เรือนของคุณชายพวกเจ้ากว้างขวาง วางหีบพวกนี้เอาไว้คงไม่เป็นไร”

            “คุณหนู ท่านบอกจะไม่หาเรื่องคุณชายของพวกเราแล้วไม่ใช่หรือ” เป็นเพ่ยตงเอ่ยถาม วันนั้นก็สู้อุตส่าห์คิดว่ากลับตัวได้แล้วเชียว

            “ข้าหาเรื่องคุณชายของพวกเจ้าที่ใด ข้าแค่เอาหีบตำรามาฝากไว้ หากคุณชายพวกเจ้าจะอ่านก็เป็นเรื่องของคุณชายเจ้า ข้าไม่คิดค่าอ่านตำราหรอก”

            ‘สตรีผู้นี้คิดจะมาไม้ไหน’ เป็นฉงซานที่มองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาหวาดระแวง

            “อย่าได้คิดว่าข้าจะลำบากนั่งทายาพิษในตำราเหล่านี้ เสียเวลายิ่งนัก”

            “แต่เรือนของคุณชายใหญ่คับแคบ คงไม่อาจเก็บตำราทั้งสองหีบนี้เอาไว้ได้ขอรับ” ฉงซานตอบ        

            “หากไม่อยากเก็บเอาไว้พวกเจ้าจะทำเช่นไรก็ตามใจ จะว่าไปนี่ก็เข้าเหมันต์แล้ว พวกเจ้าจะใช้ตำราพวกนี้สุมไฟก็ตามใจพวกเจ้าเถิด ข้าหาได้สนใจไม่” กล่าวจบนางก็โบกมือเป็นสัญญาณให้บ่าวรับใช้เดินจากมาพร้อมกัน