แค่นี้

การกลับมาเรียนในวัย 24 ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักศึกษาที่มีอายุมากที่สุดในรุ่น ยิ่งเมื่อก้าวเข้าสู่ปี 4 อายุของเขาก็เกือบ 30 เพื่อนร่วมคณะหลายคนจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เขามีโลกของตัวเองและมีงานที่ต้องรับผิดชอบ จนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนในคณะจางลงตามเวลา แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพบรัก เพราะสิ่งที่ทำให้เขาตั้งใจไปมหาวิทยาลัยทุกวัน ไม่ใช่เพื่อนในรุ่น แต่เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้เลยว่ากำลังถูกเฝ้ามองอยู่

เขาเห็นกนกเติบโตขึ้นทุกวัน จากเด็กชายตัวน้อยที่เคยซ่อนตัวอยู่ในโลกของตัวเอง กลายเป็นนักศึกษาที่เริ่มเปิดรับโลกภายนอก แม้จะยังคงมีความเงียบขรึม มีพื้นที่ของตัวเองที่ไม่มีใครล่วงล้ำเข้าไปได้ แต่ทุกครั้งที่เห็นกนกมีรอยยิ้ม เล่นสนุกกับเพื่อนสนิทอีกสองคน พบรักกลับรู้สึกอุ่นใจ เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ไม่รีบร้อน ไม่ต้องการรบกวนชีวิตของอีกฝ่ายมากเกินไป แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ ในใจของเขา

กนกไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ยิ่งเติบโต ความอ่อนโยนและเสน่ห์บางอย่างของเด็กหนุ่มก็ฉายชัดขึ้น จนทำให้พบรักเผลอหลงใหลโดยไม่รู้ตัว เขาตามน้องไปเกือบทุกที่ เฝ้ามองโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัว หอพักในที่กนกอาศัยอยู่ถูกจดจำจนขึ้นใจ เพื่อนสนิทสองคนของกนกที่มักอยู่เคียงข้างเป็นคนที่พบรักเห็นบ่อยที่สุด พวกเขาหัวเราะกันเสมอ เล่นกันสนุกสนานในแบบที่เด็กวัยมหาวิทยาลัยควรเป็น

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย…

กนกยังคงพกนิยายเล่มโปรดไปไหนมาไหนเสมอ

ภาพของเด็กหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อน กลายเป็นภาพที่พบรักคุ้นเคยและโอบกอดไว้ในความทรงจำของเขาโดยไม่รู้ตัว

คืนวันนั้น อากาศเย็นลงเล็กน้อย แสงไฟจากเสาไฟริมทางส่องลอดผ่านม่านบางในห้องพักของกนก ทุกอย่างเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเด็กหนุ่มที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียง

ภพรักยืนอยู่หน้าประตูห้องของกนก มือของเขาถือกุญแจดอกเล็กที่ได้รับมาจากน้าเพชร เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่คืนนี้... เขาคิดถึงกนกมากกว่าปกติ

เขาไม่ควรจะมาที่นี่

เขาไม่ควรจะไขกุญแจห้องนี้

แต่ความรู้สึกบางอย่างผลักดันให้เขาทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ...

เสียง "คลิก" เบา ๆ ดังขึ้น เมื่อประตูถูกปลดล็อก ภพรักก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ห้องของกนกยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นอ่อน ๆ ของสบู่และกระดาษหนังสือ กลิ่นที่เขาคุ้นเคยและเฝ้ามองมานาน

กนกลืมตามองตงมาที่เขาดวงตาสีเข้มสะท้อนแสงวาววับ ริมฝีปากเล็กเผยอออกด้วยความสงสัย ภพรักชะงัก หัวใจเต้นกระหน่ำ สมองว่างเปล่าราวไม่มีคำอธิบายใด ๆ ที่จะเหมาะสมกับสถานการณ์นี้และเพราะคิดอะไรไม่ออกเขาจึงโน้มตัวลงไป

จูบกนก...

ริมฝีปากของเขากดลงไปแผ่วเบา แนบสนิทลงบนความนุ่มหยุ่นของริมฝีปากเล็ก ความอบอุ่นที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนทำให้สติของเขาพร่าเลือน เพียงแค่จะแก้สถานการณ์... เพียงแค่เบี่ยงเบนความสนใจ แต่เมื่อริมฝีปากสัมผัสกัน ความหวานละมุนที่ได้รับกลับทำให้เขาถลำลึกลงไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อถอนจูบออกมาเพียงเสี้ยววินาที แต่แล้ว... เขากลับกดจูบลงไปอีกครั้งคราวนี้ลึกซึ้งขึ้น

เขาไม่ควรทำแบบนี้

แต่สัมผัสของกนก... ทำให้เขาหลงใหล

ปลายนิ้วเรียวแตะลงบนแก้มใส ไล้เบา ๆ อย่างทะนุถนอม ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ถอนจูบออก หอบหายใจเล็กน้อย ก้มลงมองเด็กหนุ่มที่ยังคงนิ่งค้างไปจากสัมผัสเมื่อครู่

ภพรักยกมือขึ้นลูบศีรษะของกนกแผ่วเบา ก่อนจะค่อย ๆ จัดผ้าห่มให้เรียบร้อยแล้วพาน้องกลับไปนอนอย่างอ่อนโยน

ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน... ริมฝีปากของเขากดลงบนหน้าผากของกนกอย่างแผ่วเบา

"ฝันดีนะ... เด็กน้อยของพี่"

แล้วเขาก็จากไป ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกบางอย่างที่ยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ และเด็กหนุ่มที่นอนนิ่ง โดยที่หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ...

และหลังจากนั้นเขาก็ห้ามตัวเองให้แอบเข้าไปหาน้องไม่ได้อีกเลย