공유

บทที่ 6

작가: ทองประกาย
เจียงซุ่ยฮวนกอดอกนั่งลงอย่างสบายๆ เลิกคิ้วบาง: “ท่านแม่ทัพเจิ้นหยวนเป็นคนเที่ยงตรง ไม่คิดว่าหลานสาวของท่านจะเป็นคนแพ้ไม่เป็น เมื่อความสามารถด้อยกว่าก็กล่าวหาว่าผู้อื่นโกง”

เมื่อได้ยินเจียงซุ่ยฮวนอ้างชื่อท่านแม่ทัพเจิ้นหยวน ใบหน้าของเมิ่งเซียวก็ซีดขาวในทันที มารดาของนางเป็นนักร้องหญิง นางไม่เป็นที่โปรดปรานของท่านแม่ทัพเจิ้นหยวนตั้งแต่เกิด

แม้ว่าตอนนี้นางจะแต่งงานไปแล้ว แต่ทุกครั้งที่เห็นท่านแม่ทัพเจิ้นหยวนก็ยังห้ามความประหม่าไม่ได้

ริมฝีปากของเมิ่งเซียวสั่นเบาๆ รู้สึกว่าสายตาของเหล่าคุณหนูที่มองมาล้วนมีแววดูแคลน

เห็นเมิ่งเซียวเสียหน้า เมิ่งชิงที่นั่งอยู่ข้างๆ กลอกตา คิดในใจว่าลูกอนุก็คือลูกอนุ ถึงแม้จะแต่งเข้าจวนอัครเสนาบดีก็ไม่อาจกลายเป็นหงส์ได้ แม้แต่เจียงซุ่ยฮวนที่โง่เขลายังเอาชนะไม่ได้

“เจียงซุ่ยฮวน ที่เจ้าไม่เก่งเรื่องพิณนั้นใครๆ ก็รู้ บัดนี้จู่ๆ กลับดีดได้ไพเราะถึงเพียงนี้ หากไม่ใช่การโกง ก็คงเป็นเพราะเจ้าแกล้งทำเป็นหมูเพื่อจับเสือมาตลอดสินะ?” เมิ่งชิงซักไซ้

คนอื่น ๆ ชะงัก รู้สึกว่าคำพูดของเมิ่งชิงมีเหตุผล แต่ก่อนเจียงซุ่ยฮวนแม้แต่เพลงง่ายๆ ก็ดีดไม่ได้ แต่วันนี้กลับทำให้ทุกคนตะลึง ต้องเป็นเพราะนางแกล้งทำมาตลอดแน่ ๆ

อายุยังน้อยแต่มีความคิดลึกลับถึงเพียงนี้ น่ารังเกียจยิ่งกว่าความโง่เขลาแต่ก่อนเสียอีก!

เห็นเมิ่งชิงใช้ไม่กี่คำพูดความสนใจก็ตกมาที่ตนอีก เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจในใจ พวกนี้ช่างเป็นหญ้าที่ลู่ตามลมจริงๆ ลมพัดไปทางไหนก็เอนตามไปทางนั้น

เจียงซุ่ยฮวนก้มหน้า พอเงยหน้าขึ้นมาสีหน้าก็จริงจัง กล่าวเสียงหนัก: “ในเมื่อถึงขั้นนี้แล้ว ข้าก็จะไม่ปิดบังพวกท่าน ที่ข้าเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะองค์ชายหนานหมิงและเจียงเม่ยเอ๋อร์”

ฮูหยินทำท่าเข้าใจ: “เจ้าหมายความว่า ฝีมือพิณของเจ้าตอนนี้เป็นเม่ยเอ๋อร์สอนให้หรือ?”

ฮูหยินคนอื่นๆ พยักหน้าตาม: “น่าแปลกละ เจียงเม่ยเอ๋อร์เป็นสตรีผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งในเมืองหลวง สามารถสอนให้เจ้าเก่งถึงเพียงนี้ก็ไม่น่าแปลก”

“ไม่ ไม่ใช่” เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้า “พวกท่านเข้าใจผิดแล้ว ฝีมือพิณของข้าไม่ได้เป็นเจียงเม่ยเอ๋อร์สอน แต่เป็นเพราะเจียงเม่ยเอ๋อร์สั่งคนโยนข้าไปที่ป่าช้าร้าง หลังจากข้าอยู่ที่ป่าช้าร้างหนึ่งคืน ดูเหมือนร่างกายจะเปิดเส้นลมปราณทั้งสอง สมองที่เคยมืดมนก็กลับมาแจ่มใสขึ้น”

เหล่าฮูหยินและคุณหนูต่างเบิกตากว้าง เรื่องประหลาดเช่นนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน หากเป็นก่อนหน้านี้พวกนางคงไม่เชื่อเลย แต่เมื่อเห็นท่าทางจริงจังและการแสดงออกของเจียงซุ่ยฮวนวันนี้ พวกนางก็เริ่มเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เจียงซุ่ยฮวนพูดอย่างหนักแน่น: “หากท่านไม่เชื่อ ก็ลองไปอยู่ที่ป่าช้าร้างสักคืน ดูซิว่าจะรู้สึกสดชื่นและมีสติปัญญาดีขึ้นหรือไม่”

จางหรูหรูธิดาเอกของท่านปรมาจารย์จาง นึกอะไรขึ้นได้ จึงรีบพูด: “ข้าว่าเจียงซุ่ยฮวนพูดจริง!”

เมิ่งชิงรู้สึกร้อนใจ ดึงแขนจางหรูหรู: “เจ้าเป็นคนฉลาดมาตลอด คราวนี้ทำไมถึงเชื่อเรื่องเหลวไหลพรรค์นี้?”

แต่จางหรูหรูไม่สนใจเมิ่งชิง ลูบแขนเสื้อที่ยับ: “พวกเจ้ายังจำองค์ชายเป่ยโม่ที่พวกเราพูดถึงเมื่อครู่ได้ไหม? องค์ชายเป่ยโม่บาดเจ็บที่ป่าช้าร้างเมื่อไม่กี่วันก่อน เมื่อคนพบพระองค์ก็พบว่าบาดแผลบนร่างกายถูกเย็บไว้อย่างประณีต แม้แต่หมอหลวงในวังก็เย็บได้ไม่ดีเท่านี้”

“ใช่แล้ว!” คุณหนูที่นั่งตรงข้ามจางหรูหรูตบมือ: “เช่นนี้แล้ว ป่าช้าร้างนั่นเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ!”

เมิ่งเซียวรู้สึกไม่สบายใจยิ่งขึ้น มองคุณหนูที่ตบมือด้วยสายตาเยาะเย้ย: “ตื่นเต้นอะไรนักหนา? หรือว่าเจ้าก็อยากไปนอนที่ป่าช้าร้างสักคืน?”

คุณหนูผู้นี้ก็เป็นคนปากคมเช่นกัน ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเยาะ: “ข้าจะไปหรือไม่ไปก็ช่างเถอะ แต่เจ้าควรไปอยู่สักคืนเพื่อพัฒนาฝีมือพิณ จะได้ไม่ต้องกล่าวหาว่าคนอื่นโกงเมื่อแพ้”

เห็นงานเลี้ยงที่ดีกลายเป็นสนามรบ เหล่าฮูหยินก็มีไหวพริบพาธิดาลากลับ

เจียงซุ่ยฮวนเรียกเมิ่งเซียวที่กำลังจะจากไป มองไปที่ข้อมือนาง “รอก่อน คุณหนูเมิ่งลืมอะไรไว้หรือเปล่า?”

เมิ่งเซียวจ้องเจียงซุ่ยฮวนอย่างเคียดแค้น ถอดกำไลออกยัดใส่มือเจียงซุ่ยฮวนอย่างแรง พูดเสียงต่ำที่มีแค่สองคนได้ยิน: “เจียงซุ่ยฮวน เจ้าคอยดูไว้! ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าสบาย!”

เจียงซุ่ยฮวนทำเป็นไม่ได้ยิน เก็บกำไลอย่างดี แล้วมองรอบๆ อย่างสงสัย “ทำไมถึงได้ยินเสียงยุงลอยๆ น่ารำคาญจัง”

“ฮึ!” ใบหน้าเมิ่งเซียวแดงก่ำ เดินออกจากจวนอ๋องอย่างโกรธจัด

สวนหลังที่เคยคึกคักบัดนี้เหลือเพียงฮูหยินและเจียงซุ่ยฮวนสองคน ฮูหยินถามอย่างสงสัย: “ซุ่ยฮวน เจ้าเปลี่ยนเป็นคนฉลาดหลังจากอยู่ที่ป่าช้าร้างหนึ่งคืนจริงๆ หรือ?”

เจียงซุ่ยฮวนยิ้มขื่น “ท่านแม่ ป่าช้าร้างที่ไหนจะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ที่ข้าเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ก็เพราะได้ไปเยือนประตูนรกมาหนึ่งรอบ ทำให้เข้าใจหลายสิ่งและรู้แจ้งในหลายเรื่องเท่านั้นเอง”

ฮูหยินรู้สึกสงสารนาง แต่ครู่หนึ่งก็ขมวดคิ้ว: “ซุ่ยฮวน ถึงเม่ยเอ๋อร์จะเข้าใจผิดในตัวเจ้าครั้งนี้ แต่นางก็ยังเป็นน้องสาวเจ้า ต่อไปอย่าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าผู้อื่นอีก หากรั่วไหลออกไปจะกระทบชื่อเสียงของเม่ยเอ๋อร์”

“ท่านแม่ ร่างกายข้ารู้สึกไม่สบาย ขอกลับห้องไปพักก่อน” เจียงซุ่ยฮวนหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงคำพูดของฮูหยิน หมุนตัวเดินออกจากสวนหลัง

กลับถึงห้อง เจียงซุ่ยฮวนล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนล้า มองม่านเตียงเหนือศีรษะพลางนึกถึงคำพูดของฮูหยิน อดถอนหายใจยาวไม่ได้

หยิ่งเถาที่อยู่ข้างๆ ถามอย่างสงสัย: “คุณหนู วันนี้ชนะคุณหนูเมิ่งในการดีดพิณ ตามหลักแล้วควรจะดีใจมิใช่หรือ? ทำไมถึงถอนหายใจเล่า?”

“ไม่รู้ทำไม รู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง เจ้าไปชงชาดับร้อนมาให้ที”

หยิ่งเถาชงชาเสร็จแล้วนำมาให้ เจียงซุ่ยฮวนยกถ้วยชาขึ้นเป่าเบาๆ: “หยิ่งเถา เจ้าอยู่ในจวนอ๋องมากี่ปีแล้ว?”

“ทูลคุณหนู บิดาของข้าเป็นหัวหน้าผู้ดูแลจวนอ๋อง ข้าเติบโตในจวนอ๋องมาตั้งแต่เด็ก อยู่มาสิบห้าปีแล้วเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้น เจ้าก็อยู่ที่นี่มาก่อนที่ข้าจะกลับจวน เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดท่านแม่จึงดีต่อเจียงเม่ยเอ๋อร์นัก?” เจียงซุ่ยฮวนคิดไม่ออกจริงๆ ว่าทำไมฮูหยินถึงเห็นเจียงเม่ยเอ๋อร์สำคัญกว่าธิดาแท้ๆ

หยิ่งเถาครุ่นคิดแล้วตอบ: “ดูเหมือนเป็นเพราะคุณหนูรองฉลาดเฉลียวตั้งแต่เด็ก เก่งในการเอาใจฮูหยิน อีกทั้งคุณหนูรองยังเชี่ยวชาญทั้งพิณ หมาก อักษร และจิตรกรรม ทำให้ฮูหยินภูมิใจต่อหน้าฮูหยินท่านอื่น”

“แม้ว่าตอนนี้คุณหนูรองจะเป็นธิดาอนุภรรยา แต่ฮูหยินก็ยังคงดูแลนางเหมือนธิดาคนที่สอง”

เห็นสีหน้าหม่นหมองของเจียงซุ่ยฮวน หยิ่งเถาก็ปลอบ: “แต่คุณหนูวางใจได้ ถึงฮูหยินจะรักและตามใจคุณหนูรองเพียงใด แต่ในใจย่อมรักคุณหนูมากที่สุด เพราะคุณหนูเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขแท้ๆ ของฮูหยิน”

“อีกอย่าง ตอนนี้คุณหนูได้เปิดเส้นลมปราณอะไรนั่น ฝีมือพิณก็ดีขึ้นมาก ต่อไปฮูหยินต้องรักคุณหนูมากขึ้นแน่นอน” น้ำเสียงของหยิ่งเถาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เห็นหยิ่งเถาเชื่อเรื่องที่นางพูดในงานเลี้ยงจริงๆ เจียงซุ่ยฮวนก็อดหัวเราะไม่ได้ “อืม เจ้าพูดถูก”

เจียงซุ่ยฮวนดื่มชาในมือจนหมด นึกถึงองค์ชายเป่ยโม่ กู้จิ่นที่พวกคุณหนูพูดถึง ในความทรงจำของร่างเดิมแทบไม่มีความประทับใจเกี่ยวกับคนผู้นี้เลย รู้เพียงว่าเป็นพระอนุชาของฮ่องเต้ เป็นอาของฉู่เจวี๋ย ที่ใช้แซ่กู่เพราะใช้แซ่ตามพระมารดา

“หยิ่งเถา เจ้ารู้จักองค์ชายเป่ยโม่หรือไม่?”
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 772

    หยิ่งเถาชะงักงัน ความเขินอายที่เคยมีเปลี่ยนเป็นความสงสัยไม่กระจ่างชัดในดวงใจหงหลัวอ้าปากเล็กน้อย จ้องมองหยิ่งเถาหนึ่งที แล้วหันไปมองเจียงซุ่ยฮวนด้วยความสงสัยว่า “เหตุใดยวี่เจี่ยกวงจึงไม่เหมาะหรือ”เจียงซุ่ยฮวนเช็ดคราบน้ำบนปกหนังสือให้แห้ง ดึงหนังสือวางราบบนโต๊ะนิ่งงันอยู่นาน จากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุมว่า “เพราะเขาเคยเป็นนักพนันมาก่อน”“แต่ว่าในบัดนี้เขาได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว คุณหนูก็ได้เห็นด้วยตา บัดนี้เขากลายเป็นบัณฑิตผู้มีความรู้ มีวาจาอ่อนหวาน”หงหลัวใช้สองมือประคองโต๊ะ ยืนปลายเท้ากล่าวว่า “คราแรกที่คุณหนูเดินกลับเรือนมาแล้ว เขายังกล่าวว่าจะรอสอบราชการให้ได้ชื่อเสียง แล้วจะพาลุงยวี่จี๋กับป้าจางอวิ๋นกลับไปพักผ่อน แสดงถึงความกตัญญูอย่างงดงามนัก”นี่เป็นสิ่งที่ทำให้หยิ่งเถาเริ่มรู้สึกหวั่นไหว หงหลัวไม่ประสงค์ให้ผิดหวัง จึงใช้ปัญญาสรรเสริญยวี่เจี่ยกวง “มีคำกล่าวหนึ่ง ทำนองว่า ‘ผู้หลงผิดกลับตัว สิบปีก็ไม่สาย’ ใช่หรือไม่”“……”เจียงซุ่ยฮวนแก้ไขว่า “คำกล่าวที่ถูกต้องคือ ‘ผู้หลงผิดกลับตัว นั้นมีค่ามากกว่าทองคำ’”หงหลัวพยักหน้าแน่น “ใช่ ๆ เจ้าค่ะ! ยวี่เจี่ยกวงเคยเป็นนักพนัน แต่บัดนี้

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 771

    เจียงซุ่ยฮวนปรายตามองยวี่เจี่ยกวงขึ้นๆ ลงๆ คราหนึ่ง ไม่เอ่ยสิ่งใด จากนั้นก็หันหลังกลับเข้าห้องไปยวี่เจี่ยกวงจ้องมองแผ่นหลังของเจียงซุ่ยฮวน แววตาพลันฉายประกายเฉียบคมวูบหนึ่งยามที่ยวี่จี๋ต้อนม้าเข้าโรงม้า จางอวิ๋นก็เดินเข้าห้อง ควักตั๋วเงินยื่นให้ยวี่เจี่ยกวง “การสอบราชการนั้นเหน็ดเหนื่อย เจ้าจงเก็บเงินนี้ไว้ซื้อของกินบำรุงร่างกายบ้างเถิด”ยวี่เจี่ยกวงเบิกตาถามอย่างตกใจ “มากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ท่านแม่ ท่านไปนำเงินมากมายถึงเพียงนี้มาจากที่ใด”“คุณหนูเป็นผู้มอบให้ พวกเรามิได้มีเหตุจะใช้ พอดีเจ้ากลับมา ก็จงเก็บไว้เถิด”ยวี่เจี่ยกวงจ้องตั๋วเงินอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ท่านแม่ เงินนี้เป็นเงินเลี้ยงชีพยามชราของท่านกับท่านพ่อ ข้ารับไว้ไม่ได้”จางอวิ๋นรู้สึกทั้งตกใจทั้งตื้นตัน แต่แรกนั้น หากเป็นยวี่เจี่ยกวงคนก่อน ป่านนี้คงแย่งตั๋วเงินไปแล้วนางยัดตั๋วเงินใส่มือลูกชาย “ลูกเอ๋ย รับไว้เถิด แม่กับพ่อของเจ้าใช้ไม่หมดดอก”ทั้งสองเกี่ยงกันอยู่ครู่หนึ่ง แต่ยวี่เจี่ยกวงยังคงปฏิเสธหัวชนฝา “ท่านแม่ ข้ามิอาจรับไว้ได้จริงๆ”“ตลอดสองสามเดือนมานี้ ข้าได้ตระหนักถึงหลายสิ่ง ท่านทั้งส

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 770

    เสี่ยวถังหยวนมิอาจเข้าใจถ้อยคำ เหลือบตาไปยังมือที่ยื่นออกมาของเจียงซุ่ยฮวน หน้าผากขมวดเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จึงค่อยๆ ยื่นซองแดงออกไปเบาๆเจียงซุ่ยฮวนหัวเราะร่า รับซองแดงไว้ในกำมือกล่าวว่า “วางใจได้เถิด แม่จะเก็บรักษาให้เจ้าก่อน จะไม่ให้ใครเอาไปเล่นได้”………ประชาชนในเมืองหลวงฉลองปีใหม่กันอย่างปรีดิ์เปรม เหตุการณ์วุ่นวายราวคลื่นลมเรื่องการสิ้นพระชนม์ของฮองเฮาและองค์หญิงจิ่นเซวียนก็พลันซาลงฝ่าบาทและจีกุ้ยเฟยคิดว่าเรื่องจะสงบได้ กลับไม่ทันข้ามวัน กลับกลายเป็นคลื่นลูกใหม่ที่โหมกระหน่ำดุเดือดยิ่งขึ้นไปอีกเหล่าประชาราษฎร์มีความไม่พอใจยิ่งนัก ฮองเฮาคือมารดาของแผ่นดิน ถูกจีกุ้ยเฟยทำร้ายถึงแก่ชีวิต เป็นเหตุการณ์มิอาจให้อภัย พระเจ้าแผ่นดินยังช่วยปกปิดอีก นี่มันเป็นเหตุการณ์ใดเล่าเมืองหลวงนี้มีผู้ชายจำนวนมากที่มีภรรยาสามสี่คน บัดนี้พระเจ้าแผ่นดินเปรียบเสมือนเป็นผู้เปิดทาง ในอนาคตคงมีผู้ชายมากขึ้นเรื่อยๆ ที่รักอนุภรรยามากกว่าภรรยาที่แท้จริงเวลาผ่านไปนาน ความปั่นป่วนใหญ่หลวงคงบังเกิดในแผ่นดินบางส่วนน้อยกลับเห็นด้วย เห็นว่าฮองเฮาทำผิดพลาด จึงสมควรถูกประหารชีวิตทว่าคนเหล่านั้นส่วนใ

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 769

    บุรุษในภาพเขียนนั้น ดั้งโด่ง ปากบาง คิ้วคมดวงตางดงาม งามล้ำเกินสามัญชน เมื่อแรกเห็น เจียงซุ่ยฮวนก็ดูออกในทันที นั่นคือกู้จิ่นนั่นเองส่วนเหตุที่นางถึงกับนิ่งงันดั่งกลายเป็นรูปปั้น ก็ด้วยเหตุว่ากู้จิ่นในภาพนั้น มิได้สวมอาภรณ์หากจะกล่าวให้ถี่ถ้วน ภาพนั้นแสดงเพียงช่วงร่างเบื้องบนของกู้จิ่น ไหล่กว้าง เอวคอด ผิวซีดขาว มัดกล้ามกระจ่างเป็นระเบียบเจียงซุ่ยฮวนกลืนน้ำลายอย่างเงียบงัน ยอมรับด้วยใจจริงว่า ภาพนี้เขียนได้อย่างยอดเยี่ยม เส้นสายพริ้วไหว รายละเอียดประณีต ชัดเจนว่าผู้วาดย่อมเป็นผู้มีฝีมือสูงส่งฉู่เฉินกล่าวด้วยสีหน้าภูมิใจยิ่งนัก “ข้าให้ช่างวาดเช่นนี้โดยเฉพาะ อาจเกินจริงอยู่บ้าง แต่ภาพวาดย่อมต้องขับเน้นให้ดูเลิศเลอกว่าความเป็นจริงอยู่แล้ว”เจียงซุ่ยฮวนเม้มริมฝีปาก เอ่ยเบา ๆ ว่า “ไม่เกินจริงเลย”เรือนร่างของกู้จิ่นนั้น แท้จริงดียิ่งกว่าภาพวาดเสียอีกฉู่เฉินได้ยินไม่ถนัด จึงย้อนถาม “เจ้าว่าอย่างไรนะ”เจียงซุ่ยฮวนกระแอมเบา ๆ ก่อนกล่าวว่า “ภาพนี้ ข้าชอบนัก”นางนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยถาม “อาจารย์ ช่างวาดผู้นั้นชื่ออะไรหรือ”“เป็นช่างวาดชื่อเลื่องลือแห่งเมืองหลวง นามว่าหลินยวน เ

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 768

    เจียงซุ่ยฮวนยกจอกสุราขึ้นพลางแย้มยิ้มบางเบา กล่าวว่า “ตลอดปีนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ทุกท่านล้วนตรากตรำลำบากกันมามากนัก”“ขอให้ปีใหม่นี้ ทุกสิ่งสมปรารถนา มีความสุขและสุขภาพแข็งแรง! ดื่มหมดจอก!”ผู้คนรอบข้างต่างก็ยกจอกสุราขึ้นอย่างพร้อมเพรียง เอ่ยอย่างเบิกบานว่า “หมดจอก!”เสี่ยวถังหยวนที่นอนอยู่ในเปล เมื่อเห็นท่าทางของทุกคน ก็เลียนแบบด้วยความน่ารัก คว้ากระดิ่งยกขึ้นมาทุกคนหัวเราะชอบใจ เจียงซุ่ยฮวนยื่นจอกสุราไปแตะเบา ๆ กับกระดิ่งในมือเสี่ยวถังหยวน“เสี่ยวถังหยวนต้องเติบโตอย่างราบรื่น กลายเป็นบุรุษผู้ประเสริฐในภายหน้า”นางเอ่ยคำอวยพรอย่างแผ่วเบา เสี่ยวถังหยวนหัวเราะคิกคัก สั่นกระดิ่งในมือเบา ๆจากนั้น เจียงซุ่ยฮวนแจกซองแดงให้ทุกผู้คน “วันนี้เป็นคืนสิ้นปี หากกินข้าวเสร็จแล้ว ผู้ใดอยากอยู่เฝ้าปีใหม่ก็อยู่เฝ้าเถิด ผู้ใดอยากพักผ่อนก็ไปนอน”“พรุ่งนี้ข้าจะให้วันหยุดหนึ่งวัน ใครจะไปที่ใดหรือทำสิ่งใดก็แล้วแต่ใจ”หยิ่งเถาและหงหลัวกล่าวทันทีว่า “พวกเราจะไม่ไปที่ใด ขออยู่เคียงข้างคุณหนู”ส่วนผู้ติดตามทั้งสี่ไม่จำเป็นต้องเอ่ย เพราะหน้าที่คือคุ้มครองความปลอดภัยให้เจียงซุ่ยฮวน แม้มีวันหย

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 767

    “ไม่ได้! อาจารย์ตัดใจจากมันไม่ได้เลย!” ฉู่เฉินโอบขาเตียงไว้แน่น “ข้ากับเตียงนี้ ชะรอยมีบุพเพสันนิวาสแต่ปางก่อน ยามแรกเห็นก็รู้สึกลุ่มหลงโดยมิต้องใช้เหตุผล”“……” เจียงซุ่ยฮวนคลายมือลง กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ในเมื่ออาจารย์ชอบมันถึงเพียงนี้ ข้าก็มิขัดข้องหากจะจัดพิธีวิวาห์ให้เจ้าทั้งคู่”“เตียงนั้นยกให้ท่าน ส่วนเงินของขวัญวิวาห์ ข้าขอเก็บไว้เป็นของขวัญดีหรือไม่”ฉู่เฉินส่ายหน้า “มิได้ๆ ความชอบเป็นเรื่องหนึ่ง การแต่งงานเป็นอีกเรื่องหนึ่ง”“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทำไมยังไม่รีบปล่อยมืออีก” เจียงซุ่ยฮวนเลิกคิ้วถามฉู่เฉินละมือทันใด “ก็ได้ ขนมันเข้าไปในห้องเถิด”เจียงซุ่ยฮวนส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจ “อาจารย์ ห้องที่ถูกเพลิงผลาญก่อนหน้านั้น เดิมทีก็เป็นของท่าน”“บัดนี้ ข้ายกห้องนี้คืนให้ท่าน จนกว่าท่านจะออกจากเมืองหลวง”ฉู่เฉินเบิกตากว้าง “ห้องนี้เป็นห้องใหม่ เจ้าไม่อยู่เองหรือ”“เรื่องนั้นค่อยว่ากันภายหลัง ข้าพอใจห้องเดิม”“ขอบใจมาก เจ้าเก้า!” ฉู่เฉินดีใจยิ่งนัก กระโดดโลดเต้น กลับไปเก็บข้าวของอย่างรวดเร็วราวสายลม แล้วขนเข้าห้องใหม่ในพริบตายวี่จี๋ก้าวออกมาอย่างลนลาน “คุณหนู ห้องยังมิท

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status