บทที่ 4 ตกลงอยู่ด้วยกัน

บ่ายคล้อยแสงเริ่มตก เรนที่นอนหลับข้างกายหญิงสาวก็ลุกขึ้น เขาเริ่มเก็บกวาดข้าวของในห้องย้ายนั่นยกนี่เป็นว่าเล่นทั้งกวาดทั้งถู เช็ดแล้วเช็ดอีก

เขาหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าแอพธนาคารยอดเงินที่เขามีตอนนี้คงเหลือแค่หมื่นเดียวเท่านั้น เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่กว่าเงินเดือนเขาจะออกไม่รู้จะพอหรือเปล่า

อยู่ดี ๆ ก็มีมือบางยื่นบัตรมาให้ เขาหันหน้าไปมองก็เห็นหญิงสาวยิ้มแป้นหน้าระรื่น

“เอาบัตรเราไปใช้สิเรน”

“ไม่เอาหรอก เกรงใจแพรวเรนไม่กล้า”

“ไม่กล้าอะไรยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว เรนรับไปนะ น๊าาา”

“บัตรมีเงินเท่าไหร่”

“ห้าแสนบาทจ้า อ๊ะ อ๊ะ ใช้เถอะนะ อย่าคิดมากเลย”

“อยากได้อะไรบ้าง จะได้ซื้อถูก”

“ที่นอนอยากได้สูงกว่านี้ ซื้อของกินกับขนมมาตุนไว้ด้วย ชอบหิวจุกจิกตอนกลางคืน ซื้อพัดลมด้วยสักตัวขอผ้านวมด้วยหนากว่านี้”

เรนที่สองจิตสองใจไม่อยากใช้เงินหญิงสาว สุดท้ายก็ตัดใจ ยื่นบัตรคืนให้หญิงสาวเขาไม่กล้าใช้จริง ๆ

ต่อให้ชอบเขาแค่ไหน ก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้

“ทำไมล่ะ! เรนจะไล่เราเหรอ ไม่อยากให้อยู่ด้วยใช่มั้ย”

“เปล่า เรนเกรงใจ”

“งั้นเอางี้ เราย้ายออกจากหอเราดีกว่าและเอามาลงที่ห้องนี้ เรนจะได้เลิกกังวลด้วย ดีไหม?”

“อ่า..คือ”

“ตามนี้แหละ เรนไปกับเรานะไปช่วยเก็บของ จะได้ย้ายของมานอนที่นี่”

“อืม..ทำไรไม่ได้แล้วนี่ ไปก็ไป”

แพรวพรรณลุกขึ้นรีบฉุดข้อมือเรน ก่อนที่จะปิดห้องและพากันออกไป

ทั้งสองคนเดินข้างกันอยู่ริมถนน แพรวพรรณแอบชำเลืองมองคนด้านข้างด้วยสีหน้าที่มีความสุข

“เรน”

“ครับ?”

“แพรวมีเพื่อนคนหนึ่งเขาเป็นกะเทย แต่แฟนของเขาเป็นเลสเบี้ยน เขาสองคนเป็นเพื่อนกันและดันพลาดมีอะไรกัน ต่างคนต่างมีรสนิยมของตัวเองเหมือนเดิมแค่ไม่ยุ่งกับใคร อยู่ด้วยกันสองคน หึงหวงกันตามประสาผัวเมีย สุดท้ายก็มีลูกด้วยกัน

เราสองคนจะเป็นแบบนั้นมั้ย? แพรวเป็นผู้หญิงก็จริงแต่ชอบเกย์รับนะ แพรวว่าพวกเขาน่ารัก น่าทะนุถนอมดี เรนเคยทำอะไรก็ทำไปแบบนั้นแค่มีแพรวเข้ามาในชีวิตแค่นั้นเอง”

“ครับ”

“แค่นี้เองเหรอ เราพูดไปตั้งเยอะ”

“และจะให้พูดอะไรล่ะ” เรนเอามือไปขยี้หัวแพรวและเขย่าเบา ๆ

“น้อยใจนะ ชิ”

“อย่าคิดมากเลย เรนไม่รู้จะพูดอะไรถือว่าเรามาลองใช้ชีวิตกันดูนะ โอเคไหม”

แพรวพยักหน้าขึ้นลงและถูกเรนดึงมือไปขึ้นรถเมล์ ต่างคนต่างเงียบเหมือนที่เคยเป็น แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือมือน้อย ๆ ของเธออุ่นร้อนชื้นเหงื่อไปด้วยอุ้งมือของผู้ชายที่นั่งข้างกาย

แพรวพรรณเอียงหน้าเข้าหาหน้าต่างรถและเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุขซึ่งเรนก็มองเห็นใบหน้าหวานที่สีหน้าแดงเถือกและระบายยิ้มไปทั่วหน้า เขาก็มีความสุขเช่นกัน

ผ่านไปไม่นานก็เดินทางมาถึงหอพักที่แพรวพรรณอยู่ ซึ่งมันต่างจากที่เรนอาศัยอยู่มาก เขาเดินตามแพรวขึ้นไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ

แค่เปิดประตูเข้าไปก็รู้ถึงความแตกต่างที่ต่างกัน ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องที่เขาอยู่เยอะเลย ไหนจะสิ่งอำนวยความสะดวกพวกนี้อีก เขาเริ่มลังเลอีกแล้ว

“เข้ามานี่เร็วเรน ขนทุกอย่างเลยดีมั้ย”

“ห้องมันจะไม่พอสิแพรว ของแพรวน่าจะเยอะ”

“ไม่ ๆ ของเราที่ซื้อมีแค่ที่นอน และก็ท็อปเปอร์ ผ้านวม หมอน หมอนข้าง ตู้เสื้อผ้า ที่เหลือมันของหอพักอ่ะ”

“อ่อ”

“เก็บของกัน เรนเก็บของกินไปให้หมดนะใส่กล่องไว้ ข้าวของเอาไปให้หมด อะไรไม่มีค่อยไปหาซื้อเอา”

“ได้เลย ตัดสินใจแน่นะ”

“ไม่เปลี่ยนใจหรอก สบายใจได้”

เรนพยักหน้ารับ จากนั้นก็ช่วยกันเก็บข้าวของลงกล่อง ซึ่งใช้เวลาอย่างต่ำเกือบสี่ชั่วโมง เรนโทรหารถขนของให้มารับ หลังจากที่ได้รถและขนของขึ้นรถ แพรวก็ให้เรนไปกับรถเลย ส่วนเธอจะไปซื้อกับข้าวแล้วเจอกันที่ห้อง

หลังจากที่ทั้งสองแยกทางกัน แพรวก็โทรหาแก๊งเพื่อนให้มาเจอกันหน้าร้านสะดวกซื้อและใช้เวลารอไม่นาน เธอก็เห็นสามสาวต่างเดินต่างวิ่งกันเข้ามา

“โอ๊ย!! อีผีบ้านึกไงมาตามตอนนี้จ๊ะ ฉันนี่กำลังคุยกับผู้อยู่เลย” ฝ้ายบ่นพึมพำแบบไม่จริงจัง

“นั่นสิ รีบวิ่งมาเลยนะ” เกลก็บ่นตามอีกคนทั้งที่หอบหายใจ แฮ่ก แฮ่ก ไม่หยุด

“แล้วมีอะไรคะเพื่อน เร่งเชียว” เอมี่ก็ยืนเท้าเอวตามสไตล์ของสาวห้าว

“ไปซื้อกับข้าวไปกินข้าวห้องเรนกัน”

“อ้าว ดีกันแล้วเหรอ”

“อืม”

“ตอบความจริงมาแพรวพรรณ” ฝ้ายเอ่ยเสียงดุ อีกสองคนก็จ้องเขม็งไม่ต่างกัน

แพรวพรรณเดินถอยหลังมานั่งตรงขั้นบันไดหน้าร้านสะดวกซื้อ อีกสามคนถึงนั่งตาม

“ไหนเหลามาสิ อะไรยังไง”

“คือเราตัดสินใจจะอยู่กับเรน ในฐานะคนอยู่ร่วมห้องและคู่นอนถ้าเผลอเกินเลยกัน แต่เวลาไปเรียนให้ทำตัวเหมือนเพื่อน จนครบหนึ่งเดือน ถ้ายังไปกันได้ดีเรนบอกค่อยคบหากันเป็นเรื่องเป็นราว เพราะไม่อยากให้ใครมามองเราในทางที่ไม่ดี วันนี้ก็เลยตัดสินใจย้ายของไปห้องเรน” แพรวพรรณตัดสินใจบอกไป

สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ คงน่าตกใจสำหรับเพื่อน ๆ อยู่ไม่น้อย

ฝ้าย “เหรอ”

เกล “อ่อ”

เอมี่ “นึกว่าเรื่องอะไร”

ทำให้แพรวงุนงงกับท่าทางของสามสาวมาก ที่ดูไม่ตกใจอะไรเลย

“จะไม่ตกใจ ทักท้วงอะไรหน่อยหรือไง”

“ไม่อ่ะ ทำไมต้องตกใจเพราะรู้ว่าแกต้องทำแบบนี้แน่นอน” เอมี่พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนจะลุกไปซื้อลูกชิ้นกิน

“แพรว มันคือความสุขของแกทำให้เต็มที่ ถ้าเจ็บก็มาหาพวกฉันนะ พวกฉันจะซับน้ำตาแกเอง” เกลพูดจบก็กอดแพรวไว้หลวม ๆ

“รู้แล้ว ขอบคุณที่เข้าใจนะ”

“แต่แกรู้ใช่มั้ยแพรว ไฟที่แกพุ่งเข้าหามันร้อนมันอาจทำแกเจ็บได้ ถึงแม้จะเรนจะเป็นเกย์ถึงแม้ความรักจะไม่มีเพศ แต่เขาก็ชอบผู้ชายมาก่อน ถึงแม้เขาจะรักแกหรือมีอะไรกับแก แต่แกอย่าไปเปลี่ยนเขาเด็ดขาด ถ้าคนสองคนรักกัน แม้ภายนอกจะเป็นแบบไหนมันขึ้นอยู่กับการยอมรับนะ รู้มั้ย”

“รู้แล้วฝ้าย”

“ไปหาซื้องของอร่อยและไปหาเรนกันเถอะ” ฝ้ายพูดด้วยรอยยิ้ม

“เกลแกไปซื้อ ลาบไม่ใส่หนังหมู น้ำตกเผ็ดนิดเดียว ยำวุ้นเส้นรวมมิตร ยำหมูยอ ส้มตำไทย ไก่ย่างตับย่าง

เอมี่แกเข้าร้านนี้ ไปซื้อน้ำอัดลมกับขนมปังมาติดห้องไว้ ซื้อหลายขวดเลย นมเปรี้ยวด้วย

แพรวแกกับฉันไปเอารถกัน ถือของหนักได้ตายก่อนถึงห้อง”

ทั้งสี่คนแยกย้ายไปทำตามหน้าที่ตัวเองทันที

แพรวก็เดินมากับฝ้าย กกกอดแขนกันไม่หยุดและเดินขึ้นห้องไปด้วยกันพอถึงห้องฝ้ายก็รื้อตู้เสื้อผ้าทันที

“แกหาอะไรฝ้าย”

“หาของดิ ถามได้ เจอแล้ว!!” ฝ้ายเงยหน้าขึ้นพร้อมกล่องลังขนาดกลาง

“อะไรอ่ะ กล่องใส่หนังสือเหรอ”

“เหอะ เพื่อนจะมีผัวทั้งที ก็จัดเต็มกันหน่อย นี่เลยของปลอมเอาไว้เล่นสนุก”

“บ้าาา!! ไม่เอา!!”

“เอาจ้า อย่าลืมว่าผัวแกเป็นเกย์รับนะ เราจะสุขคนเดียวไม่ได้ แกต้องทำให้เขาสุขด้วย แค่นี้ก็ไปไหนไม่รอดแล้วอยู่ที่แกแหละว่ามีความกล้าแค่ไหน มานี่ฉันจะสอนใช้”

แพรวถูกฝ้ายดึงมือไปสอนใช้อุปกรณ์ซึ่งมันเยอะมาก ไม่คิดมาก่อนว่าฝ้ายจะมีของพวกนี้

“อ๊ะ อย่ามามองฉันแบบนี้ คนเรามันต้องมีเรื่องแบบนี้บ้าง สุขโดยไม่ต้องพึ่งผู้ชาย ของพวกนี้ใช้ไม่ยากแค่กดปุ่มเท่านั้น มีแบบใช้สายกับไม่มีสาย ส่วนอันนี้ดิลโด้ ฉันให้แกสามอันเลย ส่วนอันสีแดงเอาไว้ใช้กับผัวแกนะมันใหญ่รับรองจุกฟินเวอร์อย่าบอกใคร อันนี้คือดิลโด้กางเกงแบบสวม”

แพรวหยิบออกมาดูด้วยความสนใจ จินตนาการในหัวทำให้หน้าแดงไม่หยุด

“แหมมม หน้านี่แดงเถือกเลยนะอย่างที่แกคิดแหละ แกใส่แล้วทำมันกับเรน แต่อย่าลืมนะว่าต้องทาเจลหล่อลื่นทุกครั้ง หรือแกจะให้เขาด้านหลังแกก็ได้นะ ถ้าแกกล้าอ่ะ”

“หมดแล้วใช่มั้ย”

“อ่ะ เอาไป”

แพรวยื่นมือไปจับชุดนอนสั้น ๆ บาง ๆ นี่มันชุดนอนไม่ได้นอน เธอเงยหน้ามองเพื่อนสาว

“เอาไปใส่ให้เกย์ตบะแตกไปเลยจ้า”

หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งรถมารับสองสาวที่ร้านสะดวกซื้อและพากันไปหอพักของเรนที่ว่า

พอทุกคนไปถึงก็ทักทายเรนตามปกติ แต่ของทุกอย่างกลับถูกจัดไว้เรียบร้อยแล้วแทบไม่มีอะไรให้ช่วยเลย ทำได้แค่เอาอาหารใส่จาน และเอามาวางบนโต๊ะเตี้ยที่เรนหามาใหม่เพราะมันใหญ่กว่าเดิม

สี่สาวได้แต่ละอายใจที่ไม่ได้ช่วยจัดของ เพราะเรนทำหมดแล้ว

เปล่าเลย~อายเพราะเรนทำได้ดีและเป็นระเบียบมากกว่าพวกเธออีก ถ้าให้พวกเธอทำวันนี้ก็คงไม่เสร็จ

นี่คือข้อดีของเกย์รับสินะ

สะอาดเรียบร้อยยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก เพื่อนเราช่างโชคดีซะจริงที่ได้พ่อบ้านงานดีแบบนี้โดยไม่ต้องเปลืองค่าแรง