“ทำไมฉันจะต้องไปเรียนรู้หรือก้มหัวให้ไอ้แมงดานั่นด้วย บริษัทนั่นก็เป็นของฉัน ทุกอย่างที่พวกเธอเสวยสุขอยู่นี่ก็ของของฉัน อย่ามาทำเป็นหวังดีหน่อยเลยคุณยา อีกอย่างคนอย่างเมวีไม่จำเป็นต้องไปก้มหัวเรียนรู้กับผู้ชายของคุณ”
“คุณหนูคะ คุณหนูไม่เข้าใจ คือฉัน...”
“ไม่ต้องพูด เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้ ดูแลตัวเองก่อนเถอะฉันอยากจะรู้นักว่าเมื่อวันเปิดพินัยกรรมของคุณพ่อในวันเกิดของฉัน คุณพ่อจะโง่อะไรให้คุณบ้าง ท่านคงไม่รู้หรอกว่าเมื่อท่านจากโลกนี้ไป เมียผู้แสนดี เมียสุดที่รักของท่านจะตลบหลังท่านเจ็บแสบแค่ไหน...”
เมวีกล่าวอย่างเหยียดหยันและเจ็บปวดแทนบิดา ในขณะที่คนฟังน้ำตาไหลพราก ใบหน้างามแม้ร่วงโรยไปตามวัยนั้นซีดขาว มือบางที่กุมอยู่ที่หน้าอกข้างซ้ายสั่นระริก กายผอมบางสั่นสะท้านโงนเงนเหมือนจะล้มและก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อคุณทัศยาเซถลาจะล้มลง เมวีซึ่งยืนมองอยู่ก็ตกใจถลาเข้าไปหมายจะประคองร่างของคุณทัศยาไว้แต่สุดท้ายก็ไม่ทัน ภาพที่เห็นจึงเหมือนกับว่าเธอผลักให้นางล้มไปเสียอีกซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ออสการ์เปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี...
“นี่เธอทำอะไรแนนนี่...” ชายหนุ่มเข้าไปประคองร่างที่นอนแน่นิ่งเนื้อตัวเย็นเฉียบแล้วเงยหน้ามองเธอด้วยแววตาเย็นชาทั้งดวงตาและน้ำเสียง
“ฉะ... ฉัน ปละ เปล่านะ” เมวีหน้าเสียไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะใหญ่โตเช่นนี้
“เธอมันนางแม่มด เมวี...” กล่าวจบเขาก็อุ้มร่างผอมบางของคุณทัศยาออกไปจากห้องของเธอพร้อมกับตะโกนให้คนเตรียมรถ ความโกลาหลเกิดขึ้นเพียงเสี้ยวนาทีแล้วทุกอยางก็เงียบสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
“ป้าไม่คิดเลยนะคะว่าคุณหนูผู้แสนดีน่ารักของป้า จะกลายเป็นนางมารร้ายไปได้ เพราะความหูเบา... ป้าเสียใจค่ะที่คุณหนูทำให้คุณยาเธอต้องเข้าโรงพยาบาลอีก และป้าคิดว่าคุณหนูคงไม่ต้องการแม่บ้านแก่ๆ อย่างป้าแล้ว คุณยาดีกับคุณหนูมาตลอด คุณหนูยังทำร้ายเธอได้ลงคอ แล้วแม่บ้านอย่างป้าก็คงไม่แตกต่างจากเธอ หากคุณหนูหลงเชื่อคำยุแยงของใครเข้าสักวัน...”
ป้าอ้อยเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวที่ยืนมองประตูรั้วว่างเปล่าอย่างนึกเสียใจลึกๆ และใจหายเมื่อเห็นแววตาและคำพูดที่เย็นชาของป้าอ้อยซึ่งมันไม่ได้แตกต่างจากแววตาที่ออสการ์มองเธอเลยแม้แต่น้อย
“ป้าอ้อยขา หนูเม...” หญิงสาวร้องเรียกหญิงสูงวัยที่เดินกลับไปยังเรือนพักแม่บ้านแต่เธอก็พูดอะไรไม่ออก เมวีรู้สึกตีบตันและแสบร้าวไปหมดเพราะกลั้นแรงสะอื้นที่พุ่งขึ้นมาอัดแน่นกันอยู่ที่ลำคอ นี่เธอทำอะไรลงไป...
“คุณไม่ควรให้คนไข้เจอภาวะที่เครียดนะครับ อีกอย่างตอนนี้คนไข้ร่างกายอ่อนแอมาก หากมีอะไรกระทบกระเทือนความรู้สึกมากๆ ก็อาจจะไม่มีกำลังใจที่จะอยู่ต่อ การรักษาโรคไม่ว่าจะโรคอะไร กำลังใจสำคัญมากนะครับ...”
เสียงของแพทย์ประจำตัวของคุณทัศยาดังก้องอยู่ในหัว ชายหนุ่มลูบใบหน้าของตนอย่างอ่อนล้าแล้วเดินขึ้นบันไดมาช้าๆ แล้วหยุดอยู่หน้าห้องของคนที่ทำให้คนที่เขารักสุดหัวใจต้องเจ็บปวดด้วยดวงตาเต็มไปด้วยเพลิงไฟที่แทบจะแผดเผาประตูห้องซึ่งกั้นระหว่างเขากับผู้หญิงใจร้ายเช่นเมวี...
มือที่กำลังจะเอื้อมไปเคาะเพื่อเรียกให้เธออกมาคุยกับเขาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูเปิดออกมาพร้อมกับร่างของเจ้าของห้องที่มองเขาตาโตด้วยความตกใจ แต่ออสการ์มองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจแล้วยิ่งรู้สึกโกรธขึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางใบย่อมในมือของเธอ...
“ทำผิดแล้วคิดจะหนีหรือเมวี...” ร่างสูงย่างก้าวเข้ามาหาอย่างคุกคามทำให้หญิงสาวถอยกรูดอย่างหวาดหวั่นกับท่าทางของเขา เธอกำลังคิดจะหลบไปทำใจสักพักและหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องของคุณทัศยาและออสการ์ เธอเองก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้แม่เลี้ยงของตนต้องกลับเข้าโรงพยาบาลอีกครั้งหลังจากที่เพิ่งออกมาได้ยังไม่ทันข้ามวัน...
“คะ.. ใครจะหนี ฉันไม่ได้หนีนะ อย่ามากล่าวหากันชุ่ยๆ” แม้ในตอนนี้เธอก็ยังปากดีเชิดหน้าใส่เขาอย่างพยายามซ่อนความหวาดหวั่นไว้ในใจ
“หึ... ไม่คิดหนีแต่เตรียมกระเป๋าพร้อมเลยนะ แต่ก็ดีเพราะเธออาจจะต้องหอบข้าวของไปอยู่ในคุกหากแนนนี่เป็นอะไรไป”
“อะไรๆ ก็แนนนี่ๆ ของนาย แล้วไงล่ะ ฉันจะไปไหนทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับนาย หากรักกันนักกลับมาทำไม ทำไมไม่เฝ้ากันอยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ”
“ก็เพราะแนนนี่อาการหนักมาก ตอนนี้ยังไม่ฟื้นและอยู่ในห้องฉุกเฉินที่มีทีมแพทย์ดูแลอย่างใกล้ชิด และอาการก็อาจจะทรุดลงได้ทุกเมื่อ... สะใจเธอแล้วสินะที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งถึงกับต้องนอนรอความตายได้เพราะความอิจฉาของตัวเอง..”
ออกสการ์เดินเข้ามาถึงกลางห้องโดยที่เมวีไม่อาจจะห้ามเขาได้หรือเธอไม่ทันได้คิดจะห้ามหรือคัดค้านเขาด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอกำลังตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน
“ฉันไม่มีทางอิจฉาคุณยา และก็ไม่เคยคิด ฉันเสียใจที่เหตุการณ์มันเป็นแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจนี่นา”
เขาว่าเธออิจฉาแม่เลี้ยงของเธออย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเธอไม่มีวันคิดอย่างนั้น... เมวีเลือดขึ้นหน้ากับคำพูดของเขาแต่เธอก็รู้สึกเป็นห่วงคุณทัศยาอยู่บ้างเมื่อรู้ว่าอาการของนางหนักเอาการอยู่
“ไม่ตั้งใจเหรอ เธอต่อว่าแนนนี่และผลักจนแนนนี่ล้มไปกองกับพื้นหมดสติ เธอคิดว่าขนาดนี้แล้วเธอก็ยังไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นเหรอ”
“ก็คนไม่ได้ตั้งใจก็ไม่ได้ตั้งใจสิ นายจะเอาอะไรกับฉันนักหนา ไอ้คนเฮงซวย ถอยไปเลยนะ ฉันจะไปจากที่นี่ บ้านหลังนี้มันไม่น่าอยู่แล้วเพราะมีคนอย่างนาย...”
“ได้... ถ้าเธออยากจะไปฉันจะสงเคราะห์ให้ คนอย่างเธอมันต้องถูกจับไปปล่อยเกาะเพื่อดัดสันดาน...”
พูดจบเขาก็โผนเข้ามาหาคนที่กำลังยืนตะลึงอยู่อย่างทำอะไรไม่ถูก ปากบางที่กำลังจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือถูกปิดด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่และข้อมือเล็กถูกจับมัดด้วยเนกไทของเขาก่อนจะถูกเขาจับร่างบางขึ้นบ่าแล้วตบก้นงามงอนแรงๆ สามทีเหมือนจะลงโทษ แล้วเดินอาดๆ ลงไปที่รถคันงามของเขา ซึ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นไปอย่างรวดเร็วราวสายฟ้า และเมวีก็ไม่มีโอกาสได้ปัดป้องหรือขัดขืน เขาทำทุกอย่างเร็วมากจนเธออดทึ่งไม่ได้แม้กำลังจะถูกเขาลักพาตัวไป โดยที่ไม่มีใครสักคนในบ้านเข้ามาเห็นหรือรู้ว่าเธอกำลังจะถูกเขาพาไปไหนก็ไม่อาจจะทราบได้...
ตอนที่54.อวสานหญิงสาวร้องเสียงสูงเมื่อสามีจอมหื่นผลักเธอให้นอนลงบนที่นอนนุ่มแล้วปัดผ้าห่มคลุมกายอวบอิ่มออกก่อนจะซุกใบหน้าหล่อเหลากับทรวงสาวอวบใหญ่อย่างหลงใหล...“จะรักออสการ์หรือยังครับคนดี” เขาถามเสียงพร่าเต็มไปด้วยเพลิงเสน่หาที่ลุกฮือขึ้นมาอีกครา...“มะ ไม่รักหรอกคน จะ เจ้าเล่ห์ อ๊ะ...”หญิงสาวพยายามผลักใบหน้าหล่อเหลาออกจากทรวงสาวไหวสะท้านแต่ยิ่งผลักเหมือนยิ่งยุให้เขาก้มเข้ามาดูดดื่มยอดทรวงของตน“ถ้าอย่างนั้นคงต้องทำมากกว่านี้...”“อุ๊ย ระ รักค่ะ รักแล้วหนูเมรักออสการ์ที่สุด อื้ม... อ่า...”หญิงสาวครางสะท้านเมื่อนิ้วร้ายสอดไซ้เขาไปหยอกเย้าเกสรสาวสดฉ่ำ ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบที่ได้แต่ก็ไม่คิดจะหยุดความต้องการเชยชมเจ้าของร่างกายนี้...“ออสการ์ก็รักหนูเมที่สุด ให้พี่อีกครั้งนะครับคนดี... หนูเมจ๋า...” ชายหนุ่มกล่าวเสียงพร่าออดอ้อนภรรยา“อื้อออ ออสการ์ขา... ที่รัก หนูเมรักออสการ์ที่สุด อา...”หญิ
ตอนที่53.“สวัสดีครับคุณท่าน คุณออสการ์ คุณเมวี”“สะ สวัสดีค่ะ...” อิซเบลกล่าวทักทายและทำความเคารพคุณทัศยาด้วยความขัดเขิน“กลับมาได้เสียทีนะนาย โรแนน...” ออสการ์ทักทายคนของตนอย่างเป็นกันเองด้วยสีหน้ายิ้มๆ รู้ทัน“ครับ แล้วผมก็จะมาขออนุญาตคุณออซ เรื่อง เอ่อ.. ผมจะขอ เอ่อ...” โรแนนอึกอักๆ อย่างรู้สึกเขินๆ เมื่อเห็นแววตาล้อเลียนของเจ้านายหนุ่ม“เราจะแต่งงานค่ะพี่ออซ เอ่อ เรา...”แม้จะชิงตอบแทนชายหนุ่มที่เธอรู้ตัวแล้วว่าเธอนั้นรักเขาแค่ไหน แต่อิซาเบลก็รู้สึกเขินๆ สายตาของคนทั้งคู่จึงพูดไม่ออกเสียดื้อๆ“เราไม่ได้ถูกบังคับใช่มั้ยเบลล่า” ออสการ์ทำทีเข้มขรึม“มะ ไม่ค่ะ เบลล่าเต็มใจ... คือเรา...”“พี่รู้มานานแล้วล่ะ เราไม่ต้องพูดหรอก...” ออสการ์นั้นรู้มานานแล้วว่าทั้งสองเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อนเมื่อห้าปีที่แล้วเพราะความร้ายกาจของตัวอิซาเบลเองบวกกับความมึนเมาของคนท
ตอนที่52.“สวัสดีค่ะ คุณมะ เอ่อ คุณยา เอ่อ... นี่ค่ะ หนูเมเอารังนกตุ๋นยาจีนมาฝาก จะกินเลยมั้ยคะเดี๋ยวหนูเมใส่ชามให้ แล้วก็นี่ผลไม้ที่คุณยาชอบหนูเมถามคุณหมอแล้ว คุณหมอว่าคุณยากินได้ค่ะ...”หญิงสาวบอกเสียงสดใสทั้งที่ในใจเต้นระรัวเมื่อผู้สูงวัยมองเธอนิ่งไม่พูดอะไรออกมา ท่าทางของนางยิ่งทำให้เธอใจเสียและคิดว่าเธอคงไม่ได้รับการยกโทษหรือให้อภัยจากนางเป็นแน่ เพราะเธอรู้ดีว่าที่ผ่านมาเธอทำตัวแย่กับคุณทัศยามากแค่ไหน แค่คิดน้ำตาก็ซึมออกมา คำว่า คุณแม่ เธอคงไม่มีโอกาสจะได้ใช้พูดเรียกคุณทัศยาอย่างแน่นอน... เมวีคิดในใจอย่างขลาดกลัวกับสิ่งที่ตนกำลังจะเผชิญ ในขณะที่ออสการ์กำลังมองดูผู้หญิงทั้งสองคนที่เขารักอย่างลุ้นระทึกในใจเช่นกัน...“เอ่อ... หนูเมคงทำให้คุณยาไม่สบายใจ ถ้าอย่างนั้นหนูเมกลับก่อนนะคะ...”ในที่สุดเมวีก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น ร่างอวบอิ่มลุกขึ้นแล้วหันหลังจะเดินออกไปจากห้องแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อข้อมือบางถูกดึงไว้ด้วยมือผอมบางของคุณทัศยา...“เดี๋ยว
ตอนที่51.“โอ๊ย อะไรนักหนานะ...” หญิงสาวกระแทกก้นนั่งบนเตียงอย่างเหนื่อยล้าโรแนนมองหญิงสาวที่เขาหลงรักมานานอย่างสงสารและขบขัน แต่เขาก็รู้ฤทธิ์เธอว่ามันร้ายกาจแค่ไหน แต่ไม่รู้ทำไมว่าเขาจึงได้รักผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ เขารู้ดีว่าในท่าทีแข็งกระด้างของเธอนั้นซ่อนความดีงามไว้อยู่เพียงแต่เธอมักจะแสดงออกมาให้คนอื่นเห็นว่าเธอร้ายกาจเพื่อปกปิดปมด้อยของตน“ผมว่าคุณควรพักผ่อนได้แล้วนะ นี่ดึกแล้ว...”“ไม่ต้องมาสั่งฉัน นายจะไปไหนก็ไปเลยไอ้ขี้ข้า ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ออกไป๊...” หญิงสาวตวาดแล้วเดินมาจ้องหน้าหล่อเหลาไม่แพ้ใครของเขาอย่างไม่พอใจและพยายามซ่อนความอ่อนแอไว้ข้างในไม่รู้ว่าทำไมชีวิตเธอถึงหนีไม่พ้นผู้ชายคนนี้ คนซึ่งไม่ยอมเธอเลยสักอย่างไม่ว่าเธอจะทำอะไร ก็จะมีโรแนนคอยขัดขวางอยู่เสมอ เธอบอกให้เขาไปทางซ้ายเขาก็จะไปทางขวา คำสั่งของเธอทุกอย่างผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำตามเลยสักครั้ง หากไมใช่คำสั่งของออสการ์ โรแนนจะไม่ทำตาม เขาภักดีกับออสการ์มากจริงๆ จนเธออดทึ่งไม่ได้“พูดให้
ตอนที่50.เสียงหวานครางห้ามอย่างไม่มั่นคงนักเพราะไม่ว่าจะปัดป้องอย่างไรก็ไม่พ้นจากการรุกรานจากปากหยักของเขาที่ขบเม้มไปตามผิวเนื้อนวลต้องจูบซับแก้มนุ่มก่อนจะมาบดเคล้าริมฝีปากหวานฉ่ำ เรียวลิ้นร้อนสร้างความปั่นป่วนรัญจวนและทำให้เธอร้อนเร่าเสมอทุกครั้งที่เขาแนบชิด...“หนูเมจ๋า หอม.. หวานเหลือเกิน...”ชายหนุ่มครางชิดริมฝีปากแดงปลั่งมือหนาลูบเคล้นทรวงอกอวบใหญ่อย่างหลงใหลแล้วรั้งรางบางให้คร่อมกายแกร่งไว้ เมวีหน้าแดงปลั่งดวงตากลมโตฉ่ำหวาน ทรวงอกเปล่าเปลือยที่ปริ่มน้ำเหมือนดอกบัวงามผุดผ่อง เรือนผมเปียกชื้นระตามใบหน้านวลไหล่บอบบางช่างยั่วใจนัก“อะ ออสการ์... อื้ม โอว...” เมวีพูดด้วยเสียงกระเส่าบดเบียดกายสาวเข้าหาเขาอย่างลืมตัว ความซ่านรัญจวนนั้นทำให้เธอต้องเสียดสีกายนุ่มกับแข็งแกร่งของเขาที่แข็งขึงอยู่สะสะโพกมนซึ่งขยับยั่วเย้าให้เธอร้อนรุ่ม มือหนาของเขาก็สร้างความปั่นป่วนให้เธอเมื่อมันสอดไซ้ลูบคลึงสะโพกมนวนไล้เข้ามาหากลีบดอกไม้ชุ่มฉ่ำ“หนูเม หนูเม... ที่รัก คิดถึงผัวรึเปล่า...” ออสการ์ครางชิดอ
ตอนที่49.“แต่พี่ออสการ์ก็เห็นว่าแม่นั่นเขาทำร้ายเบลล่านะคะ”“วุ้ย.. ชะนีเผือกคะ แค่ผลักแค่นั้นมันไม่ถึงกับล้มกองกับพื้นแล้วเจ็บปวดเหมือนไส้เดือนโดนน้ำร้อนหรอกค่า”บดินทร์พูดอย่างเหลืออด เท้าเอวมองชะนีเผือกที่ตนตั้งฉายาให้อย่างเอาเรื่อง ดวงตาหวานไม่แพ้อิสตรีมองอิซาเบลด้วยความหมายว่าอย่าได้คิดแตะต้องเพื่อนรักของตนแม้แต่ปลายเล็บ ไม่เช่นนั้นโดนกะเทยตบแน่ๆ“นี่แก ด่าฉันเหรอ...”“หยุด... พอได้แล้วอิซาเบล เธอเตรียมตัวขึ้นเครื่องกลับฝรั่งเศสตอนนี้เลยดีมั้ย” ออสการ์ตวาดใส่คนทั้งสองที่กำลังจะเข้าห้ำหั่นกันจนทั้งบดินทร์กับอิซาเบลชะงักกึก“ไม่นะคะพี่ออสการ์ เบลล่าอยากอยู่ที่นี่อยากเที่ยวเมืองไทย อย่าไล่เบลล่ากลับเลยนะคะ นะคะ เบลล่าสัญญาว่าจะไม่เกเรจะไม่สร้างปัญหาอีก” หญิงสาวเข้ามากอดขาของเขาไว้อ้อนวอนอย่างน่าสงสาร“แต่เธอจะต้องไปนอนที่อื่นแล้วล่ะเบลล่า เพราะเธอทำให้เจ้าของบ้านโกรธ ไม่ใช่แค่เมวีที่โกรธแต่พี่ด้วย&r