อยากดูแล

ลมยามเช้าพัดผ่านใบมะพร้าว แสงแดดสีอ่อนตกกระทบผิวของภพขณะที่เขายืนมองสวนกว้างเบื้องหน้า ต้นมะพร้าวเหล่านี้… ยังคงยืนต้นแข็งแรงเหมือนเมื่อสิบปีก่อน แต่เจ้าของสวนกลับไม่ใช่เด็กชายวัยสิบสามอีกต่อไป เขากลายเป็นชายหนุ่มที่เติบโตจากบาดแผลในอดีต

แป้นเฝ้ามองลูกชายเธอเงียบๆ ตั้งแต่เขากลับมา เขาเปลี่ยนไปมาก ภพไม่ได้เป็นเด็กที่พูดเก่งเหมือนเมื่อก่อน เขาเงียบขึ้น ละเมียดละไมกับความคิดของตัวเอง และเลือกที่จะไตร่ตรองทุกอย่างก่อนพูด เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับคอมพิวเตอร์ นั่งทำงานแบบ Work from Home หรือบางวันก็มาช่วยแม่ดูแลสวน แต่แป้นรู้… ว่าในดวงตาของลูกชาย ยังมีบางอย่างที่ค้างคาใจ จนกระทั่งวันหนึ่ง…

"ผมคิดว่าจะเข้ามหาวิทยาลัยที่ไทยครับแม่"

แป้นเงยหน้าขึ้นจากตะกร้ามะพร้าวที่กำลังคัดแยก เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะวางมือลง

"ลูกจะไหวเหรอ ทั้งเรียนแล้วก็ทำงาน?"

ภพนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ

"ผมอยากเรียนเพิ่มเติมครับ และเก็บเงินไปด้วย" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง "แม่จะได้เหนื่อยน้อยลง ถ้าผมมีงานเพิ่มขึ้น"

เขาเอื้อมมือไปกอดแม่ กอดแน่นเหมือนเมื่อสิบปีก่อน

แป้นรับไออุ่นของลูกชายด้วยหัวใจที่สั่นไหว

เธอรู้… ว่าภพคิดเยอะ คิดมาก และพยายามวางแผนทุกอย่างให้ดีที่สุด

เธอรู้… ว่าเขาอยากดูแลเธอ

แต่เธอก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้

"แล้วลูกจะอยู่ที่ไหน?"

"ผมมีบ้านเช่าในเมืองครับ แม่จะเข้าไปอยู่กับผมก็ได้นะ"

แป้นส่ายหน้าเบาๆ "แม่ขออยู่ที่นี่เถอะ แม่อยากใช้ชีวิตเป็นชาวสวน แม่ชอบธรรมชาติ"

ภพพยักหน้า เขาเข้าใจดีว่าแม่ผูกพันกับที่นี่แค่ไหน

"แต่แม่ห่วงลูกนะ" แป้นเอ่ยเสียงเบา "ถึงลูกจะอายุยี่สิบหกแล้ว แต่การใช้ชีวิตที่ไทยมันไม่ง่าย"

"ผมดูแลตัวเองได้ครับแม่" ภพยิ้มบางๆ "แล้วผมก็จะดูแลแม่ด้วย"

การตัดสินใจกลับมาเรียนมหาวิทยาลัยในไทย อาจเป็นเพียงข้ออ้างของภพ

ข้ออ้าง… ที่จะทำให้เขาได้อยู่ใกล้สิ่งที่หัวใจเขาตามหา

สิ่งที่เขาเองก็ยังอธิบายไม่ได้

แต่เขารู้เพียงอย่างเดียวว่า…

เขาอยากเจอใครบางคน

เด็กคนนั้น…

"กนก"

เกือบสองปีแล้ว... ที่พบรักเฝ้าดูน้องอยู่ห่าง ๆ ทุกครั้งที่เขาเห็นกนกเดินผ่าน ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาหรือเห็นน้องอ่านหนังสือเงียบ ๆ อยู่ใต้ต้นไม้หัวใจของเขามักเต้นแรงขึ้นเสมอมันไม่เคยแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองมากขนาดนี้ จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาเริ่มเข้าใจว่า กนกไม่ใช่แค่เด็กผู้ชายที่เขาเคยรู้จักในอดีต

แต่เป็นใครบางคนที่เขาอยากดูแล...อยากอยู่เคียงข้างและอยากเป็นเหตุผลของรอยยิ้มของน้อง

คืนนั้นภพรักตัดสินใจบอกแม่

"แม่ครับ ผมคิดว่าผมคงชอบกนกเข้าแล้ว...ผมคิดถึงน้องบ่อยมาก"

แป้นชะงักไปเล็กน้อย เธอหันไปมองลูกชาย ราวกับพยายามไตร่ตรองความหมายของคำพูดนั้น

"พบหมายถึงกนกเหรอ?"

พบรักพยักหน้าช้าๆ สายตาของเขามีความลังเล แต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึก

"มันเป็นความรู้สึกที่ผมอธิบายไม่ได้"

"แต่ผมรู้สึกว่า... ผมอยากเจอเขา"

"อยากดูแลเขา"

"อยากให้เขามีความสุข"

ตอนแรกเธอคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความผูกพันในวัยเด็ก เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ แต่ยิ่งฟังลูกชายพูด เธอกลับรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ลึกซึ้งกว่าแค่ "ความคิดถึง" มันไม่ใช่ความทรงจำที่หวนคืน มันคือความรู้สึกที่เติบโตไปพร้อมๆ กับตัวเขา

แป้นมองลูกชายของตัวเอง เธอรู้ดีว่าพบรักเติบโตมาเป็นคนแบบอ่อนโยน ใจดี และมีหัวใจที่งดงามเสมอเขาไม่ใช่คนที่พูดถึงใครแบบนี้ง่ายๆ  เธอไม่ได้คาดคิดเลยว่าเด็กชายที่เธอเฝ้าดูแลมาตลอดจะตกหลุมรักเด็กชายอีกคนหนึ่ง แต่เมื่อเธอเห็นประกายในดวงตาของพบรัก เธอก็เข้าใจได้ทันที

หากมันคือ "ความรัก" จริงๆ ... มันก็คงเป็นความรักที่บริสุทธิ์ที่สุด

เธอถอนหายใจยาว ก่อนจะวางมือลงบนมือของภพเบา ๆ

"ลูกแน่ใจเหรอ?"

"ครับ" พบรักตอบเสียงหนักแน่น

แป้นพยักหน้าช้าๆ เธอรู้ว่าเธอไม่อาจบังคับความรู้สึกของลูกได้

 "ถ้าลูกอยากดูแลน้องจริง ๆ ลูกต้องไปคุยกับคุณเพชร" แป้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เราเป็นหนี้บุญคุณคุณเพชร ครอบครัวเขาดูแลเราตอนที่เราลำบาก เราจะไม่ทำอะไรที่ทำให้เขาต้องลำบากใจเด็ดขาด"

ดวงตาของเขาฉายแววมุ่งมั่นแสดงให้เห็นกระจ่างชัดว่าพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องกนก พร้อมจะอยู่เคียงข้างน้อง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นและไม่ว่าวันหนึ่งกนกจะจดจำเขาได้หรือไม่...เขาก็จะรักและปกป้องน้องอย่างดี

วันรุ่งขึ้น แป้นเดินเข้าไปในสถานีอนามัยพร้อมกับภพรัก คุณเพชรเงยหน้าจากโต๊ะทำงาน เมื่อเห็นทั้งสองคน สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

"แป้น มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

แป้นยิ้มบาง ๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความกังวล "พอดีเราอยากคุยกับคุณเพชร พอจะสะดวกไหมคะ…"

คุณเพชรขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าให้ทั้งสองนั่งลง

"ขอบคุณน้าเพชรมากนะครับ ที่ช่วยดูแลครอบครัวผมมาตลอด"

"ไม่เป็นไรหรอก อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วยกัน"พบรักพยักหน้า ก่อนเงียบไปชั่วขณะ ราวกับกำลังทบทวนคำพูดในใจ

"ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมได้เจอกนก…"แค่ชื่อของลูกชาย คุณเพชรก็เริ่มรู้สึกกังวล

"ผมกลับรู้สึกว่า มีบางอย่างที่ผมผูกพันกับน้อง… ผมอธิบายไม่ได้ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ติดอยู่ในใจเสมอ"

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "เขาเป็นกำลังใจของผม… หลายครั้งในการต่อสู้กับความรู้สึกเจ็บปวดในอดีต"

คุณเพชรจ้องมองพบรัก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

ภพรักเหลือบมองแม่ ก่อนหันกลับมามองหน้าคุณเพชรด้วยความมุ่งมั่น

"ผมอยากดูแลน้อง… ได้ไหมครับ?"

คำว่า ดูแล ทำให้คุณเพชรขมวดคิ้ว

"ภพหมายความว่ายังไง?" น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความระแวง

พบรักเม้มริมฝีปาก ก่อนตัดสินใจพูดออกมาตรง ๆ

"ผมรู้สึกว่าผมชอบกนกครับ"

คุณเพชรนิ่งงันไปชั่วขณะ มือที่วางอยู่บนโต๊ะเผลอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

"ความรู้สึกของผม… มันไม่ใช่แค่ความผูกพันของเด็กสองคน" พบรักพูดต่อ "มันเป็นความรู้สึกห่วงหา… อยากดูแล อยากอยู่เคียงข้าง และอยากให้น้องได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุด"

คุณเพชรกะพริบตาช้า ๆ หัวใจเธอเต้นรัว ความทรงจำในอดีตตีกลับมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

กนก… ลูกของเธอ…

เด็กชายที่ต้องผ่านความเจ็บปวดมาตั้งแต่ยังเล็ก เด็กชายที่เคยหลงอยู่ในโลกแห่งความมืด จนเกือบลืมวิธีมีความสุข เธอพยายามปกป้องลูกจากทุกสิ่งที่อาจทำให้เขาเจ็บปวดอีก

แล้วตอนนี้… คนที่เคยเป็นบาดแผลของอดีต กำลังเข้ามาหาอีกครั้ง