บทที่ 29

“เมื่อเสร็จจากตรงนี้ พวกท่านก็ร้อยด้ายมาซ่อนปมด้ายไว้ตรงนี้ ก็เป็นอันเรียบร้อยแล้ว”

“ฮูหยิน วิธีนี้ของท่านช่างรวดเร็วและงดงามมากเหลือเกินเจ้าค่ะ”

“ข้าบอกแล้วว่าวิธีลัดนี้จะทำให้ปักลายผ้าได้ง่ายและเร็วขึ้น”

วิธีปักด้ายลงบนผ้าที่ฉือฟางอิน กำลังสอนเหล่าหญิงชาวบ้านตรงหน้านางนั้น เป็นวิธีลัดที่นางคิดขึ้นมาเอง เพราะการที่ต้องจดจ่ออยู่กับสิ่งใดเป็นเวลานาน บางครั้งก็ทำให้นางรู้สึกขี้เกียจ และอยากที่จะออกไปเล่นซนกับสหายเร็วๆ นางจึงคิดวิธีดึงเอาวิธีการปักผ้าของท่านแม่กับท่านย่า ที่ถึงแม้จะมีวิชาการการปักผ้าศาสตร์เดียวกัน แต่ทั้งสองคนกลับมีวิธีการ ที่ตนเองใช้ปักผ้าต่างกัน

ฉือฟางอินจึงนำวิธีการของทั้งสอง มาผสมผสานเข้าด้วยกัน จนได้วิธีลัด ในการปักผ้าแต่ละลายใหเร็วขึ้น อย่างที่นางสอนให้แก่เหล่าหญิงชาวบ้านไปเมื่อครู่นี้ 

“ฮูหยิน ท่านช่างมีฝีมือยอดเยี่ยมมากจริงๆ เจ้าค่ะ”

“พวกท่านอย่าได้ยกยอข้านักเลย คนที่ต้องชื่นชมยกความดีความชอบให้ คือท่านย่ากับท่านแม่ของข้ามากกว่า หากไม่ได้พวกนางคอยเคี่ยวเข็ญข้าอย่างหนัก ข้าก็คงทำสิ่งนี้ออกมาได้ไม่ดี”

“โถ่ ฮูหยิน มิเกินไปหรอกเจ้าค่ะ ท่านน่ะเก่งมากเลยนะเจ้าคะ อย่าได้ถ่อมตัวไป หากข้ามีฝีมือเหมือนท่านล่ะก็ ข้าจะโอ้อวดให้ผู้อื่นได้รู้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

“ใช้เจ้าค่ะ คนมีความสามารถย่อมต้องถูกชื่นชมนะเจ้าคะ แล้วท่านเอง ก็เหมาะสมจะถูกชื่นชมเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านั้น ก็พาให้ฉือฟางรู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ เหมือนได้ย้อนเวลากลับไป ในตอนที่นางยังมีทั้งท่านย่าและท่านแม่อยู่ข้างกาย ทั้งสองแม้จะเคี่ยวเข็ญฉือฟางอินอย่างหนัก แต่ทว่าเมื่อใดที่นางสามารถทำสิ่งใดออกมาได้ดี และไม่เคยลืมที่จะชื่นชมนาง ทำให้รู้สึกมีคุณค่าอยู่เสมอ ในวันนี้ที่ได้รับคำชื่นชมจากหญิงชาวบ้าน ที่บางคนก็มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันท่านย่ากับท่านแม่ ก็ทำให้ฉือฟางอินมีกำลังใจในการใช้ชีวิตเพิ่มขึ้นมาได้บ้าง

“ขอบคุณพวกท่านทุกคนมาก ที่ชื่นชมในความสามารถของข้า เช่นนั้นข้าเอง ก็จะขอรับคำชมของพวกท่านเอาไว้เช่นกัน มาเถิด ได้เวลาที่พวกท่านต้องลงมือปักผ้าให้ข้าดูบ้างแล้ว”

ฉือฟางอินทำการปลดผ้า ที่นางได้ปักไปเรียบร้อยแล้วเมื่อครู่ออกจากสะดึง แล้วเลื่อนตัวสะดึงไปทางหญิงชาวบ้าน ให้พวกนางได้ทดลองปักผ้า ตามอย่างที่ได้สอนไป โดยมีนางคอยบอกคอยสอนอยู่ใกล้ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปถึงยามอู่ ทั้งหมดก็ได้ปักผ้าลายดอกบัวดอกใหญ่ ที่รายล้อมไปด้วยดอกบัวดอกเล็ก ทั้งตูมและบานบนผ้าได้สำเร็จไปอีกสามผืน

“อื้อ อื้อ…ฮรึก”

“เฉียนเอ๋อร์ เจ้าตื่นแล้วหรือ แม่อยู่นี่เจ้าไม่ต้องร้อง”

“ฮูหยิน นี่ก็เข้ายามอู่แล้ว พวกเราพักกินข้าวกลางวันที่บ้านของข้ากันก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

“เอาสิท่านป้า”

“เช่นนั้น เชิญฮูหยินทางนี้เลยเจ้าค่ะ”

ฉือฟางอินอุ้มเฉียนเอ๋อร์ เดินตามจินซีหลันไปเพียงครู่เดียว ก็มาถึงเรือนของนาง ที่เรือนผู้นำหมู่บ้านนี้ มีขนาดพอๆ กับเรือนของชาวบ้านครอบครัวอื่น แต่ทว่ามีเนื้อที่โดยรอบกว้างกว่า เพื่อเอาไว้เป็นพื้นที่ส่วนกลาง ไว้ให้ชาวบ้านได้มาใช้ประโยชน์ อย่างการแจกจ่ายของที่หั้วชินอ๋องให้คนนำมาให้ การแจกจ่ายเสบียงที่ช่วยกันหามาได้จากในป่า และเอาไว้เป็นพื้นที่ในการประชุมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันระหว่างคนภายในหมู่บ้าน

“เชิญฮูหยินรออยู่ตรงนี้ก่อนนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวพวกข้าจะรีบทำอาหารมาให้”

“ได้ แต่พวกท่านอย่าได้รีบร้อนกันไปเลย ข้าเองยังไม่ค่อยหิวเท่าไรนัก”

“เจ้าค่ะ”

ระหว่างที่ฉือฟางอินกำลังอุ้มเฉียนเอ๋อร์ เดินเล่นชมดอกไม้ใบหญ้าบริเวณรอบๆ เรือนของจินซีหลัน พลันหูของนางก็ได้ยินเสียงเรียกจากหญิงสาวคนหนึ่งมาจากทางด้านหลัง พร้อมกับในมือกำลังถือของบางอย่างเดินเข้ามาหานาง

“ฮูหยินเจ้าคะ แม่เฒ่าลี่ฝากของเล่นชิ้นนี้ ให้ข้านำมามอบให้คุณชายน้อยเจ้าค่ะ”

“จริงหรือ เช่นนั้นข้ากับเฉียนเอ๋อร์ คงรบกวนท่านแม่เฒ่า กับท่านน้าแล้ว”

“ไม่ได้รบกวนเจ้าค่ะ ฮูหยินอย่าได้เกรงใจไปเลย คุณชายน้อยด้วยเจ้าค่ะ หวังว่าของเล่นชิ้นนี้จะทำให้คุณชายน้อยอารมณ์ดีนะเจ้าคะ ข้าขอตัวไปทำกับข้าวให้ท่านแม่เฒ่าก่อน”

หลังจากหญิงสาวนางนั้นกลับไปแล้ว ฉือฟางอินจึงได้หยิบของเล่นที่อยู่ด้านในห่อผ้าออกมา ของที่แม่เฒ่าลี่ฝากมาให้กับเฉียนเอ๋อร์นั่น ก็คือกลองป๋องแป๋งขนาดเล็ก ที่หากผู้ที่ถืออยู่สะบัดข้อมือเล็กน้อย ลูกปัดที่ร้อยเชือกอยู่ทั้งสองด้าน จะเหวี่ยงมาตีเข้ากับหนังกลองที่ขึงอยู่ตรงกลาง ทำให้เกิดเสียงดังป๋องแป๋งขึ้นมา

“อื้อๆ ”

“เจ้าชอบหรือ ดูสิทำตาโตเชียว”

“อื้อๆ แอ๊!”

“ฮ่าๆ รู้แล้วๆ แม่รู้แล้วว่าเจ้าชอบ มาให้แม่จับเจ้านั่งดีๆ ก่อนนะ”

ป๋องแป๋ง! ป๋องแป๋ง! ป๋องแป๋ง!

“คิก แอ๊…แอ๊”

ยามที่ฉือฟางอินสะบัดข้อมือ ทำให้เกิดเสียงป๋องแป๋งดังขึ้น เจ้าก้อนหมั่นโถวก็จะทำตาลุกวาว ส่งเสียงร้องอ้อแอ้ พร้อมกับใช้มือน้อยๆ พยายามจะคว้าเอาของเล่นที่อยู่ตรงหน้า

“เจ้าอยากลองแกว่งดูหรือ มาสิจับแขนแม่เอาไว้ ใช่...อย่างนั้นเด็กดี”

ป๋องแป๋ง! ป๋องแป๋ง! ป๋องแป๋ง!

“คิก! อื้อ! แอ้ๆ”

สองแม่ลูกนั่งเล่นกลองป๋องแป๋งด้วยกัน ท่ามกลางความเงียบสงบของหมู่บ้าน ที่ตอนนี้มีเพียงเสียงใบไม้พลิ้วไหวไปตามลมเอื่อยๆ เคล้าคลอไปกับกลองของเล่นในมือฉือฟางอิน ไม่รู้ว่าที่ตรงนี้เงียบสงบเกินไปหรือเป็นที่หูของนางดีเกินไป นางถึงได้ยินเสียงของคนคู่หนึ่งกำลังสนทนากัน ดังแว่วมาจากอีกด้านหนึ่งของเรือน ฉือฟางอินจะทำเป็นไม่สนใจ เสียงพูดคุยนั้นไปก็ได้ ถ้าหากว่านางไม่ได้ยินชื่อตนเอง อยู่ในบทสนทานั้นด้วย จึงหยุดมือที่กำลังแกว่งกลองของเล่นเอาไว้ แล้วตั้งใจฟังว่าเสียงของคนคู่นั้น ดังมาจากทางไหนกันแน่

“อื้อๆ อาๆๆ

“ชู่ว เฉียนเอ๋อร์เด็กดี แม่ขอโทษที่ขัดใจเจ้า แต่แม่ขอเวลาเจ้าสักหน่อยเถิด พวกเราไปดูอะไรทางนั้นกันสักครู่ แล้วค่อยกลับมาเล่นกับเจ้ากลองของเล่นนี่กันใหม่นะ”

เฉียนเอ๋อร์ไม่ได้ส่งเสียงร้องโต้ตอบกลับมา เพียงแต่ทำหน้าตาละห้อยจ้องมองไปที่กลองของเล่นไม่วางตา ฉือฟางอินเห็นเช่นนั้นก็สงสารเขาจับใจ แต่ความอยากรู้ว่าเจ้าของเสียง ที่กำลังพูดถึงนางอยู่เป็นใครนั้นมีมากกว่า จึงรีบเดินตามเสียงสนทนานั้นไป และภาวนาให้เฉียนเอ๋อร์ไม่ร้องโยเย จนทำให้บุคคลปริศนาคู่นั้นรู้ตัว ว่านางกำลังแอบฟังพวกเขาอยู่

“ซือจู ข้าว่าเจ้าอย่าทำเช่นนั้นเลยot”

“ทำไมหรือ ไหนเจ้าบอกมาสิ ว่าสิ่งที่ข้าจะทำไม่ดีอย่างไร”

“ก็เจ้ากำลังวางแผ นจะเป็นภรรยาอีกคนหนึ่งของท่านแม่ทัพ ทั้งๆ ที่เขามีฮูหยินอยู่แล้ว และยังมีโซ่ทองคล้องใจอีกตั้งหนึ่งคน สิ่งนั้นนับว่าไม่ดี”

“นั่นมันก็แค่ธรรมเนียมที่คนในหมู่บ้านหั้วห่าวนี้ ปฏิบัติกันมาก็เท่านั้น ที่ด้านนอกนั่น ในจวนขุนนาง การที่สามีมีหลายภรรยาคนมิใช่เรื่องผิด”

“แต่เจ้าอาจจะไม่มีความสุข บนโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าได้มา โดยที่ไม่เสียสิ่งใดไปหรอกนะ”

“ข้าไม่สน ขอเพียงได้อยู่ใกล้ชิดกับท่านแม่ทัพ ข้าจะทำให้เขารักข้าได้สักวันหนึ่ง”

เลี่ยงซูได้แต่ถอนหายใจ ให้กับความคิดของสหายสนิทคนเดียวในชีวิตนาง นางทั้งคู่ต่างเติบโตมาด้วยกัน ได้แลกเปลี่ยนความคิดรู้สึกมากมายให้กันและกัน รวมไปถึงการต้องแต่ง ให้บุรุษสักคนหนึ่งในอนาคต เลี่ยงซูยังคงจำได้ดีว่านางก่อนหน้านี้ ทั้งสองต่างมีความคิดอยากให้ชีวิตคู่ของพวกนาง ดำเนินไปอย่างสงบสุข เท่านั้นเพียงพอแล้ว

แต่ทว่าหลังจากที่หั้วชินอ๋อง พาแม่ทัพฉือหย่งหลิงในวัยสิบเจ็ดปีมาหลบซ่อนอยู่ในหมู่บ้าน ก็ทำให้ความคิดของจินซือจูเปลี่ยนไป แต่หากท่านแม่ทัพแสดงให้เห็นสักนิด ว่าเขาเองก็มีความรู้สึกตรงกัน กับที่สหายของนางคิด เรื่องทุกอย่างก็อาจจบลงด้วยความสุข

แต่ทว่าที่ผ่านมานั้นท่านแม่ทัพ ไม่เคยแม้แต่จะแสดงท่าทีสื่อให้เห็นว่า เขาไม่ได้มองจินซือจูเป็นน้องสาว ของลูกน้องคนสนิทเลยสักนิด แล้วยิ่งตอนนี้เขาก็มีฮูหยินข้างกาย และยังมีพยานรักด้วยกันอีกหนึ่งชีวิตแล้ว แม้ที่ด้านนอกจะเกิดเสียงลือ เสียงเล่าอ้างมากมาย เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่

แต่ตราบใดที่ท่านแม่ทัพ ยังคงไม่ประกาศหรือแสดงความประสงค์ว่าเขา ไม่ถือทำเนียมสามีเดียวภรรยาเดียว การวางแผนว่าจะเข้าไปเป็นภรรยาอีกคน ของผู้ที่มีครอบครัวแล้ว นั่นถือว่าไม่ใช่เรื่องที่ดี ฉือฟางอินที่เดินมาทันได้ยิน ว่าเจ้าของเสียงที่กำลังกล่าวถึงนางอยู่เป็นใคร และกำลังกล่าวถึงนางด้วยเรื่องอันใด ก็ทำให้นางไขข้อข้องใจต่อการกระทำ ของบุตรสาวคนเล็กของจินซีหลันไปได้ทันที

‘ที่แท้ก็เพราะนางชอบพอฉือหย่งหลิงอยู่นั่นเอง เด็กคนนั้นถึงได้ปฏิบัติกับนางไม่ดี เฮอะ! แล้วนี้มันใช่เรื่องที่นาง จะต้องมารองรับอารมณ์ของเด็กคนนี้หรือไงกัน’