บทที่ 2 [ กำเนิดตัวจุดประกายความคาว ]

​

             สรุป..มีที่ลงคือร้านก๊วยเตี๋ยว พรีมปรับอารมณ์ไม่ทันกับขิมเลยจริงๆ ที่ตอนนี้ซัดเอาๆ มากกว่าหนึ่งถ้วยเข้าไปแล้ว

              " เดี๋ยว..คืออะไร ไหนบอกจะประหยัด "

              นั้นเลยทำให้เธอเผลอไปฉวยมือที่ถือตะเกียบอยู่ของขิมไว้อย่างช่วยไม่ได้ เพราะมันคาใจ

          " อาใยเย่า! อินๆ ไอเออะ!"

             " โอโห..คุณเพื่อน มีความเป็นกุลสตรีบ้างไหมนี่ "

               คิดจะหาเรื่อง แต่กลับต้องมาอมยิ้มแทน พลางถาม ก่อนคนถูกถามจะกลืนคำเบอเร่อลงคอ.

              " อึก! บ่นไร..ฉันบอกให้กินๆไปเถอะ หายากนะโอกาสที่ฉันจะกินเยอะแบบนี้.."

            แล้วกินต่อ..

             " เดี๋ยว.." แต่เหมือนพรีมจะไม่ยอม เธอยื้อเอาไว้อีกรอบ พร้อมยักคิ้วตัดสินใจถาม " เรื่องไอ้แบงค์ใช่ปะ "

             " อะไร! "

            ทำขิมชะงักกลางคัน และเริ่มหน้าเหวอ

             " แกอกหักจากมันเลยมาเรียนที่นี่ใช่ปะ "

             เงียบไปในที่สุด ลดมือลงมากวนเส้นในชามเล่น พลางก้มหน้า..

              " อย่าเผือก.."

              " ไม่เอาน่าขิม ฉันเพื่อนแกน่ะเว้ย บอกฉันได้ทุกเรื่อง ทำไมจะไม่รู้ "

            " เปล่า.."

               ทั้งๆที่พรีมเริ่มจะซีเรียส ต่างจากขิมที่ยังคงเหมือนเดิม ใจเธอแข็งพอๆกับหิน ถ้าอะไรก็ตามที่ทำให้เธอกลายเป็นคนแพ้ล่ะก็ เธอจะกลบเกลื่อนตัวเองโดยการทำแบบนี้ทันที ...หนีปัญหา และ ไม่ยอมรับความจริง...

            " ขิม.. แกไม่จำเป็นต้องหนีใจตัวเองมาอยู่ไกลขนาดนี้ก็ได้.."

                "..."

             " แกจะไหวไหม แกเป็นคนติดบ้าน.."

              ที่สำคัญ เธอเป็นคนใจร้อน อย่างเช่นประโยคสุดท้ายที่พรีมถามนี้ เธอถึงขั้นทุ่มช้อนลงกับชามจนน้ำกระเซ็น

              ปัก!

              " แล้วจะให้ทำไงวะพรีม.. มันไปเอากับคนอื่นอะ!"

           ก่อนจะเอามือปิดหน้า การกระทำตรงนี้มันไม่ได้ทำให้พรีมตกใจเลย คำพูดของคนตรงข้ามต่างที่ทำเธออึ้ง

             " ขิม..."

              "..."

              " จริงเหรอวะ..."

              แต่แล้วในขณะที่เธอกำลังจะอ้าปากพูดต่อ กลับต้องมาชะงักเพราะเสียงนี้ พร้อมบุคคลใหม่เข้ามาเยือน

             " สวัสดีค่ะน้องๆ สนใจจะไปทำงานกับพี่ป่าว..."

             " เอ่อ.."

              อยู่ๆ เสียงนี้ก็แทรกเข้ามา ขัดคนกำลังดราม่าพร้อมกับนามบัตร อีเจ๊เพศที่สามยิ้มกว้างจนเผยฟันทุกซี่ เหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร ท่ามกลางความงงของพรีมและขิม ที่ตอนนี้ค้างไปแล้ว

           " คะ?"

            ขมวดคิ้วพร้อมกันเป็นปม รอให้อีเจ๊มันอธิบาย

            " คืองี้นะคะน้อง..." ตั้งท่ามาดมั่นอย่างกับตัวเองคือนางแบบ "พี่น่ะเป็นแมวมองพริ๊ตตี้ นางบงนางแบบอะไรทำนองเนี้ย แล้วก็เห็นพวกน้องมาแต่ไกลโน้น.... "

                 จีบปากจีบคอพูดสลับกับการทำท่าทำทางกระแดะ ชี้ไปฝั่งที่พวกเธอเดินมาในตอนแรก

                 " แล้วยังไงคะ?"

                ก่อนขิมจะเป็นฝ่ายแทรก เลิกคิ้วเชิงกวน จนอีเจ้แกเก็บความกระแดะกลับไป เปลี่ยนเป็นมาพูดจริงจังแทน

                 " ก็ไม่ยังไงหรอกค่ะ พี่เห็นพวกน้องน่ะใสๆ เลยอยากจะชวนไปทำงานด้วย สนใจปะ รายได้ดีนะ "

                   " งานที่ว่าน่ะงานอะไร "

                   ขิมถามต่อ มองอีเจ้ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความไม่ไว้ใจ ก่อนอีเจ้แกจะถือวิสาสะไปยกเก้าอี้มานั่งคุย

                " คืองี้นะ.."

                  " ขายตัวเหรอ"

                " ขิม.."

              ในขณะที่พรีมพยายามจับแขนปรามให้ขิมใจเย็นลง

              " ไม่น่าไว้ใจนะแก..."

               " เอาน่าแก..ฟังเขาหน่อย"

              " ใช่เลยนังหนู ฟังพี่แปปนึงก็ดีนะจ๊ะ ไม่เสียหายอะไรหรอก"

               ทำเอาอีเจ้ได้ใจ เสี้ยมให้พรีมเห็นด้วย และเหมือนจะได้ผล

             " ค่ะ งานอะไรเหรอคะ พอดีพรีมกับเพื่อนกำลังหางานอยู่พอดีเลย "

               " จริงเหรอ..." อีเจ้ลิงโลดมีโอกาสกระแดะขึ้นมาอีกครั้งหลังจากได้ยินคำนี้

               " ดีจัง.. ว่าแต่อายุเท่าไหร่ล่ะ "

               ก่อนจะมาหุบปากทันทีก็ตอนที่ขิมแทรกเข้ามาใหม่

             " ทำไมต้องรู้.."

            " ขิม.." ทว่า เหมือนเดิม เธอโดนพรีมปราม " แกเงียบๆได้มั้ย ถ้าแกไม่โอเคกับเขา เดี๋ยวฉันคุยเองก็ได้ เผื่อมันจะเป็นงานดีนะแก "

             กระซิบกระซาบกันต่อหน้า จนอีเจ๊แกเริ่มไปไม่ถูก

            " จะไว้ใจได้เหรอพรีม.."

             " เอาน่า..ไม่ลองไม่รู้ นี่อาจเป็นโชคของเราก็ได้นะ "

               พรีมกล่อม จนกระทั่งขิมเงียบไป ยอมนั่งนิ่งๆ แต่โดยดี

            " อือๆ"

               " เค.."

               ก่อนพรีมจะหันกลับมาหาอีเจ๊คนเดิมอีกครั้ง แล้วยิ้มแห้ง

              " แฮ่.. อย่าถือสาเพื่อนพรีมเลยนะคะ มาค่ะคุยต่อ งานที่พี่ว่าเงินเยอะจริงเหรอคะ"

             " จริงสิ..อย่างน้องนี่ครั้งนึงมากสุด ห้าหมื่นยังได้เลยนะ "

               " โห!! "

             มาถึงคำอุทานนี้ กับตาลุกวาวตกใจของขิม ได้ทีอีเจ้แกโม้ใหญ่

               "ไม่เหนื่อย ไม่เหงื่อ ไม่ปลวก งานสบายๆไม่ต้องขายตัวแบบใครบางคนว่าด้วย "

              ประโยคหลังขิมหันมาทลึงตาใส่ ทำเอาอีเจ้หลบตาแทบไม่ทัน แต่ก็ยังไม่วายจะโม้ต่อ

              " ว่าแต่เรียนอยู่ใช่ไหม "

             " ใช่ค่ะ กำลังจะเข้าปีหนึ่ง "

             " หืม...มาจากต่างจังหวัดเหรอ "

             " ใช่...โอ๊ย!"

                  แต่แล้วพรีมก็ถูกขิมกระทุ้งศอกเอาจนได้

                หลังจากที่เธอเผลอหลุดปากพูดออกไป

                " ดีเลยสิ ปีหนึ่งกำลังได้ประสบการณ์ ลองดูมั้ย เป็นฟรีแลนซ์ก็ได้นะ ..ออกงานครั้งหนึ่ง ไม่ต่ำกว่า ห้าพัน"

            " โห.."

               "..."

             " แต่ว่า.."

               ประโยคหลังพรีมเปรยตาไปหาขิม อีเจ้เห็นอย่างนั้นเลยดึงกระดาษแข็งออกมาจากกระเป๋าทันที

             ..มันเป็นไม้ตาย...

             " แต่ถ้าตัดสินใจทันทีไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ กลับไปคิดกันก่อนได้ ถ้าจะทำยังไงก็ค่อยโทรหา นี่ค่ะ...นามบัตรพี่"

                ในขณะที่พรีมรับมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

               " โอเค..งั้นพี่ไปก่อนนะ อย่าลืมเก็บไปคิดล่ะ งานนี้น่ะ จ่ายค่าเทอมน้องสองคนได้สบายๆเลย แล้วพี่จะรอสายนะคะ.." " ค่ะพี่..ขอบคุณค่ะ.."

             ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น อีเจ้แกก็เดินสั่นตูดออกไป ปล่อยขิมนั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันมามองนามบัตรในมือพรีม แล้วหย่อนจมูก

            " ชี่..."

               ปัก!

            " ฮ้า....!! กว่าจะถึงขาแทบลาก "

               เสียงอู้อี้ของพรีมดังขึ้นหลังจากมาถึงที่พัก เธอทุ่มตัวลงกับเบาะที่นอน ก่อนจะหันมายิ้มกับขิม

               " อะไร.."

               " ฉันว่างานพี่เขาน่าสนใจดีนะ "

                " แกจะทำจริงๆน่ะเหรอ งานที่อื่นมีตั้งเยอะ เราเลือกได้"

             " โอ่ว..แกก็เห็น ไอ้ที่เราไปหาเมื่อกี้ เขารับแต่พนักงานประจำ แล้วเดี๋ยวเราก็ต้องเรียน"

              " ก็แค่โซนนี้ ที่เราเดินเท้าได้หรอก ยังไม่ลองไปไกลกว่านี้เลย "

             " แกไปคนเดียวเหอะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก นั่งวินไม่เป็น โหนรถเมล์ไม่เก่งอย่างใครเขา  แหยะ ไม่เอาๆ"

               พรีมบ่นอุบพลางโบกไม้โบกมือเป็นท่าประกอบ ก่อนมาหยุดเพราะประโยคนี้ ที่ขิมหรี่ตาขวับไปมองพรีมแบบไม่ค่อยจะพอใจ พลางขมุบขมิบปากใส่ไม่มีสียง

              " กระ-แดะ "

               " ห๊ะ!!"

                ทว่า พรีมกลับรู้ ถึงขนาดเด้งตัวขึ้นมา ทำท่าจะแทรก แต่กลับถูกขิมขัดขึ้นมาซะก่อน

                " ฉันจะรอจนกว่ามหาลัยเปิด ให้รู้ก่อนว่าในนั้นเป็นไงบ้าง จะได้รู้ช่วงเวลาไปทำงานได้ แต่เชื่อเหอะ..คนอย่างอีขิมน่ะ ไม่ทำแน่นอนงานครั้งละห้าพัน! อะไรจะได้เงินไวขนาดนั้น ทำไร.? ขายยาเหรอ!"

             พลางเดินหนีไป ปล่อยให้พรีมนั่งอ้าปากเหวอ

             " โหย...ขิม! ปากคอแกนะ ช่างเราะร้ายยย"

            แถมหันกลับมายักไหล่ยียวนให้ทีนึงด้วย

             ปลีกตัวมาอยู่ในห้องน้ำ มานั่งลงตรงชักโครก แล้วกดโทรหาแม่

               (ฮัลโหล..)

               " แม่คะ..."

               (ถึงแล้วหรือลูก)

                " แล้วค่ะ .."

                 ( ที่พักเป็นไง น่าอยู่ดีไหม )

                ก่อนขิมจะมาสะดุดกับคำถามนี้ ที่ทำให้เธอต้องมองไปรอบๆ เหลือบตามองเพดานกลั้นน้ำตาไว้

             " อึก..ดีค่ะแม่ น่าอยู่ดี"

             แสร้งบอกฝั่งตรงข้าง พร้อมหลับตาลง กัดปากไว้

            ( ดีแล้ว ขิมอยู่นั่นก็ดูแลตัวเองด้วยนะลูก แม่เป็นห่วง)

             " ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ขิมไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย พรีมก็มา "

             ( แต่ก็ผู้หญิงทั้งคู่ถูกไหม? เราสองคนเคยเข้ากรุงเทพซะที่ไหนกันล่ะ )

              " ...."

             ( ดูแลกันดีๆล่ะกัน มีอะไรก็โทรหาแม่ โทรหาบ่อยๆนะ )

          "..คะ...ค่ะ"

            ( งั้นพักผ่อนเถอะลูก )

           " เอ้อ..แม่ "

                (จ๊ะ)

               " แล้วพี่ขอนล่ะ..ไม่อยู่เหรอ "

               ( อ่อ..รายนั้น ป่านนี้ยังไม่เข้าบ้านเลย ประจำล่ะ เที่ยวเตร่ตามประสา)

                " แล้วทิ้งแม่ไว้คนเดียวเนี่ยนะ!"

              ( ฮ่าๆๆ แล้วทำไมล่ะ แม่ไม่ได้แก่ขนาดอยู่ลำพังไม่ได้สักหน่อย นี่น่ะมันบ้านแม่ มีแต่คนรู้จักกันทั้งนั้น เราน่ะ..ดูแลตัวเราเถอะ ไม่ต้องห่วงแม่ )

              มาถึงตรงนี้ ทำขิมหน้าหงอยขึ้นมาทันที เมื่อเธอนึกภาพตามคำที่แม่เธอบอก ภาพความสุขในครอบครัวที่ผ่านมา บรรยากาศของเด็กบ้านนอกที่หายไป มาถึงตอนนี้ ในที่มีแต่ผู้คนแปลกหน้าหน้า ..มันทำเธอเหงา

          " ค่ะแม่..."

           ( งั้นแค่นี้นะจ๊ะ..แม่จะนอนแล้วล่ะ)

              " คิดถึงแม่นะคะ "

                ก่อนจะวางสายไป แล้วปิดหน้าร้องไห้ ..

                 จะนานหน่อยแหละ กว่าขิมเธอจะชินกับที่ใหม่

                 คงจะนานหน่อยล่ะ กว่าเธอจะลืมภาพๆนึงไปได้

                  ...ภาพต้นเหตุที่ทำเธอมาอยู่ที่นี่...

                ' แบงค์รักขิมนะ..สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทิ้งกัน..'

                "ฮึกๆ..โฮๆ.."

                ติ้ด ติ้ด ...

                 " อืม..ขิม แกตั้งนาฬิกาปลุกเหรอ.."

                 " อืม.."

                   หลังเสียงอู้อี้ของคนถูกถามรับคำ พร้อมมือพรีมเอื้อมไปหยิบมาดู

                   " หกโมงเนี่ยนะ!!!"

                  " ..."

                " ตื่นทำไมว้า.."

                 ในขณะที่ขิมพยายามยกหัวตัวเองขึ้น ลากร่างลุกจากที่นอน แต่พรีมกลับเอาหัวแหย่เข้าไปในปลอกหมอน

                " ไปเช้าๆสิดี มีเวลาเยอะ "

              " ไปไหน??"

               ถามเสียงอู้อี้อยู่ในนั้น

               " ไปหางานทำน่ะสิถามได้ "

               " ห่ะ!"

                 ก่อนจะแหย่หัวเข้าไปมากกว่าเดิม ก็ตอนขิมพูดประโยคนี้

                " แล้วแกก็ต้องไปกับฉัน "

                 " ไม่!"

               ที่ทำให้ขิมถึงกับชะงัก หน้าบึ้ง

               " เอ้า! ไม่ไปแล้วเมื่อไหร่จะมีงานทำ "

                เริ่มโวยวายออกมาเสียงดัง

                " มันเช้าไปอ่า..ฉันตื่นไม่ไหวหรอก "

                 ทว่าพรีมกลับไม่สนใจฟัง พยายามเบี่ยงตัวหนี

              " แกก็ฝึกให้มันชินๆซะสิ ต่อไปถ้าได้งานขึ้นมา รึเวลามีเรียน จะได้ตื่นได้"

              ขิมแนะนำ แต่เหมือนพรีมเธอจะคิดต่าง

              " ใครบอกว่าฉันจะทำงานเช้า "

              " หมายความว่าไง "

                " ฉันจะทำงานกับพี่คนนั้นแหละ งานช่วงสาย งานกลางคืน มันสะดวกดี "

               " ห๊ะ.." ที่ทำเอาขิมอึ้งไปเลย มองคนที่นอนอยู่ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ " เพื่อไรวะ.."

              " อะไร "

               " แกก็รู้งานแบบนั้นมันเสี่ยง "

              " เสี่ยงตรงไหน"

             " พริตตี้อะไรนั่นอะ"

              " ก็แค่พริตตี้นะขิม ฉันไม่ได้ไปขายตัว "

               " ต่างกันตรงไหน "

               " ขิม แกจะอคติเกินไปแล้วนะ "

               " ก็ฉันได้ยินมาอย่างนั้นนี่"

                " พริตตี้ดีๆ ทำงานเอาความสามารถแลกเงิน ก็มีถมเถไป ไม่จำเป็นต้องใช้ตัวเสมอไปมั้ง "

                 คือ..พอขิมพูดคำไหน พรีมเธอก็จะเถียงออกมาทุกครั้ง ต่อปากต่อคำไม่เลิก จนขิมรู้สึกรำคาญ คนอะไรไม่มีความคิด เธอคิดแบบนี้ ไม่สนใจแล้วว่าพรีมจะใช้ชีวิตยังไง ทางใครทางมันก็แล้วกัน ...แค่ลำพังในตอนนี้ ความรู้สึกเธอมันก็แย่พอแล้ว...

                " เฮ้อ..งั้นก็แล้วแต่แกล่ะกัน ฉันไปละ"

                " โอเค..ไว้เจอกัน "

                  ส่ายหน้าเอือมระอา ก็ตอนที่พรีมชูมือขึ้นมาบ๊ายบ่าย ทั้งที่หน้าเธอยังยัดอยู่ให้กองผ้า  ก่อนจะเดินคอตกมาอาบน้ำ แล้วออกมาผจญภัยเพียงลำพัง

                ปิ๊น..ปี้นนนน

                และเหมือนจะจริงอย่างที่คิดด้วย นี่ขนาดเธอมาเช้านะเนี่ย ความวุ่นวายยังมีเลย อุตส่าห์วางแผนไว้ดิบดี ว่าจะฝึกนั่งรถเมล์ฟรีไปรอบเมืองซะหน่อย สรุปมาตื่นคนซะนี่! เลยหนีไม่พ้นรถแท็กซี่จนได้

              " ไปไหนน้อง"

              " เอ่อ..ไปสุขุมวิทค่ะ "

                " ขึ้นมาเลย "

                เพราะแค่เสียงคนขับถาม เธอยังสะดุ้งเลย ...คงต้องฝึกความเกร่งให้มากกว่านี้... ทำเธอจะมีความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัว

              ...สุขุมวิท...

            นั่งซ้อมใบ้จนกระทั่งถึง

           " นี่ค่ะพี่ "

            ยื่นเงินให้คนขับ แล้วกระโดดขึ้นฟุตบาท คราวนี้มีร้องเท้าผ้าใบเป็นยานพาหนะแล้วนะ ขิมกำชับสายสะพายเป้ตัวเองแน่น สูดหายใจเข้าปอดจนล้น ก่อนจะเดินไปตามทาง รุดหน้าตามหาแหล่งงานจากรายชื่อที่เขียนไว้ วางแผนไปให้ครบทุกที่ หมดในแผ่นกระดาษนี่ คงจะทันรถเมล์เที่ยวสุดท้ายพอดี  แต่ทว่า..เรื่องไม่คาดคิดกลับมาเกิดขึ้นกับเธอจนได้

            ปี๊นนนนนน!

           " ว้าย!!!"

            ตุบ!

            เพราะในขณะที่เธอกำลังจะข้ามถนนตรงทางโค้ง มีรถคันนึงวิ่งตรงเข้ามาเฉี่ยวเธอ!