บทที่ 10 เจอตัว

ห้องทำงานเอริค

ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกอย่างวิสาสะ พร้อมร่างสูงที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น เจ้าของห้องเงยหน้ามองคนมาใหม่ ด้วยความรู้สึกเคืองเล็กน้อย เมื่อ อยู่ ๆ ก็เข้ามาในห้องโดยที่เขายังไม่ได้รับอนุญาต

“พวกมึงนี่ว่างกันจังเลยนะ” เอริคพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมจ้องมองคนมาใหม่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย

“เพื่อนอุตส่าห์มาเที่ยวหา ทำไมพูดแบบนี้ละครับคุณเอริค” ไซออนเดินมานั่งเก้าอี้ตรงหน้าเอริค แล้วเอ่ยพูดยั่วออกไปด้วยสีหน้าทะเล้น

เพื่อนมาหาทั้งทีทำหน้ามันให้ดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไงนะไอ้เพื่อนคนนี้ ไซออนเพื่อนสนิทของเอริค พวกเขาคบกันมาแล้วตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัย เลยสนิทกันมากและรู้จักนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี เมื่ออาทิตย์ก่อนไซออนพึ่งได้รับโทรศัพท์จากมังกร ที่เป็นเพื่อนสนิทอีกคน มังกรโทรมาบ่นเรื่องของเอริคให้ฟังอยู่นาน ไซออนเลยรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา เพราะเขาม่มีว่าเพื่อนสนิทของนี้ จะอาการหนักกว่าที่คิดมากขนาดนี้

คืนนั้นที่เอริคพาเด็กของมังกรขึ้นห้องไป แต่พอเข้าไปได้ไม่นาน อยู่ ๆ เอริคก็ไล่ตะเพิด เด็กคนนั้นออกจากห้องมาซะอย่างั้น ทำให้มังกรงงกับการกระทำของเพื่อนตัวเองมาก เอริคดูผิดปกติไปจากเดิมจริง ๆ มังกรรู้สึกเป็นห่วงสภาพของเอริค เลยโทรไปปรึกษาไซออน

“วันนี้กูไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวไหนทั้งนั้น ไม่ต้องมาชวน” เอริคพูดขึ้นอย่างใส่อารมณ์ เมื่อรู้ทันว่าเพื่อนจะต้องมาชวนไปเที่ยวไหนอีกแน่

“นี่มึงแดกเหล้าแต่หัววันเลยเหรอวะ ไอ้ริค”

ไซออนสังเกตเห็นขวดเหล้าวางอยู่ข้าง ๆ เอริค ก็พูดขึ้นอย่างสงสัย ดูเหมือนเพื่อนเขาอาการหนักขึ้นทุกวันนะเนี่ย

“...” เอริคนั่งเงียบไม่สนใจคำถามของไซออน แล้วยกแก้วเหล้าดื่มโชว์แทนคำตอบ เขาจะดื่มตอนไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับมันด้วย

“มึงนี่อาการหนักเหมือนที่ไอ้มังกรบอกจริง ๆ ด้วยนะเนี่ย” ไซออนเห็นสภาพเพื่อนตรงหน้าแล้ว ก็อดพูดบ่นขึ้นมาไม่ได้ แค่ผู้ชายคนเดียวทำให้เพื่อนของเขา เป็นได้มากขนาดนี้เหรอวะเนี่ย!!

“ไอ้มังกร” พอเอริคได้ยินชื่อของเพื่อนอีกคน ในหัวของเขาก็อดคิดถึงเรื่อง ที่ผับในคืนนั้นขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้

คืนนั้นพอบอนขึ้นไปนอนรอบนเตียงตามคำสั่ง เอริคก็จัดการถอดกางเกง แล้วขึ้นไปนั่งคร่อมคนบนเตียงเอาไว้ เขาค่อย ๆ ก้มลงซุกไซร้คอขาวเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ ทำเหมือนทุกครั้งที่เคยผ่านมา แต่อยู่ ๆ มันก็เกิดเรื่องผิดปกติขึ้นกับเขา เมื่อเอริคพยายามรูชักแท่งเนื้อของตัวเอง ไปมาอยู่หลายครั้งเพื่อเตรียมตัว แต่มันกับไม่ยอมตั้งผงาดแข็งตัวเหมือนกับทุกที เอริคก้มมองแท่งเนื้อที่ยังอ่อนตัวของตัวเองอย่างหัวเสีย เพราะมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

“เวรเอ๊ย” เสียงสบถดังขึ้นอย่างหัวเสีย เมื่อร่างกายไม่ยอมเป็นอย่างที่ต้องการ เอริครู้สึกหงุดหงิดกับสภาพของตัวเองในตอนนี้มาก 

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” บอนถามขึ้นเมื่อเห็นเอริคหยุดชะงักไม่ทำต่อ

“ออกไป” เอริคขยับออกมานั่งตรงปลายเตียง แล้วพูดสั่งออกไปเสียงเรียบ

“ครับ” เด็กหนุ่มถามกลับงุนงง เพราะไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด

“กูบอกว่า ใส่หัวไปไง” 

เอริคหันไปตะคอกใส่เด็กหนุ่มอย่างสุดเสียง เวลานี้เขาไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแล้ว ยิ่งพอก้มดูที่หว่างขาตัวเอง ใบหน้ายิ้มระรื่นของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม ก็ลอยเข้ามาในหัวของเขาเต็มไปหมด ทำให้เอริคยิ่งรู้สึกโมโหมากขึ้นเป็นเท่าตัว

“ครับ ครับ” เด็กหนุ่มที่ถูกตะคอกใส่ ก็ตกใจกลัวรีบพยักรับ แล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าอย่างงง ๆ ก่อนจะรีบออกไปจากห้องด้วยความกลัว

“ไอ้เฟย เป็นเพราะมึงทำให้กูต้องอยู่ในสภาพนี้”

พอเอริคคิดถึงเรื่องในคืนนั้นเมื่อไหร่ มือหนาทั้งสองข้างก็อดกำหมัดแน่น ด้วยความรู้สึกโกรธแค้นขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้ ที่ร่างกายของเขาต่อต้าน ไร้ความรู้สึกกับคู่นอนแบบนี้ ก็เพราะไอ้จีนหื่นคนนั้นคนเดียวเลย หลังจากผ่านคืนนั้นมาเอริคได้ให้ลูกน้อง หาเด็กหนุ่มคนอื่นมาให้ลองเพิ่ม เผื่อว่าร่างกายของตัวเองจะกลับมาเป็นปกติแล้ว แต่ไม่ว่าจะพาใครมาให้ลอง สภาพร่างกายของเอริคก็คงยังเป็นเหมือนเดิม แท่งเนื้อที่เคยตั้งแข็งชูชันอย่างว่าง่าย ตอนนี้กลับไร้ความรู้สึกไม่ตั้งผงาดอีกเลย 

ไอ้เฟย! เป็นเพราะมึงที่ทำให้ร่างกายกูอยู่ในสภาพนี้ คอยดูเถอะ กูจะต้องจับตัวมึงมาทรมานให้สาสมกับสิ่งที่มึงทำให้ได้!!

ไซออนนั่งส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอา เมื่อเห็นเอริคยกแก้วเหล้าดื่มรวดเดียวจนหมด ดูเหมือนเพื่อนของเขาจะอาการแย่มากแล้วจริง ๆ

“แล้วมาที่นี่มีธุระอะไร ถ้าไม่มีก็ไสหัวไป” เอริคทำเป็นไม่สนใจท่าทางของเพื่อน พูดถามกลับไปเสียงเรียบ เวลานี้เขาไม่อยากเจอหน้าหรือพูดคุยกับใครทั้งนั้น

“อ้าววว...พูดแบบนี้กูกลับเลยดีไหม คนอุตส่าห์เอาข่าวดีมาบอกแท้ ๆ” ไซออนพูดขึ้นอย่างน้อยใจที่ถูกไล่ เพื่อนอุตส่าห์มาหาทั้งที แต่ดูพูดเข้า มันหน้าปล่อยให้ตายคาขวดเหล้า อยู่ในห้องนี้คนเดียวซะจริง ๆ

“ข่าวดี...” คิ้วหนาขมวดเป็นปมอย่างสงสัย เอริคเงยหน้าขึ้นมองไซออนอย่างข้องใจ ข่าวดีอย่างงั้นเหรอ ไอ้เพื่อนบ้านี่ มันจะมาไม้ไหนอีกนะ

“ให้ทายครับ” ไซออนยื่นหน้าทำทะเล้นใส่เอริคอย่างกวน ๆ

“ไอ้ไซ” เอริคชักสีหน้าไม่พอใจใส่เพื่อนสนิท พร้อมเรียกชื่อออกมาเสียงดุ

สีหน้าของเอริคเริ่มบึ้งบูดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเริ่มจะไม่สบอารมณ์กับท่าทางของเพื่อนตัวเอง มันใช่เวลาเล่นไหมวะ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ไอ้เพื่อนเวรนี่!!

“เอ่อ...นี่ไงข่าวดีที่กูบอก”

ไซออนเห็นสีหน้าบึ้งตึงของเพื่อน เลยเลิกล้อเล่น แล้วยกของบางอย่างในมือชูขึ้นให้เอริคดู ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจในความสามารถของตัวเอง

“เรือสำราญ กูบอกแล้วไง ว่าไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวไหนกับมึงทั้งนั้น” เอริคพูดขึ้นอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของไซออนแบบชัด ๆ ‘ตั๋วล่องเรือสำราญ’

ครั้งก่อนที่ไปเที่ยวล่องเรือสำราญกัน มันพึ่งผ่านมาได้สองเดือนกว่าเอง แถมเอริคยังไม่ทันได้เอาคืนกับตัวต้นเหตุ ที่ทำให้เขาอยู่สภาพนี้เลย แล้วนี่อะไรจะมาชวนเขาไปอีกแล้วเหรอ วัน วัน พวกมันไม่คิดจะทำงานกันบ้างเลยหรือไง เห็นหน้าก็ชวนเที่ยวกันอย่างเดียวเลย

“ไม่มีอารมณ์จริง ๆ เหรอ แต่เห็นเขาบอกว่า บาร์เทนเดอร์เรือลำนี้เป็นลูกครึ่งไทยจีนด้วยนะโว้ย” ไซออนไม่สนคำพูดของเอริค พูดขึ้นต่ออีกครั้งด้วยสีหน้าระรื่น หึหึ ดูสิว่าพอได้ยินแบบนี้ ยังจะไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวกับเขาอยู่อีกไหม

“บาร์ เทน เดอร์ ลูกครึ่งไทยจีน” เอริคชะงักค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหน้ามาหาไซออน ด้วยสายตาเป็นประกาย

ลูกครึ่งไทยจีนอย่างงั้นเหรอ หรือว่า จะเป็น...ไอ้เฟย!!

“ใช่ครับ คุณเพื่อน” ไซออนยักคิ้วขึ้นลง แล้วพูดตอบกลับไปอย่างมั่นใจ ไซออนได้ลองให้ลูกน้องตัวเองไปสืบดูมาหมดแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ผิดอย่างแน่นอน

“ไอ้เฟย”

เอริคจ้องมองใบตั๋วเรือสำราญนิ่ง พร้อมเอ่ยชื่อคนที่ตัวเองพยายามตามหาอยู่หลายเดือน ออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าหล่อคมปรากฏรอยยิ้มแสนชั่วร้ายขึ้นทันที เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของเพื่อนสนิท

ในที่สุดก็หาตัวไอ้จีนหื่นเจอสักที ไอ้เฟยเดี๋ยวมึงกับกูได้เจอกันแน่ แล้วรอบนี้อย่าหวังว่าจะหนีรอดเงื้อมมือของเขาไปได้ง่าย ๆ ด้วย

“ไง รู้สึกมีอารมณ์อยากไปเที่ยวขึ้นมาบ้างหรือยังครับคุณเพื่อน”  

“หาตัวเจอสักทีนะ คุณบาร์เทนเดอร์”

พอได้ใบหน้าที่บึ้งตึงของเพื่อนสนิท ค่อย ๆ เปลี่ยนกลายเป็นรอยยิ้มขึ้นมาแทน ไซออนก็อดพูดแซวออกมาไม่ได้ หึหึ ดูถ้างานนี้จะมีคนสละโสดแล้วสินะ แค่บอกว่าหาคู่นอนเจอแล้ว ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดูอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีสักขนาดนี้

ไซออนที่พอรู้ว่าเพื่อนสนิทของตัวเอง คิดถึงคู่นอนบนเรือสำราญมาก ถึงขั้นให้ลูกน้องออกตามหาบาร์เทนหนุ่มไปทั่ว แต่เวลาผ่านไปหลายเดือนแล้วก็ยังหาไม่เจอ ทำให้เอริคหงุดหงิดโวยวายใส่ลูกน้องไม่หยุด ไซออนเห็นว่าเพื่อนตัวเองดูจะอาการหนักขึ้นทุกวัน เลยให้ลูกน้องของตัวเองช่วยตามหาบาร์เทนเดอร์ตัวปัญหานั่นอีกแรง

...จนในที่สุดก็หาร่องรอยของอีกฝ่ายเจอ แต่กว่าจะหาเจอก็เล่นทำพวกเขาเสียเวลาไปเป็นครึ่งเดือนอยู่เหมือนกัน คนอะไรหาตัวยากชะมัด ความจริงไซออนยังคงรู้สึกงงกับเรื่องนี้อยู่เลย เพราะทั้งที่ลูกน้องของเขากับเอริค พยายามหาตัวบาร์เทนเดอร์คนนี้มาตั้งนาน แต่กลับไม่มีวี่แววอะไรเลยสักนิด แต่อยู่ ๆ เมื่อวานก็มีข้อมูลปรากฏขึ้นมาซะดื้อ ๆ ราวกับว่าจงใจให้พวกเขาหาเจอยังไงก็ไม่รู้...