บทที่ 135

บทล่าสุด

• องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 844

  แสงไฟลุกโชนขึ้นจากเชิงเขาที่อยู่ไกลออกไป ปนเปไปด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวน“ท่านแม่ทัพเกา แย่แล้วขอรับ ค่ายของเราโดนไฟไหม้!”ทหารนายหนึ่งได้สติแล้วรีบตะโกนเตือนเกาตงแทบจะกระอักเลือดออกมาด้วยความโกรธ เขาตะโกนลั่น “ถอย! รีบถอยลงไปช่วยค่าย!”ดังนั้น พวกเขาจึงรีบหันหลังถอยลงจากเขาไปอย่างรวดเร็วระหว่างการถอยทัพ ด้านหลังของพวกเขาเปิดกว้าง พลธนูบนภูเขาจึงมิพลาดโอกาสที่ฟ้าประทานนี้เสียงสายธนูดังผึงสลับกัน ลูกธนูพุ่งทะลุห้วงอากาศว่างเปล่าราวกับลำแสงสีดำในแสงจันทร์เลือนรางพร้อมกันนั้น ก็มีก้อนหินขนาดใหญ่จำนวนมากกลิ้งลงมาท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวน การลอบโจมตีของเกาตงในครั้งนี้จึงประกาศความล้มเหลว มิหนำซ้ำยังสูญเสียทหารไปอีกสองสามร้อยนายเมื่อมาถึงตีนเขา เขากับไช่ซือก็รวมกำลังกันแล้วรีบไปช่วยค่ายที่กำลังไฟไหม้ในตอนนั้นเอง เสียงแหวกอากาศดังลั่นมาจากสองข้างถนนอีกครั้ง“อ๊าก!!”“แย่แล้ว รีบแยกย้ายกันเร็วเข้า!”เสียงกรีดร้องและเสียงอุทานปะปนระงมทั่วเกาตงและคนอื่น ๆ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธขึ้งพวกเขาต้องการตอบโต้ ทว่าภายใต้แสงจันทร์อันมืดสลัว พวกเขามิรู้ด้วยซ้ำว่าลูกธนูยิงมาจาก

• องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 843

  “เช่นนี้… เช่นนี้...”เกาตงเล่าแผนของเขาให้ฟังไช่ซือและรองแม่ทัพคนอื่น ๆ ที่ได้ยินดังนั้น ต่างคนต่างพยักหน้าถี่ ๆ“แผนของท่านแม่ทัพเกายอดเยี่ยมยิ่งนัก ข้าน้อยเลื่อมใส!”“หึหึ รอให้บุกขึ้นไปได้แล้วข้าจะสับแขนขาพวกทหารเป่ยเยี่ยนเหล่านั้นให้ละเอียด ให้พวกเขาทรมานเจียนตาย!”ทุกคนพูดคุยกันด้วยใบหน้าที่ยิ่งเหี้ยมเกรียมขึ้นเรื่อย ๆหนึ่งชั่วยามต่อมา ดวงอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้าเจี่ยเซิ่งถามด้วยความกังวลเล็กน้อย “บุตรแห่งนักปราชญ์ ฟ้าใกล้จะมืดแล้วขอรับ หากพวกเขาอาศัยความมืดลอบบุกขึ้นมา พวกเราจะทำอย่างไรกันดีขอรับ?”ฉินซูครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วสั่งการ “ให้พลธนูประจำการอยู่ตามหุบเขาทั้งสองด้านฝั่งละห้าร้อยนาย แสร้งทำให้ดูน่ากลัวเข้าไว้ หากข้างล่างมีความเคลื่อนไหวผิดปกติ ก็ให้ยิงธนูทันที จากนั้นท่านและข้าจะนำทหารคนละสองพันนายเลี่ยงเส้นทางลงจากเขาแล้วอ้อมไปซุ่มโจมตีด้านหลังค่ายของพวกเขา!”“หา? ลงจากเขาหรือ? แล้วถ้าบังเอิญเจอระหว่างทางเล่าขอรับ?”“พวกเขาจะต้องอาศัยความมืดลอบขึ้นมาเช่นกัน พวกเราเลี่ยงเส้นทางลงจากเขา จึงเป็นไปมิได้ที่จะชนกับพวกเขา และต่อให้ปะทะกันก็มิได้มีกระไร การตีจากสูงลงต่ำ

• องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 842

  ไช่ซือหันกลับไปมองหุบเขาแล้วถาม “ท่านแม่ทัพเกา เราควรจะบุกขึ้นไปตามเนินเขาทั้งสองด้านหรือไม่?”เกาตงครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วกล่าว “ให้สหายเราพักรบอยู่กับที่ก่อนดีกว่า ไปดูแลคนเจ็บ ฟื้นฟูสรรพกำลัง แล้วค่อยตามข้าบุกขึ้นไป เพื่อแก้แค้นให้สหายที่ตายจากไป!”“น้อมรับบัญชา!”ไช่ซือรับคำสั่งอย่างนอบน้อม แล้วถ่ายทอดคำสั่งออกไปเหนือหุบเขาในเวลานี้ เจี่ยเซิ่งและคนอื่น ๆ ต่างตื่นเต้นเหลือคณา!“เมื่อครู่ ทัพหน้าของแคว้นฉีคงจะสูญเสียไพร่พลนับหมื่นนายได้กระมัง? กลยุทธ์อันยอดเยี่ยมของบุตรแห่งนักปราชญ์ช่างร้ายกาจจริง ๆ!”“ใช่แล้ว น่าเสียดายที่พวกเรามีกำลังคนมิเพียงพอ มิเช่นนั้นย่อมกำจัดพวกเขาได้สบาย”เจี่ยเซิ่งรู้สึกสงสัยเล็กน้อย หันไปถามฉินซู "บุตรแห่งนักปราชญ์ กลยุทธ์ของท่านยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ เหตุใดตอนนั้นท่านจึงมินำกำลังคนมามากกว่านี้หรือขอรับ?”คนอื่น ๆ ก็มิเข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน ต่างพากันจับจ้องฉินซูฉินซูอธิบายว่า “จุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้ของพวกเราคือการถ่วงเวลาพวกเขา เพื่อให้แม่ทัพใหญ่มีเวลาเตรียมตัว หากนำคนมามากเกินไป หนึ่งจะทำให้พวกเขาสังเกตได้ง่าย และทำให้พวกเขาระวังตัวยิ่งขึ้

• องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 841

  ไช่ซือพึมพำขณะโบกมือ แล้วนำเหล่าทหารติดตามเกาตงเข้าไปในหุบเขาอย่างหยิ่งผยองสิ่งที่พวกเขามิรู้คือ ที่ปากทางเข้าหุบเขาทั้งสองด้าน พลธนูหนึ่งพันนายกำลังซุ่มตัวอยู่ในที่ลับตา เฝ้ามองความเคลื่อนไหวของพวกเขาอย่างเงียบเชียบ“บุตรแห่งนักปราชญ์ พวกเขาเข้าสู่หุบเขาแล้วขอรับ!”ทหารนายหนึ่งกระซิบเตือนด้วยความตื่นเต้นฉินซูโบกมือเบา ๆ เป็นสัญญาณมิให้กระทำการผลีผลามจากนั้น ฉินซูก็หยิบคันธนูขึ้นมา ลูกธนูที่พันด้วยเศษผ้าและน้ำมันไฟถูกจุดไฟรออยู่แล้วเขาง้างธนูเล็งเป้า เมื่อเกาตงและคนอื่น ๆ กำลังจะข้ามร่องน้ำที่ฝังน้ำมันไฟไว้ เขาก็ปล่อยสายธนูออกไปอย่างรวดเร็วฟิ้ว!ภายใต้เสียงแหวกอากาศอันแหลมคม ธนูพุ่งลงสู่ร่องดินอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้าน้ำมันไฟในร่องดินถูกจุดติดทันที เปลวไฟลุกโชนขึ้นไปสูงถึงหนึ่งจั้ง!ม้าศึกของเกาตงและคนอื่น ๆ ตกใจกับเปลวไฟที่ลุกโชนขึ้นมาอย่างกะทันหัน และเนื่องจากความเร็วในการเดินทัพของพวกเขาที่รวดเร็วเกินไป คนที่อยู่ข้างหลังจึงมิสามารถหยุดได้ทันทำให้พวกเขาตกม้าพร้อมกัน สถานการณ์อลหม่านในพริบตา“ยิงธนู!”ฉินซูโบกมือ พลธนูที่ดักซุ่มอยู่สองข้างหุบเขาก็เริ่มยิงธนูทันทีลูก

• องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 840

  ฉินซูเอ่ย “เจ้าทำตามที่ข้าสั่งก็พอ เมื่อขุดเสร็จแล้ว ให้ปูด้วยกระดาษน้ำมัน จากนั้นก็เทน้ำมันไฟลงไป!”เจี่ยเซิ่งลังเลเล็กน้อย แล้วโบกมือ “พวกเจ้า รีบลงไปขุดหลุม!”“น้อมรับบัญชา!”จากนั้นพวกเขาหลายสิบคนก็แบกจอบมุ่งหน้าลงจากเขาฉินซูหันไปหาเจี่ยเซิ่งอีกครั้ง “แม่ทัพเจี่ย เห็นที่สูงตรงนั้นหรือไม่?”“ที่สูง?”เจี่ยเซิ่งมองตามทิศทางที่ฉินซูชี้ ท้ายที่สุดสายตาของเขาก็หยุดลงที่หุบเขาฝั่งตรงข้าม“เห็นแล้วขอรับ บุตรแห่งนักปราชญ์ต้องการให้ข้าน้อยทำกระไรหรือ?”“จงนำทหารหนึ่งพันนายไปกระจายกำลังซุ่มอยู่ที่นั่น รอให้ที่นี่เริ่มยิงธนู เจ้าก็ให้พวกเขาโบกธงส่งเสียงโห่ร้องที่นั่น สร้างบรรยากาศกองทัพหมื่นนายขึ้นมา!”เจี่ยเซิ่งพลันเข้าใจเจตนาของฉินซูแต่ก็ยังคงกังวลเล็กน้อย “แต่หากพวกเขามิหลงกลแล้วเสี่ยงดวงโจมตีขึ้นมาเล่าขอรับ?”“เช่นนั้นก็ดีมิใช่หรือ การต่อสู้จากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเป็นอย่างไร คงมิต้องให้ข้าสั่งสอนกระมัง?”เจี่ยเซิ่งดวงตาเป็นประกาย แล้วพยักหน้าถี่ ๆ “เข้าใจแล้วขอรับ ข้าน้อยจะนำคนไปทันที!”ครู่ต่อมา เขาก็พาพลธนูหนึ่งพันนายมุ่งหน้าไปยังภูเขาฝั่งตรงข้ามฉินซูสั่งการกับรองแม่ทัพคนหนึ

• องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 839

  “หนึ่งวัน... เช่นนี้พวกเราก็มีเวลามิพอน่ะสิ” ฉินซูขมวดคิ้วมู่หรงอวิ๋นเจิงอดรนทนมิได้จนต้องเอ่ยถาม “ฉินซู ท่านอย่าพูดอ้อมค้อม รีบบอกความคิดของท่านมาเร็วเข้าเถิด”ฉินซูมิได้สนใจนาง แต่หันไปถามลู่อวี้ “หากจะปิดกั้นลำน้ำสายนี้ ท่านต้องใช้เวลาเท่าไร?”ลู่อวี้ชะงักไปเล็กน้อย คิดว่าตนเองได้ยินผิดไป “ท่านหมายความว่า... ท่านจะปิดกั้นแม่น้ำสายนี้หรือ?”“ใช่แล้ว ท่านนำคนไปจัดการเอง ต้องการเวลาเท่าไร?”“สองวัน อย่างน้อยสองวัน!”ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย “ดี เช่นนั้นพวกเราจะถ่วงเวลาให้ท่านสองวัน สองวันให้หลัง เมื่อเห็นทัพหน้าของแคว้นฉีข้ามแม่น้ำมา ก็จงเปิดช่องที่กั้นน้ำไว้ทันที!”เมื่อได้ยินดังนี้ มู่หรงอวิ๋นเจิงก็เข้าใจในทันที!“ฉินซู ท่านคิดจะผันน้ำให้ท่วมกองหน้าแคว้นฉีหรือ?!”“ถูกต้อง ท่านแม่ทัพใหญ่คิดว่าแผนนี้เป็นอย่างไร?” ฉินซูถามอย่างสุขุมลู่อวี้ดวงตาเป็นประกายผาดหนึ่ง แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น “แผนนี้ใช้ได้! ทหารม้าหุ้มเกราะล้านนายของแคว้นฉี ทัพหน้ามีทหารอย่างน้อยห้าหมื่นคน หากสามารถทำลายทหารห้าหมื่นคนนี้ได้ในคราวเดียว ก็จะลดความฮึกเหิมของอ๋องเซียงหยางลงได้ ทว่า...”เมื่อพูดถึงตรงนี