Novels by oa140745

ซุนอีเหยียนไปอุ่นโจ๊กที่นางทำไว้ในตอนเช้ามาให้ซุนจือหลินเพราะเดี๋ยวบ่าย ๆ ท่านหมอชาวบ้านจะมาตรวจซุนจือหลินอีกครั้งและคงจะไม่ได้มาคนเดียวอย่างแน่นอน มีชาวบ้านทราบเรื่องนี้มากมายและคอยที่จะรู้ผลลัพธ์ของเรื่องที่ซุนจือหลินจะรอดหรือไม่รอด แต่เอียนเอียงไปทางที่ไม่รอดมากกว่าข่าวของซุนจือหลินโดนงูกัดดังไม่ทั่วหมู่บ้านใครก็อยากที่จะรู้ว่าซุนจือหลินนางจะรอดหรือไม่ แต่ดูจากอาการเมื่อครู่ที่นางรู้สึกตัวก็ไปในทางที่ดีว่านางจะต้องรอดปลอดภัยอย่างแน่นอน"เดี๋ยวกินโจ๊กแล้วกินยาและพักผ่อน เดี๋ยวท่านหมอมาข้าจะมาปลุกเจ้าเอง""เจ้าค่ะท่านแม่เล็ก"ซุนจือหลินกินโจ๊กโดยง่ายเพราะท่านแม่เล็กเป็นคนป้อนนางสัมผัสเช่นนี้นางไม่เคยได้รับเลยจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่"เจ้ายังดูอ่อนเพลียอยู่มากซุนจือหลินต้องพักผ่อนเยอะ ๆ ขยับตัวน้อย ๆ ท่านหมอสั่งไว้""เจ้าค่ะท่านแม่เล็ก""เดี๋ยวเจ้าพักผ่อนต่อข้าจะไปดูพ่อของเจ้าสักหน่อยจะไปบอกว่าเจ้ารู้สึกตัวแล้วเขาจะได้คลายกังวล"ซุนอีเหยียนที่จัดการป้อนโจ๊กป้อนยาให้ซุนจือหลินเสร็จนางก็รีบมาดูสามีต่อเลย เพราะซุนกวางหวาเองก็เป็นห่วงซุนจือหลินอยู่ไม่น้อยทั้งร้องไห้แต่ต้องเก็บอาการเพราะไ

น้ำขิงมองดูสภาพความเป็นอยู่โดยรอบทุกอย่างเป็นสิ่งแปลกตาไปหมด ทั้งสภาพบ้านและชุดที่สตรีตรงหน้าสวมใส่ทุกอย่างมันดูโบราณไปหมด"ภพนี้เป็นอดีตของโลกคู่ขนานแตกต่างจากภพที่เจ้าเกิดดวงวิญญาณของเจ้าไปเกิดผิดภพจึงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน และเจ้าของร่างนี้ได้สิ้นบุญวาสนาแล้ว ก็อย่างที่ข้าเคยบอกเจ้าว่าเจ้าคือนางและนางก็คือเจ้าทุกอย่างตามที่สวรรค์ลิขิต""ทะลุมิติแบบในนิยายที่หนูเคยอ่านก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น…อย่างนี้ถ้าหากหนูอยู่ในร่างของเธอเลือกทางที่มีชีวิตรอดอยู่ต่อ หนูจะมีมิติวิเศษหรือเปล่าคะ"ในนิยายที่เคยอ่านทุกคนต่างมีมิติต่างร่ำรวยกันทั้งนั้น เจอเห็ด เจอโสมกัน"ไม่มีมิติอะไรของเจ้ากันของแบบนั้นให้ไม่ได้ มนุษย์ช่างโลภมากเสียจริง""อ่าว ลุงแล้วแบบนี้หนูจะใช้ชีวิตยังไงต่างโลกแบบสุดขั้วแบบนี้""ไม่มีมิติ แต่มีภารกิจให้เจ้าทำแลกกับการอยู่รอด ซึ่งเจ้าปฏิเสธไม่ได้ถือว่าเป็นสิ่งที่เจ้าจะต้องชดใช้ที่หนีไปเกิดที่ภพอื่น จนทำให้ข้านั้นปวดหัวต้องทำงานหนักที่จะไปนำดวงวิญญาณของเจ้ามายังภพนี้ได้"ทุกอย่างล้วนต้องใช้เวลาและไม่สามารถที่จะทำตามใจตัวเองได้เลย เพราะมนุษย์ล้วนมีบุญและกรรมที่ติดตัวมากต่างกัน เวลาที่เหมาะ

ซุนอีเหยียนวิ่งสุดชีวิตให้มาถึงบ้านท่านหมอชาวบ้านให้เร็วที่สุด เพราะไม่รู้ซุนจือหลินจะเป็นเช่นไรบ้างนางโดนงูกัดตัวใหญ่ขนาดนั้นพิษน่าจะแรงด้วย ในใจภาวนาขอให้นางนั้นรอดด้วยเถิดบ้านท่านหมอฉี้(หมอชาวบ้าน)"ท่านหมอฉี้อยู่หรือไม่ข้าซุนอีเหยียนเจ้าค่ะ""อยู่ ๆ มีเรื่องอันใดล่ะวิ่งหน้าตาตื่นมาอย่างนี้""ท่านหมอจือหลินโดนงูกัดเจ้าค่ะช่วยไปดูนางหน่อยเถอะเจ้าค่ะอาการนางไม่ค่อยดีเท่าไหร่""ไป ๆ รีบไปช้าไม่ได้"หมอฉี้รับปากไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะรักษาได้หรือไม่เพราะงูนั้นหากมีพิษทางรอดนั้นก็จะมีน้อยลงหรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้เมื่อมาถึงบ้านซุนมีชาวบ้านมากมายมายืนอยู่ที่หน้าบ้านซุนและพูดคุยเรื่องที่ซุนกวางหวานั้นเสีย ซึ่งยังไม่ได้เป็นข่าวที่จริงหรือออกมาจากปากของซุนอีเหยียน แต่เป็นการตีความกันไปเอง"ท่านหมอฉี้มาแล้ว"ชาวบ้านต่างแหวกทางให้ท่านหมอได้เข้าไปด้านในบ้านชาวบ้านต่างถามไถ่ซุนอีเหยียนแต่นางนั้นไม่ได้ตอบคำถามใครเลยสักคนแถมปิดประตูบ้านเงียบหมอฉี้ที่เห็นบาดแผลของซุนจือหลินก็มองหาทางรอดของนางนั้นยากมาก เพราะงูที่กัดนางนั้นที่พิษ "งูมีพิษเช่นนี้ข้าขอไม่รับปากว่านางจะรอดเพราะโอกาสของนางช่างน้อยนัก""ท่า

ซุนอีเหยียนชั่งใจอยู่เล็กน้อยยามซุนกวางหวานั้นจริงจังเขามักจะใช้น้ำเสียงเข้มและหนักในเนื้อเสียงเช่นในตอนนี้ จะให้บอกความจริงในใจไปได้อย่างไรนางเองก็กลัวสามีอยู่ไม่น้อยถึงจะปากร้ายก็ตาม"จะบอกพี่ได้หรือไม่"ซุนกวางหวานั้นหงุดหงิดตัวเองในตอนนี้ที่ทำอะไรไม่ได้มากขยับตัวมากก็ไม่ได้มันจะปวดร้าวไปทั่วร่างกาย แต่พอได้กินยาต้มก็รู้สึกว่าดีขึ้น แต่เพียงไม่นานเท่าไหร่ก็จะกลับมาเป็นเช่นเดิม"พี่น้องเองก็…กลัว""น้องกลัวสิ่งใดกัน…พี่หรือ"หรือเพราะเมื่อกี้นี้เขาเผลอใช้น้ำเสียงเข้มใส่ซุนอีเหยียนนางเลยกลัวและไม่กล้าที่จะเอ่ยพูดสิ่งที่นางอัดอั้นอยู่ในใจ"…""ขอโทษที่ใช้น้ำเสียงเช่นนั้นกับน้อง แต่พี่อยากให้น้องพูดหากน้องรู้สึกไม่ดีอะไรเพราะน้องไม่ใช่คนอื่นคนไกลน้องเป็นภรรยาของพี่เป็นท่านแม่ของซุนจือหลินกับซุนเพ่ยหนิง""ท่านพี่เราแต่งงานกันมาหลายปีแล้วลูกโตกันหมดแล้วเพ่ยหนิงก็แต่งงานออกไปแล้ว จือหลินก็กำลังจะแต่งงานออกไปใช้ชีวิตครอบครัว แต่ที่ผ่านมาน้องไม่รู้ว่าท่านพี่คิดกับน้องเช่นไร เราสองคนไม่มีลูกด้วยกันด้วยซ้ำท่านพี่เองก็ยังไม่ได้ลืมนาง…ท่านแม่ของซุนจือหลินน่ะเจ้าคะ""เรื่องนี้เองหรือที่ทำให้น้องคิ

ซุนอีเหยียนพูดคุยและถามไถ่สิ่งที่มู่ซงหยวนจะได้จากบ้านมู่ถึงจะเป็นสิ่งที่ไม่สมควรที่จะถามก็ตาม แต่เพราะหลังจากแต่งงานแล้วมู่ซงหยวนก็ต้องแยกออกมาอยู่ข้างนอกเอง เพราะฟังจากที่พี่มู่ต๋าและมู่ฉวนพูดแล้วความเป็นไปได้สูงมาก"ก็อย่างที่ข้าถามออกไปถึงจะไม่สมควร แต่ก็เพื่อความสบายใจของบ้านซุนว่าซุนจือหลินจะไม่ต้องไปเริ่มชีวิตครอบครัวที่ลำบาก ไม่ใช่ว่าแต่งงานเสร็จต่อหาเลี้ยงสามี ต้องหาที่หลับที่นอน ที่อาศัย""เรื่องนั้นทางข้าเองไม่ได้จะใจดำกับลูกชายของตนเอง หลังจากแต่งกันแล้วก็คงต้องแยกบ้านข้ากับมู่น่าหลิงได้พูดคุยกันแล้วว่าจะให้เงินมู่ซงหยวน 100 อีแปะ กับที่ดินอีกสองหมู่"มู่ต๋าเองก็ละอายใจเพราะรู้ว่ามันเป็นจำนวนที่น้อยมากหากเทียบกับตอนที่มู่จื่อชิวกับมู่ฉวนได้แต่งงาน "ฮ่า ๆ พี่มู่ต๋าข้าเองไม่ได้ติดใจอะไรกับสิ่งที่มู่ซงหยวนได้ติดตัวมาหลอกนะ เพราะฐานะทางบ้านข้านั้นยากจน แต่น่าแปลกที่มู่ซงหยวนไปเป็นทหารส่งเงินมาที่บ้านตั้งเท่าไหร่ แต่กับมีที่ดินสองหมู่ กับเงินเพียงหยิบมือติดตัวยามเขากำลังทุกข์ยากเช่นนี้ นังมู่น่าหลิงมันใจร้ายเกินคนแล้วลูกในไส้แท้ ๆ ทำเหมือนไม่ใช่ลูกตัวเองคิดจะทิ้งจะขว้างยังไงก็

ซุนอีเหยียนที่ป้อนยาและพูดคุยเรื่องสัญญาของทั้งสองครอบครัวก็เป็นอย่างที่นางว่า สัญญาน่าจะเป็นโมฆะไปหากมู่ซงหยวนแต่งงานกับสตรีใดสักคนที่ไม่ใช่ซุนจือหลิน แต่เพราะร่างกายของมู่ซงหยวเห็นทีว่าจะหาสตรีที่มาแต่งด้วยได้ยาก บ้านมู่เลยใช้สัญญาที่ทั้งสองครอบครัวให้กันไว้มาบีบบังคับซุนกวางหวาในสัญญาไม่ได้ระบุว่าต้องเป็นใครที่แต่ง แต่เพราะว่าซุนกวางหวามีซุนจือหลินเป็นบุตรสาวคนเดียวที่ยังไม่ได้ออกเรือน และบ้านมู่ก็เหลือมู่ซงหยวนคนเดียวที่เป็นลูกชายที่ยังไม่ออกเรือนเช่นกัน จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเป็นสองคนนี้เพราะว่าก็ไม่มีใครแล้วที่จะให้มาแต่งกัน"ท่านแม่เล็ก…ข้า"ซุนจือหลินรู้ว่าท่านแม่เล็กจะพูดเรื่องอะไร นางแอบได้ยินที่ท่านพ่อกับท่านแม่เล็กพูดคุยกันเรื่องการแต่งงานของนางกับคนบ้านมู่ที่นางไม่เคยรู้จักมาก่อน"รู้แล้วหรือว่าข้าจะพูดสิ่งใด""เจ้าค่ะ""ซุนจือหลินฟังข้าให้ดีนะ มันเป็นเรื่องยากที่จะปฏิเสธออกไปสัญญาของผู้ใหญ่แต่ลำบากเด็ก ข้าเองก็ลำบากใจที่จะพูดมู่ซงหยวนคนที่จะมาเป็นสามีของเจ้า เขาไปเป็นทหารช่วงสงครามนานหลายปี แต่มีข่าวว่าเขาบาดเจ็บสาหัสจึงถูกส่งตัวกลับบ้านและคงจะพิการซุนจือหลินที่ยังไม่