ตอนที่ ๖ คนหมู่บ้านเดียวกัน

เช้าวันต่อมา

หว่านหว่านให้คนของนางเตรียมของฝากนางตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมเยือนเรือนของผู้นำหมู่บ้านเพื่อฝากเนื้อฝากตัวเสียหน่อย หากแต่ได้ยินเสียงเอะอะที่หน้าเรือนเสียก่อน

"เกิดอันใดขึ้นหรือ?"

"เรียนนายหญิง ท่านผู้เฒ่าที่เป็นผู้นำหมู่บ้านมาขอพบนายหญิงเจ้าค่ะ"

"ขอพบข้าหรือ? รีบเชิญเขาเข้ามาเร็วเข้า"

ชายชราอายุราวเจ็ดสิบกว่าร่างกายของเขายังแข็งแรง ก้าวเท้าเข้ามาในเรือนด้วยความเกรงอกเกรงใจ ก่อนจะทำความเคารพเมิ่งจิ่วซือ

"คารวะนายหญิงเมิ่ง ข้าน้อยลู่ถงเป็นผู้นำหมู่บ้านตระกูลเสิ่นแห่งนี้ขอรับ"

หว่านหว่านเลิกคิ้วนางพึ่งรู้ว่าที่นี่คือหมู่บ้านตระกูลเสิ่น เช่นนั้น... มิน่าเล่า

"ท่านผู้เฒ่าอย่าได้มากพิธีเลยเจ้าค่ะ ข้าเองกำลังคิดว่าจะไปเยี่ยมเยือนท่านอยู่พอดี ไม่คิดว่าจะต้องให้ท่านแวะมาก่อนช่างเสียมารยาทนัก"

"มิกล้า ๆ นายหญิงเมิ่งอย่าได้คิดมาก อย่างไรก็ต้องมาเป็นคนหมู่บ้านเดียวกันย่อมต้องช่วยดูแลกันอยู่แล้ว" หญิงสาวพอใจในท่าทีของชายชราก่อนจะส่งสัญญาณให้ไห่หมัวมัวนำของขวัญแรกพบมามอบให้กับชายชรา

"นี่เป็นของขวัญพบหน้า ขอท่านผู้เฒ่าได้โปรดรับไว้ด้วยเจ้าค่ะ"

"เช่นนี้จะดีหรือ?"

"ย่อมดีอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นก็ต้องขอบคุณนายหญิงเมิ่งแล้ว" ชายชรารับกล่องของขวัญมาแล้วส่งให้บ่าวของเขาถือเอาไว้

"ข้าพึ่งรู้ว่าที่นี่คือหมู่บ้านตระกูลเสิ่น" หว่านหว่านเอ่ยออกมาอย่างไม่คิดอ้อมค้อม

"ถูกต้องแล้วขอรับ แต่คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ล้วนเป็นชาวบ้านที่ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลเสิ่นทั้งสิ้น เพราะแต่เดิมที่ดินแห่งนี้เป็นพื้นที่รกร้าง หากแต่นายท่านผู้เฒ่านั้นเป็นคนใจดีมีเมตตาหลังจากสงครามผ่านพ้นไปเมื่อหลายสิบปีก่อน จึงได้รับเอาชาวบ้านที่ไม่มีที่ไปมาอยู่ร่วมกันในหมู่บ้านแห่งนี้"

"เป็นเช่นนี้นี่เอง นายท่านผู้เฒ่าเสิ่นช่างดียิ่ง" หญิงสาวเอ่ยชมอย่างจริงใจ

ชายชราพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเอ่ยต่อ

"นายหญิงเมิ่งเป็นแขกของนายท่านผู้เฒ่าพวกเราย่อมต้องดูแลรับรองท่านเป็นอย่างดี"

"ท่านผู้เฒ่าอย่าได้มากพิธี คิดเสียว่าข้าเป็นสมาชิกในหมู่บ้านที่เพิ่มเข้ามาเถิด หากมีสิ่งใดก็สามารถเรียกหากันได้ภายหน้าจะได้คอยช่วยเหลือกันเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นก็ดียิ่ง" ชายชรายกมือขึ้นลูบที่หนวดสีดอกเลาที่ยาวถึงหน้าอกของเขาอย่างพึงพอใจในท่าทีของสตรีตรงหน้า ในตอนแรกชายชราเห็นอีกฝ่ายท่าทางไม่ธรรมดาดูเหมือนไม่ใช่ชาวบ้านสามัญอย่างแน่นอน คิดว่าคงจะมีพิธีรีตองมากมาย แต่พอได้สัมผัสแล้วกลับพบว่าหญิงสาวเข้าถึงง่ายกว่าที่คิด แม้จะมีความรู้สึกน่าเกรงขามบางอย่างรอบ ๆ ตัวก็ตาม ย่อมไม่น่าแปลกใจเพราะนายท่านผู้เฒ่าเสิ่นถึงกับส่งคนมากำชับกับเขาให้ดูแลนางเป็นพิเศษ สตรีผู้นี้ย่อมไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน หากแต่อีกฝ่ายคงไม่ต้องการให้ผู้ใดล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงเช่นนั้นเขาก็จะทำตามข้อเรียกร้องของนาง แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอันใดทั้งนั้น ทุกคนล้วนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกันทั้งสิ้น

ในขณะที่หญิงสาวกำลังสนทนากับท่านผู้เฒ่า อยู่ ๆ หน้าเรือนก็มีเสียงเอะอะดังขึ้น ก่อนที่ไห่หมัวมัวจะเป็นคนเดินออกไปดูแล้วเดินกลับมารายงานในขณะที่อีกฝ่ายก็เดินตามเข้ามาอย่างใจกล้า ไห่หมัวมัวมีสีหน้าไม่ค่อยดีเล็กน้อย เพราะกลัวว่านายหญิงจะไม่ชอบใจ แม้ว่านางจะอยู่ดูแลเมิ่งจิ่วซือได้ไม่นานแต่ก็พอรู้ว่าสตรีตรงหน้านั้นมีฐานะไม่ธรรมดาจึงเกรงว่ายามที่มาอยู่ร่วมกับชาวบ้านที่ไม่รู้ความเหล่านี้จะทำให้หญิงสาวเกิดความไม่พอใจได้

หว่านหว่านที่เห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของไห่หมัวมัว นางก็ส่งยิ้มให้ก่อนจะโบกมือพลางเป็นสัญญาณว่าไม่เป็นไร

"อ้าว! ท่านผู้นำหมู่บ้านมาทำอันใดที่นี่หรือเจ้าคะ พวกข้าเห็นท่านเข้ามาอยู่นานสองนานแล้ว ที่แท้ก็กำลังสนทนาอยู่กับสาวงามผู้หนึ่งไม่ทราบว่านางเป็นใครหรือ?" กัวอวิ๋นคือสตรีปากมากที่สุดในหมู่บ้านนี้เรื่องที่นางรู้ผู้คนในหมู่บ้านย่อมได้รู้ ในขณะที่นางพึ่งกลับมาจากบ้านของสหายผู้หนึ่งที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันก็บังเอิญเห็นท่านผู้นำตรงมายังเรือนหลังใหม่ที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน ไม่รู้ว่าเจ้าของเรือนเป็นใครนางเฝ้ารอดูอยู่นานแต่ก็ไม่เห็นท่านผู้เฒ่าออกจากเรือนมาเสียที ด้วยความอยากรู้เป็นอย่างมากจึงได้ถือวิสาสะเดินเข้ามาเสียเลย ไม่คิดว่าจะได้พบกับสตรีที่งดงามล่มเมือง ใบหน้าที่งามราวกับบุปผาแรกแย้ม ผิวขาวปานหิมะ ริมฝีปากที่แดงเรื่ออย่างสุขภาพดีโดยไม่ต้องแต่งเติม แก้มแดงน้อย ๆ เผยให้เห็นเลือดฝาด มือเรียวเรียบเนียนนิ้วเรียวยาวราวกับไม่เคยจับต้องสิ่งใดตั้งแต่เกิดมาทั้งยังท่าทางสูงส่งเกินบรรยายของอีกฝ่าย ทำให้กัวอวิ๋นไม่กล้ากล่าววาจาล่วงเกินอีก

"ท่านผู้นี้คือ..." ท่านผู้เฒ่าลู่คิดที่จะแนะนำเมิ่งจิ่วซือเพื่อไม่ให้กัวอวิ๋นล่วงเกินนาง แต่เมิ่งจิ่วซือไม่ต้องการทำตัวเด่นเกินไปนางเพียงต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเท่านั้นจึงได้รีบเอ่ยตัดหน้าชายชราเสียก่อน

"ท่านป้าเรียกข้าเมิ่งฮูหยินเถิด ข้าพึ่งย้ายตามสามีมาที่นี่"

"อ๋อ ข้ามีนามว่ากัวอวิ๋น หากเจ้าอยากจะรู้สิ่งใดก็สอบถามข้าได้ ทุกเรื่องในหมู่บ้านแห่งนี้ข้ารู้หมด" สตรีวัยกลางคนเอ่ยแนะนำตัวอย่างภาคภูมิใจ เมิ่งจิ่วซือทำเพียงส่งยิ้มกลับไปก่อนจะนึกในใจว่า นี่มันสุดยอดมนุษย์ป้าในตำนานนี่นา คนเช่นนี้มีมาตั้งแต่ยุคโบราณกาลแล้วสินะ

"ยินดีที่ได้พบเจ้าค่ะ ไห่หมัวมัวไปนำของขวัญพบหน้าออกมามอบให้ท่านป้าผู้นี้ทีเถิด"

"เจ้าค่ะนายหญิง" กัวอวิ๋นได้ยินหญิงสาวเรียกขานหญิงวัยกลางคนผู้นั้นว่าหมัวมัวที่แท้นางก็คือสาวใช้อาวุโสงั้นหรือ สตรีที่งดงามเช่นนี้ทั้งยังมีบ่าวรับใช้ดูท่าแล้วฐานะคงจะดีไม่น้อย

ไห่หมัวมัวมอบของขวัญพบหน้าให้กับกัวอวิ๋น เป็นขนมกุ้ยฮวาที่ค่อนข้างประณีตสวยงาม กัวอวิ๋นที่ไม่เคยได้กินของดีเช่นนี้มาก่อนเมื่อได้เห็นก็ตาลุกวาวทันที

"เป็นเพียงของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ขอท่านป้าอย่าได้รังเกียจ"

"ฮ่า ๆ จะรังเกียจได้อย่างไร ถ้าหากมีอะไรก็เรียกหาข้าได้เลย บ้านของข้าอยู่ถัดออกไปหลังที่ห้า"

"เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านป้ามาก"

ลู่ถงเห็นว่าเมิ่งจิ่วซือไม่ต้องการแสดงตัวจึงทำเป็นเงียบ หากแต่เขารู้ดีว่าหน้าที่ของเขาคือต้องดูแลอีกฝ่ายเป็นพิเศษจึงได้เอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น

"เมิ่งฮูหยินเป็นญาติห่าง ๆ ของนายท่านผู้เฒ่าเสิ่น เจ้าเองหากไม่มีธุระก็อย่าได้มารบกวนฮูหยินให้มาก" กัวอวิ๋นที่ได้ยินท่านผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนั้นก็ตกใจ นางคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าสตรีตรงหน้าต้องไม่ใช่คนธรรมดา ที่แท้ก็เป็นญาติของนายท่านผู้เฒ่าเสิ่นนี่เอง ดีละ! เรื่องนี้จะต้องเล่าต่อ...

"ได้ ๆ ข้าย่อมไม่มารบกวนเมิ่งฮูหยินบ่อยนัก" กัวอวิ๋นยิ้มก่อนจะเอ่ยลา นางจะต้องแวะไปอีกหลายที่หากอยู่นานจะมืดค่ำเสียก่อน

"เช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อน ข้าไปละ" กล่าวจบนางก็รีบหันหลังเดินออกจากเรือนไปทันที

ไห่หมัวมัวที่มองตามสตรีผู้นั้นไปพลางถอนหายใจ โชคดีที่ท่านผู้เฒ่าเอ่ยว่านายหญิงเป็นญาติห่าง ๆ ของนายท่านผู้เฒ่าเสิ่น มิเช่นนั้นนายหญิงของนางคงจะถูกรบกวนอยู่ตลอดเป็นแน่

"หากไม่มีสิ่งใดแล้วเช่นนั้นข้าน้อยเองก็ต้องขอตัวก่อน"

"ข้าจะไปส่งเจ้าค่ะ"

"นายหญิงเมิ่งอย่าได้มากพิธี ใกล้เพียงเท่านี้เอง"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านผู้เฒ่าอย่าได้เกรงใจ ภายหน้าข้ายังต้องพึ่งพาท่านอีกมาก"

"ดี ดียิ่งนัก" หว่านหว่านเดินออกมาส่งท่านผู้เฒ่าที่หน้าเรือนก่อนจะเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายอีกครั้ง

"ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่ช่วยเหลือเจ้าค่ะ"

"มิได้ ๆ นายหญิงเองหากมีเรื่องใดที่พอจะให้ข้าน้อยช่วยเหลือก็อย่าได้เกรงใจ ส่งคนไปแจ้งแก่ข้าน้อยได้เลย"

"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ"

คล้อยหลังชายชรา หว่านหว่านก็ยืนอยู่หน้าเรือนครู่หนึ่ง ก่อนจะเห็นสตรีกลุ่มหนึ่งมาแอบด้อม ๆ มอง ๆ อยู่เรือนตรงกันข้ามพร้อมกับซุบซิบกันยกใหญ่ โดยมีป้ากัวคนเดิมอยู่ในวงสนทนาและเมื่อหญิงสาวมองไปที่คนกลุ่มนั้นพร้อมกับส่งยิ้มให้ ก็ดูเหมือนพวกนางจะคาดไม่ถึงอยู่บ้าง ต่างคนต่างพากันแยกย้ายไปคนละทิศคนละทาง

หว่านหว่านทำเพียงยกยิ้มน้อย ๆ แล้วหันหลังกลับเข้าเรือนไป

ต่อมาในช่วงค่ำคุณชายเสิ่นก็ส่งสาวใช้มาให้นางตามที่เคยแจ้งเอาไว้ เป็นสตรีอายุราวสิบสองหนึ่งคนสิบหกหนึ่งคน พวกนางมาพร้อมกับหนังสือขายตัวในใบขายตัวของพวกนางระบุว่าคนทั้งสองเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาติพี่น้อง พวกนางถูกฝึกมาเป็นอย่างดีรู้ธรรมเนียมของชนชั้นสูง และรู้สิ่งใดที่ควรและไม่ควร ที่สำคัญคือทั้งสองนั้นเป็นวรยุทธ์และมีความรู้เรื่องพิษ

หว่านหว่านเข้าใจในเรื่องดีนี้ ก่อนหน้านี้นางเองก็มีคนของนางก่อนที่พวกนางจะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อให้นางและบุตรสาวหลบหนีมาได้ แม้ว่าสำหรับชนชั้นสูงอื่นแล้วบ่าวรับใช้เป็นเพียงข้าวของที่สามารถทิ้งได้ทุกเมื่อแต่สำหรับเมิ่งจิ่วซือแล้ว บ่าวไพร่และคนของนางทุกคนไม่ต่างจากครอบครัว

หญิงสาวมีความสามารถในการมองคน แน่นอนว่าบางครั้งอาจมีข้อผิดพลาดได้บ้าง แต่จากที่สังเกตแล้วสาวใช้ทั้งสองนับว่าซื่อสัตย์ ทั้งพวกนางยังมีหนังสือขายตัวอยู่ในมือของหว่านหว่านแล้ว เช่นนั้นนางก็จะลองใช้งานดูก็แล้วกัน

"พวกเจ้ามีชื่อว่าอันใดงั้นหรือ"

"พวกบ่าวไม่มีชื่อเจ้าค่ะ รบกวนนายหญิงตั้งชื่อให้บ่าวทั้งสองด้วยเจ้าค่ะ" สาวใช้ที่ดูอายุมากกว่ากล่าวขึ้น

"เช่นนั้นเจ้าชื่อ อาฉือ ส่วนเจ้าก็ อาเป่า ก็แล้วกัน" หว่านหว่านให้คนที่อายุมากกว่าชื่อ อาฉือ ส่วนสาวใช้อายุน้อยชื่ออาเป่า หว่านหว่านจดจำได้ว่าในนิยายนั้นรั่วหวามีสาวใช้ที่ชื่ออาฉือและอาเป่าทั้งคู่ซื่อสัตย์กับเจ้านายเป็นอย่างมาก หญิงสาวส่งอาเป่าที่อายุน้อยไปอยู่เป็นเพื่อนคอยดูแลหวาหวา ส่วนอาฉือให้คอยเป็นผู้ช่วยของไห่หมัวมัว

เหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งวันก็ถึงเวลาต้องดูแลบุตรสาวต่อแล้ว เรื่องราวในจวนนับว่าเป็นไปด้วยดี ไห่หมัวมัวมีผู้ช่วยเพิ่มมาอีกสองคนทำให้นางมีเวลาดูแลรั่วหวามากขึ้น ส่วนหว่านหว่านยังต้องจัดการเรื่องราวในเรือนอยู่อีกหลังจากที่เมิ่งจิ่วซือตกจากหน้าผานางก็ขาดการติดต่อจากคนของนางและหญิงสาวไม่รู้วิธีการติดต่อคนของร่างเดิมเสียด้วย เช่นนั้นก็คงต้องรอให้พวกเขาหาวิธีตามหานางให้พบเองเท่านั้น