"เปล่านะครับ เฮียไม่เคยคิดว่าหนูงี่เง่าเลยสักนิด"
"ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม งั้นก็ออกไปสักที ผู้ชายไม่สนใจก็ยังจะตามอยู่ได้ ว่างนักก็ไปเรียนหนังสือบ้างไป"
อาเดลได้แต่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขาชอบมากเวลาได้เห็นชะเอมหึงหวงกันแบบนี้ บางครั้งก็เลยชอบทำตัวหว่านสเน่ห์เพียงเพื่อให้อีกคนมาหึงนั่นแหละ ไม่ใช่ว่าจะมีคนอื่นจริงๆหรอก เขาทั้งรักทั้งหลงอีกคนซะขนาดนี้ จะเอาพื้นที่หัวใจส่วนไหนไปให้ผู้หญิงอื่นครองอีก
วันนัดแข่ง
"ปกติเวลารีลีฟจะจัดแข่งน่าจะลงตารางล่วงหน้าเป็นเดือนเลยนะ ทำไมรอบนี้กระชั้นชิดจัง"
คิริน เพื่อนสาวคนสนิทของเธอถามขึ้นมา ชะเอมจับปลายคางแล้วทำหน้าครุ่นคิด มันก็แปลกอย่างที่คิรินว่า แถมการแข่งครั้งนี้ตัวเธอเองก็พึ่งมารู้เรื่องเมื่อวานจากปากของอาเดลเอง ทั้งที่ปกติอีกคนจะบอกตารางเธอล่วงหน้าตลอดแท้ๆ หรือว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นที่เธอยังไม่รู้นะ
มองออกไปในสนามแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เธอรู้ว่าอาเดลมีแข่งวันนี้ แต่ไม่ได้รู้มาก่อนว่าคู่แข่งคืออริอย่างสกาย พอเห็นแบบนั้นก็ได้แต่กลัวว่าจะเกิดเรื่อง เพราะฝั่งนั้นขึ้นชื่อเร่องเล่นนอกเกมส์ที่สุดแล้ว ถ้าอาเดลเสียท่าละก็ ต้องบาดเจ็บแน่
อาเดลกับสกายกำลังเตรียมตัวเพื่อลงแข่ง รถคันโปรดขับเข้ามาจอดตรงจุดเริ่มให้ รอยยิ้มมีเลศนัยของสกายถูกส่งมาหาเธอ มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ทำไมจู่ๆถึงได้จัดแข่งกันกะทันหันแบบนี้ นั่นสิ เดิมพันตอนจบของเกมส์นี้คืออะไร อาเดลไม่เห็นบอกให้เธอรู้เรื่องเลย
สะดุ้งตกใจในตอนที่เสียงของการเริ่มต้นดังขึ้น ดวงตากลมจดจ้องอยู่แต่ที่รถคันของอาเดลด้วยความเป็นห่วง ในใจรู้สึกสังหรแปลกๆว่าจะต้องเกิดเรื่อง แต่นี่มันเป็นสนามของอาเดลเอง คนของรีลีฟก็ไมมีใครไม่น่าไว้ใจ กวาดตามองไปทั่วจนไปสังเกตกับจุดที่มีคนบุกรุกเข้ามา สลับกับมองเลนที่อาเดลขับอยู่
"พี่ลีโอ!! ต้องบอกให้เฮียหยุดเดี๋ยวนี้"
"เอมลงมาตรงนี้ได้ยังไง"
ลีโอหัวเสียแล้วรีบวิ่งเข้ามากันคนที่จู่ๆก็ปีนลงตรงจุดเตรียมตัวนักแข่งทันที ขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับคนตรงหน้าที่เอาแต่พูดย้ำไม่ยอมหยุด
"ต้องบอกให้เฮียหยุดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้น...."
ตาเหลือบมองไปจุดที่มีน้ำมันค่อยๆไหลลงมาสู่สนามแข่ง เลนของอาเดลถึงก่อน ไม่ว่ายังไงคนของเธอก็จะต้องเหยียบน้ำมันพวกนั้นก่อนแน่ แล้วมันจะเป็นอุบัติเหตุครั้งใหญ่ด้วย
ใช้จังหวะที่ทุกคนมัวแต่สนใจจุดนั้นแล้วรีบวิ่งเข้าไปในสนาม ยังไงก็ต้องหยุดรถของอาเดลให้ได้ แล้วจะมีวิธีไหนหยุดนักแข่งในสนามได้ นอกซะจาก เอาตัวเข้าไปขวาง
เอี๊ยดดด!!!! โครม!
ชะเอมลืมตาขึ้นมามองหลังจากที่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองโดนชนอย่างที่คิด มองไปเห็นรถอาเดลที่ส่วนหน้าแค่ชนเข้ากับขอบสนามเท่านั้น พอเห็นคนบนรถเดินออกมาทั้งมีแผลบนหน้าผากก็ทรุดตัวลงที่พื้น อย่างน้อยเขาก็ไม่เป็นอะไรมากไปกว่านี้ ยกมือกุมใจที่ยังเต้นแรงแล้วได้แต่นั่งก้มหน้า เมื่อกี้ทำอะไรไม่ทันคิด รู้แค่ว่าอย่างน้อยถ้าเขาชนเธอ เขาก็คงไม่เจ็บมาก
"หนู! ทำอะไรเนี่ย!"
อาเดลนั่งลงไปหาเธออย่างร้อนใจ ไม่ได้สนใจว่าตัวเองบาดเจ็บเลยสักนิด คนตัวเล็กของเขาโผเข้ากอดด้วยอาการตัวสั่น เขาลูบแผ่นหลังไปทั้งที่ไม่เข้าใจในสถานการณ์ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วจู่ๆคนตรงหน้าเขาก็ถูกใครบางคนกระชากออกไป
"ปล่อยเมียกู"
"จะให้ปล่อยไปได้ยังไง ก็ตามข้อตกลง ถ้ามึงแพ้ต้องยกเมียมึงให้กู"
"นี่เฮียเอาหนูไปเดิมพันกับพี่สกายหรอ"
คิดเอาไว้อยู่แล้วเชียวว่ามันแปลก ไม่มีทางเลยที่สองคนนี้จะมาลงแข่งกันถ้าเดิมพันมันไม่มากพอ เธอแอบเสียใจนิดหน่อยที่อาเดลทำแบบนี้ เขาไม่คิดเลยใช่ไหมว่าถ้าตัวเองแพ้แล้วจะเสียเธอไป หรือเพราะว่าไม่ได้สนใจอะไรเลยกันแน่
"อย่าพึ่งโกรธสิ เฮียรู้วายังไงเฮียก็ชนะ ถึงได้กล้าเดิมพันไง"
"แล้วเฮียไม่คิดบ้างหรอว่าเฮียอาจจะแพ้ก็ได้ หรือว่าไม่ได้รู้สึกอะไรถ้าเกิดต้องเสียหนูไป"
ชะเอมถูกโอบกอดไว้แน่น เธอพยายามจะยื้อตัวออกมาแต่ว่าสกายมีแรงเยอะกว่าเธอมาก ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม ทั้งที่เธอเสี่ยงเข้าไปขวางรถเพื่อช่วยชีวิตเขา แต่เขากับเอาเธอมาเป็นเดิมพันในเกมส์นี้เนี่ยนะ
ดูจากการเล่นสกปรกของสกายแล้ว ต่อให้เธอรู้ตัวแล้วมาขวางเขาทัน หรือว่าขวางเขาไม่ทัน ยังไงอาเดลก็ต้องแพ้ แล้วเธอต้องถูกส่งให้เป็นรางวัลอยู่ดี
"ไปกันเถอะคนสวย ก็อยากจะรู้มานานแล้ว ว่ามีอะไรดี ไอเดลมันถึงได้ติดใจนัก"
"กูบอกให้มึงปล่อยเมียกูไง พูดไม่รู้เรื่องหรอว่ะ!"
"มึงแพ้ ก็ต้องทำตามกติกาป่ะว่ะ"
"มึงเล่นตุกติกกับกู ไม่งั้นกูไม่มีทางแพ้มึงแน่!"
"มันไม่ได้สำคัญว่ากูตุกติกไหม แต่สำคัญที่กูชนะ อีกอย่างมึงก็ไม่มีหลักฐานนี่"
"รู้ได้ยังไงว่าพวกกูไม่มี"
สนามรีลีฟ"อันนี้คู่อันนี้ ส่วนอันนี้....."อาเดลเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบเชียบก่อนจะอมยิ้มมองคนที่กำลังตั้งใจจัดเรียงเอกสารของสนามเขา ชะเอมอาสามาช่วยเขาในช่วงปิดเทอม ช่วงนี้เราอยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่เขากลับไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด ออกจะชอบซะด้วยซ้ำริมฝีปากเล็กพูดมุบมิบกับตัวเองอย่างน่ารัก ชะเอมคงจะตั้งใจจัดเอกสารมากจนไม่รู้เลยว่าเขาเดินเข้ามา อาเดลเดินเข้าไปหาด้วยความเงียบ เดินให้เบาที่สุดหวังจะแกล้งให้อีกคนตกใจเล่น"หนูได้ยิน...."ชะเอมที่รู้สึกตัวได้ว่าอาเดลกำลังจะแกล้งเธอเลยตั้งหันไปบอกว่าเธอรู้ว่าเขาเดินเข้ามา แต่เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อาเดลก้มหน้าลงมาหาพอดี ปลายจมูกชนกันทั้งดวงตาสบกันนิ่ง เป็นอาเดลที่รั้งท้ายทอยเธอไว้แล้วประกบจูบก่อน เอกสารที่ถืออยู่ในมือหลุดร่วงลงเมื่อเธอลุ่มหลงในจูบเขา รสจูบหวานที่ไม่มีทีท่าจะหยุดลงโดยง่ายยังคงดำเนินต่อ สักพักพออาเดลผละออกเจาก็เอาหน้าผากชนกับหน้าผากของเธอไว้"พอแล้ว"ชะเอมดันอกแกร่งปามคนที่จะจูบเธออีกรอบ อาเดลทำหน้าเสียดายใส่ก่อนจะหอมแก้มเธอแทน ปล่อยให้คนตัวเล็กได้หันไปสนใจเอกสารของตัวเองต่อ"ขยันจัง""เฮียอุตส่าห์ยอมให้มาช่วย ห
"คิดถึงแม่หรอ?"อาเดลเดินมาโอบกอดจากด้านหลังของคนที่ยืนดูรูปกับโกฐกระดูกของแม่นิ่ง ชะเอมสะดุ้งเล็กน้อยในตอนที่หลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันมามองอาเดลแล้วยิ้มให้ ปลายจมูกโด่งหอมแก้มเธอแล้วเอาปลายคางเกยกับไหล่เล็กเอาไว้ชะเอมกลับมาจากการรักษาตัวจากโรงพยาบาลร่วมหลายสัปดาห์แล้ว คนตัวเล็กของเขาดีขึ้นมาก ยอมกินมากขึ้น พูดคุยได้เป็นปกติ แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่พอนึกถึงเรื่องแม่แล้วเธอจะนิ่งไป แล้วก็เป็นเขาเองที่ดึงเธอให้กลับมาจากความโศกเศร้า"อื้ม จนตอนนี้หนูก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ช่วยแม่ไม่ทัน""ไม่เอาสิ ไม่คิดแล้ว แม่ไปสบายแล้วนะ อย่างน้อยท่านก็ไม่ต้องเจ็บปวดอีก"".......""แทนที่จะเศร้าให้แม่เห็น สู้บอกแม่ไปดีกว่าว่าไม่ต้องห่วงหนู เพราะหนูมีเฮียคอยดูแลแล้ว"อาเดลเอ่ยบอกคนในอ้อมกอดแล้วมองไปที่รูปภาพตรงหน้า เขาสัญญาอยู่ในใจและหวังให้แม่ของชะเอมได้รับรู้ ว่าเขาจะดูแลลูกสาวของแม่คนนี้เป็นอย่างดี จะรักเธอให้มากอย่างที่เขาเคยรักมาตลอด และที่สำคัญสุดคือจะไม่ทำให้ชะเอมเสียใจ และไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอได้อีก"เฮียจะดูแลหนูตลอดไปไหม?""ที่ผ่านมายังไม่ทำให้หนูรู้อีกหรอ ว่าเฮียรักหนูแค่ไหน เฮียจะไม่ดูแล
หลังจากชะเอมฟื้นขึ้นมาอาเดลก็เฝ้าไม่ห่าง อาการซึมเศร้าของเธอยังคงส่งผลให้อีกคนนิ่งเงียบไม่ค่อยพูดค่อยจา บางครั้งก็น้ำไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่ก็ยังดีที่พยักหน้าตอบรับคำพูดของเขาบ้างอาเดลตักข้าวต้มที่เขาพึ่งป้อนไปได้ไม่กี่คำให้เธออีกครั้ง แต่มือบางดันมือเขาออกห่าง เธอส่ายหัวไปมาปฏิเสธที่จะทานมันต่อ ส่วนเขาก็ส่ายหัวกลับไปเหมือนกันชะเอมพึ่งจะกินเข้าไปได้ไม่กี่คำ เขาคงปล่อยให้อีกคนหยุดกินตอนนี้ไม่ได้ คนป่วยก็ต้องมีสารอาหารเข้าไปบำรุงเยอะหน่อย ในตอนแรกเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ยอม แต่พอเขาส่งสายตาดุไปอีกคนก็รับมันเข้าปากแต่โดยดี ถึงจะยังเศร้า แต่ก็ยังคงเป็นชะเอมที่เขารู้จักเป็นอย่างดี"กินอีกสักหน่อย แล้วเฮียจะหยุดป้อน แล้วก็ให้กินองุ่นของโปรดหนูดีไหม?เธอไม่ตอบอะไรออกมาแต่พยักหน้าแทน อาเดลถอนหายใจออกมา ผ่านมาหลายวันแต่เขาก็ยังไม่ได้ยินเสียงพูดจากชะเอมเลยสักคำ เข้าใจว่าคงต้องใช้เวลาให้เธอได้รักษาความเจ็บปวดครั้งนี้ แต่เขาก็เป็นห่วงมากจนแทบไม่เป็นอันทำอะไรแล้วอาเดลเก็บจานอาหารจนเรียบร้อยก่อนจะเช็ดปากให้คนตัวเล็กด้วย เขาส่งแก้วน้ำกับยาให้ ชนะเอมเหมือนจะทำหน้าไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีที่ยอมกิ
"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมหนูไม่บอกเฮียแต่แรกนะ"อาเดลยืนกอบกุมมือชะเอมที่นอนอยู่บนเตียงเอาไว้ เขาได้เอ่ยถามแผ่วเบาทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ได้ยินในตอนที่ฟังคิรินเล่าให้ฟังถึงสาเหตุการจากไปของแม่ชะเอมจบ ทั้งที่แค่บอกเขาทุกอย่างก็จะถูกจัดการได้ทันทีแท้ๆ แต่คนตัวเล็กกลับไม่ยอมเอ่ยปากเลยสักคำ"มึงอย่าโทษตัวเองเลย ไม่ใช่ความผิดมึงหรอก""กูจะหยุดโทษตัวเองได้ยังไง มึงดูสภาพเมียกูตอนนี้สิ"เขาไม่อาจเลิกโทษตัวเองได้อย่างที่ออแกนบอก ยิ่งมองเห็นรอยฟกช้ำตามตัว ไหนจะอาการซูบผอมลงของอีกคนก็ยิ่งรู้สึกเจ็บในใจ มากไปกว่านั้นแผลในใจของชะเอมก็น่าจะหนักหนาพอสมควร "คิรินว่าเอมก็คงไม่อยากให้เฮียโทษตัวเองเหมือนกันนะคะ""เฮียอยากรู้..ว่าทำไมเอมถึงไม่แสดงอาการอะไรเลย ถึงจะไม่บอกเฮียเรื่องแม่ป่วย แต่ก็น่าจะมีอะไรที่ทำให้เฮียสงสัยบ้างสิ""คือว่า""พูดมาเถอะครับ อย่าปล่อยให้เฮียโง่อยู่แบบนี้เลย"เพราะเห็นว่าคิรินอึกอักไม่กล้าพูดเขาเลยต้องเอ่ยราวกับร้องขอออกไป "คือว่าแม่เฮียขู่เอาไว้""แม่เฮีย?""กูว่าแล้วเชียว ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับแม่มึง"ลีโอที่นั่งอยู่ตรงโซฟาข้างออแกนตบเข่าพูดขึ้น คิดเอาไว้อยู่แล้วเชียวว่าต้นสาย
โรงพยาบาล"อย่างน้อยวันนี้ก็จะมีเรื่องดีเกิดขึ้น ยิ้มหน่อยสิชะเอม"เธอหยุดยืนพูดกับตัวเองอยู่หน้าโรงพยาบาลที่แม่พักรักษาตัว คุณหมอโทรไปบอกเธอเมื่อวานว่าหาหัวใจที่เขากับแม่เธอได้แล้ว และเธอเองก็มีเงินพอจะรักษา ถึงจะผ่านมาไม่รู้กี่เรื่องราว แต่อย่างน้อยก็กำลังจะช่วยชีวิตแม่ไว้ได้พยักหน้ากับตัวเองแล้วพยายามยิ้ม อย่างน้อยแม่จะได้สบายใจในตอนที่เห็นหน้าเธอ ชะเอมก้าวเดินเข้าไปอย่างละทิ้งทุกความเศร้า เดินมาถึงหน้าห้องผูู้ป่วยรวมก็เห็นพยาบาลยืนล้อมอยู่ที่เตียงแม่หลายคนเธอเผยรอยยิ้มออกมาเพราะคิดว่าแม่คงจะกำลังได้ส่งตัวเข้าห้องผ่าตัด แต่ยิ่งใกล้ขึ้นใจดวงน้อยก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ ส่ายหัวอย่างไม่เชื่อในตอนที่เห็นเต็มตาว่าบนเตียงนั้นเป็นแม่ที่นอนแน่นิ่งแล้วพยาบาลกำลังจะดึงผ้าขึ้นคลุม"กะ เกิดอะไรขึ้นคะ?""ลูกสาวคนไข้มาพอดี หมอเสียใจด้วยนะครับ เราช้าไป คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ"เหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมา สมองรู้สึกปวดหนึบราวกับโดนอะไรทุบเข้ามาเต็มแรง ของเยี่ยมไข้ในมือหลุดร่วงลงเต็มพื้น ก่อนเธอจะรุดเข้าไปหาร่างของผู้เป็นแม่แล้วร้องไห้โฮ เสียงสะอื้นไห้ทั้งเรียกให้คนที่หมดลมหายใจฟื้นขึ้นมาทำให้คนไข้กับญาติท
"ทำไมถึงบอกไม่ได้!? ทั้งที่เฮียพยายามจะดูแลหนูอย่างดีที่สุด! ถ้ามีเรื่องเดือร้อนอะไรแล้วไม่บอกเฮีย หนูจะมีเฮียไปทำไม!"อาเดลโมโหจนไม่สามารถคุมคำพูดของตัวเองได้อีก ทั้งที่เขาอยากจะดูแเธอให้ดี ให้เธอได้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ แต่เธอดันทำเหมือนกับว่าเขาไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย ขอเพียงแค่เธอบอกเขาสักคำว่าต้องการอะไร ไม่มีทางเลยที่เขาจะไม่ให้ แต่ชะเอมเลือกที่จะไม่บอกอะไรเขาเลยสักอย่าง ปล่อยให้เขาอยู่แบบไม่รับรู้ เป็นคนโง่ที่ถูกเธอหลอกแล้วผิดสัญญาต่อกันอยู่ซ้ำๆ"........""รู้ป่ะ ว่าแม่งโคตรเหมือนว่าเฮียดูแลหนูไม่ได้ จนหนูต้องไปทำงานบ้าๆ นี่เพื่อหาเงินใช้อ่ะ"ที่ผ่านมาเขาใช้ความอดทนมากเท่าไหร่เธอคงไม่รู้ ในตอนที่ได้ยินใครต่อใครพูดถึงงานนี้ แม้จะในตอนที่ตกลงกันแล้วว่าให้เธอเลิกรับเขาก็ยังได้ยินมันอยู่เสมอแต่เขาก็ยังเป็นอาเดลที่รักเธอจนสุดหัวใจ ยอมทำปิดหูปิดตาไม่รับรู้ จนกระทั่งรับไม่ไหวถึงได้เลือกที่จะคุยกับเธอตามตรง ให้โอกาสเธอสัญญากันอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่คิดจะรักษาโอกาสนั้นเลย"มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ฮึก เฮียดูแลหนูดีมาก ฮึก หนูขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว""จำได้ไหมว่าเฮียเคยพูดกับหนู ว่าโอกาสครั้งที