ตัดสินใจกับเขา

"น้า… น้าไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกยังไง" น้ำเสียงของเธอสั่นไหว "ความทรงจำในอดีต… มันทำร้ายกนก"

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความรู้สึก "น้ากับสามีพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมาเป็นปกติ ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีวันเหมือนเดิม… น้าไม่อยากให้กนกต้องเจอกับสิ่งที่อาจกระตุ้นความทรงจำเหล่านั้นอีก"

ภพรักกำมือแน่น เขารู้ว่าเธอไม่เชื่อใจเขา… และเขาก็เข้าใจ

"แต่ผมอยากสัญญาด้วยความบริสุทธิ์ใจ" เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววแน่วแน่ "ขอโอกาสให้ผมได้พิสูจน์… ผมจะไม่ทำให้น้องเจ็บปวด"

เพชรมองเด็กหนุ่มตรงหน้า เด็กชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนเล่นของกนก… ตอนนี้เขาเติบโตขึ้นมากแล้ว แล้วแววตาคู่นั้นก็สะท้อนถึงความชัดเจบางอย่าง แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจ เธอไม่ได้ตอบรับทันที แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ดวงตาของเธอสะท้อนถึงความลังเลและความรักที่มีต่อลูก

"น้าไม่อยากให้กนกต้องเจ็บปวดอีก…" เสียงของเธอเบาหวิว "น้าไม่อยากให้ลูกของน้าต้องรับภาระอะไรไปมากกว่านี้ ให้เขาได้ใช้ชีวิตของเขาเอง"

ภพรักพยักหน้าช้า ๆ เขาเข้าใจความกังวลของคุณเพชรดี

"แต่น้าก็จะไม่ห้ามเรา" เพชรพูดต่อ น้ำเสียงของเธอนุ่มลง "ถ้าเราตั้งใจจะดูแลกนกจริง ๆ ก็อย่าทำให้น้องต้องรู้สึกกดดัน… และอย่าทำให้น้องต้องหวนนึกถึงอดีตที่เจ็บปวดอีก"

หัวใจของภพรักเต้นแรงขึ้น นี่ไม่ใช่การยอมรับทั้งหมด แต่มันเป็นโอกาส… โอกาสที่เขาจะได้ดูแลคนที่อยู่ในหัวใจของเขามาตลอด

"ขอบคุณครับ… น้าเพชร" พบรักยิ้มบาง ๆ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาได้เรียกเธอแบบนั้นอีกครั้ง

คุณเพชรพยักหน้า "แค่เฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ ก็พอ อย่าทำให้กนกรู้ว่าเราอยู่ตรงนั้น"

จากนี้ไป… พบรักจะเฝ้ามองและถนุถนอมเด็กชายคนนั้นอย่างดีที่สุด

เขาไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้ ไม่ต้องการให้กนกรู้ตัว ไม่ต้องการคำตอบหรือคำสัญญาใด ๆขอแค่ได้เห็นน้องมีความสุข ได้เห็นรอยยิ้มของน้องจากที่ไกล ๆแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว…

ภพรักมองตามแผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่ก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย กนกสอบติดมหาวิทยาลัยและเริ่มต้นชีวิตนักศึกษาในเมืองหลวงอย่างเต็มตัว โลกของเขากว้างขึ้น ผู้คนมากมายเดินผ่านเข้ามาและผ่านออกไป ทว่ามีใครบางคนที่เฝ้ามองเขาอยู่เสมอ โดยที่เขาไม่เคยล่วงรู้

ภพรักเฝ้าดูเด็กหนุ่มที่เติบโตขึ้นอย่างเงียบ ๆ สองปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการเฝ้าระวังและปกป้องจากที่ไกล ๆ แม้ไม่อาจเอื้อมมือไปแตะต้องแต่เพียงแค่ได้เห็นว่าน้องมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่ได้พบก็เพียงพอแล้ว เมื่อรู้ว่ากนกเลือกเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขา มันเหมือนโชคชะตานำพาให้ทั้งสองกลับมาใกล้กันอีกครั้ง แม้เป็นเรื่องบังเอิญ แต่พบรักรู้ดีว่าสำหรับเขาแล้ว… กนกไม่เคยเป็นเรื่องบังเอิญเลย

"น้าไม่ห้ามแล้ว… แต่ขอร้อง… อย่าทำให้กนกต้องเจ็บปวดอีก"

พบรักพยักหน้า เขารู้ดีว่าคุณเพชรไม่เคยไว้ใจเขาเต็มร้อย แต่แค่เธอยอมให้เขาเข้าไปในโลกของกนกอีกครั้ง… มันก็มีค่ามากพอแล้ว

น้าเพชรเองก็เริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้น หลังจากเห็นความพยายามที่ไม่เคยลดน้อยลง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยก้าวล้ำไปไกลเกินกว่าที่ได้รับอนุญาต เธอจึงยอมให้โอกาสเขาพิสูจน์ตัวเองแต่ก็เตือนว่าอย่าให้เกิดเรื่องที่อาจทำให้กนกต้องเจ็บปวดอีก

และนั่นเป็นเหตุผลที่กุญแจห้องของกนกมาอยู่ในมือของเขา

การกลับมาเรียนในวัย 24 ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักศึกษาที่มีอายุมากที่สุดในรุ่น ยิ่งเมื่อก้าวเข้าสู่ปี 4 อายุของเขาก็เกือบ 30 เพื่อนร่วมคณะหลายคนจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เขามีโลกของตัวเองและมีงานที่ต้องรับผิดชอบ จนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนในคณะจางลงตามเวลา แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพบรัก เพราะสิ่งที่ทำให้เขาตั้งใจไปมหาวิทยาลัยทุกวัน ไม่ใช่เพื่อนในรุ่น แต่เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้เลยว่ากำลังถูกเฝ้ามองอยู่

เขาเห็นกนกเติบโตขึ้นทุกวัน จากเด็กชายตัวน้อยที่เคยซ่อนตัวอยู่ในโลกของตัวเอง กลายเป็นนักศึกษาที่เริ่มเปิดรับโลกภายนอก แม้จะยังคงมีความเงียบขรึม มีพื้นที่ของตัวเองที่ไม่มีใครล่วงล้ำเข้าไปได้ แต่ทุกครั้งที่เห็นกนกมีรอยยิ้ม เล่นสนุกกับเพื่อนสนิทอีกสองคน พบรักกลับรู้สึกอุ่นใจ เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ไม่รีบร้อน ไม่ต้องการรบกวนชีวิตของอีกฝ่ายมากเกินไป แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ ในใจของเขา

กนกไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ยิ่งเติบโต ความอ่อนโยนและเสน่ห์บางอย่างของเด็กหนุ่มก็ฉายชัดขึ้น จนทำให้พบรักเผลอหลงใหลโดยไม่รู้ตัว เขาตามน้องไปเกือบทุกที่ เฝ้ามองโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัว หอพักในที่กนกอาศัยอยู่ถูกจดจำจนขึ้นใจ เพื่อนสนิทสองคนของกนกที่มักอยู่เคียงข้างเป็นคนที่พบรักเห็นบ่อยที่สุด พวกเขาหัวเราะกันเสมอ เล่นกันสนุกสนานในแบบที่เด็กวัยมหาวิทยาลัยควรเป็น

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย…

กนกยังคงพกนิยายเล่มโปรดไปไหนมาไหนเสมอ

ภาพของเด็กหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อน กลายเป็นภาพที่พบรักคุ้นเคยและโอบกอดไว้ในความทรงจำของเขาโดยไม่รู้ตัว

คืนวันนั้น อากาศเย็นลงเล็กน้อย แสงไฟจากเสาไฟริมทางส่องลอดผ่านม่านบางในห้องพักของกนก ทุกอย่างเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเด็กหนุ่มที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียง

ภพรักยืนอยู่หน้าประตูห้องของกนก มือของเขาถือกุญแจดอกเล็กที่ได้รับมาจากน้าเพชร เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่คืนนี้... เขาคิดถึงกนกมากกว่าปกติ

เขาไม่ควรจะมาที่นี่

เขาไม่ควรจะไขกุญแจห้องนี้

แต่ความรู้สึกบางอย่างผลักดันให้เขาทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ...

เสียง "คลิก" เบา ๆ ดังขึ้น เมื่อประตูถูกปลดล็อก ภพรักก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ห้องของกนกยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นอ่อน ๆ ของสบู่และกระดาษหนังสือ กลิ่นที่เขาคุ้นเคยและเฝ้ามองมานาน

กนกลืมตามองตงมาที่เขาดวงตาสีเข้มสะท้อนแสงวาววับ ริมฝีปากเล็กเผยอออกด้วยความสงสัย ภพรักชะงัก หัวใจเต้นกระหน่ำ สมองว่างเปล่าราวไม่มีคำอธิบายใด ๆ ที่จะเหมาะสมกับสถานการณ์นี้และเพราะคิดอะไรไม่ออกเขาจึงโน้มตัวลงไป

จูบกนก...

ริมฝีปากของเขากดลงไปแผ่วเบา แนบสนิทลงบนความนุ่มหยุ่นของริมฝีปากเล็ก ความอบอุ่นที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนทำให้สติของเขาพร่าเลือน เพียงแค่จะแก้สถานการณ์... เพียงแค่เบี่ยงเบนความสนใจ แต่เมื่อริมฝีปากสัมผัสกัน ความหวานละมุนที่ได้รับกลับทำให้เขาถลำลึกลงไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อถอนจูบออกมาเพียงเสี้ยววินาที แต่แล้ว... เขากลับกดจูบลงไปอีกครั้งคราวนี้ลึกซึ้งขึ้น

เขาไม่ควรทำแบบนี้

แต่สัมผัสของกนก... ทำให้เขาหลงใหล

ปลายนิ้วเรียวแตะลงบนแก้มใส ไล้เบา ๆ อย่างทะนุถนอม ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ถอนจูบออก หอบหายใจเล็กน้อย ก้มลงมองเด็กหนุ่มที่ยังคงนิ่งค้างไปจากสัมผัสเมื่อครู่

ภพรักยกมือขึ้นลูบศีรษะของกนกแผ่วเบา ก่อนจะค่อย ๆ จัดผ้าห่มให้เรียบร้อยแล้วพาน้องกลับไปนอนอย่างอ่อนโยน

ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน... ริมฝีปากของเขากดลงบนหน้าผากของกนกอย่างแผ่วเบา

"ฝันดีนะ... เด็กน้อยของพี่"

แล้วเขาก็จากไป ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกบางอย่างที่ยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ และเด็กหนุ่มที่นอนนิ่ง โดยที่หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ...

และหลังจากนั้นเขาก็ห้ามตัวเองให้แอบเข้าไปหาน้องไม่ได้อีกเลย