4. ตามหาแม่ของลูก

สองชั่วโมงต่อมา

เพ็ญพักตร์ก็มาถึงคอนโดของลูกสาวคนโตที่ซื้อไว้ให้น้องๆได้อาศัยอยู่ในกรุงเทพแบบสบายๆ และเธอนั้นก็หนักใจมากกับสิ่งที่ลูกสาวคนเล็กทำกับมารียาน่ะ มันเกินที่เธอจะรับได้จริงๆ

“ไหน…ยัยมุก แกอยู่ไหน ออกมาคุยกับแม่เดี๋ยวนี้นะ แกมันชอบทำแต่เรื่องงามหน้าจริงๆ…ยัยมุก…แกยังมีหน้ามานอนหลับสบายใจอีกเหรอห้ะ…ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้…ยัยมุก…” เพ็ญพักตร์เดินเข้ามานห้องแล้วร้องเรียกลูกสาวไป ก่อนจะเดินเข้าไปทางห้องนอนของลูกสาวคนเล็ก พร้อมกับเข้าไปเรีบกมุกดาให้ตื่นขึ้นมาทันที

“อื้อ…แม่…อะไรของแม่เนี่ย เข้ามาแล้วก็เอะอะโวยวายทำไมเนี่ย…อย่าบอกนะว่าพี่มีนมันโทรไปฟ้องแม่แล้วน่ะ” มุกดาลุกขึ้นมานั่งด้วยสีหน้าบึ้งตึง ก่อนจะเอ่ยพูดออกไปเมื่อเห็นท่าทีของแม่ของเธอแล้ว เธอก็เดาได้เลยว่าพี่สาวตัวดีของเธอต้องรีบแจ้นไปฟ้องแม่แน่ๆ ไม่งั้นแม่ของเธอคงไม่ท่อเอาตัวเองมาจากนนทบุรีหรอก

“ยัยมุก…แกนี่มันไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่ตัวเองทำเลยใช่ไหมว่ามันผิดน่ะ…แกนอนกับแฟนพี่สาวของตัวเองได้ยังไงห้ะ แกทำลงไปได้ยังไง…” เพ็ญพักตร์พูดออกไปก็เอามือจิ้มที่หัวของลูกสาวอย่างเหลืออด

“ก็คงจะเชื้อแรงแบบแม่มั้งคะ เพราะแม่เองก็นอนกับพี่เขยตัวเองเหมือนกันนิคะ แม่ถึงได้พ่อมาเป็นสามี ทั้งๆที่พ่อก็เป็นผัวของพี่สาวของแม่เองแท้ๆ…หนูจะทำบ้างแล้วมันผิดตรงไหนล่ะคะ…” มุกดาพูดตอบไปด้วยสีหน้าที่มองผู้เป็นแม่แบบจดจ้อง เพราะสิ่งที่เธอพูดมันคือความจริงทุกอย่าง

“เพี๊ยะ! ยัยมุก แกพูดแบบนี้กับแม่ได้ยังไงห้ะ…นี่ฉันเป็นแม่ของแกนะ…” เพ็ญพักตร์ตบหน้าของลูกสาวคนเล็กของเธออย่างทนไม่ไหวกับคำพูดคำจาที่ไม่น่ารักเอาซะเลย

“ก็มันจริงนิคะ…แม่เองก็ทำแบบนี้กับพี่สาวตัวเองเหมือนกัน แล้วทำไมแม่ไม่รู้สึกผิดกับพี่สาวตัวเองบ้างล่ะคะ หนูก็เห็นแม่ใช้ชีวิตอยู่กินกับพ่อมาจนมีลูกอย่างหนูขึ้นมานี่ไง…” มุกดาพูดออกไปแล้วมองแม่ของเธออย่างก้าวร้าว

“เพี๊ยะ! แม่ไม่เคยแย่งสามีของพี่สาวของตัวเองแบบที่ลูกทำ ที่แม่ยอมแต่งงานอยู่กินกับพ่อของลูกก็เพราะว่าแม่ไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนอื่นมาเป็นแม่เลี้ยงของมีน…แม่ทำตามคำขอครั้งสุดท้ายของพี่สาวของแม่…แม่ได้ทำผิด แต่แม่กำลังทำในสิ่งที่พี่สาวของแม่ฝากฝังเอาไว้ต่างหาก แม่ไม่ได้เลวเหมือนลูก…ที่จงใจแย่งแฟนของพี่สาวตัวเอง…และแม่ก็ไม่เคยสั่งสอนให้ลูกทำเรื่องเลวๆแบบนี้ด้วย…” เพ็ญพักตร์พูดออกไปอย่างอธิบายให้ลูกสาวเข้าใจ

“อ่อ งั้นหนูก็ไม่ได้เกิดมาจากความรักของแม่กับพ่อสินะคะ แม่ถึงได้รักพี่มีนมากกว่าหนูที่เป็นลูกสาวแท้ๆของแม่…ตั้งแต่เด็กจนโต อะไรๆแม่ก็เอาแต่ตามใจพี่มีนพี่กวาง แต่กับหนู ไม่ว่าจะทำอะไรแม่ก็ด่าก็ว่าตลอด เพราะแบบนี้เองสินะคะ แม่ไม่ควรจะเกิดลูกเลวๆแบบหนูมาเลย แม่จะได้ไม่ต้องเสียใจแบบตอนนี้…” มุกดาพูดออกไปอย่างเสียใจ เพราะคำตอบของแม่มันยิ่งทิ่มแทงบาดแผลในใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หยุดพูดประชดแม่นะมุก…ลูกเอาแต่พูดว่าแม่รักแต่พี่มีนพี่กวาง งั้นลูกก็คิดเอาละกันว่าตั้งแต่เด็กจนโตมีอะไรที่ลูกอย่างได้แล้วแม่ไม่หามาให้บ้าง ที่แม่ดุแม่ว่าลูกน่ะก็เพราะลูกทำตัวไม่น่ารัก แม่ก็สั่งสอนเพื่อที่ลูกจะได้ไม่ทำอีก แม่ไม่คิดว่าสิ่งที่แม่ทำเพราะห่วงใยลูก จะทำให้ลูกคิดแบบนี้…” เพ็ญพักตร์พูดตอบไปด้วยเสียงสั่นเครืออย่างเหนื่อยใจ

“ห่วงใยเหรอคะ การที่แม่มาด่ามุกแบบนี้เขาเรียกว่าห่วงใยเหรอคะ…หึ…ยังไงแม่ก็เห็นพี่มีนเขาดีกว่ามุกอยู่ดี” มุกดาพูดออกไปแบบไม่สนใจคำพูดของผู้เป็นแม่

“งั้นลูกก็คิดดูเอาเองก็แล้วกันว่าที่ลูกอยู่สุขสบายมีกินมีใช้เงินไม่ขาดมือแบบนี้มันมาจากใคร ถ้าไม่ใช่จากพี่กวางแล้วก็พี่มีนที่เขาพยายามส่งเสียให้ลูกเรียน เพื่อหวังให้ลูกได้ดิบได้ดีในวันหน้าน่ะ ถ้าพวกเราทุกคนไม่รักมุก แล้วพวกเราจะทำแบบนี้ไปทำไมกัน ” เพ็ญพักตร์พูดออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วเธอก็เห็นว่าลูกสาวทำหน้าสลดลง

“ไปขอโทษพี่มีนเขาซะ ยังไงเราก็ทำผิดกับพี่เขา…ส่วนกับปาล์มเราก็เลิกซะ อย่าทำให้พี่สาวของลูกต้องเสียใจไปมากกว่านี้เลย” เพ็ญพักตร์พูดบอกไปอีกครั้ง เพราะไม่อยากให้ลูกสาวมีปัญหากัน

“ไม่ค่ะ…มุกไม่ขอโทษ…แล้วมุกก็ไม่เลิกกับพี่ปาล์มเขาด้วย เพราะตอนนี้มุกท้อง…ถ้าแม่จะให้มุกเลิกกับพี่ปาล์ม มุกก็จะเอาเด็กออก” มุกดาพูดบอกไปแบบนั้นเพื่อไม่ให้แม่ของเธอมาบีบบังคับเธอ

เพ็ญพักตร์ได้ยินแบบนั้นถึงกับเข่าอ่อนเลยทันที เพราะตอนนี้ลูกสาวของเธอยังเรียนไม่จบเลย แล้วยังมาท้องกับแฟนของมารียาอีก ทำให้เธอนั้นพูดไม่ออกเลย ก่อนจะเป็นลมล้มพับลงไปอย่างรับไม่ได้

หลายวันต่อมา ณ สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ รัฐดูไบ…

ร่างสูงใหญ่ของฮัสลานทายาทคนเดียวของนายบิลลาและนางอามูนีก็ได้เดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ซึ่งเป็นบ้านของตระกูลบรูฮัมนีที่อยู่ในย่านของบ้านมหาเศรษฐีที่รวยติดอันดับต้นๆในนครดูไบ ก็กำลังเดินเข้ามาในบ้านแล้วก็พบกับผู้หญิงที่ยืนเรียงหน้ากระดานยิ้มให้เขาอยู่ด้วยสีหน้าแปลกใจ

“นี่มันอะไรกัน ทำไมผู้หญิงพวกนี้ถึงเขามายืนอยู่ในบ้านฉันแบบนี้ห้ะอาลี…” ฮัสลานหันไปถามลูกน้องคนสนิทของตัวเองแบบงงๆ เพราะถ้าเป็นสาวใช้ก็คงไม่สวยกันขนาดนี้มั้ง แล้วดูสายตาของแต่ล่ะคนสิ มองเขามาเหมือนอ่อยเหมือนยั่วยวนแบบสุดๆ จนเขานั้นทำหน้ายิ้มแบบกลัวๆออกไปเลยทีเดียว

“ไม่รู้เหมือนกันครับนาย หรือว่านายหญิงท่านจะรับสมัครคนใช้เพิ่ม” อาลีเอ่ยตอบไปแบบไม่รู้เพราะเขาก็กลับมาพร้อมกับฮัสลานแล้วเขาจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าผู้หญิงที่มายืนเรียงกันตรงนี้เป็นใครกัน

“คนใช้อะไรจะสวยกันขนาดนี้วะ…ดูจากการแต่งตัวแต่งหน้าแบบนี้แล้วฉันว่าไม่น่าใช่ว่ะ” ฮัสลานพูดไปแบบพิจารณาก่อนจะมองทำหน้าเกร็งๆเมื่อถูกผู้หญิงพวกนี้มองอย่างหิวกระหายแบบนี้แบบนี้ไม่น่าจะมาสมัครเป็นคนใช้แล้วล่ะ

“ยินดีต้องรับกลับบ้านจ้ะลูกรักของแม่….จุ๊บ…จุ๊บ…” อามูนีเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นแล้วก็เอ่ยพูดกับลูกชายไปอย่างดีใจที่ลูกชายนั้นกลับบ้านแล้ว หลังจากที่ไปตระเวนทำงานไปทั่วเอเชียมาเกือบเดือน เธอก็เข้าไปกอดแล้วหอมแก้มลูกชายอย่างคิดถึงทันที

“ครับแม่…ว่าแต่ผู้หญิงพวกนี้ใครครับ ทำไมมายืนเรียงกันตรงนี้ล่ะครับ…คนใช้ใหม่ของแม่หรือครับ…” ฮัสลานเอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย

“ฮ่าๆ คนใช้อะไรกันล่ะลูก นี่น่ะคือสาวๆที่แม่หามาให้ลูกโดยเฉพาะเลยนะฮัสลาน ลูกชอบคนไหนเลือกมาเลยลูกแม่ จะเอาหลายๆคนก็ได้นะแม่ไม่ว่า..เพราะแม่ตั้งใจพาพวกเขามาให้ลูกเลือกโดยเฉพาะเลย…” อามูนีพูดออกไปแล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกไป เพราะลูกชายของเธอไม่ยอมแต่งงานสักที ทำให้เธอที่อยากจะมีหลานนั้นต้องหาผู้หญิงมาให้ลูกชายทำลูกเองซะเอง

“แม่ครับ ผมไม่ได้ต้องการเรื่องพวกนี้สักหน่อย แม่ให้ผู้หญิงพวกนี้กลับไปเถอะครับ ผมไม่ชอบแล้วก็ไม่ถูกใจใครเลยสักคน…” อัสลานพูดตอบไปแบบไม่สนใจ เพราะเขาไม่ได้ฝักใฝ่เรื่องพวกนี้ ทำไมแม่ของเขาต้องทำแบบนี้ด้วยนะ

“ไอช่า พาผู้หญิงพวกนี้ออกไปก่อน ฉันจะคุยกับลูกชายของฉันเป็นการส่วนตัว” เสียงเข้มๆของอามูนีพูดออกไปพร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเมื่อกี้มาทำหน้าดุๆทันที

“ค่ะนายหญิง…พวกเธอ ตามฉันมาเดี๋ยวนี้… อาลี แกก็อีกคน ตามแม่มา…” ไอช่าแม่บ้านคนสนิทของอามูนีพูดออกไปด้วยสีหน้าดุๆ แล้วก็เดินนำทุกคนอีกฝั่งของคฤหาสน์หลังนี้ เพื่อให้นายหญิงของเธอได้คุยกับลูกชายเป็นการส่วนตัว

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับนาย โชคดีนะครับ” อาลีพูดไปก็ยิ้มแห้งให้เจ้านายของเขาไปอย่างรู้เลยว่าเจ้านายของเขาโดนแน่ๆวันนี้ จากนั้นเขาก็เดินตามแม่และผู้หญิงพวกนั้นออกไป

“ไหนบอกแม่มาสิว่าทำไมเราถึงไม่เลือกผู้หญิงพวกนั้น สวยๆกันทั้งนั้นเลย ไม่มีใครที่ลูกสนใจบ้างเลยเหรอฮัสลาน ” อามูนีเอ่ยถามลูกชายออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะผู้หญิงที่เธอหามาน่ะก็ออกจะสวยกันทั้งนั้น

“ก็แล้วทำไมแม่ต้องมาผู้หญิงพวกนี้มาให้ผมด้วยล่ะครับ” ฮัสลานถามกลับไปอย่างอยากรู้เช่นกัน เพราะปกติแม่ของเขาไม่ใช่คนที่จะมาหาผู้หญิงให้เขาแบบนี้เลย กลับกัน ท่านออกจะหวงเขามากเลยด้วยซ้ำ

“ในเมื่อลูกไม่คิดจะแต่งงาน ลูกก็ต้องมีลูกเพื่อสืบทายาทให้กับตระกูลของเรา…ตอนนี้มันถึงเวลาที่ลูกจะทำเพื่อครอบครัวของเราแล้วฮัสลาน…ลูกจำสัญญาที่ลูกให้พ่อกับแม่ตอนที่ลูกไม่ยอมแต่งงานกับเรติยาได้ไหม” อามูนีพูดออกไปด้วยสายตาที่มองลูกชายแบบจดจ้อง เพราะเธอจะไม่ยอมใจอ่อนให้ลูกชายอีกแล้ว ในเมื่อไม่อยากจะแต่งงานก็ต้องมีทายาทให้กับตระกูลตามที่เคยสัญญาเอาไว้

“ผมเข้าใจแล้วครับ….แต่ผมจะหาผู้หญิงมาเป็นแม่ของลูกของผมเอง…แม่หยุดหาผู้หญิงมาให้ผมเลือกเถอะครับ…” ฮัสลานพูดบอกไปอย่างเข้าใจ เพราะมันเป็นเรื่องที่เขาจะต้องทำ แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ก็เท่านั้น

“อืม…ถ้าลูกเข้าใจและยอมทำตามสัญญา แม่ก็จะไม่วอแลหรือวุ่นวาย แต่ภายในสองปีนี้ลูกจะต้องมีทายาทสืบตระกูลของเราให้ได้ ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่ก็คงจะต้องหาภรรยาสักคนให้กับลูก และครั้งนี้เราจะไม่ตามใจลูกอีก เข้าใจไหมฮัสลาน” อามูนีพูดบอกไปแบบจริงจัง เพราะมันถึงเวลาที่ลูกชายของเธอจะต้องมีทายาทแล้ว

“ครับแม่…ผมเข้าใจแล้วครับ…งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ฮัสลานพูดบอกไปเสียงอ่อน ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป เพราะการมีทายาทมันคือสิ่งที่เขาจะต้องทำเพื่อครอบครัว

“เฮ้อ…นี่ถ้าเป็นลูกชายบ้านอื่นก็คงจะมีลูกเป็นโขยงแล้วล่ะมั้ง…” อามูนีก็มองตามลูกชายไปแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ เพราะที่ผ่านมาลูกชายของเธอก็มีผู้หญิงเข้ามาพัวพันอยู่ตลอด แต่ทำไมไม่มีใครที่จะเอาชนะใจลูกชายของเธอได้เลยสักคน จะพลาดท้องสักคนเลยก็ไม่ ไม่รู้ว่าลูกชายของเธอจะเซฟตัวเองอะไรนักหนา อามูนีคิดไปแบบอดไม่ได้

เพราะด้วยความที่เธอมีลูกชายกับสามีแค่คนเดียวทำให้เธอนั้นตามใจลูกชายมาก แม้กระทั่งเรื่องแต่งงานเธอก็ไม่เคยบังคับฝืนใจให้ลูกแต่งงานกับคนที่ไม่รัก ทำให้ฮัสลานนั้นครองตัวเป้นหนุ่มโสดเนื้อหอมอยู่จนอายุป่านนี้

“เป็นยังไงบ้างครับนาย นายหญิงท่านว่ายังไงบ้าง…”อาลีที่เห็นเจ้านายเดินมาที่ห้องทำงานแล้วก็เอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าอยากรู้ เพราะเขาไม่ได้อยู่ฟังด้วย

“จะว่ายังไงล่ะวะ ก็บอกให้ฉันมีลูกน่ะสิ…แม่ง…ฉันนึกภาพตัวเองมีลูกไม่ออกเลยว่ะ” ฮัสลานพูดออกไปแล้วทำหน้าครุ่นคิดแบบอดไม่ได้ว่าถ้าเขามีลูกแล้วมันจะเป็นยังไง เพราะขนาดอุ้มเด็กเขาก็ยังอุ้มเด็กไม่เป็นเลยซ้ำ

“นึกออกไม่ออกแต่นายก็ต้องรีบหาผู้หญิงมาเป็นแม่ของลูกแล้วล่ะครับ…เพราะกว่าจะท้องมันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะครับ” อาลีพูดออกไปตามความคิดของเขา

“จะไปยากอะไรล่ะก็ใช้วิธีทางการแพทย์สิ…ฉันไม่มานอนมีอะไรกับใครจนท้องได้ขนาดนั้นหรอก แกไปหาผู้หญิงมารับหน้าที่แม่ของลูกฉันละกัน…ฉันจะต้องเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม…สวย…ฉลาด…รูปร่างดี…และไม่มีพันธะผูกพันกับเด็ก หากเด็กคลอดแล้ว” ฮัสลานพูดบอกไปเพราะเขาต้องการแค่ลูก ไม่ได้ต้องการแม่ของลูกมาด้วย

“อ่าว..นี่นายจะเอาแค่ลูกไม่เอาเมียด้วยหรอกเหรอครับ…โอเคครับ เดี๋ยวผมจะหาผู้หญิงมาให้” อาลีถามออกไปด้วยสีหน้าแปลกใจ

“ไม่ดีกว่า ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไหนๆเขาก็ต้องมาอุ้มท้องลูกของฉัน งั้นฉันจะพิจารณาแม่ของลูกฉันเอง นายไปประกาศรับสมัครก็พอ แล้วฉันจะเป็นคนสัมภาษณ์เอง…” ฮัสลานพูดบอกไปเพราะเขาควรจะเลือกด้วยตัวเอง ไม่ใช่ให้ลูกน้องหาใครก็ได้มา

“ครับนาย ผมจะจัดการให้รวดเร็วที่สุดครับ…” อาลีพูดตอบไปอย่างเข้าใจ คราวนี้คงต้องเกิดเรื่องป่วนๆขึ้นแน่ๆ เพราะเจ้านายเขามาตรฐานสูงลิ่วแบบนี้แล้วเขาล่ะนึกภาพตอนที่เจ้านายเขาไปสัมภาษณ์หาผู้หญิงมาอุ้มท้องให้ไม่ได้เลยว่ามันจะเป็นยังไงน่ะ