บทที่ 9

หรงหรงรีบหยดเลือดพิสูจน์หาสาเหตุทันที เลือดสีแดงกายเป็นสีดำในชั่วพริบตาเดียว สตรีร่างบางยังไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ นางจึงหยิบเข็มเงิน เพื่อพิสูจน์หาพิษให้แน่ชัดอีกครั้ง

ผลที่ได้...ปลายเข็มเงินกลายเป็นสีดำสนิทขึ้นมาทันที

"ร่ายกายได้รับพิษ ท่านแม่....ท่านถูกพิษได้เช่นไรเจ้าคะ...? หรงหรงรีบหันไปถามหญิงชราตรงหน้าอย่างสงสัย

"จะถูกพิษได้เยี่ยงไร แม่ก็กินยาตามที่ท่านย่าของเจ้าให้มาตลอด นอกจากนั้น...แม่ก็ไม่ได้กินยาที่ไหนอีกเลย...? นางเมิงตอบไปตามความจริง

"ท่านย่า นี้ท่านย่าเป็นคนนำยามาให้ท่านตลอด เลยหรือเจ้าคะ...?

"ใช่...ทำไมหรือ....?

"อ่อ...เปล่าเจ้าคะ..."

"ก็ลำพังบ้านเรา ไม่มีตำลึงซื้อยาที่แพงเช่นนั้นหรอก ท่านย่าเจ้าเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา นางช่วยส่งยามาให้แม่ต้มกินในทุกๆเดือน"

"ห้ะ...ท่านแม่...ขอข้าดูห่อยาที่ท่านย่าส่งมา ได้ไหมเจ้าคะ...?

"ได้....นั้นไง วางข้างตระกร้าผ้าตรงนั้น แต่ยาน่าจะใกล้หมดแล้วแหละ ประเดี๋ยวอีกไม่นาน ย่าเจ้าน่าจะให้คนนำมาส่งให้เพิ่ม"

หรงหรงที่ได้ฟังกัดฟันกรอดขึ้นมาอย่างโกรธเคือง..

หรงหรงรีบลุกขึ้นเดินไปหยิบห่อยาขึ้นมาดู เพียงนางเปิดห่อยาออก นางก็ได้กลิ่นฉุนขึ้นจมูกอย่างรุนแรง ดูก็รู้ว่ามิใช่ยาดี

"นี้ถึงกับคิดจะฆ่ากันให้ตายเชียวรึ ยัยแก่หนังเหนียวคนนี้ เห็นทีข้าคงปล่อยเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว.." หรงหรงบ่นพึมพำเสียงเบาอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะปรับสีหน้าหันกลับมาทางหญิงชราอย่างปกติที่สุด

"เป็นอย่างไรบ้างหรงเอ๋อร์ แค่ก...แค่ก...?

"ท่านแม่ ข้ารู้สึกว่ายาพวกนี้มีปัญหา"

"มีปัญหาอย่างนั้นรึ....?

"ต่อไปนี้ข้าจะดูแลเรื่องยาให้ท่านเอง หากท่านย่านำยามาให้ท่านอีก ให้ท่านแม่เก็บยาพวกนั่นเอาไว้ให้ข้าตรวจสอบดูก่อนนะเจ้าคะ....?

"เพราะเหตุใด...? นางเมิงถามออกไปอย่างสงสัย

"ท่านแม่ลองคิดดูสิ ท่านกินยาพวกนี้อย่างต่อเนื่อง แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลย อาการมีแต่ทรุดหนักลงไปเรื่อยๆ ท่านแม่ไม่เคยสงสัยบ้างเลยรึเจ้าคะ....?

"ที่เจ้าพูดมา ก็มีส่วนถูก...."

"ท่านแม่เพียงกินยาที่ข้าต้มก็พอ อีกไม่นานท่านแม่จะกลับมาเดินเหินได้ปกติอีกครั้ง ส่วนยาพวกนี้ ข้าจะเอาไปกำจัดทิ้งเสีย ส่วนเรื่องยาพวกนี้...ท่านแม่จะต้องเก็บไว้เป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายให้คนอื่นรู้แม้แต่คนเดียวนะเจ้าคะ.." หรงหรงรีบกำชับมารดา

"ได้แม่รับปาก.." นางเมิงมองดูบุตรสาวอย่างไม่เชื่อสายตา นี้ใช่บุตรสาวนางจริงๆใช่ไหม เหตุใดนิสัยใจคอบุตรสาว จึงได้เปลี่ยนไปราวกับคนละคน

"ตอนนี้เพียงแค่ให้น้ำเกลือบำรุงร่างกายไปก่อน หลังจากนั้นค่อยทยอยขับพิษที่ตกค้างออกไปให้หมด..." หรงหรงหยิบขวดน้ำเกลือออกมา ยิ่งทำให้นางเมิงสงสัยมากยิ่งขึ้น

"ขวดน้ำสีขาวๆนั้นรึ ที่เจ้าเรียกว่าน้ำเกลือ มิใช่เอาไว้กินหรอกหรือ...?

"อันนี้คือน้ำเกลือใช้ในการรักษา กินไม่ได้เจ้าคะ เวลาหาเส้นเลือดอาจจะเจ็ยเหมือนมดกัด ท่านแม่จะรู้สึกอึดอัดชั่วครู่ แต่หลังจากนั้น...ท่านแม่จะรู้สึกดี และมีเรี่ยวแรงมากขึ้นเจ้าคะ.."

"วิเศษปานนั้นเชียว...?

"ของที่ท่านเซียนให้มาเองกับมือ เหตุใดจะไม่วิเศษละเจ้าคะ"

"แล้ว...ท่านเซียนตนนั้นหนุ่มหรือแก่...? หรงหรงแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองออกมาในคำถามของมารดา

"ท่านแม่...!!!" หรงหรงรู้ว่ามารดากำลังจะสื่อถึงอะไร

"เอาเถอะ เอาเถอะ แม่ก็แค่ถามดู ช่างเถอะตอนนี้แม่ไม่อยากรู้แล้ว..."

หลังจากให้น้ำเกลือเริ่มซึมซับเข้าสู่ร่างกาย นางเมิงใบหน้ากลับมามีเลือดฝาดอีกครั้ง หลังจากนั้นไม่นานนางเมิงก็ลุกขึ้นนั่งได้เอง โดยที่ไม่ต้องมีบุตรสาวคอยพยุง

"หรงเอ๋อร์...ยาของท่านเซียนช่างวิเศษเสียจริง แม่รู้สึกดีขึ้นมากกว่าแต่ก่อน ท่านเซียนอยู่ที่ใด..ถ้าแม่เดินได้คล่อง แม่จะไปขอบคุณท่านเซียนด้วยตัวแม่เอง"

"เป็นถึงท่านเซียน เรามิอาจพบเจอได้ง่ายๆ หรอกเจ้าคะ ตอนนี้พิษอาจจะยังมีหลงเหลืออยู่บ้าง ยังขจัดออกไม่หมด ข้าจะรีบขึ้นเขาไปหาสมุนไพร เพื่อกำจัดพิษที่ตกค้างให้หมด ท่านแม่จะได้หายขาดจากโรคนี้เสียทีน่ะเจ้าคะ.."

"จริงของเจ้า แม่คิดน้อยไป หรงเอ๋อร์...ถ้าเจ้าพบท่านเซียนอีกครั้ง เจ้าต้องรีบขอบคุณท่านเซียนแทนแม่ เจ้าอย่าลืมเชียว....?

"ได้ๆๆๆ ท่านเเม่...นี้ท่านฟังข้าพูดเมื่อครู่อยู่หรือเปล่าเจ้าคะ....?

"อือ...เจ้าบอกจะขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร ตอนนี้แม่รู้สึกดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เจ้ามิต้องห่วงแม่ แต่ยังไงก็อย่าลืมรีบไปขอบคุณท่านเซียนให้แม่อีกครั้งเชียวนะ ได้ยินหรือไม่....?

"เจ้าคะ เจ้าคะ .." หรงหรงเพียงคิดในใจ นางนี้แหละเทพเซียน จะให้นางไปขอบคุณใครได้อีก คิก....คิก

หรงหรงลืมเรื่องโม่เฉินไปอย่างสิ้นเชิง แต่รออีกสักพักค่อยบอกมารดาเรื่องเขาก็ยังไม่สาย หากบอกตอนนี้ เกรงว่านางเมิงจะเป็นลมล้มพับไป เนื่องด้วยร่างกายที่ยังไม่ฟื้นตัวดี รอให้ร่างกายนางเมิงฟื้นตัวแข็งแรงดีขึ้นอีกหน่อย หรงหรงค่อยบอกหญิงชราในภายหลังก็ยังไม่สาย

"ท่านแม่ ตอนนี้ท่านนอนพักผ่อนก่อนเถิด ข้าว่าจะออกไปเก็บสมุนไพรบนเขามาเพิ่มอีกสักหน่อย..."

"ได้ ระวังตัวด้วยละ.....?

"เจ้าคะ..." หรงหรงเดินออกมาพร้อมกับข้าวต้มหนึ่งถ้วย นางเดินมาหาโม่เฉินที่ลานข้างบ้าน อย่างรู้หน้าที่

"อาเฉิน...เลยเวลากินข้าวกินยาแล้ว ท่านคงจะหิวแย่แล้วกระมัง....?

"ไม่เป็นไรข้าทนได้ ตอนนี้ข้ากำลังมองดูลูกนกตัวน้อย เหมือนมันกำลังจะหลอกล่อให้แม่นกกินเหยื่อ ลูกนกตัวนี้ช่างซุกซนยิ่งนัก...หรงเอ๋อร์..เจ้ามีความคิดเห็นเช่นไรกับลูกนกตัวนี้....?

หรงหรงรู้ได้ในทันที ว่าโม่เฉินกำลังหลอกต่อว่านางอยู่อย่างแน่นอน นางแหงนหน้ามองขึ้นไปบนต้นไม้ ก็ไม่เห็นมีนกอยู่แม้แต่ตัวเดียว

ชิ...บุรุษผู้นี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก กล้าต่อว่านางอย่างนั้นหรือ....?

"อาเฉิน นี่ท่านแอบฟังเรื่องที่ข้าคุยกันกับท่านแม่ของข้า....? หรงหรงมองไปที่โม่เฉินเป็นเชิงตำหนิ

"จะแอบฟังได้อย่างไร เรือนเจ้ามิได้เก็บเสียง ข้าก็แค่ได้ยิน...มิได้ตั้งใจแอบฟังเสียหน่อย คิดไม่ถึงว่าหรงเอ๋อร์ไม่ใช่แค่เก่งเรื่องการแพทย์เพียงอย่างเดียว เจ้ายังมีความสามารถในการพูดจาเกลี้ยกล่อมคนป่วยได้อีกด้วย หากเพียงเเค่มองผิวเผิน เจ้าก็เป็นเพียงแค่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป หาไม่...ข้าคงคิดว่าหรงเอ๋อร์เป็นท่านแม่ทัพแอบปลอมตัวมา เพื่อมาสืบดูความเป็นอยู่ของราษฎร....?

"อาเฉินช่างมองข้าสูงส่งเกินไปแล้ว ข้ามิกล้ารับไว้ มิกล้า มิกล้า นี้มันเป็นความสามารถส่วนตัวของข้าโดยเฉพาะ ผู้อื่นไม่สามารถลอกเลียนแบบได้..."

"อืม...นับถือ นับถือ"

"แน่นอน คิก...คิก..." หรงหรงยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ

"หรงเอ๋อร์ช่างเก่งกาจยิ่งกว่าผู้ใด คำพูดช่างประกาศิตไร้เทียมทาน" โม่เฉินมองนางด้วยแววตาที่ยกย่องชื่นชม

"อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย รีบกินข้าวได้แล้ว จะได้กินยาตาม วันนี้ข้ามีธุระต้องไปทำ ข้าจะรีบล้างแผลให้ท่านก่อน.."

"พักผ่อนไม่เต็มที่ ยังต้องไปที่ใดอีก...?

"ข้าจะขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรให้ท่านแม่ ไปไม่นานหรอก จะรีบกลับมาให้ทันมื้อเย็น ท่านอย่าได้ห่วงไปเลย.."

"ข้ารู้ว่าหรงเอ๋อร์เก่ง ดูแลตัวเองได้ แต่ก็ต้องระวังตัวทุกฝีก้าวด้วยเช่นกัน เข้าใจหรือไม่...? โม่เฉินสัมผัสได้ว่าสตรีตรงหน้ามีวรยุทธ แต่ก็อดเป็นห่วงนางไม่ได้

"ข้าเข้าใจแล้ว ฝากท่านดูแลเรือนและท่านแม่ข้าด้วย....." หรงหรงเดินมาจับที่แก้มของโม่เฉินเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป พร้อมมุ่งหน้าตรงไปบนเขา

โม่เฉินได้แต่มองตามหลังสตรีร่างบางที่กำลังเดินจากไปอย่างช้าๆ สายตาเขายังคงจดจ่อมองนางจนสุดสายตา