บทที่ 34

หลังจากที่กล่อมเฉียนเอ๋อร์จนหลับสนิทแล้ว ก็ถึงเวลาที่ฉือฟางอิน ต้องกลับไปที่งานเลี้ยงอีกครั้ง แต่ก่อนที่นางจะไปแม่เฒ่าลี่ที่รอนางอยู่หน้าเรือน ก็ได้เอ่ยถามนางขึ้นมาเสียก่อน

“เจ้าหนูน้อยหลับดีแล้วหรือ”

“เจ้าค่ะ”

ฉือฟางอินลอบมองแม่เฒ่าลี่อยู่เป็นระยะ เพราะยังสงสัยในคำพูดเมื่อครู่นี้ของหญิงชรา แม่เฒ่าลี่เห็นท่าทางเช่นนั้น ก็หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะกล่าวบางสิ่งขึ้นมา

 “ฮูหยินน้อยมีอะไรจะพูดกับข้านั้นหรือ เหตุใดได้ถึงทำท่าทางอย่างนั้นกัน” 

“เอ่อ...คือ...”

“หรือว่ากำลังสงสัยในคำพูดของข้า”

“เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะท่านแม่เฒ่า”

“หึ มิต้องสงสัยไปหรอก มันก็แค่การคาดเดาของข้าน่ะ เพราะอยู่ที่นี่พวกเจ้ามีกันเพียงแค่สองแม่ลูก ข้าก็เลยคิดว่ายามที่เจ้าจะต้องร่ำสุราตามธรรมเนียมของหมู่บ้าน ที่เรือนของข้าน่าจะเป็นตัวเลือก ให้เจ้าพาเจ้าหนูน้อยมาฝากเลี้ยงน่ะ ที่ข้าพูดอยู่นี้ถูกใช่หรือไม่”

“ถูกแล้วเจ้าค่ะ”

“เวลานี้บิดาของเจ้าหนูน้อย คงจะวุ่นวายอยู่กับสงครามที่ชายแดน คงจะมาอยู่กับพวกเจ้าสองแม่ลูกไม่ได้”

“เป็นอย่างที่ท่านแม่เฒ่ากล่าวเจ้าค่ะ”

“หึ เอาเป็นว่าข้ากับอี้ซวางจะช่วยดูแลเจ้าหนูน้อยให้เอง เจ้ากลับเข้าไปในงานเลี้ยงเถิด”

“เช่นนั้น ข้าฝากเฉียนเอ๋อร์เอาไว้สักครู่นะเจ้าคะ แล้วข้าจะรีบกลับมา”

“อ้อ! ฮูหยินน้อย”

“เจ้าคะ”

 “ข้าจะบอกว่ากับคนบางคนน่ะ ยามมีอยู่ก็มักจะละเลยไม่เห็นค่า แต่พอถึงยามห่างเหิน ก็กลับว้าวุ่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น เจ้าต้องอดทนและใจแข็งเข้าไว้ให้มากๆ ให้คนผู้นั้นได้รู้สึกตัวเสียบ้าง จำคำข้าเอาไว้ล่ะ”

“หมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ”

“ไปเถิด รีบกลับเข้างานเลี้ยงไปได้แล้ว” เมื่อกล่าวจบแม่เฒ่าลี่ก็เดินกลับเข้าไปในเรือนทันที ไม่รอให้ให้นางได้ถามความให้กระจ่างก่อน

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะท่านแม่เฒ่า”

“ฮูหยิน” เป็นอี้ซวางที่มายืนขวางทาง ไม่ให้ฉือฟางอินเดินตามแม่เฒ่าลี่ไป

“ท่านกลับไปที่งานเลี้ยงก่อนเถิดเจ้าค่ะ นะเจ้าคะฮูหยิน”

อี้ซวางกล่าวด้วยน้ำเสียงและสีหน้า สื่อไปในทางขอร้องกลายๆ ฉือฟางอินที่เห็นดังนั้น จึงจำต้องเก็บความอยากรู้ไว้ภายในใจ พยักหน้ารับคำของท่านน้าอี้ซวาง แล้วมุ่งหน้ากลับไปยังงานเลี้ยง ฝ่ายอี้ซวางที่เห็นว่าฉือฟางอิน ยอมเดินกลับไปที่งานอย่างว่าง่าย นางถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเดินเข้ามาภายในเรือน ก็เห็นว่าแม่เฒ่าลี่กำลังนั่งจิบชาอย่างสบายใจอยู่

“ท่านแม่เฒ่า ท่านรู้สิ่งใดหรือเจ้าคะ ถึงได้กล่าวเช่นนั้นกับฮูหยินฉือฟางอิน”

“หึ ข้ามิได้รู้สิ่งใดหรอก เจ้าคิดมากไปแล้วอี้ซวาง”

แม้แม่เฒ่าลี่พูดเช่นนั้น แต่อี้ซวางกลับไม่ได้รู้สึกว่าคำพูดของของนาง จะเป็นความจริงเลยแม้แต่น้อย เพราะนางรับใช้แม่เฒ่าลี่มานาน ถึงได้รู้ว่านอกจากความสามารถเรื่องการเลี้ยงเด็กแล้ว อีกว่าแม่เฒ่าลี่นั้นสามารถรู้อนาคตได้

“หลับก่อนขอรับท่านแม่ทัพ มีคนกำลังเดินมาทางพวกเรา โอ๊ะ! นั่นฮูหยินหนิขอรับ”

จินซีจ่าวรีบคว้าตัวฉือหย่งหลิงให้มาหลบด้านหลัง เมื่อเห็นว่ามีเงาของใคร คนกำลังเดินใกล้เข้าใกล้พวกเขา แต่พอรู้ว่าเงาของบุคคลนั้นคทอฉือฟางอิน เขาถึงได้อุทานออกมา แล้วหันไปรายงานผู้เป็นนาย

“นางมาทำอะไรแถวนี้” 

“ดูเหมือนว่าฮูหยิน จะเดินมาจากเรือนของแม่เฒ่าลี่นะขอรับ จริงสิขอรับ คืนนี้ฮูหยินจะต้องได้ร่ำสุราถวายแก่เทพซาฮว๋า ฮูหยินคงจะพาคุณชายน้อยมาฝากให้แม่เฒ่าลี่ กับท่านน้าอี้ซวางช่วยเลี้ยงกระมังขอรับ เอ้า! ท่านแม่ทัพท่านจะไปไหนขอรับ อีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลาที่ท่านจะต้องออกเดินทางแล้วนะขอรับ ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านแม่ทัพ!"

ฉือหย่งหลิงไม่แม้แต่จะหันไปตามเสียงเรียกของจินซีจ่าว อีกเดี๋ยวเขาจะต้องออกเดินทาง กลับไปยังค่ายรบที่แดนเหนือแล้ว แต่พอได้ยินว่าคืนนี้ ฉือฟางอินจะต้องร่ำสุรา ภายในใจของเขาหวนนึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีต ยามที่สุราในร่างกายของนางออกฤทธิ์ นางมักจะใจกล้าบ้าบิ่น ทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดได้ทุกเมื่อ ชายหนุ่มจึงกลัวว่านางอาจจะทำให้ชาวบ้านเดือนร้อนเข้า 

“ท่านป้าซีหลัน ข้ามาแล้ว”

“ฮูหยิน เชิญท่านนั่งรอตรงนี้ก่อนเจ้าค่ะ”

ทางฝั่งของฉือฟางอิน ที่กลับเข้ามาในงานเลี้ยงแล้ว นางได้ถูกเชิญให้ไปนั่งบนแท่นพิธีที่จัดเตรียมเอาไว้ สำหรับให้นางได้ร่ำสุราถวายแก่เทพซาฮว๋า เมื่อฉือฟางอินขึ้นไปนั่งบนแท่นพิธีเรียบร้อยแล้ว ตะเกียงรอบงานเลี้ยงจึงได้ถูกดับลง พร้อมกับเสียงบรรเลงดนตรีที่ขึ้น นางรำหลายสิบคนค่อยๆ เยื้องย่างออกมาจากที่มุมหนึ่งของงาน โดยที่ในมือข้างซ้ายของพวกนาง ได้ถือตะเกียงดวงไฟเล็กเอาไว้ เมื่อนางลำทั้งหมดร่ายรำมาถึงกลางลานหมู่บ้าน พิธีร่ายรำประกอบพิธีร่ำสุราถวายเทพซาฮว๋าจึงได้เริ่มต้นขึ้น 

โดยจะมีนางรำผลัดเปลี่ยนกันร่ายรำ มารินสุราลงในจอกให้ฉือฟางอินที่แท่นพิธี คราแรกฉือฟางอินคิดว่าสุราที่นางจะต้องดื่มนั้น คงจะไม่ได้มากจนทำให้นางเมามายได้ แต่ความจริงแล้วจอกสุราที่นางต้องดื่มทั้งหมดนั้น เท่ากับจำนวนนางรำกว่าสิบชีวิตเห็นจะได้ สุราจอกแล้วจอกเล่าจึงถูกส่งมาให้ฉือฟางอินดื่ม ทำให้ตอนนี้รู้สึกมึนหัวขึ้นมา นางจึงได้หันไปขอความช่วยเหลือ จากจินซีหลันที่นั่งอยู่ห่างไปไม่ไกล

          “ท่านป้าซีหลัน”

“ฮูหยิน เป็นอย่างไรอย่างเจ้าคะ ไหวหรือไม่”

“ข้ายังไหวอยู่ แค่รู้สึกมึนหัวนิดหน่อยเท่านั้น แต่ข้าอยากรู้ว่า หากข้าดื่มสุราทั้งหมดแล้ว ถือว่าพิธีสำเร็จแล้วใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะ แต่ความจริงแล้ว หากท่านดื่มสุราได้ครึ่งหนึ่งของจำนวนจอกสุราทั้งหมดได้ ก็ถือว่าท่านทำสำเร็จแล้วเช่นเดียวกันเจ้าค่ะ ฮูหยินอดทนอีกนิดนะเจ้าคะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉือฟางอินจึงได้พยักหน้าตอบกลับจินซีหลันไป นางโล่งอกเป็นอย่างมากที่ได้ยินจินซีหลันกล่าเช่นนั้น เพราะจำนวนนางรำนั้นมีมากมายเหลือเกิน ขนาดตอนนี้ที่นางยังดื่มสุราไปไม่ถึงครึ่งหนึ่ง นางยังเริ่มรู้สึกมึนหัวขึ้นมาแล้ว หากนางต้องดื่มสุราทั้งหมด มีหวังนางคงได้สลบอยู่บนแท่นพิธีเป็นแน่ 

นางจะให้ตนเองตกอยู่ในสภาพนั้นไม่ได้ ไหนจะเฉียนเอ๋อร์ที่กำลังรอนางอยู่ หากมีทำอะไรผิดพลาดขึ้นมา แล้วเรื่องไปถึงหูฉือหย่งหลิงเข้า แล้วจับนางแยกกับบุตรชายอีก แล้วนางจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไร เมื่อคิดไปเช่นั้นภายในอก ก็เกิดอาการสั่นไหวขึ้นมา กว่าที่ฉือฟางอินจะดื่มสุราจนครบจำนวนครึ่งหนึ่ง ของจำนวนนางรำอย่างที่จินซีหลันได้บอกไว้ นางก็ถูกฤทธิ์ของสุราเล่นงานเข้าแล้ว 

“ฮูหยิน ท่านจะไปไหนเจ้าคะ ระวังด้วยเจ้าค่ะ”

“ข้าจะไปหาเฉียนเอ๋อร์ ใช่ๆ ต้องไปหาเจ้าก้อนหมั่นโถว ต้องพาเขากลับเรือน”

“อย่าพึ่งเลยดีกว่าเจ้าค่ะ ตอนนี้ท่านเมามากแล้ว นอนค้างที่เรือนท่านแม่เฒ่าเถิดนะเจ้าคะ อย่างน้อยคุณชายน้อยก็มีอี้ซวางคอยดูแลอีกคน”

“ไม่ได้หรอก ข้าเป็นมารดาของเขา จะให้ผู้อื่นมาดูแลได้อย่างไรกัน เดี๋ยวฉือหย่งหลิงจะต่อว่าข้าได้น่ะสิ”

“แต่ฮูหยินเจ้าคะ ระวังเจ้าค่ะ ว๊าย! ตายแล้วฮูหยิน!”