บทที่ 10 เหลืออดสุดจะทน

องค์กรดาร์ก สมาคมสำหรับผู้บ้าอำนาจ ถูกแต่งตั้งด้วยรุ่นเก๋าอย่างพ่อของเรกาโด แม้จะถอนทัพไปนานแล้ว ทว่าเบื้องหลังทั้งหมดยังมีเขาอยู่ เรกาโดตื่นเช้าเพื่อเข้าประชุมตามคำบัญชาที่ส่งมาทางสมาร์ทโฟนไร้สาย หน้าขรึมบัดนี้ขรึมยิ่งกว่า เพราะต่อให้หงุดหงิดแค่ไหนกับความยุ่งเหยิงก็ต้องเก็บกักมันไว้ ก่อนศีรษะโค้งคำนับลงหลังถึง

" นั่งสิ "

ร่างบึกบึนที่ไม่ยอมแก่แม้หนวดเคราจะแฝงสีขาวผายมือเชื้อเชิญ แน่นอนลูกชายถอดแบบจากเขาไม่มีผิด เขาไม่นั่ง

" ผมมา เพื่อจะฟังเรื่องสำคัญของท่านเท่านั้น คิดว่าคงไม่นาน "

ใครเล่าจะนั่งสนทนากับคนที่ขึ้นชื่อทำให้แม่เขาตายลง เรกาโด วิส เม้มปากแน่น คำรามฮึมฮัมในลำคอ เดินฟึดฟัดไปหยุดข้างหน้าต่าง เขาหันหลังให้ ส่วนลูกชายยืนยืดอกนิ่ง สูทที่สวมใส่ของทั้งคู่ คงความเป็นผู้ดีบ่งบอกถึงการไว้หน้า ไม่ทำตัวกร่างต่อหน้าลูกน้องได้ดีเลยทีเดียว

" แกพาเด็กคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้าน ได้สืบหัวนอนปลายเท้าหล่อนรึยัง "

แน่นอนครูซัสพ่นลมหายใจพรืด เดาไม่เคยผิดว่าต้องเป็นเรื่องนี้

" เธอเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เกิด โตมาจากที่นั่น จะต้องสืบอะไรอีก "

" ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อแม่หล่อนตายแล้วนี่ "

" แค่ผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นฮะพ่อ อย่าได้กังวล"

" ผู้หญิงคนเดียว แกคิดว่ามันไม่โตขึ้นมารึไง! หากรู้เรื่องในองค์กร.."

" ผมไม่มีทางพาเธอเข้ามาในโลกของผมและองค์กรอันห่วยแตกของพ่อหรอกโอเค๊? "

คำเถียงประสานกันก่อนหยุด หลังทำลูกน้องคนพูดทั้งสองฝ่ายพากันสะดุ้งโหยง เกรงฝ่ายคนเป็นพ่อจะอารมณ์ร้อนชักปืนขึ้นมายิงเฉี่ยวกบาลลูกชายอย่างคราที่แล้วอีก จึงได้แต่คอยระแวดระวัง ทว่า เมื่อถึงยุติด้วยคำตะเพิดของครูซัส เสมือนเป็นคำประกาษิต พวกเขาก็สบายใจ

" ฮึ แม่แกคงตายตาหลับ ลูกชายที่ไม่เคยเอาไหนอย่างแก เกิดบ้าจี้มาทำตามฝันให้ขึ้นมา "

เรกาโด วิสประชดแดกดัน ยกมือไขว้หลัง หันมาทางเขา ครูซัสถอนหายใจอีกระลอก ประชดกลับคืนเช่นเดียวกัน ก่อนหมุนตัวกลับ โดยไม่ลืมคำนับ ซึ่งนั่นทำบิดาเขาเดือดดาลน่าดู

" แม่ตายตาไม่หลับ ตั้งแต่ที่มีพ่อเป็นสามีแล้วล่ะครับ จบธุระท่านนะครับ ผมขอตัว "

ปัง!!

" ไอ้บิ๊กครูซ แก ไอ้ลูกเวร! "

เขาตบโต๊ะสะเทือนห้อง ตะโกนไล่หลังเขาไปติดๆ

เอมิเลียหอบของพะรุงพะรังเข้ามาในคฤหาสน์ หลังกลับจากมหาวิทยาลัยโดยมีลูแคนไปรับ วันนี้เธอไม่ได้ขอให้เขาพาไปนอกลู่นอกทางที่ไหน เนื่องจากมีจุดมุ่งหมายเพียงอย่างเดียว..คือนวนิยาย และเตียงนอน ทว่าสิ่งที่คิดกับสิ่งที่เป็นไม่ได้สมพงษ์กลมกลืนกันสักเท่าไหร่ เมื่อบุคคลที่เธอไม่อยากจะเจอที่สุดมายืนรออยู่เบื้องหน้า ตรงกลางทางที่เธอจะเดินผ่านไป เอมิเลียชะงักสีหน้าเริ่มซีด ใจแผ้วหล่นลงตาตุ่ม

“ คุณเคลที่...”

รายนั้นไม่ยิ้มไม่พอ ยังยืนกอดอกแน่นเสียด้วย หล่อนใช้ฝาผนังเป็นที่ค้ำยันแผ่นหลังตัวเอง นั่นบ่งบอกให้รู้หล่อนตั้งใจมายืนรอ และนานพอสมควรแล้ว

“ เมื่อวานแกไปกินข้าวกับพี่ชายฉันมาหรือ...”

เสียงที่เคยแผดแหลมกดลงต่ำ เคลที่ผงะมายืนขวางเอมิเลียใกล้กว่าเก่า ส่วนเธอเอาแต่ก้มหน้างุน

“.......”

จะว่ามันคือนิสัยเฉพาะตัวของเธอก็ว่าได้ ยามใดที่รู้สึกตัวเองไม่ปลอดภัย หญิงสาวจะบอกตัวเองเสมอ พยายามเงียบไว้ ต้องปิดปากให้สนิทที่สุด และถ้าไม่จำเป็น อย่าได้สบตาศัตรูเชียว ซึ่งที่ผ่านมา มันสามารถช่วยเหลือเธอให้หลุดพ้นได้ ทว่าไม่ใช่วันนี้

“ ฉันถามก็ตอบสิ!! "

เพี๊ยะ

เมื่อเคลที่ตีแขนเธอสุดแรง ความแรงของมันทำหนังสือในวงแขนหล่นตุบเกลื่อนพื้น ท่ามกลางความสนใจของหมู่คณะแม่บ้าน และเช่นเคยสายตาเห็นใจเหล่านั้นไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมาเลย นอกจากจะเพิ่มความรำคาญให้กับเคลที่

“ มองอะไร! มีอะไรก็ไปทำซะสิ "

เพียงหล่อนขึงตาใส่ ตรงจุดนั้นก็จะเหลือแต่ความว่างเปล่า

“ ว่าไง ฉันถาม จะบอกฉันได้หรือยัง "

ก่อนจะหันมาเล่นงานเอมิเลียต่อ ในขณะดวงตากำลังสั่นระริก เธอพยายามตะปบมือไม่ให้สั่นตาม ภาวนาให้ใครสักคนผ่านเข้ามา และคนๆนั้นต้องช่วยเหลือเธอได้ ทว่า วันนี้คงจะเป็นวันซวยของเธอจริงๆ เธอตัดสินใจตอบ โดยการรวบรวมความกล้าทั้งหมด แต่ไม่คิดว่าจะโดนหนักกว่านี้ เคลที่บีบปากเธอ

“ นายท่านพาไปเอง ฉันไม่ได้ขอ...อื้อ”

พร้อมกัดฟันกรอด สภาพสีหน้ากับท่าทางที่หล่อนกำลังเป็น ในสายตาของเอมิเลียตอนนี้มันไม่ต่างจากผู้ป่วยโรคจิต

“ เฮอะ รู้อะไรไหมเอมี่ คำตอบของเธอน่ะ มันช่างเป็นคำตอบที่กวนประสาทฉันที่สุด"

“ .....”

“ เธอคิดว่าเธอพูดแบบนี้ แล้วจะรอดงั้นหรือ .....อย่าเอาพี่ชายฉันมาอ้าง!"

“ อ๊ะ! ....”

ความเจ็บปวดตอนถูกหล่อนบีบปากยังไม่เจ็บเท่ากับตอนที่หล่อนสะบัดหน้าเธอ ทั้งง่ามนิ้วทั้งเล็บจิกข่วนพวงแก้มแสบชาไปเป็นแถบ สร้างความโกรธให้เอมิเลียไม่น้อย ทว่าเธอยังคงเก็บกักมันไหว จึงทำได้แค่ทรุดตัวลงไปเก็บหนังสือขึ้นมา ในขณะเธอพยายามถนุถนอม เพราะให้ค่าว่าคือเพื่อนแท้มาตลอด แต่เคลที่หล่อนไม่ กลับถลาเข้ามาแย่งชิง

“ ชอบเหรอ...”

เอาไปเปิดดูทีละหน้า พร้อมเอ่ยถามเสียงเย้ยยัน เอมิเลียถึงกับใจแผ้ว เสมือนเธอรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า นั่นยิ่งปลุกความโกรธที่มีอยู่ให้ลุกโชนขึ้นมาอีกทวีคูณ

แควก!!!

“ ไม่นะ! นั่นมันของของฉัน!"

" ฮ่าๆๆ "

" เอาคืนมานะ! "

เพราะหนังสือเล่มโปรดของเธอถูกฉีกขาด จึงเผลอกำหมัด ที่แค่หวังไว้ใช้ข่มอารมณ์ในทีแรกเท่านั้น ไม่คิดจะเหวี่ยงออกไป

แต่แล้ว....

ผั๊วะ!!

เอมิเลียใช้มันฟาดหน้าเคลที่เเต็มๆ ท่ามกลางคนดูนับสิบ และ...เรกาโด ที่เพิ่งจะเดินเข้ามาหมาดๆ พร้อมแบกความเหนื่อยมหาศาลจากข้างนอกมาด้วย กลับต้องมาห้ามทัพพี่น้องต่างสายเลือดสู้กันอีก!

" หยุด!! เป็นบ้าอะไรกัน "

เรกาโดเดินไวมาดันอกเคลที่ออก จังหวะหล่อนกำลังจะง้างมือใส่เอมิเลีย เขาไม่ได้เข้าข้างใคร เพียงแต่เขารู้นิสัยน้องสาวตัวเองดี แค่เห็นผลงานอันพรีเมี่ยม ที่ลอยละล่องเกลื่อนพื้น กับหนังสือเล่มขนาดพกพามีรอยขยุ้มทึ้งสุดแรง แค่นี้แทบจะไม่ต้องสืบคดีแล้ว

" นี่ปล่อยฉันนะ มันชกหน้าฉัน! "

" อย่าเคลที่! "

ในขณะเรกาโดกำลังฉุดร่างน้องสาวออกห่าง พบว่า เอมิเลียถอยกรูดไปไกลแล้ว พลางสะดุ้งโหยง เมื่อศีรษะทุยเกิดชนเข้ากับอกลูแคน ที่ยืนดูอยู่ห่างๆ

" ขะ ขอโทษค่ะ "

" ไม่เป็นไรครับ "

เขายิ้ม เพราะรู้เธอกำลังประหม่าปนเสียขวัญ

" ปล่อยฉัน ฉันจะถลกหนังหัวมัน ไม่เคยมีใครกล้าทำฉัน พี่ได้ยินไหม! "

" พอเคลที่ พี่บอกให้พอ เอมี่! ไปให้ไกล ไป๊! "

ก่อนเสียงตะเพิดนี้จะทำให้เธอสะดุ้งอีกรอบ และอึ้งกับสรรพนามที่เรกาโดเผลอเรียกชื่อ ในขณะเท้าเหมือนจะเข้าใจ เพราะมันพาหญิงสาววิ่งตั้งแต่สิ้นสุดคำนั้น

" จะไปไหนน่ะ! แกยังไปไหนไม่ได้นังบ้า! อร๊ายยย นี่! พี่ปล่อยฉันนะ"

" เคลที่! พี่บอกให้หยุด หยุด! นี่คือคำสั่ง!!! "

" ไม่!!! "

" เคลที่! "

เพี้ยะ!!!

และเสียงทุกอย่างถูกดับไป หลังเธอปิดประตูลง เอมิเลียยืนค้าง ในท่าหันหลัง ไหล่เธอห่อคอเธอตก ไม่อยากจะเชื่อ..เรกาโดตบหน้าน้องสาวของตัวเอง

" ฮึก... นี่มันเรื่องบ้าอะไร "

ด้วยความหมดแรง ผวาไม่หาย ร่างบางจึงทรุดนั่งปลายเตียง เธอยกเข่าขึ้นมาชัน เพื่อจะกอดตัวเอง

" นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ฮือๆๆ"

ใช่ เธอไม่คิดว่าเคลที่จะสติแตกขนาดนั้น ถึงขั้นจะฆ่าเธอให้ได้ นั่นมันคืออาการของคนโรคจิตชัดๆ 

คำตอบที่มีในใจเอมิเลียตอนนี้ อยู่ไปนานๆอีกหลายวัน เธอจะตายไหม?

ผิวเนื้อเนียนละเอียดบนใบหน้า ปลุกให้รูขุมขนลุกชูชันด้วยความเย็นยะเยือก จิตใต้สำนึกเธอบอกลืมปิดหน้าต่างจึงหนาวเหน็บแบบนี้ เปลือกตาหนักอึ้งพยายามเบิกโพลง แต่ดูเหมือนจะยากเหลือเกิน ความง่วงไม่เคยปราณีเธอสักครั้ง ยิ่งครั้งที่ต้องเจอกับความเหนื่อยระหว่างวันแบบนี้      

   ใช่ ก่อนหน้านี้เธอร้องไห้ถึงขั้นเผลอหลับไป แลหารู้ไม่ ไอ้ความเย็นที่กำลังเจอะเจอ คุกคามไปทั่วใบหน้าลามลงมาถึงลำคอนั้นมันคือฝ่ามือของครูซัส

ชายหนุ่มที่แกร่งทั้งนอกและใน ไม่รู้จักคำว่าอ่อนโยน เพราะไม่เคยได้เจอมันมาก่อน ทว่า สัมผัสนี้มันกินใจคนหลับสนิทอย่างเอมิเลียเหลือเกิน ในขณะเธอกำลังคิดถึงมือซิสเตอร์ แต่อีกคนกลับนึกถึงมารดาซึ่งล่วงลับไปแล้ว ทำไมในจิตใจยามมองเธอจึงเป็นแบบนี้ เรกาโดงงกับตัวเอง ก่อนจะรีบชักมือกลับ เมื่อร่างบางขยับ กลับไปยืนเต็มความสูงห่างจากเตียง

อันที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะโน้มตัวลงไปใกล้หรือมีเจตนาจะคิดอกุศลกับเธอขนาดนั้น ทว่า.. ท่านอนคดคู้ กอดตัวเองเมื่อครู่นี้ มันทำให้เขาเผลอไผลคิดเลยเถิดไป

" แฮ่ม! "

" O.O"

และแน่นอน เอมิเลียสะดุ้งเฮือก ตกใจหนักตามที่เขาคิดไว้ เธอร่อนตัวไปชนขอบเตียงตาเบิกโพลง

" ใจเย็นๆก่อน ฉันเอง"

อาจจะเป็นเพราะความงัวเงียด้วย เลยทำเธอเสียขวัญ

" คะ คุณ .."

" โทษทีที่เข้ามาโดยพลการ ฉันเคาะประตูแล้ว เธอไม่เปิด คิดว่าคงหลับ แต่กลัวจะเป็นอะไรไปมากกว่า "

เขาอธิบาย ยกมือขึ้นลูบหน้า สลัดความคิดบ้าๆนั่นไปด้วย ยอมรับ เรกาโดเองก็ประหม่าไม่น้อยไปกว่าเธอหรอก

" มีอะไรรึเปล่าคะ "

เอมิเลียช้อนตาถาม ขาที่ชันขึ้นเริ่มคลายลง ส่วนเขาพ่นลมหายใจออกมา ช่างใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังตัดสินใจทำ

" ฟู่ว! เก็บของ พรุ่งนี้ ..."

"....."

" เธอต้องไปอยู่หอพัก "

สี่ล้อกระเป๋าถูกลากผ่านการ์ดนับสิบ โดยอุ้งมือของลูแคน ซึ่งถูกเจ้านายวานทำภารกิจแทนพาขึ้นรถไป เอมิเลียหันมองคฤหาสนเป็นครั้งสุดท้าย เธอไม่ได้ยิ้มดีใจใดๆทั้งสิ้น เพียงแค่ความรู้สึกในยามนี้มันกำลังถามเธอ

...แน่ใจหรือว่านอกรั้วนี้ ชีวิตของเธอจะปลอดภัยกว่า" คุณหนูขา "

ซีอาร์เรียกเสียงเบา พร้อมหน้าหงอย ทำเอมิเลียชะงักในจังหวะกำลังจะขึ้นรถ

" ดูแลตัวเองนะคะ นี่ค่ะ อันนี้พี่คืน "

สาวใช้ก้าวเข้ามาจับมือเธอ พลางยัดของให้ มันคือยาดมขวดโปรด ที่เอมิเลียเคยให้เธอครั้งก่อน

" มันรักษาพี่หายแล้ว ก็ให้มันกลับไปอยู่กับเจ้าของมันนะคะ "

" พี่ซีอาร์..."

ทำน้ำตาเอมิเลียไหลอาบแก้ม เธอรับมันมากำไว้ ก่อนโน้มตัวลงไปกอดหล่อน

" อีกสี่ปีหนูจะกลับมา เพราะอย่างไรเสีย ชีวิตของหนูคงหลุดพ้นจากนายท่านยาก จะคิดถึงพี่นะคะ " พร้อมกระซิบ

นั่นคือคำลาสุดท้ายที่ซีอาร์ได้ยินจากปากเธอ ต่อจากนั้นอีกสี่ปี ถึงจะได้เจอกันอีก

เอมิเลียยิ้มอ่อนให้ลูแคน หลังเขามาส่งเธอถึงที่หมาย ใจดวงบางเริ่มแผ้ว มีความเฉาเป็นนิจ เมื่อนึกต่อแต่นี้จะไม่มีคนพาเที่ยวอย่างเขาอีกแล้ว

" ดูแลตัวเองด้วยนะครับคุณหนู "

ลูแคนคำนับเตรียมตัวจะออกไป ถ้าไม่ติดว่าแว้บแรกที่เห็นคือเอมิเลียยืนก้มหน้าหงอย

" หนูกลัวจังเลยค่ะคุณลูแคน "

แน่นอน เขาเข้าใจความรู้สึกเธอดี แค่ไม่คิดว่าหญิงสาวจะใจกล้าพอ ถึงขั้นมาซบหลังเขา

" คุณหนู.. "

" ฮึก..ฮึก.."

เพราะนอกจากจะกอดเขาหลวมๆแล้ว เธอยังสะอื้นไห้อีกด้วย หรือเหตุการณ์เมื่อคืนทำเธอตกใจไม่หาย

ใช่ซี.. เอมิเลียอยู่แต่ในโรงเรียนกับเพื่อนกำพร้า ไม่ต่างจากกบในกะลา จะเอาอะไรมาเป็นภูมิคุ้มกัน

" อีกสี่ปี กับที่นี่ คุณหนูจะปลอดภัยกว่า "

ลูแคนบอกเสียงเรียบ จับมือเธอมากุมไว้ ยิ้มบางให้กำลังใจ นับตั้งแต่เธอออกมาจากกะลา เผชิญกับโลกภายนอก ก็มีแต่เขา ที่ดีกับเธอ

ใช่ เอมิเลียคงใจหายวาบ

" ฮือๆๆ "

" เข้มแข็งนะครับ เมื่อใดที่เรียนจบคุณหนูจะโตกว่านี้ ผมให้สัญญา ผมจะมีชีวิตอยู่ จนถึงวันนั้น "

และไม่คิดว่าบอดี้การ์ดเถื่อน เอาแต่ทำหน้าขรึมอย่างลูแคนจะมีคำพูดดีๆเหล่านี้ได้ เขาบีบหัวไหล่เธอให้หันหลังให้เขา ก่อนจะดันให้เดิน ร่างบางหันกลับมาใหม่ เมื่อเดินไปไกลห่าง เสมือนอำลาเป็นครั้งสุดท้าย โดยที่ลูแคนชูมือขึ้น บ่งบอกถึงการให้กำลังใจ คำถามในใจเธอ แล้วผู้ปกครองเธอเล่า อยู่ที่ไหน??  ทำไมถึงไม่มาส่งเธอเหมือนคนอื่นๆ

​