Novels by 0I0VIII

คล้อยหลังร่างสูงใหญ่ไปไม่นาน นางรับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งสัมผัสกับผิวกาย ซูไป๋หลานตื่นตระหนกเมื่อเจ้าสิ่งนั้นค่อยๆ เลื้อยพันร่างของนาง กระทั่งมันรัดรอบหน้าอก ผิวสากแลเย็นยะเยือกครูดไปกับยอดถันชูชัน เมื่อนั้นร่างของนางก็สั่นระริกระคนสั่นกระเส่า “งะ…งูรึ” ซูไป๋หลานกลัวงู นางอยากจินตนาการว่าเป็นอย่างอื่น ทว่าสัมผัสแนบเนื้อชัดเจนจนคิดเป็นอย่างอื่นมิได้ ร่างบอบบางพลันสิ้นเรี่ยวแรง กระทั่งเสียงจะกรีดร้องยังดังอยู่ในลำคอ ร่างยาวเหยียดและอวบหนาพันรอบร่างกายซูไป๋หลาน มันใช้บริเวณโคนหางแยกขาเรียวออกจากกัน ส่งปลายหางเรียวแหลมแหย่เข้าไปในโพรงนุ่มทีละน้อย “เฮือก!!” “อะ…อา” นางตกใจในคราแรก ต่อมาจึงเปลี่ยนเป็นครางแผ่วเมื่อเดรัจฉานเลือดเย็นทะลวงหางของมันเข้าออกในรูร่องที่ยังคงเปียกชื้นจากน้ำหวานของนาง และน้ำคาวของคนเลี้ยงม้า มันขยับสอดใส่ได้สะดวกมากยิ่งขึ้น สุดท้ายกลายเป็นลื่นไหลไม่ติดขัด สัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับส่งดรุณีน้อยมากราคะถึงสวรรค์ ร่างกายของนางสั่นกระตุก โพรงนุ่มรัดหางงูแน่น กระทั่งมันถอนส่วนนั้นออกนางจึงรู้สึกโล่ง ทว่าเพียงไม่นานกลับมีบางอย่

“ข้ากลัว ไม่ไปได้หรือไม่” ซูไป๋หลานหยุดยืนนิ่ง ทอดสายตามองเข้าไปในความมืดที่ถูกแสงจากคบไฟสาดส่องให้เห็นเพียงเลือนราง ทว่าเสียงน้ำไหลทำให้นางตัวสั่น ก้าวเท้าถอยหลังโดยไม่รู้ตัว “ไม่เป็นไรนะขอรับคุณหนู ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่แล้ว” คนเลี้ยงม้าพยายามปลอบคุณหนู มือใหญ่กอบกุมมือเล็กไว้แน่น ดวงตาดำมืดมองใบหน้าซีดเผือด ออกแรงดึงมือเล็กให้เดินตาม “อึก” ซูไป๋หลานกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ นางจดจำเหตุการณ์ร่วมสังวาสที่น้ำตกกับเขาได้ ภาพร่างแน่นิ่งยังคงติดตา สัมผัสเย็นยะเยือกยังคงติดตรึงในใจ นางกลัวว่าจะเป็นเช่นคืนนั้นอีก หากให้เห็นคนรักเย็นชืดเป็นศพอีกครั้ง นางคงรับไม่ไหวอีกแล้ว “คุณหนู คิดเสียว่าคืนนั้นเป็นเพียงฝันร้ายนะขอรับ ข้าสัญญาว่าจะไม่มีเหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นอีก” “ข้า…เชื่อเจ้า” ซูไป๋หลานยังคงไม่คลายความกังวล ร่างกายเองก็ยังคงสั่นระริก ทว่าหากคนเลี้ยงม้ารับปาก นางก็เชื่อใจเขา คนเลี้ยงม้าไม่โกหก ครั้งหอโคมเขียวเขาบอกจะมารับในอีกหนึ่งเดือนเขาก็มาตามที่พูด ครั้งนี้ก็เช่นกัน ซูไป๋หลานก้าวเท้าสัมผัสผิวน้ำทีละข้าง น่าแปลกที่อากาศเย็นทว่าน

“อ๊ะ…อ๊า…” เสียงครางหวานแว่วออกมาจากในกระท่อมหลังเล็ก เงาร่างสองร่างโยกไหวเกิดเป็นระลอกคลื่นวาบหวาม เสียงการสอดประสานของสองกายดังเป็นจังหวะหนัก ท่ามกลางความมืดแลหนาวเหน็บของราตรีกาลอันเป็นนิจนิรันดร์ ภายในกระท่อมกลับร้อนระอุ ซูไป๋หลานเป็นม้าให้คนเลี้ยงม้าควบขี่ บุรุษร่างใหญ่คร่อมทับร่างเล็กของนาง สอบกลางกายเข้าใส่ สาดซัดความเสียวให้ร่างแน่งน้อยแดดิ้นอยู่บนพื้น นางคลานเข่าแอ่นบั้นท้ายราวกับสัตว์ที่กำลังถูกผสมพันธุ์ เพื่อรองรับแท่งทวนอวบใหญ่ที่ทะลวงเข้าออก “อ่า…คุณหนู เด้งสะโพกสวนรับด้วยสิขอรับ” คนเลี้ยงม้าออกคำสั่งอย่างไร ซูไป๋หลานก็ทำตามนั้น แม้ว่าแท่งทวนจะทะลวงลึกจนนางจุกในท้อง ทว่าหากคนเลี้ยงม้าต้องการ แม้จะจุกเพียงใด อึดอัดจนรู้สึกไม่สบายตัว นางก็ยินดีทำให้ เพียงเพื่อปรนเปรอให้เขาพึงใจ “อ๊ะ…ลึก…ลึกมาก” นางเชิดหน้าครวญคราง สวนสะโพกรับกับจังหวะตอกอัดของคนเลี้ยงม้า แท่งทวนยาวเหยียดเข้าสุดออกสุดทุกครั้ง เมื่อนางเสียวจนทนไม่ไหว แขนสั่นระริกมิอาจทรงตัวได้ จึงแนบใบหน้าลงกับพื้นเย็นเฉียบของกระท่อม แอ่นเพียงบั้นท้ายให้เขาตอกตรึง ซ้ำยังสวนสะโพกกลับไปอย่างไม่ขา

“คุณหนูใหญ่ ฮูหยินกำลังให้นมคุณชายน้อยอยู่เจ้าค่ะ หลังรับประทานอาหารเย็น ค่อยมาใหม่นะเจ้าคะ” ซูไป๋หลานแวะมาหามารดาก่อนที่จะเข้าเรียนในช่วงบ่าย ทว่าคำตอบที่ได้รับทำให้นางเดินคอตกกลับไปโดยไม่มีคำพูดใด “ฮูหยินเข้านอนไปพร้อมคุณชายน้อยแล้วเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่นะเจ้าคะ” ซูไป๋หลานมาหามารดาช่วงหัวค่ำ นางตั้งใจปักผ้าเช็ดหน้ามาให้จึงใช้เวลาทำนานพอสมควร รูปดอกกุหลาบสีแดงทำให้นึกถึงผู้ให้กำเนิด ทว่าคำตอบจากสาวใช้เป็นเหตุให้นางต้องเก็บผ้าผืนนั้นกลับไป ไว้รอมาให้ในวันพรุ่งนี้แทน “ฮูหยินพาคุณชายน้อยไปรับแสงแดดอ่อนยามเช้า คุณหนูใหญ่มาพบฮูหยินในช่วงรับประทานอาหารกลางวันแทนนะเจ้าคะ” แล้วคำตอบที่ได้รับก็ไม่ต่างไปจากเดิม คราวนี้ซูไป๋หลานโยนผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นทิ้งลงไปในสระบัว นางยืนนิ่งจ้องมองมันค่อยๆ จมหายลงไปใต้ผืนน้ำ เฉกเช่นใจดวงน้อยที่ค่อยดำดิ่งลงสู่เบื้องล่าง ลึกลงไปในก้นสระ ไม่ต่างจากก้นบึ้งหัวใจอันหนาวเหน็บของนาง ซูไป๋หลานจำไม่ได้ว่ามาหามารดาสิบครั้งได้เข้าพบถึงสองครั้งหรือไม่ เพราะมารดายุ่งเหลือเกิน จึงเดินคอตกกลับไปยังห้องที่ใช้เรียนคัดอักษรในวันนี้ ทว่านางไม่ม

ซูไป๋หลานในวัยสิบหนาวกระโดดโลดเต้น นางตั้งใจจะนำภาพวาดครอบครัวที่มีนาง บิดาและมารดามามอบให้ท่านพ่อและท่านแม่ตามคำแนะนำของสาวรับใช้คนสนิท เด็กน้อยพบว่าประตูห้องนอนใหญ่มิได้ปิดไว้เช่นทุกทีจึงยิ่งอารมณ์ดี ขาเล็กก้าวเร็วๆ กระทั่งเห็นว่าด้านในไม่ได้มีเพียงบิดาและมารดา ทว่ามีแผ่นหลังชราและสาวรับใช้คนสนิทของฮูหยินซูอยู่ด้วย นางหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตู มองคนทั้งหมดด้วยความสงสัยว่าเหตุใดจึงมารวมตัวกันที่นี่ในเวลาเช่นนี้ “ยินดีด้วยขอรับนายท่าน ฮูหยินซูตั้งครรภ์แล้วขอรับ” “จริงหรือ เจ้าตรวจดูอีกทีให้แน่ใจ” “จริงขอรับ ข้าจับชีพจรของฮูหยินเพื่อให้มั่นใจถึงสามรอบ ผลที่ออกมาไม่ผิดพลาดแน่ขอรับ” “ท่านพี่ ข้าดีใจเหลือเกิน ในที่สุดก็ตั้งครรภ์ที่สองให้ท่านได้แล้ว” น้ำเสียงของฮูหยินซูสั่นเครือ ทว่าไม่ใช่เพราะความเสียใจ นางกำลังดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เดิมทีซูซือเย่ก็มีสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงเท่าใดนัก นางมีบุตรยาก กระทั่งอนุลี่มีบุตรชายอายุได้สามหนาวนางจึงให้กำเนิดซูไป๋หลาน ทว่าน่าเสียดายที่ฮูหยินซูได้บุตรสาว แทนที่จะเป็นบุตรชายไว้สืบสกุล หลัง

เพี้ยะ!! ขวับ!! เสียงแส้ฟาดลงบนผิวเนื้อดังบาดหู เสียงหวีดหวิวเมื่อแส้ถูกเงื้อขึ้นและหวดกลับลงมาด้วยความเร็วเองก็น่าหวาดเสียวไม่น้อย ทว่ายังไม่ดังเท่าเสียงอ้อนวอนของสตรีที่กำลังได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส “ได้โปรดยกโทษให้…อ๊า…ข้าด้วยเจ้าคะ…เพี้ยะ!!...อ๊า…ฮูหยิน” “แรงกว่านี้อีก หรือว่าเจ้าอยากโดนเสียเอง” ฮูหยินซู หรือก็คือ ซูซือเย่ปรายตามองบุรุษร่างสูงใหญ่ที่กำลังเฆี่ยนสตรีผู้โชคร้าย กระแสความไม่พอใจพาดผ่านดวงตาหงส์ นางรู้สึกว่าทัณฑ์ทรมานที่บ่าวรับใช้มอบให้อนุลี่นั้นยังไม่มากพอ มิเช่นนั้นคงไม่พูดอะไรให้ระคายหู สิ่งที่นางอยากได้ยินมีเพียงเสียงร้องโหยหวนเท่านั้น นับจากนั้นจึงมีเพียงเสียงกรีดร้องของสตรีที่ถูกขึงไว้กับตั่งไม้ยกสูง ในลานโบยที่มิมีผู้ใดอยากเฉียดใกล้ ซูไป๋หลานวัยแปดหนาวกอดเอวมารดาแน่น ใบหน้าเล็กซุกอยู่ด้านหลัง ทว่าบางคราจะโผล่เพียงเสี้ยวหน้าออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก และภาพที่เห็นก็ทำให้เจ้าตัวหลบกลับเข้าไปที่เดิมอีกครั้ง จวบจนเสียงของอนุลี่เริ่มแผ่วลง ทว่าแรงหวดของแส้กลับยังคงหนักแน่นเช่นเดิม นางจึง

ยาสีเขียวคล้ำที่บรรจุในถ้วยถูกกรอกเข้าไปในริมฝีปากสีซีด ใบหน้างดงามบิดเบี้ยวยามปลายลิ้นรับรสขมปร่า มันกระจายไปทั่วปากก่อนที่จะไหลลงคอ จากร่างกายเย็นเหยียบแปรเปลี่ยนเป็นร้อนรุ่มในไม่กี่ลมหายใจ มันคือยาสูตรใหม่ ที่ถูกหนิงซูเหวินคิดค้นขึ้นมา มีฤทธิ์แรงกว่าเดิมอีกหนึ่งเท่าตัว “องค์ชาย…ได้โปรด หม่อมฉันต้องการมากกว่านี้” สุ่ยชิงบิดตัวไปมาอย่างทรมาน รสสวาทธรรมดาดูเหมือนจะไม่เพียงพอต่อความต้องการ ความเร่าร้อนรุนแรงต่างหากคือสิ่งที่นางปรารถนา “ดี…ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสความสุขสมเจียนตายเชียวล่ะ” หนิงซูเหวินพอใจยิ่งนัก ยาของเขาให้ผลที่ดีเกินคาด ร่างกายของสุ่ยชิงคงพร้อมสำหรับสิ่งที่ตระเตรียมไว้ให้แล้ว “อ๊ะ…อ้า…องค์ชาย” สุ่ยชิงใช้ดวงตาหยาดเยิ้มมองตามลำลึงค์ร้อนผ่าวที่ถูกเคลื่อนออก โพรงนุ่มกระตุกรัดอากาศให้รู้สึกวูบโหวงในท้อง “ไม่ต้องกังวล อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้ครอบครองมันสมใจแน่” หนิงซูเหวินอุ้มร่างที่กำลังบิดเร่าไปมาด้วยความต้องการไปที่คอกม้า อาชาศึกโตเต็มวัยกำลังกลัดมัน เห็นดังนั้นหนิงเฟยฉีที่ตามมาไม่ห่างจึงอดที่จะถามไม่ได้ “เสด็จพี่ นางจะรับไห

นางกำนัลหายตัวไปอย่างปริศนาเป็นเรื่องที่กำลังโด่งดังในขณะนี้ ซ้ำนางกำนัลที่หายตัวไป ล้วนแต่เป็นผู้มีหน้าตาหมดจรดงดงาม มีคนคาดเดาไปต่างๆนานา บ้างก็ว่าพวกนางถูกลักพาตัวไปโดยผู้มีอำนาจ บ้างก็ว่าพวกนางถูกซื้อตัวไปเป็นนางอุ่นเตียงในราคาสูงลิ่ว บ้างก็ว่าพวกนางหนีตามคนรัก ทว่าความจริงจะเป็นเช่นไรนั้น องค์จักรพรรดินีไม่ได้นิ่งนอนใจ มีคำสั่งให้หน่วยวิหควาโยสืบเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน “อึก…ซี๊ด” ร่างบอบบางกระตุกเกร็งขณะที่กลีบบุปผาถูกกดลงให้รับกับลำลึงค์ที่กำลังตั้งแข็ง ดวงตาเหลือกขึ้นด้านบน ขณะที่ลิ้นจุกปาก ความอุ่นร้อนทะลักเข้ามาในโพรงนุ่มก่อนที่นางจะแน่นิ่งไป ไร้ซึ่งสัญญาณชีวิต “พวกท่านทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง…หากเสด็จแม่รู้เข้าจะทำเช่นไร” ร่างที่เพิ่งเสร็จสมนั่งหอบหายใจบนเก้าอี้ แขนขาถูกมัดแน่นหนาทว่ากลางกายกลับสุขสม มองพระเชษฐาทั้งสองด้วยสายตาตำหนิ “อย่ากลัวไปเลยน่า เสด็จแม่ไม่รู้หรอก ก็แค่นางกำนัลตัวเล็กๆหายไปไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด” ‘หนิงเฟยฉี’ ตวัดตามองพระอนุชา เขาคลายเชือกออกหลังจากพอใจ ปล่อยร่างสูงให้เป็นอิสระ “สิ่งที่น่าส

ฤดูพ้นผ่าน กาลเวลาผันเปลี่ยน สิ้นสุดรัชสมัยจักรพรรดิองค์ก่อน อิงอี้หรานก้าวขึ้นเป็นจักรพรรดินี ใช้สกุลเดิมของมารดา แคว้น ‘หลิว’ จึงเปลี่ยนเป็นแคว้น ‘หนิง’ สกุลอิงเป็นตระกูลกบฏเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่ถูกกวาดล้าง ทว่าก็ไร้สิ้นซึ่งอำนาจ “อ๊ะ…ข้ากำลังตั้งท้องอยู่นะ” หนิงอี้หรานรู้สึกตัวตื่นยามที่ช่วงล่างถูกบางอย่างค่อยๆสอดใส่เข้ามาในร่าง มันแข็งกร้าวและร้อนผ่าว ทั้งยังมีขนาดไม่ธรรมดา นางนอนตะแคงในอ้อมแขนที่กำลังโอบกอดไว้อย่างทะนุถนอม มือของเขาลูบไปบนหน้าท้องนูนป่องของนางอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าลูกน้อยที่กำลังนอนหลับจะตื่น ทั้งที่เขาเองนั่นแหละที่กำลังรบกวนการพักผ่อนของนาง “กระหม่อมจะทำเบาๆ หากท่านง่วงก็นอนเสียเถิด” น้ำเสียงนุ่มละมุนกระซิบชิดริมหู เขาทำอย่างที่พูดเมื่อลำลึงค์ขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวล ถึงกระนั้นใครจะไปหลับลงกันเล่า!! ซือจิ้งประทับริมฝีปากลงบนเส้นไหมหอมกรุ่น สูดดม กลิ่นกายเย้ายวนที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายของจักรพรรดินีเข้าไปเต็มปอด ความเหนื่อยล้าจากการกรำงานหนักในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาถูกความงดงามเบื้องหน้าปัดเป่าไ

“อื้อ…อื้อ” “หม่อมฉันมาหาพระองค์แล้วเพคะ ทรงคิดถึงหม่อมฉันไหมเพคะ” เรียวนิ้วลูบไล้ไปบนกรอบหน้าซีดเซียว ดวงตาหงส์ทอดมองร่างที่เคยสง่างาม ทว่าบัดนี้กลายเป็นเพียงคนพิการ แขนขาด้วนกุดพันไว้ด้วยผ้าสีขาวที่มีเลือดซึมออกมา ร่างถูกมัดไว้บนเตียงในห้องซอมซ่อ ร่างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยเฆี่ยนตี บางจุดมีแผลพุพองคล้ายถูกเผาไหม้ด้วยเปลวเพลิง “ทรงคิดถึงหม่อมฉันมากนี่เอง” รอยยิ้มงดงามประดับบนใบหน้า นางพยักหน้าคล้ายเข้าใจภาษาที่อีกฝ่ายพูด ภาษาใบ้ของผู้ที่ไม่มีลิ้น!! “หม่อมฉันมีของมาฝากด้วยนะเพคะ” อิงอี้หรานชูห่วงเหล็กที่อยู่ในมือขึ้นมา อีกข้างถือเข็มซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าปกติไว้ เพียงเท่านั้นร่างที่นอนเปลือยกายอยู่เริ่มดิ้นพล่าน ขณะที่ อิงอี้หรานใช้เข็มลนกับเพลิงจากเปลวเทียน “อยู่นิ่งๆ สิเพคะ ถ้าหม่อมฉันพลาดขึ้นมา พระองค์จะเจ็บเอาได้นะ” เข็มร้อนถูกแทงเข้าไปในเนื้ออ่อนท่ามกลางเสียงร้องอื้ออ้าฟังไม่ได้ศัพท์ ทว่ามันอ่อนนุ่มเกินไป เช่นนั้นนางจึงทำให้มันแข็งตัว มือเรียววางเข็มไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนที่จะกอบกุม ลำลึ

ร่างโชกเลือดแลไร้ลมหายใจของหลิวจิ้นอันนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ท่ามกลางศพของทหารองครักษ์ที่มีสภาพไม่ต่างกัน “พระสนมเจียวเหม่ยเล่า” หลิวหานเฟิงใช้เท้าเขี่ยร่างพี่ชายต่างมารดาที่เขาชังน้ำหน้ามาตั้งแต่ยังเยาว์ พวกเขาสองคนต่างแย่งชิงทุกสิ่งของกันและกันเสมอมา กระทั่งกลัวว่าเลือดจะเปื้อนรองเท้าจึงชักเท้ากลับ เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่มีโอกาสลุกขึ้นมาอีกแล้ว “หลังจากที่รู้ว่าองค์ชายใหญ่สิ้นพระชนม์ พระนางก็แขวนคอตายตามพ่ะย่ะค่ะ” ซือจิ้งรายงานผู้เป็นนายเสียงเรียบ ดวงตาล้ำลึกไม่ปรากฏคลื่นอารมณ์ใดๆ ทว่าเขาบอกไม่หมด พระสนมเจียวเหม่ยไม่ได้แขวนคอตาย ทว่าถูกจับแขวนคอต่างหากเล่า “แล้วขุนนางพวกนั้นเล่า” ขุนนางที่ว่า คือขุนนางที่ร่วมกันก่อกบฏในครั้งนี้ “ถูกคุมขังอยู่ในคุกใต้ดินทั้งหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ” อวิ้นมู่ซึ่งได้รับหน้าที่จับกุมกบฏรายงานสถานการณ์ ทุกอย่างราบรื่นไปเสียหมด เมื่อมันถูกวางแผนไว้เป็นอย่างดี “ทำได้ดีมาก ข้าจะให้ตำแหน่งที่พวกเจ้าพอใจแน่นอน” รอยยิ้มของผู้ชนะปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลัก วันที่เขาเฝ้ารอในที่สุดก็มาถึงเสียที

“เสร็จแล้วก็ปล่อยนางเสีย” สุรเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นเบื้องหลัง ดวงตาหงส์มองผ่านกระจกสบตากับองค์รัชทายาทที่อยู่ในชุดสีดำลายพยัคฆ์ มือหนาปลดเปลื้องอาภรณ์ออกขณะที่ยังคงมองใบหน้าเย้ายวนที่เพิ่งสุขสม “ท่านมาเร็วกว่าที่ข้าคิด” หลิวหานตงยอมปล่อยร่างงามออกจากอ้อมแขน ลำกายใหญ่ยาวถูกถอนออกมาจากโพรงนุ่มอย่างแสนเสียดาย ลิ้นแลบเลียริมฝีปากอย่างกระหายเมื่อเห็นน้ำที่ตนปล่อยไว้เมื่อครู่ไหลย้อนออกมาทางเดิม อิงอี้หรานก้าวขาสั่นเทาลงจากเก้าอี้ เดินเข้าไปหาร่างองอาจของทายาทมังกรที่วันนี้จะได้เป็นมังกรเต็มตัว นางคุกเข่าลงกับพื้นใช้มือเรียวกอบกุมกลางกายของพระสวามีรูดขึ้นลง ลิ้นเล็กไล้เลียส่วนปลายหัว ก่อนที่จะนำมันเข้าไปในปาก ดูดเม้มจนลำกายร้อนผ่าวแข็งกร้าวคับโพรงปาก “ท่านคงไม่ว่าอะไรนะถ้าข้าจะเข้าไปในตัวนาง ขณะที่นางกำลังใช้ปากปรนเปรอท่าน” หลิวหานตงเห็นดังนั้นจึงอดใจไม่ไหว แม้ว่าเขาเพิ่งจะเสร็จสมไปเมื่อครู่ก็ตามที “หากข้าต้องการ ต่อให้เจ้ายังไม่เสร็จก็ต้องออกมา” ดวงตาคมปรายมองพระอนุชา เป็นการอนุญาตกลายๆ “ข้ามิยอมรับได้ด้วยหรือ”