สะพานข้ามไปยังตำหนักเหยียนจี
ใกล้ถึงตำหนักเหยียนจี อาลี่รีบกลับหวังจะเจอองค์ชายก่อนท่านจะกลับมา แต่ยังไปไม่ถึงไหน ..ก็เกิดเหตุการณ์ เลวร้ายขึ้น " อาลี่ พั๋ว!" อาลี่" ช่วยด้วยๆ ช่วยข้าด้วย ข้าว่ายน้ำไม่เป็น " " เจ้าจงเล่นอยู่ในนั้นก่อนนะ ดูท่าเจ้าจะชอบ" อาลี่ " อึก ! หายใจไม่ออก อาลี่ วนตีน้ำขึ่นๆลงๆใกล้จะหมดลมหายใจ แต่พวกนางยังยืนมองไม่สะทกสะท้าน แต่ทันใดนั้น หม่าสิงคงมาช่วยนางได้ทันเวลา ตนรีบพุ่งตัวเรียกอาลี่ อย่างเป็นหวง หม่าสิงคง"อาลี่ อย่าเป็นอะไรไป ข้าอยู่นี้" นางกำนัลคิดจะหนีจะแต่กลับถูกองค์รักษ์จับไปขังคุกไว้ แล้วจะมาคิดบันชีกับพวกนาง ... หม่าสิงคง" เจ้าเรียกหมอหลวง รึยัง เหตุใดถึงช้าเช่นนี้ องค์รักษ์" นั้นไง ขอรับมาแล้ว หมอหลวง" ยังหายใจอยู่ รีบพานางกลับตำหนักขอรับ" หม่าสิงคง" อืม ตำหนักเหยียนจี หมอหลวง"ชายาอาลี่ ปลอดภัยแล้วขอรับ อาจจะยังมีไข้...สักสามวัน คงจะเย็นลง. " หม่าสิงคง" ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปพักเถิด" หมอหลวง รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง ยังงงๆเล็กน้อยเพราะ หม่าสิงคงไม่เคยขอบใจผู้ใด ตั้งแต่มีนางอาลี่เข้ามาหม่าสิงคงก็เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน ลานทำโทษ หม่าสิงคงสั่งให้องค์รักษ์ นำตัวต้นเรื่องมาสอบถามให้ชัดเจน หม่าสิงคง" เจ้านางกำนัลชั้นต่ำ บังอาจนักกล้าผลัก พระชายาของข้าตกน้ำ ทหาร นำตัวนางไปให้ทหารบำเร่อกาย "องค์ชายข้าผิดไปแล้ว อย่าส่งหม่อมฉันไปเลยเพ่ค่ะ ข้าขอร้อง" หม่าสิงคง" งันเจ้าก็ไปขอร้อง ชายาข้าสิ " " ไม่นะท่าน ท่านจะโบยข้าก็ได้ แต่อย่าเอาข้าไปให้ทำหารบำเร่อ " หม่าสิงคง" เอาตัวนางไป ให้ทหารบำเร่อ จนกว่าชายาข้าจะฟื้น แล้วชีวิตต่อจากนี้ของเจ้า จะขึ่นอยู่ชายาข้า " "ฮือ องค์ชาย ได้โปรด" สุดท้ายนางกำนัลก็โดนลงโทษสะใจยิ่งนัก หมู่บ้านจั๋วมู่ลาง หลิวเชียหนิง" วันเกิดเหตุป้ายหยกชิ้นนี้ถูกทิ้งร่วงบนพื้นต้องเป็นของ คนที่ทำร้ายพ่อข้าแน่ๆ แต่ว่าข้าจะถามผู้ใดถึงจะได้คำตอบ...หรือว่าจะลองไปเมืองต้าอี้อีกคร่า... เมืองต้าอี้ หลิวเชียหนิงลองเดินทางถามในคนเมืองแต่ไม่มีผู้ใดรู้จัก บางคนก็ว่า เหมือนเป็นป้ายของบุคคลลึกลับ จนคอนครึ่งวันยังไม่ได้คำตอบ...หลิวเชียหนิงจึงนั่งพักร้านอาหารสั่งบะหมี่มาหนึ่งชาม .....มีนางคนเดียวที่นั่งในร้าน สักพักก็มีชายรุ่นใหญ่อายุ 45 ปีกว่า เดินเข้ามาสั่งบะหมี่ เช่นกัน แต่ไม่เปิดเผยใบหน้าแต่งตัวมิดชิด เห็นแค่ดวงตา "เปี้ยง! เฮ้ย บะหมี่สักชามสิเถ้าแก่ ฟรีนะ ข้าไม่จ่าย " พวกนักเลงหัวไม้ วางหมาดขมขู่ขอกินบะหมี่แบบนี้เป็นประจำ มันเห็นหลิวเชียหนิง มานั่งกินผู้เดียวเลยอยากเข้ามาร่วมโต๊ะ ด้วย... " แม่นาง เจ้ามาผู้เดียวรึ ให้ข้านั่งเป็นเพื่อนได้หรือไม่" หลิวเลียหนิง" ข้าเกรงว่ามันไม่เหมาะ ท่านกลับไปยังที่นั่งท่านเถิด" ในเมื่อหลิวเชียหนิงไม่ยอมมันจึงใช้น้ำเสียงข่มขู่ พยายามลวนลามเข้าใกล้ นางก็ถอยและสบัดตัวออกเข้ามาใกล้ชายปริศนา ชายปริศนา" เจ้ารังแก ผู้หญิง ไม่อายรึ" " ข้าว่าเรื่องนี้เจ้าอย่าแส้หาเรื่อง อยากลองดีรึ" ชายปริศนา" เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า " " ตายซะเถิด" มันใช้มีดอาบยาพิษหวังจะฆ่าชายผู้นี้ให้ตายทันนี้ แต่ถูกพลังลมปรานของชายปริศนาสะท้อนกลับไปหาเจ้าของ ของมัน จนตาย ชายปริศนากินบะหมี่ต่อไปไม่สนใจรู้สึกเฉยๆจนหลิวเชียหนิงอยากขอบคุณ จึงได้ทักทายทักถาม หลิวเลียหนิง" ท่านผู้อวุโส ขอบใจท่านยิ่งนัก....ที่ช่วยข้า หากไม่ได้ท่านข้าคงแย่" ชายปริศนา" เจ้าเป็นสาวเป็นนางควรระมัดระวังตัวให้มาก อย่ามาที่นี้คนเดียวหากไม่จำเป็น " หลิวเชียหนิง" แล้วท่านมีชื่อ หรือไม่ " ชายปริศนา" ข้าไม่มี เจ้าอยากเรียกข้าว่าอะไรก็ได้ ตามที่เจ้าต้องการ" หลิวเชียหนิง" งันข้าเรียกท่าน ท่านอาเก้า ชื่อนี้เป็นไง ท่านชอบหรือไม่" อาเก้า" ก็พอใช้ได้" หลิวเชียหนิง" แล้วท่านมาทำอะไรที่นี่" อาเก้า " ข้าแค่แวะมาแถวนี้ มาเดินดูสินค้าทั่วไป หลิวเชียหนิง" ส่วนข้าวันนี้ มาถามในคนเมืองต้าอี้ เรื่องป้ายหยก สีดำ ตัวนี้ ไม่มีผู้ใดรู้จักเลย" อาเก้า" ป้ายหยกงันรึ" หลิวเชียหนิง" ใช่ นี่ไง ท่านรู้ไหม ว่ามันเป็นของงผู้ใด " อาเก้าเห็นป้ายหยก ถึงกับบอกให้นางเก็บป้ายหยกอันนี้ซ้อนไว้ให้ดี มิเช่นนั้นมันจะเป็นอันตรายต่อหมู่บ้านของนาง หลิวเชียหนิง" จริงรึ งันข้าต้องซ้อนมันไว้แล้วละ " อาเก้า" แม้แต่ชื่อ สีของป้าย สัญลักษณ์ ห้ามเอ๋ยปากพูดเด็ดขาด ป้ายนี้มันคือของนักฆ่าไร้นาม " หลิวเชียหนิง" นักฆ่าไร้นามรึ เหตุใดมันต้องตัดลิ้นพ่อข้า รึพ่อข้ามีอริกับมัน" อาเก้า" เจ้าว่าไงนะ มันตัดลิ้นพ่อของเจ้ารึ" หลิวเชียหนิง" ใช่ ท่านอาเก้า มันตัดลิ้นพ่อข้า มันโหดเหี้ยมมาก" อาเก้า" ระวังตัวไว้ให้ดี ทำตามที่ข้าบอกแล้วเจ้าจะปลอดภัย " หลิวเชียหนิง" อืม" อาเก้า" ข้าลืมถาม เจ้าชื่ออะไร" "หลิวเชียหนิง ข้าชื่อ หลิวเชียหนิง " อาเก้า"ชื่อไพเราะดีนัก ผู้ใดเป็นคนตั้งให้ " หลิวเชียหนิง" ข้าเป็นเด็กกำพร้า พ่อข้ารับข้าเป็นรับบุญธรรม เลยตั้งชื่อให้ข้าว่า หลิวเชียหนิง อาเก้า" แล้วตอนเด็ก เจ้าชื่ออะไร" หลิวเชียหนิง" ข้าไม่รู้ ข้าจำอะไรไม่ได้ ข้าความจำเสื่อมตั้งแต่ อายุ 13 ปี แล้ว " อาเก้า" ความจำเสื่อมงั้นรึ ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไรแล้ว หลิวเชียหนิง" ตอนนี้ข้า อายุ 20 ปีแล้ว อาเก้า " หากลูกสาวข้ายังอยู่ คงรุ่นราวคราวเดียวกันกับเจ้า" หลิวเชียหนิง" ลูกสาวท่าน จากไปรึ" อาเก้า" ข้าไม่รู้ รู้แต่เพียงว่านางหายตัวไป ข้าพยายามตามหาในทุกวันๆ ไม่เจอแม้แต่ศพ แต่ข้าก็ยังหวังว่านางยังมีชีวิตรอด" หลิวเชียหนิง" ข้าขอให้ท่านเจอลูกสาวท่าน ในเร็ววัน" อาเก้า" ขอบใจ " "ช่วยด้วย" หลิวเชียหนิง" แม่หญิง เจ้าวิ่งหนีอะไรมารึ" " แม่นางได้โปรดช่วยข้าด้วย มีชายที่ไหนมิรู้ไล่ล่าจะจับข้า ไปขาย" อาเก้า" เจ้าไปหลบอยู่ในร้านก่อน"ซางเจี้ยงหมิง" แสดงว่าท่านพี่รู้ทุกอย่าง "เหยียนจี " ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น"ซางเจี้ยงหมิง" หากท่านไม่รู้ แล้วเหตุใด ท่านถึงบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน"เหยียนจีเริ่มเก็บอาการไม่อยู่ " ทหารนำตัวชายไร้สติผู้นี้ออกไปเสีย"ซางเจี้ยงหมิง" ข้าไม่ได้ไร้สติ ท่านต่างหากที่สติพิการ แอบค้าขายสตรี บ้าตัณหา ชอบทารุณหญิงสาว นี่แหละที่เรียกว่าไร้สติเหยียนจี" เจ้าอย่ามาใสความข้า "ซางเจี้ยงหมิง" ลากพยานออกมา"เหยียนจี เห็นชายสองคนที่ตนนั้นจ้างให้นำศพหญิงสาวไปทิ้ง ถึงกับต้องใช้สายตาข่มขู่สายทั้งสอง ซางเจี้ยงหมิง" ท่านพี่มองอะไรรึ"เหยียนจี" ชายสองคนนี้ข้าไม่รู้จัก"ซางเจี้ยงหมิง" แต่ชายสองคนผู้นี้รู้จักท่าน ไหนพวกเจ้าสองคน เล่ามา"ชาย1" ฝ่าบาทจ้างพวกข้า ให้นำหญิงสาวที่ถูกทารุณไปทิ้งในแม่น้ำ ขอรับ "เหยียนจี" พวกเจ้าใสความข้า เหลวไหล"ชาย2" ฝ่าบาททำเช่นนี้ มาตลอดระยะเวลาหลายปี ขอรับ"ซางเจี้ยงหมิง" เห็นไหม ท่านพี่ รึว่าแค่นี้ไม่พอ "เหยียนจี" เจ้าจะทำอะไร"ซางเจี้ยงหมิง" เมือคืนนี่ท่านพี่พึ่งทารุณหญิงสาวนางสนมที่เข้ามาวันแรก จำไม่ได้รึเหยีนนจี " เจ้า ไม่มีหลักฐานอย่ามาใสความข้า ซางเจี้ยงหมิง"
ตกดึก 21.00เหยียนจี" พวกเจ้าทั้ง5 คนเข้ามาใกล้เข้าสิ "เพ่ค่ะ ฝ่าบาท"เหยียนจี" มาเล่นเกมส์กับข้ากันเถอะ"" เหตุใดต้องมาห้องใต้ดินด้วย "เหยียนจี" ทำไม ห้องใต้ห้องนี้มันไม่สวยรึ"สวยมากเพ่ค่ะ แต่ข้าแค่สงสัย"เหยียนจี เพื่อสร้างความแปลกใหม่ ให้เหมือนสมัยที่ข้ายังเป็นหนุ่ม มาๆปิดตาทีละคน มัดแขนขึงไว้คนมุมฝ่าบาท" ทำไมเงียบเช่นนี้"เหยียนจี" ข้ากำลังนำความสุขมาให้เจ้า เข้ามา หนุ่มๆ 5 คนเข้า ของดีๆรอพวกเจ้าอยู่"...........................หลังจากนั้นสภาพ มีรอยช้ำ ร้องไห้โหยหวนลั่นคุกใต้ดิน กลัวจนตัวสั่น เหยียนจี" ของพวกนี้งานดีมาก แต่ว่าท่าดูจะหมดสภาพแล้ว ทหารนำหญิงพวกนี้ไปฆ่าทิ้งเสีย "" ขอรับ" องค์รักษ์" ฝ่าบาท จะตามพวกมันไปหรือไม่"หม่าสิงคง" ตามไป ข้าเกรงว่าพยานแค่นี้อาจไม่พอ"องค์รักษ์" ขอรับ"ทหารนำหญิงสาวทั้ง5 ขุดหลุมฝั่งร่างทั้งเป็นแต่องค์รักษ์มาได้ทันเวลา จึงฆ่าทั้งทหารทั้งสองทิ้งเสีย และนำพวกนางขึ่นรถม้าไปซ่อนไว้ในป่าบังบดเช่นเคยซางเจี้ยงหมิง" เจ้าเหตุถึงได้มาที่นี่ยามดึกเช่นนี้"หม่าสิงคง" ท่านพ่อข้าทารุณหญิงสาว ในคุกใต้ดินอาการสาหัส ได้โปรดท่านซางเจี้ยงหมิง ช่วยพวกนางด้วย
ซางเจี้ยงหมิง" แต่เจ้าก็ไม่ควรทำร้ายตัวเองเช่นนี้"หลังจากนั้นเหมียวเหรินเฟิ่งก็สลบไปอีกครั้งเพราะริทเหล้า หม่าสิงคงจึงแบกร่างกายเข้าไปที่บ้านเหมียวเหรินเฟิ่งองค์รักษ์" ท่านคิดอะไรอยู่รึ"หม่าสิงคง" ข้าก็กลัวว่าวันหนึ่ง ข้าก็จะเป็นเช่นนี้" องค์รักษ์"ข้าว่าอย่าคิดมากเลยขอรับ ไปหาภรรยาท่านเถิด นางไม่รู้ว่าท่านมา หากรู้คงดีใจมาก "หม่าสิงคง" เจ้าก็ไม่ต่างกัน อยากเจออาหนิงยี่ใจจะขาดแล้วใช่หรือไม่"องค์รักษ์" ขอรับ ข้อนี้ข้าไม่ปฎิเสธ"หลังจากนั้นต่างฝ่ายก็ไปหาเมียของตน..แถมพาไปร่วมรัก ในที่ลับๆอาลี่คิดถึงหม่าสิงคงกอดไม่ยอมปล่อย" ข้านึกว่าท่านไปมีหญิงอื่นเสียแล้ว"หม่าสิงคง " หญิงอื่นข้าไม่ชายตามอง ข้ามีแต่เจ้าเพียงผู้เดียว"อาลี่" ข้าก็มีแต่ท่านผู้เดียวเช่นกัน"อยู่กันสองต่อสองเช่นนี้ มังกรผงาดเริ่มแข็งตัวขึ้นมือไม้เริ่มคล้ำๆร่างกายทีละน้อยจนไปสัมผัสที่ส่วนล่างร่องรักจนอีกฝ่ายดิ้นสั่นครางเสียว น้องชายพร้อมจะเปิดศึกแล้วจึงกระชาก เสื้อผ้าออกหมด ขบเม้นดูดกลืนที่ยอดอก มือเรียวๆหนาๆ ลวงเข้าช่องน้องสาวอย่างเร้าร้อน " ท่านพี่ "หม่าสิงคง " นอนลง ข้าจะพาเจ้าขึ้นสวรรค์""ของท่านพี่ ใหญ่จัง "มัง
เมื่อนางเดินนางถึงราชวงค์ฉิน....แต่ความรู้สึกกลับว่างเปล่าแม้จะมีสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแปลกใหม่ ก็ไม่อาจรังสายตานางได้ อาเก้า" เข้าไปข้างในเถิด ขุนนางรอต้อนรับเจ้าอยู่"นางพยักหน้าดั่งดอกไม้ถูกแดดแผดเผาจนแห้งเหี่ยว" เพ่ค่ะ "ในท้องพระโรงราชวงค์ฉินชั่งใหญ่โต อลังการงามตา..ขุนนางทั้งหลาย น้อมคำนับองค์หญิงด้วยความปลื้มปิติ ขุนนาง" ขอต้อนรับการกลับมาขององค์หญิงแห่งราชวังฉิน "อาเก้า" ตั้งแต่วันนี้ไป องค์หญิงหลิวเชียหนิงคือผู้สืบทอดบัลลังค์คนต่อไป ข้าอยากให้ขุนนางทุกท่านเป็นพยาน ลงนามด้วยความเห็นชอบ ที่จะให้หลิวเชียหนิงครองบัลลังค์คนต่อไป"ขุนนางพร้อมใจกันลงความเห็นโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ หลิวเชียหนิง" ข้าหลิวเชีย จะตั้งใจพยายามเป็นราชิณีที่ดี ไม่ทำให้ชาวบ้านต้องอดยากแร้งแค้น มีแต่จะทำให้รุ่งเรืองขึ่น"ขุนนาง ทรงพระเจริญองค์หญิงหลิวเชียหนิง (การมาครั้งนี้เป็นการเปิดตัวอย่างสมบูณร์)อาเก้า" ลูกพ่อ นางกำนัลคนนี้ จะเป็นนางประจำตัวของเจ้า (นางหันมองท่านพ่อตนอย่างเมอลอย พยักหน้าตอบรับที่ไร้ความสุข) " เพ่ค่ะ"อาเก้า" พวกเจ้า พาลูกสาวข้าไปตำหนักใหญ่" "เพ่ค่ะ ฝ่าบาท""องค์หญิงเพ่ค่ะ กระหม่อมทั้งสอง
รุ่งส่างตำหนักเหนียนจีแม่เล้าเร่งเดินทางด้วยท่าทางกระวนกระวายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวขอพบเข้าเฝ้าฝ่าบาทในยามเช้าตรู่เหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนขอบตาดำคล้ำผมยุ่งเหยิงเสื้อผ้าเมื่อคืนยังไม่ได้เปลี่ยนแม่เล้า" ท่านขุนนางข้าอยากเข้าพวกฝ่าบาทข้ามีเรื่องจะทูลข้าต้องเข้าก็ฝ่าบาทเดี๋ยวนี้"ขุนนาง" ออกไปนี่ไม่ใช่เวลาจะมาเข้าเฝ้าวันนี้เข้าเฝ้าไม่ได้ "ทหาร ลากนางออกไป"แม่เล้า" แต่ข้ามีเรื่องสำคัญจริงๆ หากไม่เข้าเฝ้าตอนนี้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่แน่หากท่านขุนนางไม่เชื่อก็ตามใจท่านเถิดข้ายอมกลับก็ได้"เหยียนจี" เสียงเอะอะโวยวายอะไรกันดังไปถึงข้างในจนข้านอนไม่ได้"ขุนนาง" มีผู้หนึ่งบอกว่าจะขอเข้าเฝ้าท่านให้ได้หากไม่เฝ้าวันนี้พรุ่งนี้เรื่องอาจจะบานปลายขอรับ"เหยียนจี" ไปตามนางกลับมาเข้าเฝ้า"ขุนนาง" ขอรับฝ่าบาท"ขุนนางเร่งฝีเท้าเดินตามหาหญิงผู้นั้นอยู่หลายคราจนกว่าจะพบก็เล่นซะเหงื่อตกหายใจหอบเหนื่อยอยู่หลายคร่า"ขุนนาง" ข้าหาเจ้าอยู่นานเจ้ามานั่งพิงกำแพงอย่างกับคนขอทานอยู่นี้นี่เอง ฝ่าบาทเรียกเจ้าเข้าพบ "แม่เล้า" จริงหรือได้ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้"ตำหนักเหยียนจีเหยียนจี" เจ้ามีธุระอันใดเหตุใดสภาพ
ภูเขาลูกที่สองทุกนางเดินทางมาถึงภูเขาที่ 2 แล้วสงสัยใช่ไหมว่าเหตุใดทำไมหม่าสิงคงถึงให้พวกนางเดินทางมาที่ภูเขาลูกที่ 2 โดยใช้ทางลัด....เหตุเพราะที่นี่เป็นทางที่หม่าสิงคงใช้ในการลัดพบปะศัตรูอยู่บ่อยครั้งถึงไม่ค่อยมีชาวบ้านหรือผู้อื่นใช้ทางเส้นนี้กันเพราะทางเส้นนี้มีทางสลับซับซ้อนมากมายแต่ที่พวกนางมาได้เพราะองครักษ์ได้ติดป้ายลูกศรในระหว่างเดินทางเมื่อเจอลูกศรให้ดึงลูกศรออกเพื่อจะได้ไม่เหลือร่องรอยหม่าสิงคง" เจ้าช่วยข้าคิดเสียทีว่าจะนำพวกนางทั้งหมดไปได้เช่นไร"องค์รักษ์" รถม้าใหญ่สัก 50 เชือกก็น่าจะพอขอรับ" หม่าสิงคง" เจ้ามีคนที่พอไว้ใจที่จะนำมา 50 เชือกมาให้ข้าได้หรือไม่" องค์รักษ์" ถ้าพอมีอยู่บ้างรับรองไว้ใจได้ขอรับ"หม่าสิงคง" งั้นไปนำมาข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่""ขอรับ"2 ชั่วโมงผ่านไปหม่าสิงคง" คนที่เจ้าหามา พอใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย นี่ใกล้ถึงภูผาแล้ว"องค์รักษ์" ท่าน นั้นเหมียวเหรินเฟิ่ง"หม่าสิงคง" หยุดม้าก่อนข้าจะ พูดเอง"เหมียวเหรินเฟิ่ง" องค์ชายหายดีแล้วหรือแล้วนี่ขนสิ่งใดมา ใช้ม้าตั้ง 50 เชือก"หม่าสิงคง" ข้าขนสตรีมา 500 คน"เหมียวเหรินเฟิ่ง" เจ้าจะฆ่าพวกนางหรือเจ้ามันชั่วช้า"