/ โรแมนติก / หวานใจนายเถื่อน / บทที่ 5 เจ้าของสวนปากร้าย II

공유

บทที่ 5 เจ้าของสวนปากร้าย II

last update 최신 업데이트: 2024-11-12 17:54:51

“อันที่จริง ผมก็ไม่อยากรู้จักคนที่ทำงานไม่เป็นมืออาชีพหรอกนะ แล้วคนรุ่นใหม่ไฟแรงอย่างคุณ ผมเห็นตายไปจากอาชีพเยอะแยะ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะคุณเพิ่งจะฟักออกมาจากไข่ เพิ่งหัดเดินแล้วดันมาเจอคนสวนมืออาชีพอย่างผมไง ความไฟแรงมันไม่ช่วยอะไร นอกจากทำให้องค์กรมอดไหม้ไปด้วย เจ้าสัวรู้จักผมเป็นอย่างดี ฉะนั้นฝากบอกท่านว่า ถ้าอยากให้การค้าของเราราบรื่นไปอีกสิบปียี่สิบปีข้างหน้าล่ะก็ อย่าเอาน้องใหม่มาติดต่องาน ผมไม่ชอบ” คำพูดทั้งหมดทั้งมวลเขาต่อว่าเธอชัดๆ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ปรี๊ดแตกได้อย่างไร

“นาย... นายว่าฉัน นายกล้าดียังไง นายไม่รู้เหรอว่าฉันเป็น...” เธอโมโหสุดขีด แต่เขายังคงยืนนิ่งชักสีหน้าเข้มใส่เธอ

“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร ชาติ ส่งแขก” เขาแทรกขึ้นและออกปากไล่เสียเลย แต่เธอจะกลับได้อย่างไรหากกลับไปมือเปล่า เจ้าสัวบุญเสริมต้องต่อว่าเธอแน่ๆ อาจจะมีการลดตำแหน่งให้เธอไปทำงานอย่างอื่นแทนน่ะสิ

“ได้ครับนาย” ชาติชายรับคำแต่เธอไม่ยอมแพ้แน่ๆ

“ตกลงว่านายจะไม่คุยกับฉัน” เพราะอยากคุยกับเขาสินะถึงได้ยอมรอจนเกือบค่ำขนาดนี้ 

“ผมบอกคุณแล้วว่า ใจเย็นให้เป็นเสียก่อนเถอะแล้วเราค่อยคุยกัน” เขานี่มันเล่นตัวเสียจริง เธอคิดด้วยความโมโห

“นี่นายคิดว่าฉันใจร้อนอย่างนั้นเหรอ” เมื่อเธอเอ่ยเช่นนี้เขาจึงหันไปมองหน้าชาติชายและพยักหน้าเป็นเชิงไล่ จากนั้นก็หันมาทางพนักงานที่นั่งทำงานอยู่ ทุกคนเห็นดังนั้นแล้วจึงรีบเก็บของแล้วออกไปจากออฟฟิศทันที

“มาถึงคุณก็จะเอาลูกเดียว ชื่อคุณผมก็ยังไม่รู้จักเลย” นี่เธอลืมแนะนำตัวหรือเนี่ย เธอคิดถามตัวเอง

“หงส์หยก เป็น...” เธอกำลังจะพูดต่อแต่เขารู้ดีว่าจะพูดอะไรจึงแทรกขึ้นเพื่อตัดบท

“เป็นตัวแทนของโรงงาน ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณหงส์หยก เรารู้จักกันแล้วคุณกลับไปได้” 

“อ้าว! ดีตาบ้านี่ ตกลงจะเอายังไง ฉันมาติดต่องานกับนายนะ” น้ำเสียงของเธอไม่ทำให้เขาอยากจะคุยด้วยเลย เพราะมีแต่ความใจร้อนอย่างที่เขาบอกไม่มีผิด หากแต่เธอไม่รู้ตัวเลย

“ผมก็อยากจะคุยนะ แต่ไม่อยากคุยกับคุณ คุณมีแต่อยากได้ เอาแต่ใจตัวเอง” 

“อีตาบ้า ฉันเอาแต่ใจตัวเองตรงไหน” 

“ตรงนี้ไง ตรงที่จะเอาอย่างเดียว หวังแต่ผลประโยชน์เข้าตัวเอง ก่อนที่จะได้ไป คุณต้องเห็นว่าผมทำอะไรบ้าง กว่าจะได้แต่ละอย่างที่คุณกับเจ้าสัวต้องการน่ะ แดดร้อนนะคุณ ฉะนั้นถ้าคุณอยากเหมาสวนผมคุณก็ต้องเห็นผมทำงานบ้าง จะได้หยุดบ่น” 

“ฉันจำเป็นจะต้องเห็นนายทำงานทำไม ฉันมีหน้าที่รับซื้อเท่านั้น” 

“นั่นไง แล้วคุณจะรู้ได้ยังไงว่ากว่าผมจะได้ส้มแต่ละเข่งให้คุณน่ะมันยากแค่ไหน มาถึงแทนที่จะลงไปหากางร่มไปก็ได้ คนอื่นไม่เห็นจะบ่นเหมือนคุณเลย คิดว่าผมจะขึ้นมาหาคุณอย่างนั้นเหรอ ไม่ จนกว่างานจะเสร็จ”

“นายที่เล่นตัวเหลือเกินนะ แต่เจ้าสัวก็ยังง้อนายอยู่ได้ฉันไม่เข้าใจเลย”

“เพราะผมเป็นรายใหญ่ที่สุดในจังหวัดไง และคุณเองก็ต้องง้อผมด้วย” พูดจบเขาก็ยักคิ้วหลิ่วตาใส่เธอเหมือนกำลังเป็นต่อ

“ฉันไม่มีวันง้อนาย” เธอตอบด้วยความมั่นใจ 

“หึๆ แล้วที่รออยู่เนี่ย เรียกว่าง้อหรือเปล่า ตั้งแต่สิบโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นนี่ก็เกือบจะหกโมงแล้วด้วย ฮืม ข้างนอกมืดแล้วนะคุณ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเยาะหยันแต่ยังไม่ยอมยิ้มเลยแม้แต่นิดเดียว

“มืด! มืดแล้วอย่างนั้นเหรอ ตายล่ะ! กว่าจะกลับถึงบ้าน เป็นเพราะนายคนเดียว” เธอว่าพร้อมกับเดินไปที่กระจกเพื่อส่องดูด้านนอก ซึ่งก็มืดจริงๆ เพราะฤดูหนาวจะมืดเร็วกว่าปกติ

“หึๆ คุณกล้ากลับไปมือเปล่าด้วยเหรอ” ถามเสร็จเขาก็เดินออกไปจากออฟฟิศทันทีพร้อมกับในมือถือแก้วกาแฟด้วย เห็นดังนั้นเธอจึงกลับมาหยิบกระเป๋าถือแล้ววิ่งตามเขาไป

“ตกลงนายจะเอายังไง จะเล่นตัวไปถึงไหน” เธอตะโกนถามไล่หลัง 

“คุณยอมแพ้หรือยัง” เขาเดินไปพลางพูดไปพลาง

“ไม่ ฉันไม่ยอมแพ้” เธอยืนกรานเสียงแข็ง ลืมไปเสียสนิทว่าหากดื้ออยู่อย่างนี้ก็ไม่ได้งานกลับไป แทนที่จะได้ตกลงเรื่องซื้อขายก็ไม่เกิดอะไรขึ้นเลย เจ้าสัวเป็นได้ด่าแน่ๆ

“ถึงจะไม่ยอมแพ้แต่คุณก็กลับไปซะ พรุ่งนี้ให้คนอื่นมาติดต่อแทนคุณ เพราะผมไม่ขายให้คุณ โอเคไหม” เขายืนกรานเสียงแข็งเช่นกัน 

“ไม่โอเค! นี่นายปราบ! ฉันมาติดต่องาน มาขอซื้อส้มจากนาย นายดีลกับเจ้าสัวมานาน จะยอมเสียชื่อตัวเองหรือยังไง จะยอมทิ้งเงินเหรอ ฉันอุตสาห์เอาเงินมากองไว้ตรงหน้านายแต่ไม่ยอมรับ แบบนี้หมายความว่ายังไง” 

“งวดงี้ผมส่งเจ้าอื่นก็ได้ครับ ส่วนเงินน่ะผมมีเยอะ” พูดจบเขาก็เดินจ้ำอ้าวจากไปทันที 

“ไอ้... ไอ้บ้าปราบ ดีล่ะฉันจะบอกเจ้าสัว บอกเครือข่ายโรงงานอื่นๆ ไม่ต้องรับจากนาย” เธอว่าและตะโกนไล่หลังซึ่งเขาได้ยินแหละ เพียงแต่ไม่แคร์เท่านั้นเอง

“นี่! ไอ้... อ้าย!” ดูเหมือนนายปราบคนนี้กำลังทำให้เธอรู้สึกเสียความเป็นตัวเองไป ผู้หญิงที่เอาแต่ใจและต้องชนะทุกอย่างแบบเธอ ต้องแพ้เขาหรือเนี่ย ทำยังไงเขาถึงจะยอมคุยกับเธอดีๆ เล่า เธอคิด และสุดท้ายจึงรีบเดินตามเขากระทั่งถึงบ้านหลังหนึ่งสไตล์รีสอร์ต รูปทรงคล้ายกับออฟฟิศแต่หลังใหญ่และสัดส่วนมากกว่า คาดว่าจะน่าเป็นบ้านของเขา

“ถ้าคุณยังเดินตามผม พร้อมกับตะโกนไล่หลังแบบนี้ คุณกลับไปดีกว่า แล้วส่งคนอื่นมาแทน” ปราบหันขวับกลับมาบอกตามด้วยประโยคแสนจะหยิ่งจองหองของเขานั่นแหละ

“ฉันจะไม่กลับไปมือเปล่าเป็นอันขาด”

“ทำไม กลัวตกงานเหรอ ก็น่าอยู่หรอกคนใจร้อนมักเสียงานนี่นะ” นี่เขากำลังเยาะเย้ยเธอหรือเนี่ย 

“นี่นายเลิกพูดว่าฉันใจร้อนซะทีได้หรือเปล่า คนใจร้อนที่ไหนจะรอคนไร้มารยาทได้นานขนาดนี้” 

“คุณจำเป็นต้องรอต่างหาก จากนั้นคุณด่าเอา ด่าเอา ลูกน้องผมขี้หูเต้นระบำแล้วมั้ง”

“เว่อร์” หงส์หยกว่าแต่เถียงไม่ได้เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ 

“ค่ำแล้วคุณกลับไปเถอะ ไม่ต้องมาตื้อผมเสียให้ยาก” ให้ตายเขาคิดว่าเธอตื้ออย่างนั้นหรือเนี่ย สำคัญตัวเอง เธอตื้อเพราะเรื่องงานหรอกน่า

“ไร้มารยาทแถมยังไร้น้ำใจอีก”

“ผมไร้น้ำใจตรงไหน”

 

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • หวานใจนายเถื่อน   บทที่ 29 หลอมรวมรักกลายเป็นหนึ่ง III (END)

    “ถ้าไม่รัก ไม่ชอบพี่ แล้วหยกจะยอมเหรอ ฮืม พี่รู้ว่าหยกคิดเหมือนพี่ เพียงแต่จะพูดคำนั้นออกมาเมื่อไหร่เท่านั้นเอง” ดูเหมือนเขาจะมั่นใจเสียเหลือเกิน“ให้หยกพร้อมกว่านี้นะคะ”“พี่จะทำทุกๆ วัน ทุกๆ คืนให้หยกพร้อมที่จะพูด” พูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร เธอก็ใจขาดตายก่อนพอดี“เอ่อ ไม่ต้องทุกวันทุกคืนก็ได้ค่ะ หยกไม่อยากสำลัก ความสุขตายซะก่อน” เธอบอกอย่างเอียงอายพลางเบือนหน้าหนีเมื่อเขากำลังกดริมฝีปากลงไปตรงซอกคอ“ตกลงว่าอยู่กับพี่นะ ไม่ต้องไปไหนแล้ว ห้ามหนีด้วย” เขากระซิบเสียงนุ่ม“หยกมาแต่ตัวนะคะ ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเลย”“พี่ต้องการแค่นี้แหละ เสื้อผ้ามันสำคัญตรงไหน เดี๋ยวก็ถอดอยู่ดี” ให้ตายสิน้ำเสียงของเขาฟังดูแล้วหื่นชอบกล“ให้หยกใส่เดินออกจากบ้านบ้างสิคะ”“ช่วงนี้กำลังหวง ขอขังเอาไว้ในห้องบนเตียงนี้อย่างเดียวได้หรือเปล่า ฮืม” พูดจบเขาก็กดจูบท

  • หวานใจนายเถื่อน   บทที่ 28 หลอมรวมรักกลายเป็นหนึ่ง II

    “พี่ปราบ... อ๊ะ! อ๊ะ! โอ้ว” เธอร้องครางเสียงดังลั่นเมื่อคว้าเอาจุดหมายไว้ได้ ร่างกายกระตุกเกร็งพร้อมทั้งจิกเล็บลงบนท่อนแขนของเขาอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ เรือนกายส่วนนั้นกระตุกตอดเป็นจังหวะกระตุ้นให้เขาซอยถี่ๆ อีกเพียงไม่กี่ครั้งก็ตามเธอไปติดๆ“ซี๊ดดดด โอ้ว พี่เสร็จแล้ว” จบคำเขาก็กดสะโพกหนักๆ กับเนินสวาท แล้วโน้มตัวลงไปจูบเธอก่อนจะกอดเอาไว้แนบแน่น และปลดปล่อยน้ำอุ่นๆ เหนียวๆ หลั่งไหลออกมาผสมกัน ร่างกายทั้งคู่เบาหวิวล่องลอยราวกับขึ้นสวรรค์ ทว่าน้ำเสียงยังคงหอบพร่าเหมือนกับเพิ่งออกกำลังกายมาอย่างหนัก ริมฝีปากบดเคล้าจูบอย่างดูดดื่ม ขณะที่ท่อนเนื้อแข็งแกร่งยังคงดุนดันดีดดิ้นและพุ่งพ่นน้ำรักออกมายังไม่หมด แต่ด้วยความที่อ่อนเพลียหมดแรงเมื่อจูบอย่างพอใจแล้วเขาจึงกอดเธอเอาไว้แล้วซบหน้าลงไปบนเนินอกเปลือยเปล่า ฟังเสียงหัวใจดวงน้อยเต้นถี่ๆ เธอยกมือขึ้นสอดไปที่เรือนผมของเขาแล้วหลับตาลงผ่อนลมหายใจเข้าออกด้วยความเหนื่อยล้านานจนรู้สึกว่าทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ แต่ไม่รู้จะเริ่มคุยกันอย่างไรดี เขาจึงผงกศีรษะขึ้นแล้วจูบเบาๆ ต

  • หวานใจนายเถื่อน   บทที่ 27 หลอมรวมรักกลายเป็นหนึ่ง I

    “อืม” เขาครางออกอยู่ในลำคอเมื่อปากอิ่มบดขยี้จูบอย่างดูดดื่ม สิ่งที่เขาสอนเธอมาหลายครั้ง เธอจำแม่นและนำมาใช้กับเขา ซึ่งทำได้ดีจนเขาแทบคลั่งเลยทีเดียว แต่จูบได้ไม่นานนักเธอก็ถอนออกก่อนจะไล่เรียวปากจูบแก้มที่สากไปด้วยเครา ไล่มาที่ซอกคอและดูดเม้มแรงกว่าเขาด้วยซ้ำ“อืม แม่เสือสาว ร้อนแรงจัง” เขาครางและบอกอย่างพอใจอีกครั้ง พลางกัดฟันและยิ้มกับตัวเอง จากนั้นปากอิ่มก็จูบจนถึงแผงอกกว้างที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามแน่น ๆ ปลายลิ้นร้อนไร้เดียงสาของเธอถูกส่งออกมาโลมเลียตวัดไปมากระทั่งถึงยอดอก ครั้งนี้เธอจะเอาคืนบ้างจึงใช้ลิ้นเลียตรงยอดอกระรัว ทำให้เขาสะท้านและบิดเกร็งลำตัว“ซี๊ดดดด อ่า ดีจัง ดีมากเลย” เขาออกปากชมและครางด้วยความพอใจครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่ลิ้นและเรียวปากอิ่มดูดเลียยอกอกอย่างร้อนแรง กลางลำตัวของเขาก็ดีดดิ้นขึงขัง แข็งจนอยากจะออกมาหายใจ เธอสัมผัสได้ว่ามันดิ้นเมื่อเนินสวาทถูไถไปมา“โอ้ว หยกจ๋า อ่า ช่วยพี่ที” คราวนี้เป็นทีของเขาที่จะต้องเอ่ยปากขอร้องบ้าง และเมื่อได้ยินดังนั้

  • หวานใจนายเถื่อน   บทที่ 26 ชมชิมหวานใจ II

    “เอา พี่จะเอา จะเอาหยกตอนนี้ เดี๋ยวนี้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงหื่นกระหายก่อนจะผงกศีรษะขึ้นแล้วขยี้จูบที่ปากอิ่มอีกครั้งอย่างเร่าร้อน ทำเอาปากบางแทบพังและแสบเพราะหนวดเคราถูไถ ขณะที่เรียวลิ้นร้อนส่งออกมาลากเลียไปตามเรียวปากแห้งผาก ก่อนจะสอดแทรกเข้าสู่โพรงปากนุ่มอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตวัดลิ้นเกาะและสูบกลืนลมหายใจกันเอาไว้ จูบดูดดื่มร้อนแรงจนทำให้กลางกายเกิดการเปลี่ยนแปลง ท่อนเนื้อภายใต้กางเกงยีนส์มันกำลังดีดดิ้นและถูไถกับกลางลำตัวของเธอ กระตุ้นให้เลือดลมในร่างกายไหลเวียนอย่างรุนแรงและจากมือที่เกาะกุมมือเธออยู่ค่อยๆ ปล่อยเคลื่อนลงมาตามลำคอ จนถึงเนินอกอวบ เขาบีบเค้นแรงๆ ขณะที่ปากยังคงบดขยี้จูบ ก่อนจะละเรียวปากขยับลงมาขบเม้มที่ซอกคอและดูดจนเป็นรอยแดงจ้ำ มือก็ขยำทรวงอกอย่างหนักหน่วง จากนั้นก็เลื่อนมืออีกข้างลงไปที่หน้าท้องแบนราบ กระทั่งถึงขอบกางเกง เขาจึงปลดกระดุม รูดซิบ ก่อนจะสอดฝ่ามือล้วงเข้าไปอย่างรวดเร็ว“อืม” เธอครางในลำคอเมื่อฝ่ามือหนาลูบไล้บนเนินสวาทแผ่วเบา พร้อมกับสอดแทรกนิ้วมือแกร่งแหวกว่ายหยอกเย้ากับกลีบสวาท กรีดกรายนิ้

  • หวานใจนายเถื่อน   บทที่ 26

    แต่ในขณะเดียวกัน ชาติชายก็รีบโทรศัพท์บอกเจ้านายว่าตัวเองได้เผลอพูดความจริงออกไปแล้ว ทำให้ปราบต้องรีบตามหงส์หยกกลับไปที่บ้านทันที“ไอ้ชาติ ไอ้ตัวแสบ ฆ่าทิ้งดีไหมเนี่ย” ปราบบ่นพร้อมกับขับรถ ATV ออกจากสวนทันที เพื่อจะได้ตามหงส์หยกให้ทัน จากนั้นเขาก็ขับมาถึงหน้าออฟฟิศในเวลาอันรวดเร็ว แต่ไม่มีวี่แววว่าเธอจะอยู่ในบริเวณนี้ เขาจึงกระโดดลงจากรถแล้วเดินเท้าตามหา เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินเร็วกว่ารถที่เขาขับ“อยู่ที่บ้านเราหรือเปล่าวะ” เขาคิดถามตัวเองแต่คนโกรธแบบนั้นมีหรือจะกลับบ้านพัก ต้องกลับบ้านตัวเองสินะ“พวกเอ็งเห็นคุณหยกหรือเปล่า ผู้หญิงที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าน่ะ เดินมาทางนี้หรือไหม” ปราบถามด้วยความร้อนใจ“เสื้อเชิ้ตสีฟ้าเหรอครับนาย ผมเห็นหลังไวๆ เดินไปที่โรงจอดรถของคนงานน่ะครับ”“อะไรนะ! โรงจอดรถของคนงานอย่างนั้นเหรอ ให้ตายสิ” เมื่อฟังอย่างนั้นแล้วก็มีสิ่งเดียวคือเธออาจจะให้คนงานไปส่งก็เป็นได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วเขาจึงรีบว

  • หวานใจนายเถื่อน   บทที่ 25 ชมชิมหวานใจ I

    แต่ในขณะเดียวกัน ชาติชายก็รีบโทรศัพท์บอกเจ้านายว่าตัวเองได้เผลอพูดความจริงออกไปแล้ว ทำให้ปราบต้องรีบตามหงส์หยกกลับไปที่บ้านทันที “ไอ้ชาติ ไอ้ตัวแสบ ฆ่าทิ้งดีไหมเนี่ย” ปราบบ่นพร้อมกับขับรถ ATV ออกจากสวนทันที เพื่อจะได้ตามหงส์หยกให้ทัน จากนั้นเขาก็ขับมาถึงหน้าออฟฟิศในเวลาอันรวดเร็ว แต่ไม่มีวี่แววว่าเธอจะอยู่ในบริเวณนี้ เขาจึงกระโดดลงจากรถแล้วเดินเท้าตามหา เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินเร็วกว่ารถที่เขาขับ “อยู่ที่บ้านเราหรือเปล่าวะ” เขาคิดถามตัวเองแต่คนโกรธแบบนั้นมีหรือจะกลับบ้านพัก ต้องกลับบ้านตัวเองสินะ “พวกเอ็งเห็นคุณหยกหรือเปล่า ผู้หญิงที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าน่ะ เดินมาทางนี้หรือไหม” ปราบถามด้วยความร้อนใจ “เสื้อเชิ้ตสีฟ้าเหรอครับนาย ผมเห็นหลังไวๆ เดินไปที่โรงจอดรถของคนงานน่ะครับ” “อะไรนะ! โรงจอดรถของคนงานอย่างนั้นเหรอ ให้ตายสิ” เมื่อฟังอย่างนั้นแล้วก็มีสิ่งเดียวคือเธออาจจะให้คนงานไปส่งก็เป็นได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วเขาจึงรีบวิ่งไปที่โรงจอดรถทันที แล้วก็ทันเส

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status