ศิลาเคียงจันทร์

ป่าช้า

หวืดดด~ หวืดดด~

เสียงลมพัดจนต้นไม้น้อยใหญ่บริเวณป่าช้าของวัดบ้านป่าที่ห่างไกลความเจริญโอนเอนไปตามแรงของลม ที่มาพร้อมกับเสียงหวีดร้องของบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นด้วยตาเนื้อดังขึ้นเป็นระรอกไม่หยุดพัก ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างพากันรีบปิดประตูปิดบ้านหนีกันไปหมดด้วยความหวาดกลัวเนื่องจากวันนี้เป็นวันปล่อยผีหรือที่ชาวบ้านพากันเรียกว่าวันโกนนั่นเอง… หากเป็นภัยธรรมชาติก็ไม่อาจเลี่ยงได้แต่หากเป็นภัยจากสิ่งที่มองไม่เห็นนั้นพวกเขาขอไม่เสี่ยงสู้ปิดบ้านหนีเอาตัวรอดกันไปก่อนเสียยังดีกว่าหากเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ ก็ค่อยหาวิธีแก้กันอีกทีในช่วงเช้า

ตึก ตึก ตึก

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นๆ ชวนมองของพ่อครูศิลาหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ มือหนาที่เต็มไปด้วยเส้นเหลือดที่แตกระแหนงยกตะเกียงไฟนำทางขึ้น แววตาคมกริบสีนิลกวาดมองไปบริเวณรอบๆ เพื่อหาใครบางคนที่หลวงปู่แสงซึ่งเป็นปู่แท้ๆ ของเขาให้มาพบ แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แวว จะมีก็เพียงเหล่าสัมภเวสีที่พากันลอยเพ่นผ่านไปทั่วเพื่อก่อกวนและขอส่วนบุญจนเขาเริ่มรำคาญ

“ออกไป มือนี่กูบ่อยากเฮ็ดไผ” (ออกไป วันนี้ข้าไม่อยากทำร้ายใคร)

น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยออกคำสั่งพร้อมกับมองไปยังกลุ่มควันสีดำที่ทยอยลอยหายห่างกันออกไปคนละทิศคนละทางด้วยความหวาดกลัว และเมื่อทุกอย่างค่อยๆ สงบลง ร่างแกร่งที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามของใครบางคนก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับเดินตรงมาหาเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยและดูน่าเกรงขาม รังสีของวิชาอาคมอันแกร่งกล้าแผ่ขยายออกมาจากร่างกายกำยำนั่นอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากเป็นคนที่เล่าเรียนวิชาในแนวเดียวกันมาจึงดูออกได้ไม่ยาก เขาเอ่ยทักทายหลานชายของลูกศิษย์รักพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ

“ไม่เจอกันนานเลยนะไอ้เพชร หึ ไม่สิพ่อครูศิลา”

“พ่อครูเมฆา”

ใบหน้าหล่อคมเข้มขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยเพราะว่าพ่อครูเมฆาเป็นอาจารย์ของปู่เขาแต่ทำไมถึงยังดูหนุ่มแน่นไม่ต่างจากศิลาเลยสักนิด หากไม่บอกอายุคงมีคนคิดว่าเป็นหนุ่มวัยสามสิบต้นๆ แบบเขาด้วยซ้ำ

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น มาหาข้ามันลำบากเอ็งมากนักรึ!”

“...”

ศิลาไม่ได้เอ่ยตอบกลับเพียงแค่ส่ายหน้าให้เขาเพื่อปฏิเสธข้อกล่าวหา เมฆาเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับยกมือขึ้นตบเข้าที่บ่าของชายหนุ่มรุ่นหลานด้วยท่าทีสบายๆ แต่สีหน้าเขากลับต่างออกไปเพราะมันแสดงออกมาได้ถึงความกังวลบางอย่างก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากกว่าเดิม

“ข้ามีเรื่องจะมาบอกเอ็ง และฝากฝัง”

“เฮื่องอิหยัง” (เรื่องอะไรครับ)

“เมียเอ็งกำลังจะกลับมา และข้าก็ฝากให้เอ็งดูแลเขาให้ดี”

“เมีย? เบิ่งแงง? เฮ็ดหยัง?” (เมีย? ดูแล? ทำไม?) ศิลาขมวดคิ้วมองพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

จะไม่ให้แปลกใจได้ไงก็เพราะว่าเขานั่นไม่เคยถูกตาต้องใจผู้หญิงคนไหนเลยและไม่เคยยุ่งเกี่ยวอีกด้วย มุ่งเข้าทางธรรมเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านก็เท่านั้นไม่ชอบอะไรวุ่นวายหรือมีอะไรผูกมัด ไม่ชอบเอาใครมาเป็นภาระ และไม่อยากให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับตนด้วย นอกจากเธอคนนั้นที่เคยตามจีบเขาแต่ก่อน… ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะคิดถึงเขาเหมือนที่เขายังคงคิดถึงเธออยู่หรือเปล่า

“ก็เมียในอนาคตเอ็งไง ข้าเคยตรวจดวงชะตาเอ็งไว้นานแล้ว เดี๋ยวข้าจะไม่ได้มาหาบ่อยๆ แล้วช่วงนี้ เมียข้ากำลังเป็นสาวเดี๋ยวโดนหนุ่มมาจีบตอนข้าไม่อยู่ ต้องเฝ้าหน่อย”

“อิแท้กะแค่ติดเมียเด็ก” (ที่แท้ก็แค่ติดเมียเด็ก) ศิลาส่ายหน้าให้กับชายหนุ่มตรงหน้าที่อายุอานามนั่นมากโขจนใครๆ ก็คิดไม่ถึงอย่างเอือมระอา เขาเองก็พอจะรู้มาบ้างว่าชายหนุ่มคนนี้ผ่านอะไรมาและตามหาเธอคนนี้มานานมากแค่ไหนถึงขั้นยอมใช้วิชาต้องห้ามทางด้านไสยเวทย์โดยที่ไม่เกรงกลัวผลที่จะตามมาเลยสักนิด

“ผมบ่มักให่ไผมาผูกมัด” (ผมไม่ชอบให้ใครมาผูกมัด)

“ก็เมียข้าสวย แต่เชื่อเถอะคนนี้เอ็งอาจจะอยากให้เขามาผูกมัดกับเอ็งก็ได้”

“มั่นใจอิหยังปานนั้น มันแม่นไผ” (มั่นใจอะไรขนาดนั้น เขาเป็นใคร)

“เอ็งรู้จักดีเลยล่ะ ไว้งานแต่งเอ็งข้าจะพาเมียมาหาและแนะนำให้รู้จักก็แล้วกัน เอ้านี่เอาไว้ให้เขาด้วย”

มือหนาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดไม่ต่างจากศิลายัดตะกรุดสีเข้มใส่มือของลูกศิษย์คนสุดท้ายของเขาก่อนจะขยับออกห่างแล้วเอ่ยลาและกำชับเขาอีกรอบ

“อย่าลืมนะ นั่นเมียเอ็งและต้องดูแลเขาให้ดี”

“สิพยายาม” (จะพยายาม)

สิ้นเสียงของศิลาร่างกายหนาของพ่อครูเมฆาก็หายเข้าไปในกลุ่มหมอกควันภายในป่าทึบ ศิลาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มมองยังตะกรุดนาคเกี้ยวสีเข้มในมือด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขายัดมันใส่กระเป๋าย่ามสีเหลือง (เอามาจากวัด ของหลวงปู่)

“ไผวะ” (ใครวะ)

ศิลาพึมพำกับตัวเองและยืนครุ่นคิดอยู่สักพักแต่ก็นึกไม่ออกเลยเลิกสนใจแล้วเดินเท้าออกมาจากป่าช้าด้วยจังหวะที่หนักแน่นและสม่ำเสมอ บางทีเขาก็สงสัยนะว่าทำไมต้องให้มาเจอกันที่ป่าช้า ทั้งๆ ที่ที่อื่นก็มีเยอะแยะไป แต่ก็ช่างเถอะยังไงก็ถือว่าเคยสั่งเคยสอนกันมาและอีกอย่างเขาเองก็ไม่ได้อยากไปรู้เรื่องของคนอื่นมากนักหรอก เปลืองพื้นที่สมอง

ใช้เวลาร่วมชั่วโมงศิลาก็กลับมาถึงเรือน ซึ่งเป็นบ้านไม้เรือนไทยสีน้ำตาลเข้มขนาดใหญ่ตั้งอยู่ที่ทิศตะวันออกของหมู่บ้านบริเวณรอบข้างเป็นป่าทึบไปเสียทั้งหมด แต่มันเป็นป่าทึบที่ปลอดภัยเพราะมันคืออาณาเขตของเขา บ้านหลังนี้เป็นของเขาและปู่ที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ในตอนที่เขายังเด็กและพอเขาโตขึ้นและรับช่วงต่อจากปู่ ปู่เขาก็ออกบวชทันที บ้านหลังนี้เลยเหลือเพียงศิลาคนเดียวที่อาศัยอยู่ ไม่สิ ยังมีอีกสองตนและอีกหนึ่งตัว กุมารทองผมจุกโจงกระเบนแดงสองพี่น้องฝาแฝดชาย มีชื่อว่าทองหยิบและทองหยอดทั้งสองเป็นกุมารที่ตกทอดมาจากพ่อครูเมฆา มอบให้เขาตั้งแต่ตอนที่ร่ำเรียนวิชาใหม่ๆ ซึ่งเรียกได้ว่าพ่อครูเมฆานั้นสอนทั้งปู่ทั้งหลานเลยล่ะ ส่วนอีกหนึ่งตัวก็คือสุนัขชื่อทองดี คล้องกับไอ้สองกุมารนั่นดีเขาเลยตั้งให้แบบนี้

.

.

-ช่วงเช้า-

ศิลาลุกออกจากหน้าโต๊ะทำพิธีของเขาก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขาวม้าขึ้นพาดบ่าเตรียมที่จะไปอาบน้ำในช่วงเช้า เพราะช่วงสายต้องไปหาหลวงปู่ที่วัดเห็นว่าจะให้ช่วยมุงหลังคากุฎิให้แกใหม่

ขณะที่เขากำลังจะเดินลงจากบ้านก็มีรถมอเตอร์ไซค์หลายคันขับเข้ามาพร้อมกับอุ้มเด็กหนุ่มอายุราวๆ สิบถึงสิบห้าปีเข้ามาหาเขา ศิลายืนกอดอกหันไปมองก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

“มื้อนี่มีอิหยังอีกละ” (วันนี้มีอะไรอีกล่ะ)

“บักเสนหลานข่อยมันพ้อผีครับพ่อครู แล้วอาการมันกะเลยเป็นจั่งซี้ผู้เฒ่าเพิ่นว่าขวัญมันหาย” (ไอ้เสนหลานผมมันเจอผีครับพ่อครู แล้วอาการมันก็เลยเป็นแบบนี้คนแก่เขาว่าขวัญมันหาย)

“ไปพ้อมันอยู่ไส” (ไปเจอมันที่ไหน)

“ม่องตีนเขา…” (ที่ตีนเขา)

“บอกแล้วแม่นบ่ว่าอย่าไปม่องฮั่นอีกกะยังบ่เซื่อ ดีท่อได๋แล้วที่เขายังเอาออกมาส่งให้” (บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่างไปแถวนั้นอีกก็ยังไม่เชื่อ ดีแค่ไหนแล้วที่เขายังเอาออกมาส่งให้) ศิลาเอ่ยบอกพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ในเมื่อเขาเคยบอกเคยเตือนชาวบ้านแล้วแต่ก็ยังมีคนดื้อรั้นที่จะเข้าไป แม้ว่ามันจะไม่ได้อันตรายแต่การที่ไปก่อกวนสิ่งพวกนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่

“ต่อไปข่อยสิสั่งห้ามมันให้เด็ดขาดครับพ่อครู แต่ยามนี่ซ่อยหลานข่อยแหน่ได้บ่” (ต่อไปผมจะสั่งห้ามมันให้เด็ดขาดครับพ่อครู แต่ตอนนี้ช่วยหลานผมหน่อยได้ไหม)

“...”

“ได่โปรด…” (ได้โปรด…)

“อุ้มมันขึ้นเฮือน!” (อุ้มมันขึ้นบ้าน!)

ศิลาเอ่ยจบเขาก็เดินนำขึ้นไปบนบ้าน จากที่จะต้องไปอาบน้ำตอนนี้ก็ต้องมาช่วยทำพิธีเรียกขวัญให้กับเจ้าเสนมันก่อนแล้วค่อยให้มันไปขอขมาพวกเขาที่มันริอาจไปลบหลู่หรือรบกวน…

.

.

กรุงเทพฯ

จันทร์เจ้าขาเด็กสาวจากเมืองกำแพงที่มาเรียนอยู่ในกรุงเทพฯตั้งแต่จบม.6เพราะอยากหางานดีๆ ทำและอยากเจอสังคมใหม่ๆ อยากลองใช้ชีวิตวัยรุ่นอยากมีประสบการณ์ จนต้องจำใจทิ้งใครอีกคนไว้ข้างหลังแม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบเธอแบบที่เธอชอบเขาแต่จันทร์เจ้าขาก็เต็มใจที่จะชอบจะรักเขามาโดยตลอด แม้ว่าเวลาจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม ถึงแม้ว่าในตอนนั้นเขาจะให้สถานะเธอเป็นเพียงแค่น้องแต่ตอนนี้เธอสวยและโตขึ้นมากคำว่าน้องนั่นอาจจะต้องพับเก็บลงไปเลยก็ได้ใครจะไปรู้

สาวสวยร่างอรชรอ้อนแอ่นทรวดทรงองเอวโค้งเว้าเง้างอนเผยสัดส่วนที่ดูยั่วยวนออกมาอย่างเด่นชัด เดินลากกระเป๋าเดินทางตรงไปยังชานชลารถตู้โดยสารเดินทางเพื่อเตรียมจะกลับบ้านเกิด เนื่องจากเรียนจบและยังไม่อยากหางานทำเลยเลิกที่จะกลับไปพักที่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับมาทำงานที่นี่อีกทีในอนาคต

“คิดถึงแย่เลย กลับไปอย่าลืมพวกกูสองคนนะมึง”

ไอติมและพริมโรสเพื่อนสนิทของจันทร์เจ้าขาเอ่ยบอกเสียงอ่อนพร้อมกับมองตามเพื่อนตาละห้อย หลังจากที่เรียนด้วยกันมาหลายปี มีอะไรเกิดอะไรขึ้นก็ร่วมหัวจมท้ายกันมาตลอดแต่ตอนนี้ต้องมาแยกจากกันก็ไม่แปลกที่จะเศร้าและใจหาย

“เอาน่า ไว้ฉันจะโทรมาหาพวกแกบ่อยๆ และส่งของฝากมาให้เรื่อยๆ เลย พักแค่เดือนสองเดือนก็จะกลับมาแล้ว แต่ถ้าพวกแกคิดถึงก็ไปหาฉันได้!”

“ถึงแล้วอย่าลืมทักมาบอกพวกเรานะ”

“อย่าลืมส่งของกับโทรมาด้วยล่ะ ไม่งั้นงอนแน่”

“จ้าๆ”

จันทร์เจ้าขายกมือบ๊ายบาย เพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินขึ้นรถไป แม้จะเศร้าใจอยู่บ้างที่ต้องจากเพื่อนแต่ก็ดีใจที่จะได้กลับไปบ้านเกิดไปหาแม่และ

ใครอีกคนที่เธอนั้นคิดถึงเขามาตลอด แต่เขาจะคิดถึงเธอบ้างไหมเธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

“คิดถึงจัง พี่ศิลาของหนู”