เพียงหัวใจได้มีรัก

เพียงหัวใจได้มีรัก

last updateLast Updated : 2025-04-08
By:  ฅนบนดอยOngoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
31Chapters
867views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ขนมนักศึกษาแพทย์ปีสี่ เธอวันไนต์สแตนด์กับชายคนหนึ่ง เยเย่มารุโกะกันจบก็แยกย้าย เพราะไม่มีทางกลับมาเจอกันอีกแน่นอนแม้จะถูกใจมากแค่ไหน แต่ฟ้าไม่ได้เข้าข้างเธอขนาดนั้น เธอกับเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง พีคแรกคือเจอเขาที่โรงพยาบาลมหา'ลัย พีคสองคือเขาเป็นอาจารย์หมอ! เพียงหัวใจได้มีรัก หมอกร น้องขนม

View More

Chapter 1

บทนำ

(Aurora's POV)

Four years. Four years of loyalty, sacrifice, and devotion reduced to this moment.

I gripped the steering wheel of my car until my knuckles turned white, watching the scene unfold before me. The luxury den that Alexander bought for me for our mating ceremony sat on the edge of pack territory—a place that was supposed to be our retreat. Now it was the stage for his betrayal.

Alexander emerged from the den first, his powerful frame silhouetted against the setting sun. Even from this distance, I could recognize the relaxed set of his shoulders, so different from the rigid posture he always maintained around me.

Then she appeared. Ivy Lawrence. The Beta's daughter.

My stomach clenched as she stumbled slightly on the porch, her delicate features pulling into an exaggerated pout. "Alex, my paws still hurt from shifting," she whined, her voice carrying on the evening breeze.

What happened next felt like a knife twisting in my chest. Alexander—my mate, the future Alpha of the Blackwood Pack—swept Ivy into his arms with a tenderness I'd never been shown. Not once in four years.

"I've got you, little wolf," he murmured, his voice low and intimate.

He carried her down the steps, her arms wound around his neck as she nuzzled against him. When they reached the grass, he set her down gently, but she didn't pull away. Instead, she rose on her tiptoes, pressing her lips against his.

The kiss was passionate, possessive. And Alexander didn't hesitate to return it.

I should look away. I knew I should. But I couldn't tear my eyes from them as his hands threaded through her blonde hair, so different from my honey-brown waves. My wolf, Zoe, whimpered inside me, confusion and hurt radiating through our shared consciousness.

"How long?" I whispered to the empty car. "How long has this been happening?"

My mind raced backward through months of late nights, emergency pack meetings, and territory patrols that suddenly made perfect sense.

Four years ago, Alexander had pursued me with the single-minded focus of an Alpha wolf. I still remembered his words clearly: "Aurora, you're my most suitable mate for strengthening the Blackwood Pack." Not the most romantic proposal, but I'd understood. As a healer with rare abilities, I brought value to his bloodline.

For him, I'd abandoned my healing sanctuary. For him, I'd left my frail grandmother in the care of others while I moved to the Blackwood den. For him, I'd poured my knowledge and skills into improving the pack's healing practices, bringing acclaim and respect to the Blackwoods throughout the territory.

And now that Alexander had secured his position as future Alpha, I had become... dispensable.

"Too serious," he'd complained recently. "Where's your playful side, Aurora? Other she-wolves know how to have fun."

Other she-wolves like Ivy Lawrence.

As if sensing my thoughts, Alexander pulled away from Ivy, his head turning slightly toward my hidden car. I ducked down, though I knew he couldn't see me from this distance. My scent was masked by the bitter herbs I'd rubbed on my wrists and neck—a trick I'd learned from my grandmother for gathering rare plants without alerting territorial animals.

I'd never imagined I'd use it to spy on my own mate.

My phone felt heavy in my hand as I pulled it out. For a moment, I hesitated, then dialed Alexander's number. Through the windshield, I watched him stiffen as his phone rang. He glanced at the screen, then back at Ivy.

"Aren't you going to answer that?" she asked, her voice carrying on the breeze.

He silenced the call.

"Alexander Blackwood," I said when his voicemail picked up, keeping my voice steady despite the rage and hurt burning inside me. "I'm reminding you that today is my birthday. The dinner with your family begins at eight." I paused. "Don't be late."

I ended the call, watching as he slipped his phone back into his pocket with barely a glance. Behind him, Ivy wrapped her arms around his waist, pressing herself against his back.

"Was that her?" The contempt in her voice was unmistakable.

"Just pack business," Alexander replied, turning to kiss her again. "Nothing important."

Nothing important. The words echoed in my head as I started my car, backing away slowly before turning onto the main road. My birthday. Our anniversary. Nothing important.

I pressed the second number on my speed dial. Ruby Stone, my loyal beta-in-training, answered immediately.

"Aurora? Are you okay?" Her concern washed over me, a balm to my wounded pride.

"I need you to do something for me," I said, surprised by the steadiness of my voice. "Call the utilities company. I want all services to our border den shut off immediately. Water, electricity, everything."

A brief pause. "Found him with her, didn't you?"

There was no judgment in Ruby's voice, only fierce loyalty. She'd warned me months ago that something was wrong. I should have listened.

"Yes."

"Consider it done." I could hear the satisfaction in her tone. "Anything else?"

I thought of the mate-bond severance papers hidden in my desk drawer. Documents I'd been working on privately for weeks, listing my claims to half our shared hunting territories and resources. Papers I'd been too afraid to show Alexander.

"Not yet," I replied. "But be ready. Things are about to change."

Back at the main pack house, I stood under the hot spray of the shower, trying to wash away the image of Alexander and Ivy together. The water couldn't erase the hurt, but it helped clear my head.

When I stepped out, I caught my reflection in the full-length mirror. My honey-brown hair fell in wet waves down my back. My green eyes—usually bright with healing energy—looked dull and tired. The jade pendant that enhanced my healing powers hung between my breasts, a stark contrast against my pale skin.

I studied my body critically, comparing myself to what I'd seen of Ivy. She was petite, curved in all the right places, with the kind of figure that turned heads. I was taller, leaner, with the muscled physique of a working healer who spent hours gathering herbs in difficult terrain.

Was that why Alexander had strayed? Because I looked like this?

The bedroom door opened without warning.

"Enjoying the view?" Alexander's deep voice made me jump.

I grabbed a towel, wrapping it around myself as I turned to face him. His amber eyes gleamed with something between amusement and irritation as he stalked toward me.

"You're back early," I said, keeping my voice neutral.

Alexander's lips curved into a mocking smile. "Funny thing about that. The power and water at the border den suddenly stopped working." He stopped just behind me, close enough that I could feel his heat against my back. "Did you cut the utilities because you were jealous of my attention to the Beta's daughter?"

There it was. Not even a denial. Just the assumption that I would accept his affair as an Alpha's right.

"It's my property too," I reminded him, meeting his gaze in the mirror. "I have every right to manage it as I see fit."

His hands came to rest on my shoulders, sliding down my arms in a gesture that once would have made me lean into him. Now it took everything I had not to pull away.

"It's the full moon tomorrow night," he murmured, his lips grazing my ear. "Your most fertile time."

Of course. It always came back to this. Alexander didn't want me—he wanted what I could give him. Pups. Heirs. Leverage to claim the remaining territory shares still controlled by Elder Blackwood, his grandfather.

What he didn't know—what I'd never told him—was that I would likely never bear pups. The rogue wolf attack three years ago, when I'd been protecting him from attack, had left me with severe internal injuries. The pack doctor had warned me privately that pregnancy would be difficult, if not impossible.

I'd been waiting for the right moment to tell Alexander. Now, I wondered if I should tell him at all.

"Aurora." His voice deepened as his hands slid to my waist. "It's been too long."

I should push him away. I should hand him the severance papers right now.

Instead, I stood frozen as he lifted me effortlessly, carrying me to our bed. The scent of another female still clung to him, faint but unmistakable to my heightened senses. Yet when he lowered his face to my neck, breathing in my scent, something inside me responded against my will.

The mate bond. The biological connection that made rejecting him physically painful.

"Alexander," I began, intending to stop this.

But then his lips found mine, and my treacherous body arched toward him. Zoe, my wolf, succumbed immediately to the mate bond, whimpering with need as Alexander's musky scent enveloped us.

I felt my wolf responding in a way I hadn't for months, revealing a rare sexy side that seemed to surprise even Alexander.

His wolf, Alex, surged forward, eyes glowing with primal desire as he growled against my throat.
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
31 Chapters
บทนำ
บทนำ23:00 @ไนต์คลับเพื่อนคนอื่นอาจจะหวงเวลานอนเพื่อจะได้ตื่นเช้าไปเรียน แต่เธอกลับมีวิธีคลายเครียดที่แตกต่างออกไป ปลายนิ้วชี้แตะลงบนปากแก้วเครื่องดื่มและลูบวนไปมาเบาๆ ใจก็เหม่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เผลอแป๊บเดียวเธอก็อยู่ปีสี่แล้วเหรอ อีกสองปีก็ดีดตัวเองออกจากสถานะนักศึกษาแพทย์แล้ว มาถึงตอนนี้เธอยังสรุปไม่ได้เลยว่าอยากเรียนต่อสายไหนอีก“เฮ้อ~” ขนมถอนหายใจออกหลายครั้ง เธอเท้าคางมองแก้วเครื่องดื่มแล้วทอดถอนใจอีกครั้ง “เบื่อจัง ยายยิ้มก็ไม่มาด้วยกัน” รูมเมตคนที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่ปีหนึ่งน่ะ วันนี้นางมีนัดกับเพื่อนอีกห้องไปกินหมูกระทะกัน แต่ขนมกลับอยากคลายเครียดจากการเรียนหนักๆ มาหลายวัน ก็เลยปลีกตัวออกมานั่งดื่มอยู่คนเดียวหน้าบาร์เนี่ยแหละเป็นปีแรกที่ต้องขึ้นชั้นคลินิก จากวนวอร์ดมาทั้งหมดแล้วนั้น เธอรู้สึกว่าชอบวอร์ดสูติฯกว่าวอร์ดอื่น พี่พยาบาลใจดีมากและคอยช่วยเหลือกันตลอด พอรู้ว่าขึ้นชั้นคลินิกจะได้ตรวจคนไข้จริงและราวน์กับอาจารย์หมอใจมันก็ร่ำร้องแต่จะอยากลาออกให้ได้ ทั้งกดดันสารพัดอย่าง แต่ก็ระลึกได้ว่าป้ารอดูความสำเร็จเธออยู่ ชีวิตที่เว้าแหว่งไม่ครบองค์ประกอบ ตั้งแต่รู้ความก็ยังเป็
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 1 เนื้อเข้าปากเสือ
บทที่ 1 เนื้อเข้าปากเสือ “เดี๋ยวค่ะ” ขนมชะงักแล้วก้มมองร่างกายตัวเอง “คุณหิวมากจากไหนเนี่ย ดูหิวมากนะ” ไม่ใช่ว่าอยากเล่นตัวหรอก แต่เขาดูหิวโหยมากจนเธอหวั่นใจอยู่ลึกๆ“เราก็ต้องการในสิ่งเดียวไม่ใช่เหรอครับ”“ก็ใช่ค่ะ แต่หนมแค่สงสัยว่าทำไมคุณเคถึงดูหิวมากขนาดนี้” เหมือนของขาดมานานแรมเดือนเลยอะ แต่จะอะไรก็ช่างเถอะ เขาปลุกความกระสันให้แล้วนี่นา เธอจะปฏิเสธได้อย่างไร“ก็ปกติ” ชายหนุ่มเอียงหน้ามองอย่างสงสัย ดวงตาเรียวคมจดจ้องริมฝีปากหญิงสาวก่อนจะยกฝ่ามือหนาขึ้นมาประคองใบหน้าเรียวรีของอีกฝ่ายไว้ “พอดีผมไม่ค่อยชอบละเมียดละไมน่ะ” แค่รู้จุดประสงค์เดียวกันก็พอแล้ว ถึงอีกฝ่ายจะส่งสายตาออดอ้อนกันก็เถอะ เวลาเขามีน้อย เลยไม่อยากเสียเวลามาเล้าโลมให้มาก “ก็แฉะมากแล้วนี่ครับ”ร่างแน่งน้อยถูกบดเบียดด้วยร่างกำยำ เพียงพริบตาเดียวชุดชั้นในน้อยชิ้นก็ถูกชายหนุ่มจัดการ ทั้งสองอยู่ในสภาพเปลือยกายเหมือนกัน มันรู้สึกเขินนิดหน่อย ในขณะที่คุณเคกำลังสวมเครื่องป้องกันอยู่ ขนมจึงได้มองสำรวจร่างกายและใบหน้าเขา'หล่อขนาดนี้หลุดมือคนอื่นมาได้ไงเนี่ย หรือว่าเขายังไม่อยากจริงจังกับใครอย่างที่พูดเอาไว้'ขนมขมวดคิ้วมองหน้า
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 2 อาจารย์โดเบอร์แมน
บทที่ 2 อาจารย์โดเบอร์แมน วันต่อมาขนมตื่นเช้ามาราวน์กับพี่เอ็กซ์เทิร์นตั้งแต่หกโมงเช้า กว่าจะราวน์เสร็จก็ตอนเก้าโมงกว่า พอมีเวลาว่างนิดหน่อยเธอก็เลยหยิบไอแพดขึ้นมาอ่าน สายตาจดจ้องจอไอแพดและปากก็กัดขนมปังไส้แยมส้มคำโต“นี่”“หือ อ้าวอาโป”“กินไม่ห่วงสวยเลยนะ”“พอมีเวลาก็ต้องรีบกินอะ ว่าแต่โปไปไหนมาเหรอ”“เพิ่งราวน์เสร็จเหมือนกัน”“อ๋อ กินไรยัง”“แล้ว แล้วนี่มานั่งทำไมตรงนี้อะ ไม่ไปพักห้องพักนักศึกษา”“หนมอยากอ่านสไลด์น่ะ ตรงนี้เงียบดีเลยมานั่งอ่าน”“ว่าแต่หนมได้เจอกับอาจารย์คนนั้นแล้วใช่ปะ”“หือ?” เธอไม่เข้าใจว่าเพื่อนหมายถึงอาจารย์คนไหน ในวอน์ดมีอาจารย์ตั้งหลายคนแน่ะ “ใครเหรอ”“ก็อาจารย์โดเบอร์แมนไง”“อาจารย์โดเบอร์แมน เอ่อ…คนที่ดุๆ ปะ”“อืม”“ยังหรอก” ไม่ได้พิศวาสอยากเจออาจารย์ขนาดนั้น หากแต่เธอเลี่ยงไม่ได้เลยต่างหาก ไม่เจอวันนี้พรุ่งนี้ก็ต้องเจออยู่ดี ได้ข่าวมาว่าอาจารย์เข้าติดเคสเลยไม่ว่างมาสอนสักที “แล้ว…อาจารย์โหดมากเหรอ”“ไม่รู้สิ เราไม่เคยเจอน่ะ แต่เห็นพี่เอ็กซ์เทิร์นพูดมางั้นนะ” อาโปทำหน้าสยดสยองจนขนมขนลุกตามไปด้วย “ล้อเล่นหรอกยายขนม นี่เราขี้กลัวเกินไปหรือเปล่า อย่าลืมว่าเร
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 3 โลกกลมเกินไป
บทที่ 3 โลกกลมเกินไป มือสั่น ปากสั่นราวกับเจ้าเข้า ขนมรีบหลบหลังเพื่อนตัวเอง ก้มหน้าจ้องชาร์ตคนไข้'เชี่ย…นี่ฉันเยเย่กับ…อะ อาจารย์เหรอวะ ยายขนมตายแน่!''ตะกี้เขาทันได้เห็นฉันไหม คงไม่หรอกนะ'“หนมแกทำไรเนี่ย มาหลบหลังฉันทำไม”“แป๊บหนึ่ง”“ถ้าจะคุยกันก็ออกไป” น้ำเสียงติดดุดังขึ้น แน่นอนล่ะว่าเขาเพ่งสายตามาทางนี้“ขอโทษค่ะอาจารย์” เพื่อนจับแขนขนมไว้แน่น ดึงเธอออกมาจากด้านหลังจนสำเร็จ แต่กลับชะงักเพราะขนมปล่อยผมมาปิดหน้าปิดตาตัวเองแถมเอาแมกส์มาสวมอีก “อะไรของแกเนี่ย” เพื่อนขยับปากถามแบบไม่ออกเสียง ทั้งงงว่าขนมทำแบบนี้ทำไม ราวกับกลัวใครจำหน้าได้อย่างนั้นแหละ“เดินไปๆ อย่าสนใจฉัน” ตอนนี้เธอต้องทำตัวไม่ให้เป็นที่สนใจของอาจารย์ เลยเดินไปแฝงตัวกับเพื่อนคนนั้นที คนนี้ที พอเดินเข้ามาถึงตึกผู้ป่วยโอพีดีอาจารย์ก็พาตรวจตั้งแต่เตียงแรก สลับให้นักศึกษาแพทย์ทุกคนได้ตรวจและซักถามอาการผู้ป่วยทุกคน จนมาถึงคิวขนม“สวัสดีค่ะคุณแม่ อาการเป็นยังไงบ้างคะวันนี้”“ถอดแมสก์ออกก่อน เสียงอู้อี้ขนาดนี้คนป่วยจะรู้เรื่องได้ยังไง” น้ำเสียงติดดุดังมาจากด้านหลัง เขาไม่รู้หรอกว่าเธออยากวิ่งหนีมากแค่ไหน ยิ่งกว่ากดดันก็ก
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 4 ราวิโอลีรสขนม
บทที่ 4 ราวิโอลีรสขนมขนมนั่งรออยู่บนม้านั่ง เทียวมองเวลาบนข้อมือตัวเอง นี่ก็สี่โมงแล้ว เธอยังไม่รู้เลยว่าต้องเอาร่มไปคืนเขาที่ร้านกาแฟไหน“เห็นเราเป็นหมอดูหรือไง ถึงจะได้เดาใจถูกว่าไปนั่งร้านไหนน่ะ” ขนมบ่นพึมพำ พอนึกอะไรออกก็รีบก้าวเท้าให้ทันพี่พยาบาลแล้วคว้าแขนไว้ “พี่เพ็ญคะ หนมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”“ว่ามาเลยลูก”“อาจารย์ศิวกรแกชอบไปนั่งร้านกาแฟแถวไหนเหรอคะ แบบหน้าโรงพยาบาลหรือว่าในโรงพยาบาลเรา”“น่าจะเป็นร้านกาแฟหน้าตึกนี้นะลูก พี่เห็นหมอไปนั่งกันเยอะนี่”“อ๋อ…” ขนมร้องอ๋อ ใกล้ๆ นี้เองนี่นา “ขอบคุณมากๆ ค่ะ”“จ้า”พอรู้พิกัดแล้วก็มุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟทันที เป็นร้านเล็กๆ ซึ่งมีหมอและนักศึกษาแพทย์ทุกชั้นปีไปหาขนมและกาแฟกินบ่อยๆ ซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น ชอบไปนั่งอ่านหนังสือน่ะ“ขอให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ”เดินมาถึงหน้าร้าน ขนมก็กวาดสายตามองหาชายหนุ่มจนเห็นแผ่นหลังกำยำในเสื้อเชิ้ตสีกรมท่านั่งยกแก้วกาแฟจิบด้วยท่าทางสบายใจเฉิบ“สบายใจเลยนะ ให้เรารอเนี่ย” ขนมจิ๊ปาก แต่พอผลักประตูเข้ามาด้านใน ใบหน้าบูดบึ้งก็พลันเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม “สวัสดีค่ะ นี่ค่ะร่มของอาจารย์ แล้วก็ขอบคุณมากๆ นะคะที่ให้ยืมร
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 5 กาแฟใส่นม
บทที่ 5 กาแฟใส่นม “มั้ง”“หมายความว่ายังไงเหรอคะ เคยมั้ง?”“เจอหน้าคนเยอะแยะ จำไม่ได้หรอก”อย่างนั้นก็แปลว่าเขาจำกันไม่ได้จริงๆ เพราะนี่ถือว่าเป็นคำยืนยันจากศิวกรแล้ว ขนมลอบถอนหายใจแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อยแก้เขิน“หรือว่าเคยเจอ”พรวด!น้ำพุ่งออกจากปากเธอทันที“ขะ ขอโทษค่ะ ขอโทษ” ขนมรีบหยิบทิชชูไปซับน้ำออกจากแขนให้ชายหนุ่ม “ขอโทษนะคะ หนมไม่ได้ตั้งใจ”“แทนตัวเองว่าอะไรนะ”“เอ่อ…หนมค่ะ ขนมน่ะ”“อ๋อ ขนม…รสอะไร”“ว่าอะไรนะคะ”“เปล่า นั่งเถอะ” ศิวกรหยิบทิชชูมาเช็ดน้ำออกจากแขนเอง และความเงียบในโต๊ะอาหารก็เกิดขึ้น ขนมนั่งหลังตรง เสสายตามองไปรอบๆ ไม่ใช่อะไร เธอไม่อยากโฟกัสคนตรงหน้า ขนาดที่ว่าไม่ได้โฟกัสเขามากนัก หน้าเธอยังผ่าวร้อนขนาดนี้ ถ้าได้สบตากับเขานะ อื้ย!“หมอให้ยาอะไรมาบ้าง”“ก็ยาทาค่ะ”“ใช้ของอะไรก็ระวังหน่อย ผิวตรงนั้นมันอ่อนไหวง่าย”“เอ่อ จะคุยเรื่องนี้ในโต๊ะอาหารจริงๆ เหรอคะ” บรรยากาศกร่อยแย่เลย แล้วมีอย่างที่ไหนคุยเรื่องแบบนี้ในโต๊ะอาหารน่ะ เข้าใจว่าเป็นหมอมันไม่รู้สึกเขินหรืออะไร แต่เธอไม่ชินนี่นา“โอเค” ชายหนุ่มทำท่ารูดซิปปากแล้วหันไปมองพนักงาน “อยากกินน้ำอะไร นอกจากน้ำเป
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 6 เกมถามตอบ
บทที่ 6 เกมถามตอบ ขนมหน้าเหวอไปเมื่อเห็นศิวกรเดินถือถุงกระดาษเดินเข้ามาในกลุ่ม เขาส่งถุงนั้นให้เจ้าของวันเกิดพร้อมกับอวยพร“ขอบคุณนะครับที่อาจารย์เจียดเวลามา”“ว่างพอดี”ว่างเหรอ แล้วทำไมเขาไม่บอกสักคำว่าจะมางานวันเกิดพี่เอ็มด้วยน่ะ ทำเฉยอย่างกับไม่สนใจแน่ะศิวกรละสายตาจากเจ้าของวันเกิดมองไปโดยรอบ เล็งเห็นที่นั่งเหมาะๆ แล้วเขาจึงก้าวไปหย่อนตัวนั่งลง ซึ่งก็ข้างกับขนมอีกนั่นแหละ“อาจารย์ไม่บอกสักคำว่าจะมา”“ก็เราไม่ถาม”“ต้องให้ถามเหรอคะ” ใครจะไปกล้าถามเขาขนาดนั้นล่ะ ถ้าเอ่ยถามตรงๆ แบบนั้นมันเสียมารยาทไป ขนมพรูลมหายใจออกอีกครั้ง รุ่นพี่รินเครื่องดื่มมาให้แต่เธอกับยิ้มปฏิเสธพร้อมกัน “หนมขอน้ำหวานได้ไหม ไม่ก็อะไรเบาๆ แบบค็อกเทล”“ได้ เดี๋ยวพี่สั่งให้”พูดคำว่าค็อกเทลปุ๊บ สมองพลันนึกถึงเรื่องวันนั้นทันที ใบหน้าขนมผ่าวร้อน เธอเหลือบตามองคนข้างกายแล้วเสยม้วนผมออกจากใบหน้า“เอาไดคิวรีแก้วหนึ่ง” เสียงเข้มของคนข้างๆ ดังขึ้น มันเป็นเมนูเดียวกับที่เขาสั่งให้เธอวันนั้นเลย“เปลี่ยนใจแล้วค่ะ เอาเหล้าก็ได้ แต่หนมจิบน้อยๆ เอา”“ไม่ต้องเกร็งนะ ตามสบายเลย”“ไม่ได้เกร็งค่ะ” ขนมโพล่งขึ้น ทำให้ทุกคนหันมาม
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 7 ปิ่นโตสีชมพู
บทที่ 7 ปิ่นโตสีชมพู ขนมมองหน้ารุ่นพี่ตาปริบๆ จนพี่เอ็มต้องยกมือขึ้นมาจับศีรษะเธอโยกไปมาเป็นการหยอกล้อ“ตาค้างแล้ว ทึ่งในความหล่อพี่เหรอ”“เปล่าค่ะ กำลังอึ้งว่ากินจนเมาขนาดนั้นแล้วตื่นมาทำงานได้ยังไง สุดยอดค่ะแต่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง”คนถูกชมอยู่ดีๆ ถูกเบรกด้วยประโยคเจ็บจี๊ดสุดท้าย“ค่าคนสวย ดีแล้วที่เราไม่เมามากน่ะ” พี่เอ็มเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ แต่ขนมยังยืนอยู่ที่เดิมเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง “มานั่งตรงนี้ก่อน มีเรื่องอะไรน่าคิดขนาดนั้น”“เปล่าๆ ค่ะ”“เออ เมื่อวานยิ้มจะพูดอะไรนะ พี่ฟังไม่ค่อยชัดเท่าไร ตอนเล่มเกมถามตอบอะ”“อย่าไปถือสาคนเมาเลยค่ะ ยิ้มก็เป็นแบบนั้นแหละเวลาเมา” กลับไปนี้โดนสวดแน่ยายยิ้ม ดีนะที่เธอเอามือปิดปากไว้ก่อน ไม่งั้นซวยแน่ “งั้นหนมขอตัวก่อนนะคะ”“อืม”ขนมเดินเกาหัวออกมาจากตรงนั้นแล้วเลี้ยวไปทางเดินไปยังตึกผู้ป่วยโอพีดี“ซีด…” หญิงสาวซีดปากระบายความเจ็บแสบ เธอหยุดเดินแล้วนั่งลง รีบถอดรองเท้าดูแผลรองเท้ากัดเมื่อคืน “หนักเอาการอยู่นะเนี่ย” ตอนแรกคิดว่าแค่เป็นแผลถลอกเล็กๆ เท่านั้น แต่ตอนนี้มันแดงและยังมีบางจุดพองมีน้ำใสๆ อีก พอเพื่อนคนอื่นเดินมาเธอจึงรีบลุกขึ้นแ
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 8 ผู้ปกครองพิเศษ
บทที่ 8 ผู้ปกครองพิเศษ “นี่หลอกกันเหรอคะ” น้ำเสียงและใบหน้าบึ้งตึงบอกได้ชัดว่าเธอไม่พอใจมาก“หลอก?” อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูงเชิงถามเขาตีมึนทำไมในเมื่อเขาเองนั่นแหละหลอกให้มาที่นี่“ก็อาจารย์บอกจะนัดหมอให้หนม แล้วทำไมเป็นอาจารย์ได้ล่ะ”“ก็นี่คลินิกพี่เอง”“ฮะ! เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน” ขนมหันรีหันขวางจนสายตาปะทะกับชื่อคลินิกและชื่อนายแพทย์ผู้เป็นเจ้าของคลินิกแห่งนี้ “อาจารย์เป็นเจ้าของคลินิกเหรอคะ”“อืม”ขนมรีบลงจากเตียงแล้วเปิดประตูเดินออกมาทันที ยิ้มสะดุ้งตกใจที่เพื่อนรีบมาดึงแขนเธอลุก“ไปไหนหนม เดี๋ยวๆ หนมยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยนะ”“ไม่ได้ ตรวจที่นี่ไม่ได้”“ทำไม เกิดอะไรขึ้น”“…”! ขนมบุ้ยปากไปด้านหลังตัวเอง ยิ้มเลยมองตามสายตาเพื่อนไปจนเห็นร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกอยู่หน้าเคาน์เตอร์ซักประวัติ“หา!! อะ อาจารย์ศิวกร?”“ใช่ นี่คลินิกเขา” ยิ้มสะบัดมือเพื่อนออกจากแขน เดินออกไปหน้าคลินิกโดยไม่ใส่รองเท้าแล้วเงยหน้าอ่านป้ายคลินิก“เชี่ย….” หญิงสาวอุทานคำหยาบออกมา จากนั้นก็เดินมาสวมรองเท้า แต่ขนมดันถูกอาจารย์จับแขนไว้เนี่ยสิ“เป็นอะไรกัน แล้วจะไปไหน”“อาจารย์หลอกหนมมาที่นี่ ทั้งที่รู้ว่าเป็นคลินิกตัวเอง แบบน
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 9 สุขสันต์วันเกิด
บทที่ 9 สุขสันต์วันเกิด หลายวันต่อมา00:00“หนม” ยิ้มลุกขึ้นมาเปิดไฟในห้องสว่างจ้า เมื่อเห็นว่าขนมยังไม่เอาผ้าออกจากการคลุมโปงเธอก็รีบไปเอาเค้กในตู้เย็นมาจุดเทียน เค้กไม่ได้ก้อนใหญ่มากแต่เป็นเค้กที่ตั้งใจซื้อมาให้เพื่อนในวันคล้ายวันเกิดวันนี้ “หนมลุกมาดูนี่”“อืม…” การนอนหลับลึกหลับสนิทเป็นสิ่งที่นักศึกษาแพทย์ทไม่เคยได้สัมผัส และถ้าได้นอนหลับไปแล้วแล้วถูกปลุกแบบนี้ การนอนให้หลับอีกจึงเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่เธอถูกยิ้มปลุกมาในเวลาเที่ยงคืนเนี่ยนะขนมลุกขึ้นมานั่งโดยที่เปลือกตายังปิดสนิท หญิงสาวลูบม้วนผมออกจากใบหน้า ค่อยๆ เปิดเปลือกตามองแสงสีส้มทองตรงหน้า นัยน์ตาเริ่มโฟกัสสิ่งที่ยิ้มทำให้“สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดนะรูมเมตของฉัน ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของเธอ ขอให้มีแต่คนรัก และขอให้ผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปได้อย่างราบรื่นนะ รักหนมนะ”“ขอบคุณมากนะ หนมขอให้พรที่ยิ้มให้ย้อนกลับไปหายิ้มเหมือนกัน เป็นเพื่อนคิด เป็นเพื่อนกิน เพื่อนนอนและเพื่อนรักของกันและกันตลอดไปนะ” ขนมเป่าเทียนดับแล้วก็ลุกขึ้นมาสวมกอดยิ้ม ความอบอุ่นที่ได้รับจากเพื่อนคนนี้ทำให้ขนมไม่รู้สึกเหงาจนเกินไปจริงๆ“กินเค้กไหม”“ไม่เอา เอาไ
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status