เข้าสู่ระบบแชร์
ความน่ากลัวของผู้ชายที่เพิ่งรู้จัก
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-19 19:27:54ตืดๆ
‘1ข้อความ’
“นี่มัน….จริงอย่างที่คิด”
เมื่อได้รับวิดีโอจากลูกน้องความรู้สึกร้อนรนก็พลุ่งพล่านไปทั่วตัว จนแอบนึกเสียดายที่วันเกิดเหตุวันนั้นเขาสั่งสอนไอ้บ้านั้นน้อยไปสักหน่อยจนมันกล้ากลับมาทำร้ายมิ้นอีก
“จับตัวมา”
ชายหนุ่มส่งข้อความเสียงให้ลูกน้องก่อนจะเช็ดจีพีเอสรถของตัวเองว่าตอนนี้หญิงสาวอยู่ที่ไหน
ยังอยู่ที่เดิม….ดีจัดการอะไรได้ง่ายหน่อย
จริงๆ เขานั้นน่ากลัวกว่าที่คนภายนอกจะคิด ….ด้วยความที่พ่อของเขาเคยเป็นมาเฟียใหญ่และมักจะใช้ความรุนแรงให้เขาได้เห็นเสมอ
ทำให้ลึกๆ แล้วเขาเองก็เป็นคนชอบใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหาไม่ใช่น้อย เรียกได้ว่ามันเป็นข้อเสียของเขาข้อใหญ่เลยละ
ส่วนมากแล้วเขามักจะสั่งสอนให้แค่เจ็บตัวแต่ไม่ถึงตาย เพราะเขาเองก็ยังมีความเป็นคนอยู่และเขาก็ยังรักความถูกต้อง
ลูกน้องที่มีทั้งหมดตอนนี้ก็เป็นลูกน้องเก่าของพ่อที่คิดกลับตัวกลับใจมาเป็นคนดี แต่ถ้าใครยังคิดค้าขายสิ่งไม่ดีอยู่เขาก็จะมีวิธีการทำให้คนพวกนั้นจำยอมต้องเลิกทำเรื่องพวกนั้น
และยิ่งไปกว่านั้นเรื่องราวความเลวร้ายที่พ่อของเขาเคยทำเอาไว้มันยังคงคอยหลอกหลอนเขาอยู่ภาพเหตุการณ์ในวันนั้น....
วันที่พ่อถูกวิสามัญมันยังคงวนเวียนอยู่ในฝันของเขาไม่เคยเปลี่ยน ถึงมันจะเป็นฝันที่ทรมานแต่มันกลับช่วยย้ำเตือนให้เขาทำในสิ่งที่ถูกต้อง
‘ลองคิดดูนะมิ้นงานนี้เป็นของเพื่อนสนิทเฟร์ส เงินเดือนก็ดีแถมใกล้บ้านเราด้วยพี่คิดว่ามันน่าจะช่วยเรื่องเงินของมิ้น’
หลังจากหญิงสาวกลับออกมาจากบ้านเช่าเธอเอาแต่คิดเรื่องที่พี่ริลบอกมาตลอดทาง ใจหนึ่งก็รู้สึกสนใจงานที่พี่สาวอยากจะฝากเข้าให้
....อีกใจเธอก็อยากจะใช้ความสามารถของเธอในการหางานแต่ถ้าปฏิเสธไปก็กลัวคนเป็นพี่จะเสียน้ำใจ
อีกอย่างเธอก็ไม่กล้าที่จะบอกความจริงที่เธอหมดหนี้แล้ว....ถ้าพี่ริลรู้เรื่องทั้งหมดคงผิดหวังในตัวเธอมากที่ทำตัวแบบนี้
“เฮ้อ….”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” พี่คนขับรถถามขึ้นเมื่อเห็นเธอมีสีหน้าตึงเครียด
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”
“ครับ”
“เอ่อ….พี่คะนี่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดนี่คะ”
ในขณะที่เธอกำลังเหม่อมองออกไปนอกรถก็เพิ่งสังเกตได้ว่าทางที่รถกำลังแล่นอยู่นี่มันไม่ใช่ทางที่คุ้นชินแต่กลับเป็นป่าที่เริ่มทึบเข้าไปเรื่อยๆ
จนตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกระแวงขึ้นมาและนั้นทำให้เธอต้องรีบค้นหาคัตเตอร์ในกระเป๋าขึ้นมากำไว้ในมือเพื่อป้องกันตัว
“เจ้านายให้พาคุณมิ้นมาเจอคนคนหนึ่งที่นี่ครับ”
“คะ? ”
เมื่อเธอหันมองไปก็พบว่ามันเป็นบ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่กลางชายป่าและมีชายชุดดำยืนเฝ้าหน้าบ้านอยู่สองสามคน
น่ากลัวจัง....
เธอถูกพาเข้ามาในนั่งบนโซฟาในตัวบ้านโดยที่ในมือยังคงถือคัตเตอร์ไว้แน่นถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครยึดมันจากเธอเลย นั้นคงเป็นจริงอย่างที่พี่คนขับรถบอกคุณยูร์คงเป็นคนสั่งให้พาเธอมาที่นี่เองจริงๆ
“มิ้น....วันนี้เป็นยังไงบ้าง”
เธอแอบใจชื้นที่เห็นยูร์เดินเข้ามานั่งลงใกล้เธอ ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตเป็นทางการสีขาวกระดุมถูกปลดมาให้เห็นถึงกล้ามเนื้อแน่นที่เต็มไปด้วยเหงื่อและแขนเสื้อที่ถูกถลกขึ้นนั้น ทำให้เขาดูเป็นผู้ชายร้ายๆ อารมณ์ร้อนไม่เบา
แต่สายตาเธอดันไปสะดุดกับรอยสีแดงเป็นจุดๆ ที่แขนเสื้อมันเหมือนกับเลือด….
“คะ คุณมาทำอะไรที่นี่คะ เอิ่ม....ไม่ใช่ คุณให้ฉันมาทำไมคะ”
“พอดีมีแขกที่พยายามพูดคุยเท่าไหร่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา เรียกหาแต่เธอ”
ทันใดนั้นสายตาดุดันของเขาก็ตวัดมาจ้องเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้
ทำให้คนถูกมองต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่เพราะเธอเองก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอจะเจอกับอะไรและทำไมเขาถึงกลายเป็นชายที่ดูโหดเหี้ยมได้ทันตาแบบนี้
“คะ ใครคะ”
“เเฟนเธอ”
ปัก!
O-O!!!
มิ้นหันไปมองชายที่ถูกผลักล้มลงตรงหน้าเธอ โซ่ที่อยู่ในสภาพเลือดไหลจากคิ้วจนมาถึงคางเขาถูกมัดมือและปิดปากด้วยผ้าสีขาว
มุมปากมันแอบมีเลือกซึมออกมาชายหนุ่มตรงหน้าเธอกำลังร้องไห้เเละตัวสั่นไปด้วยความกลัว นั่นยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกกับภาพตรงหน้า
“นี่มันอะไรกัน….”
“มันทำอะไรเธอบ้างวันนี้”เขาถามเธอเสียงนิ่ง
“ปะ เปล่า”
“ถ้าเธอยังทำฉันหงุดหงิดอีกคน จะแย่เอานะ”
เขาลูบเข้าที่แก้มเธอเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเชิงขู่ ตอนนี้เขาดูน่ากลัวเอามากๆ จนแอบคิดไปว่าถ้าเธอเลือกที่จะเงียบอีกคนเธออาจจะต้องเจ็บตัวสะเอง
“เขาแค่คุยกับฉันเรื่องวันนั้น….เขาบอกว่าฉันเป็นเด็กคุณมาตั้งแต่ต้น”
เธอหลับตาแล้วพูดในสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ชายตรงหน้าฟังด้วยความกลัว เขาแสยะยิ้มด้วยความพอใจแล้วใช้มือหนาถลกแขนเสื้อเธอขึ้นจนเห็นรอยแดงช้ำที่เกิดจากการบีบอย่างแรงของโซ่เมื่อกลางวัน
“อีกคนก็คงเห็นแก่ความเป็นแฟนเลยไม่กล้าบอกว่าตัวเองเจ็บตัว ส่วนอีกคนก็เห็นแก่ตัวจนไม่กล้าสภาพความจริง”
“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”
“สั่งสอนแทนเธอไง”
“ฉันไม่ได้ขอ”
“ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของฉัน….ยิ่งมันทำให้เธอเจ็บมันไม่ต่างจากการหยามหน้าฉันแม้แต่น้อย!”
เขาไม่ได้ตะโกนเสียงดังแต่โทนเสียงเยือกเย็นนั้นมันกลับฟังดูน่ากลัวกว่าหลายเท่า ถึงตอนนี้เธอจะกลัวมากขนาดไหนการที่เขาใช้ความรุนแรงแบบนี้มันก็ไม่ถูกต้อง
“อย่าทำเขา….”
เธอขอร้องพร้อมกับเอาตัวไปบังโซ่ที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ หญิงสาวไม่เคยคิดจะให้ผู้ชายคนนี้ต้องเจ็บตัวเธออยากให้มันจบๆ ไปด้วยซ้ำ
แต่เธอไม่คิดเลยว่ายูร์จะเป็นคนที่น่ากลัวแบบนี้ตอนนี้ถึงสิ่งที่เธอทำนั้นยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น แต่การที่จะให้ใครมาเจ็บตัวเพราะเธอมันก็คงทำให้เธอรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต
บทล่าสุด
รักสับสน คุณอ่อนแอได้นะ…. the end
"มิ้นไม่ต้องห่วงนะ เรารักษาตัวก่อนเชื่อพี่"พี่ริลบอกขณะที่ฉันกำลังถูกพาออกจากห้องผ่าตัดเนื่องจากกระสุนปืนตัดผ่านเนื้อเยื่อจนได้รับความเสียหาย แต่โชคดีที่ไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นน่าเป็นห่วง ถึงพี่ริลจะพูดออกมาแบบนั้นฉันก็ยังทำได้แค่ร้องไห้ออกมามันทั้งตกใจกับภาพและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งเป็นห่วงความรู้สึกของคุณยูร์....ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนที่พร้อมไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่างทั้งลูกน้องและเงินทองแบบเขาจะต้องก้าวผ่านความเจ็บปวดพวกนั้น เขาผ่านมันมาได้ยังไงนะ...."คุณยูร์เป็นยังไงบ้างพี่""เฟร์สบอกว่ากำลังพาเขามาหามิ้นที่นี่ ไม่ต้องห่วงนะทุกอย่างจะโอเค""พี่ริล....""ว่าไง?""เรื่องที่คุณยูร์พูดมันจริงเหรอคะ....""เรื่องของพ่อเขา....มันเป็นเรื่องจริงพ่อของเขาทำร้ายคนไว้มากมายรวมถึงแม่ของยูร์ด้วย วันที่พ่อเขาตายก็เป็นวันเดียวกับที่เขารู้เรื่องเลวๆ ของพ่อตัวเอง ถ้าพี่เป็นเขามันก็คงลำบากจริงๆ ที่จะตัดสินใจ เพราะยังไงสะพ่อของเขาก็เข้าออกคุกเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เขาเลือกแบบนั้นคงคิดแล้วว่าพ่อตัวเองคงไม่มีวันกลับตัวได้ หลังจากวันนั้นเขาก็ปฏิญาณตนว่าจะไม่ทำแบบที่พ่อเขาทำและจะไม่ทำร้ายใครถ้าไม่จำเป็น""ค
รักสับสน รอยในอดีต
"ยามะ...."เจพึมพำออกมาด้วยสีหน้าหวาดกลัวก่อนที่เขาจะดึงตัวฉันให้ไปหลบด้านหลัง ท่าทีนั้นทำให้ฉันรับรู้ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นบุคคลอันตรายสำหรับเรา "พี่แกนี่ เหมือนจะฉลาดแต่ก็ยังโง่! การที่มันพลาดปล่อยฉันหนีได้ก็เท่ากับว่ามันพร้อมตายเท่านั้นแหละ""คุณยูร์ไม่มีท่าพลาด""โอ! แม่สาวนี้ใครกัน? สอดเรื่องของผู้ใหญ่หรือว่าเมียไอ้ยูร์?"ยามะเดินตรงเข้ามาหาฉันพร้อมยกปืนขึ้นจ่อหัวเจให้หยุดอยู่กับที่ เจมีสีหน้าหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดไม่ต่างไปจากฉัน ให้ตายเถอะ!"อย่ายุ่งกับผู้หญิง""คุ้นๆ เหมือนฉันเคยเห็นอยู่กับไอ้บ้านั้น เมียไอ้ยูร์สินะ""ใช่...."ปัง! "มิ้น!"กรี๊ด! ปวด....ปัง!ทันทีที่ฉันบอกสถานะตัวเองออกไปลูกกระสุนเหล็กก็ถูกยิงเข้าที่ต้นขาของฉันทันทีความเจ็บปวดมากมายนี่ทำให้ฉันต้องทรุดตัวล้มลง เจพยายามจะวิ่งตรงเข้ามาช่วยกลับถูกยามะยิงเข้าที่ขาอีกคนจนทรุดตัวล้มลงข้างๆ ความปวดที่แสนทรมานนี่ทำให้ฉันไม่มีแม้แต่แรงจะพูดอะไรออกไปทำได้แค่เพียงมองยามะด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้น"มะ มิ้น""เจ อย่าขยับมากสิ"ฉันพยายามหันไปบอกเจที่กำลังลากขาที่บาดเจ็บมาหาฉัน ตอนนี้ยิ่งเห็นเลือดที่ไหลออกมาจนเต็มขา
รักสับสน ล้างแค้น
: ยูร์ ปวดหัวชะมัด.... ไม่น่ากินเยอะขนาดนั้นเลยวันนี้ทำให้ผมต้องลางานเพื่อพักฟื้นร่างกายสักหน่อย พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกับเจนอนสลบไสลกันอยู่ที่พื้นอย่างน่าอนาถ พอมองสำรวจไปรอบห้องก็กลับไม่เห็นร่างเล็กของเมียสาวแต่ผมจำได้นะว่าเมื่อคืนมิ้นไปตามผมกับเจถึงร้านแถมกระชากหัวผมอีกคงจะโกรธมากแน่ๆ แต่นี่พระอาทิตย์ก็จะตกอยู่แล้วทำไมยังไม่ยอมกลับห้องอีกตืด! ไม่รับสาย....นี่กล้าตัดสายเลยเหรอ โกรธขนาดนั้นเลยงั้นเหรอเนี่ย....ก็แค่กลับบ้านช้าไปไม่กี่ชั่วโมงเองผมลองกดโทรศัพท์โทรออกไปหามิ้นอีกครั้งก็ยังพบว่าเธอตัดสายผมอีกแล้ว ชักจะเป็นห่วงขึ้นมาแล้วสิ"นายครับ นายครับ""ว่าไง"ผมหันไปถามลูกน้องที่วิ่งเข้ามาหน้าตื่นด้วยน้ำเสียงขุ่น"ยามะ ยามะหนีไปได้ครับ""หึ....": มิ้นณ สนามยิงปืนฉันมองสำรวจไปทั่วสนามบินกว้างที่เงียบเฉียบ....นี่มันน่ากลัวสุดไปเลย พี่ริลพาฉันเดินเข้าไปอีกด้านในจะมีเป็นล็อกของใครของมันและเป็นลานกว้างยาวที่มีเป้ากระดาษอยู่ไกลๆ ฉันหันไปมองพี่ริลที่หยิบปืนออกมาจากกระเป๋าพกของตัวเองและเริ่มเช็คมันอย่างเป็นงาน ....ท่าทางที่พี่ริลสำรวจปืนนี่มันช่างจริงจังจนน่ากลัวถึงว่าทำไมคนเจ้าชู
รักสับสน เข้าใจแต่อดห่วงไม่ได้
ฉันนั่งเฝ้าสองร่างที่ยังคงนอนสลบไสลอยู่บนพื้น เมื่อคืนกว่าจะยอมกลับกันมาได้ก็ต้องใช้เด็กตั้งหลายคนแบกมาแล้วนี่ก็จะตะวันตกดินอีกรอบแล้วเจกับคุณยูร์ยังไม่มีทีท่าจะตื่นเลย"ให้ตาย โมโหชะมัด!""คุณมิ้นครับ""ว่าไง! อุ้ย ขอโทษค่ะ"ฉันที่กำลังโมโหเผลอตะโกนใส่คนที่เข้ามาเรียก พอนึกได้ก็รีบยกมือไหว้ใหญ่เพราะเขาแก่กว่าฉันอยู่หลายปี"ไม่เป็นไรครับ มีคนมารออยู่ด้านล่างครับ""ใครคะ?""เขาแจ้งว่าชื่อริล""....ขอบคุณมากค่ะ ยังไงฝากดูสองคนนี้ด้วยนะคะ""ครับ"ฉันยิ้มให้ก่อนจะรีบลงมายังห้องรับรองชั้นหนึ่งของโรงแรม ถ้าให้ฉันเดาพี่ริลคงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้วตอนนี้คงกำลังโกรธฉันไปมากกว่าเดิมอีก นี่ตั้งแต่วันนั้นที่คุยกันพี่ริลก็ไม่เคยรับโทรศัพท์ฉันเลย.... "พี่ริล"เมื่อเห็นพี่สาวฉันก็ตรงเข้าไปกระโดดกอดอย่างไม่อาย พี่ริลยอมมาคุยกับฉันแล้ว "นั่งคุยกันดีๆ ก่อน โตแล้วนะ""หนูคิดถึงพี่ พี่ไม่รับโทรศัพท์มิ้นเลย"พี่ริลดึงฉันให้ไปนั่งลงข้างๆ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ที่ปรากฏเป็นภาพข่าวก่อนหน้านี้"นี่มันอะไรมิ้น""มันเป็นการโปรโมตของคุณยูร์เขาน่ะค่ะ ไม่มีอะไร""พี่รู้ว่ามันไม่ใช่แค่นี้ ยูร์โดนขู่ใช่ไหม?""เ
รักสับสน ขอบคุณ
: มิ้นฉันเดินกระวนกระวายทั่วห้องตั้งแต่ช่วงบ่ายที่คุณยูร์ออกไปจัดการเรื่องคุณแฟรงค์ จนตอนนี้ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้วคุณยูร์ยังไม่โผล่หัวกลับมาเลยทั้งๆ ที่ลูกน้องก็บอกฉันว่าเคลียร์จบแล้ว.... หรืออันที่จริงพวกนั้นจะโกหกฉันเพราะกลัวฉันเสียใจ ไม่นะคุณยูร์คงไม่เป็นอะไรหรอกเพราะเขาเก่งนี่เขาเก่งมากแล้วทำไมตอนนี้ยังไงกลับมาอีกละ"ฉันต้องไปถามให้รู้เรื่อง"ฉันเปิดประตูออกมาแล้วเดินตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อชายชุดดำที่ยื่นเฝ้าหน้าประตูอยู่ให้ก้มลงมาสบตาฉัน ตอนนี้แม้แต่ปืนที่เหน็บอยู่ฉันก็ไม่กลัวแล้วฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าคุณยูร์หายไปไหน"คุณมิ้นครับ ทำอะไรครับ!""คูณยูร์อยู่ไหน!""กำลังไปจัดการเรื่องพี่แฟรงค์ไงครับ""จัดการอะไรนานขนาดนี้ไปตามเจ้านายกลับมาเลยนะ! มันกี่โมงแล้วเนี่ยไม่รู้เวลาล่ำเวลาเลย หรือจริงๆ แล้วเจ้านายพวกนายบาดเจ็บแล้วไม่ยอมบอกฉัน พูดความจริงมาเลยนะ""คุณมิ้นครับ อย่าทำแบบนี้ ย๊ากกก!"ด้วยความโกรธทำให้ฉันดึงเนกไทคนตรงหน้าให้ต่ำลงเรื่อยๆ จนคนตัวสูงร้องโวยวาย ตอนนี้ชายชุดดำหลายคนเข้ามามุ่งเราไว้แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามฉัน ทุกคนเอาแต่ส่งเสียงร้องห้ามกันระงมแต่ฉันก็ยังคงดึงมันให้แน่นขึ
รักสับสน เปิดใจ
: เจ หลังจากพวกเราจัดการส่งพี่แฟรงค์เข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลในเครือของพี่ยูร์เสร็จ เขาก็พาผมมาบาร์ลับแห่งหนึ่งใกล้กับคอนโดโดยให้เหตุผลว่าอยากคุยเรื่องสำคัญ....ระหว่างทางเข้ามามันทั้งเงียบและเปลี่ยวจนผมแอบคิดว่าพี่อาจจะยังสงสัยในตัวผมจนต้องพามาซ้อมหรือเปล่าแต่พอมาถึงหน้าร้านกลับว่ามันเป็นบาร์เหล้าจริงๆ ....ฮูววว... ใจหายหมดผมแอบมองพี่ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างกันอย่างกล้าๆ กลัวๆ ตอนนี้เขามีท่าทีนิ่งเงียบและเคร่งขรึมจนผมไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เขายังคงกระดกเหล้าเข้าปากเรื่อยๆ อย่างเงียบเชียบราวกับว่าไม่มีผมอยู่ตรงนี้ผมมองเขาเป็นเหมือนที่พึ่งพาเดียวในตอนนี้ผมไม่อยากจะทำให้เขาหงุดหงิดใจจึงได้แต่นั่งดื่มไปเงียบๆ เช่นกัน"เล่ามา....""ครับ?""เล่าเรื่องของนายมา....ทำไมถึงมาที่นี่"ผมก้มหน้านิ่งแล้วยกเหล้าตรงหน้าขึ้นกระดกจนหมดแก้ว ถึงมันจะขมแต่มันคงช่วยให้ผมมีความกล้า นี่ถือว่าเป็นโอกาสที่พี่จะได้รู้จักผมมากขึ้น"ผมเกิดมาเพราะความผิดพลาด....ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น แต่เมื่อผมเกิดมาพ่อก็พยายามจะฆ่าผมจนแม่กับผมไปซ่อนตัวไว้หลายปี แต่ในที่สุดเขาก็หาผมเจอจนได้เขาทำข้อ
บางทีคุณอาจจะชอบ
