Novels by ฉัตรชบา/ณิสา

“กูว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ” ซีหรี่ตามองคู่บ่าวสาวที่กำลังไหว้ต้อนรับแขกในงาน ใบหน้าเจ้าสาวนั้นยิ้มแย้มด้วยความปรีดา ทว่าเจ้าบ่าวนั้นกับหน้าอมทุกข์ประหนึ่งถูกบังคับเข้าพิธีเอ๊ะหรือว่ามันถูกบังคับจริงๆ“กูว่าใช่ แม่มันออกจะปลื้มลูกสะใภ้ขนาดนั้น งานนี้สงสัยขัดใจแม่ไม่ได้” แทนปรายตาไปมองคุณนายภาริณี แม่เจ้าบ่าวที่นั่งหน้าบานกำลังพูดคุยอยู่กับแขกเหรื่อที่มาร่วมแสดงความยินดี เพื่อนทุกคนจึงหันไปมองตาม“วันนี้น้องปริมมางานไหมวะ” ซีหันไปถามเธียรซึ่งสนิทกับคนที่ถามถึง“ไม่รู้ดิ กูถามปริมก็ไม่ยอมตอบ โทร.ไปเมื่อเช้าก็ไม่รับสาย” เขารู้สึกสงสารน้องรหัสสาวสวยคนนี้อยู่ไม่น้อย พูดแล้วก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาจับใจ“เห้ย คงไม่ได้คิดสั้นไปแล้วนะ”“พูดอะไรของมึงไอ้เชี้ยกราฟ” วัฒน์ตบหัวเพื่อนปรามเบาๆ“ปากหมานะมึงแต่งงานภายในร้านพรีเวดดิ้งที่ผนังเป็นกระจกใส คนภายนอกสามารถมองทะลุข้างในได้ชัดแจ๋ว ชุดสีขาวฟูฟ่องบนหุ่นหันโชว์คนเดินผ่านไปมาบ่งบอกว่านี่คือร้านที่บริการเกี่ยวกับงานแต่ง ชุดเจ้าสาวที่ตัดเย็บอย่างประณีตมีตั้งแต่ชุดไทยไปยันชุดกระโปรงสีขาวพองฟูเหมือนขนมถ้วยแขวนเรียงรายบนตู้โชว์ ภายในร้านมีคู่บ่าวสาวประปราย ก

งานแต่งที่เธอไม่ต้องการ ภายในร้านพรีเวดดิ้งที่ผนังเป็นกระจกใส คนภายนอกสามารถมองทะลุข้างในได้ชัดแจ๋ว ชุดสีขาวฟูฟ่องบนหุ่นหันโชว์คนเดินผ่านไปมาบ่งบอกว่านี่คือร้านที่บริการเกี่ยวกับงานแต่ง ชุดเจ้าสาวที่ตัดเย็บอย่างประณีตมีตั้งแต่ชุดไทยไปยันชุดกระโปรงสีขาวพองฟูเหมือนขนมถ้วยแขวนเรียงรายบนตู้โชว์ ภายในร้านมีคู่บ่าวสาวประปราย กลางห้องรับแขกมีคู่บ่าวสาวนั่งอยู่บนโซฟาหรูพร้อมพนักงานที่พร้อมจะอธิบายและแนะนำแพ็คเก็จ “พี่ภูว่าแบบไหนสวยคะ” เธอยื่นแบบของชำร่วยให้อีกฝ่ายดูเพื่อการตัดสินใจ เขานั่งนิ่งตัวแข็งเป็นหุ่นยนต์จนลูกหว้านึกอายพนักงานของร้าน เธอเป็นเพื่อนเจ้าของที่นี่ก็จริง แต่ยัยนั่นติดธุระข้างนอก คนที่บริการตนตอนนี้จึงเป็นผู้จัดการสาวซึ่งดูท่าทางน่าจะแก่กว่าเธอสักสี่ห้าปีได้“เอาไรก็เลือกๆ ไปเถอะ จะได้รีบกลับ” น้ำเสียงนิ่งเรียบบอกปัดๆ ไม่แม้แต่จะชายตาแลสิ่งที่อยู่ตรงหน้า สิ่งที่ดึงดูดเขาได้ดีที่สุดคือมือถือที่กำลังพิมพ์ตอบโต้กับใครอีกคน ผู้ที่กุมหัวใจของไว้ทั้งดวง ถ้าเลือกได้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาในร้านพรีเวดดิ้งนี้ก็อยากให้เป็นเธอ ไม่ใช่ลูกหว้า!!!“เห้ย โทษทีมาสาย” เสียงหนึ่งดังขึ้นเ

“เห้ย เปิดดิ กูอยากรู้ว่ายัยนั่นให้ไรมึง” คิมเร่งซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยรวมทั้งภูวดล“คงไม่ใช่อะไรพิลึกๆ หรอกนะ” กราฟว่าทำหน้าขยาด ใจเริ่มกลัวแทนเพื่อน หลี่ตามองยังของในมือเธียรเธียรถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลงมือเปิดกล่องออกด้วยความตื่นเต้น ลุ้นในใจลึกๆ เขาเองก็อยากรู้เหมือนกัน แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ปรากฏแก่สายตา ตั๋วคอนเสิร์ตนักร้องชื่อของดังต่างประเทศนอนแอ้งแม้งอยู่ภายใน บัตรราคาเกือบครึ่งแสนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่น่าเชื่อ“เห้ย กูว้าวมาก” กราฟเป็นคนแรกที่พูด เขาปรี่เดินมาแย่งกระดาษแข็งๆ จากมือเจ้าของไปชูให้เห็นชัดๆ ให้ทุกคนดู“ยัยนั่นรู้ได้ไงว่ามึงชอบนักร้องคนนี้” แทนหันไปถามเธียรที่ตอนนี้นั่งนิ่ง สงสัยมันช็อกไปแล้วมั้ง“เออนั่นดิ แม่งเจ๋งวะ กูนั่งรอกดบัตรตั้งแต่ตีห้ายังไม่ได้เลย แต่ยัยนั่นดันประเคนบัตรหน้าเวทีโซนวีไอพีให้แกได้สบายๆ มาเป็นของขวัญ นี่กูประเมินยัยนั่นต่ำไปสินะ” ซีว่าซึ่งนั่นก็ทำให้ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย“ว่าแต่ แฟนมึงพอจะมีตั๋วอีกสักใบไหมวะภู” กราฟปรี่เดินมาเกาะแขนภูวดล ส่งสายตาออดอ้อนเพื่อนจนอีกฝ่ายขนลุก“นั่นดิ กูขอด้วยคน” แทนขอบ้าง เขาเองก็อยากไปดูคอนเสิร์ตนักร้องคนนี

สายตาของทุกคนมองไปยังเพื่อนพวกเขาอย่างเป็นคำถามอย่างไม่ได้นัดหมายว่า "พวกมึงไปรักกันตั้งแต่ตอนไหน"เพล้ง!!!เสียงแก้วดังกระทบพื้นลั่นแข่งกับเสียงเพลงด้านล่าง ทุกคนหันไปมองยังจุดเกิดเหตุ เธอผู้นั้นลนลานก้มศีรษะเพื่อกล่าวคำขอโทษซ้ำๆ วนไปมา“ขอโทษค่ะ ปริมซุ่มซ่าม เดี๋ยวปริมเก็บให้นะคะ” หญิงสาวร่างบอบบางในชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ เสมือนกลีบดอกไม้ที่พร้อมจะบอบช้ำเมื่อมีแรงกระทบก้มลงเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายลงพื้น“ระวัง เดี๋ยวเราเก็บเอง” ผู้ชายแปลกหน้าสำหรับชนัญชิดาคนนั้นฉุดรั้งเพื่อนสาวลุกขึ้น เป็นฝ่ายเก็บกวาดเศษแก้วด้วยตนเอง“ปริมเป็นอะไรไหมครับ” ภูวดลถลาตัวเข้าไปถามไถ่อาการด้วยแววตาร้อนรน ทว่ากลับโดนเธียรผลักมือที่จับแขนน้องรหัสออกอย่างไม่ไยดีว่าที่เมียนั่งอยู่ทนโท่ ยังจะมีแก่จิตแก่ใจมาห่วงน้องกูอีก ไอ้เพื่อนเชี่ย“กูดูแลน้องปริมเอง มึงไปอยู่กับคนของมึงเถอะ” เจ้าของงานเสียงแข็ง ปรายตามองมาทางลูกหว้าอย่างไม่ชอบใจ ว่าแล้วเชียว เจอหน้ายัยนี่ทีไรได้เรื่องทุกที ยัยลูกหว้ามหาภัยเอ๊ย เธียรแอบตั้งฉายาแขกไม่ได้รับเชิญในใจ“ปริมไม่เป็นไรค่ะ ปริมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” เธอรีบผละจากทุกคนแล้ววิ่งไปห

หลังๆ ยัยนี่จะวิ่งตามตอแยภูวดลแต่ทว่าเพื่อนเขาก็ไม่ได้มีทีท่าจะเล่นด้วยซะหน่อย อีกอย่างตอนนี้มันกำลังคุยๆ กับน้องปริม มันไม่มีทางชวนเธอมาแน่ๆแล้วเธอมาทำไม นั่นเป็นคำถามที่ทุกคนในงานคาใจอย่างยิ่งยกเว้นภูวดล ใบหน้าหล่อเหลาที่เมื่อครู่ยังยิ้มแย้มกับปริม หล่อนเป็นน้องรหัสเธียร แต่เมื่อยัยนั่นเหยียบย่างเข้ามาที่นี่ ปรากฏกายต่อหน้าเพื่อนเขาทุกคน ชายหนุ่มกลับนิ่งขรึมลงอย่างเห็นได้ชัดมาทำไม ใครเชิญ?“สวัสดีค่ะ คุณป้าวานให้ลูกหว้ามารับพี่ภูกลับบ้านค่ะ” ลูกหว้าหรือชนัญชิดาไหว้ทุกคนที่รู้จักหน้าคร่าตามาบ้างยกเว้นผู้ชายคนนั้นเธอไม่คุ้นแต่ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร หล่อนปรายตามองไปยังชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนสวมคู่กับกางเกงสแล็คดำเขาคนนั้นเอาสะโพกพิงโต๊ะสนุกเกอร์ ในมือถือแก้วใสบรรจุน้ำสีเหลืองอำพัน คนยืนข้างๆ เขานั้นเป็นหญิงสาวสวย ใบหน้าหวานราวกับตุ๊กตา เพียงเห็นพวกเขายืนหยอกล้อราวกับคู่รักกันก็ทำให้คนอย่างลูกหว้าใจกระตุกวาบ ก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่คอแต่เธอก็สลัดมันทิ้งเสียอย่างรวดเร็วดวงตากลมโตพราวระยิบคู่นั้นของหญิงสาวข้างภูวดลตวัดมองชนัญชิดาอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรในคราแรกหากแปรเปลี่ย

บทนำเสียงรองเท้าส้นสูงดังเป็นจังหวะยามที่เจ้าของเดินลงน้ำหนัก หญิงสาวในชุดเดรสสั้นเข้ารูปสีแดงเพลิง แม้จะไม่โชว์เนื้อหนังอย่างวาบหวิว แต่เมื่ออยู่บนตัวหล่อนมันกลับดูเซ็กซี่อย่างน่าประหลาด เธอผู้มีเรือนร่างเพรียวบาง ใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโตถูกแต่งแต้มไว้อย่างประณีต ขนตาหนาเป็นแพงอนงาม ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบลิปสติกเนื้อดีสีน้ำตาลนู้ดเพียงแค่เดินลงจากรถก็เรียกร้องความสนใจจากผู้พบเห็นทันที ไม่ใช่ความแค่ความสวยที่คนพวกนั้นประจักษ์ หากแต่เธอคนนั้นกลับมีเสน่ห์ชวนลุ่มหลง ผมย้อมสีน้ำตาลหม่นเทา ดัดลอนใหญ่คลอเคลียใบหน้างามสะบัดไปมาตามจังหวะเคลื่อนไหว เธอโชว์บัตรประชาชนเมื่อถึงทางเข้าผับหรูแห่งนี้ ทุกการกระทำล้วนดึงดูดให้คนมองลำแสงไฟหลากสีสาดส่องไปมาชวนเวียนหัวในความรู้สึกคนมาใหม่ เสียงเพลงดังกระหึ่มจากวงร็อกชื่อดังระดับประเทศทักทายโสตประสาทเมื่อก้าวผ่านเข้ามาภายใน ผู้คนเบียดเสียดกันแน่นร้าน แม้จะเป็นผับหรูที่มีชื่อเสียงค่าเข้าสูงลิบทว่าวันนี้เป็นวันหยุด นักท่องราตรีเลยเนืองแน่นจนไม่เหลือที่ว่างจะเดิน เหล่าฝูงผีเสื้อกลางคืนทั้งหลายต่างออกสเต็ปลวดลายไม่มีใครยอมใคร ผับแห่งนี้มีสองชั้น โดยชั้น

ปัง ปังจ่าวิชิตลั่นไกไปตามกลุ่มคนร้ายขณะวิ่งเข้ามาหาผู้กองนารันเมื่อปิดงานเสร็จชยพลก็หันหลังเดินขึ้นรถ กลุ่มคนร้ายก็แตกซ่านหาที่หลบซ่อนเพราะตำรวจกำลังมาทางนี้ทิ้งไว้แต่ร่างตำรวจสาวในชุดเครื่องแบบสีดำสนิทเปียกชุ่มไปด้วยเลือดนอนคว่ำหน้าอย่างน่าอนาถากับดินแข็งๆก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะสิ้นสุด เธอรวบรวมพลังสาบานกับตัวเองในใจอย่างแน่วแน่ราวกับเสียงกระซิบจากนรก“ถ้าพระเจ้ามีจริง ขอให้ฉันได้กลับมา แก้แค้นพวกแกอย่างสาสม ลิ้มรสการถูกหักหลังแบบที่ฉันเจอ นารันคนนี้ขอสาบาน”ดวงตาเธอปิดลงอย่างช้าๆ ความดำมืดเข้าปกคลุม หลงเหลือไว้แต่กลิ่นอายแห่งความอาฆาตแค้นที่คุกรุ่น รอวันฟื้นคืนเพื่อล้างแค้นพวกมันอย่างที่สาบานไว้ด้วยชีวิตและวิญญาณ“ผู้กอง ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลมาที่นี่ที” ร่างที่ไร้วิญญาณถูกประคองขึ้นด้วยจ่าวิชิต หมวดปัณณวิชญ์ที่บาดเจ็บที่ต้นขาเดินกระเผกๆ ตามมาทีหลังเห็นภาพเบื้องหน้าก็เข่าทรุดลงกับพื้น จ่าวิชิตใช้นิ้วอังจมูกหญิงสาวราวกับมีความหวังลึกๆ ว่าเธอยังคงมีลมหายใจอยู่มีเพียงสายลมเย็นเยือกพัดผ่านจนสองตำรวจหนาวเย็นยะเยือกเข้ากระดูก วิชิตเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์มาโดยตลอดแต่มันน่าเศร้าที่มันไ

บทที่3ปัง ปัง ปังพอหล่อนลั่นไกใส่ฉัตรตฤน ลูกตะกั่วจากลูกน้องของเขาที่ยืนล้อมหน้าหลังหล่อนไว้ก็พุ่งเข้าร่างเธอทันทีร่างในเครื่องแบบทรุดฮวบลงกับพื้น ความร้อนผะผ่าวจากลูกตะกั่วแผ่ซ่าน กลิ่นไหม้และคาวเลือดคละคลุ้งเข้าจมูก เลือดสีแดงเข้มทะลักราวท่อน้ำรั่ว แต่ที่น่าเจ็บใจคือ อีกฝ่ายแทบไม่เป็นอะไร โดนเพียงกระสุนถาก เพราะลูกน้องกระชากตัวออกทันเข่าข้างหนึ่งกระแทกพื้นอย่างรุนแรง ส่วนอีกข้างชันขึ้นพยุงตัวเองไว้มั่น ปลายกระบอกปืนคำยันพื้นประคองร่างไม่ให้ล้มลงไปกับพื้นดิน ร่างกายเธอสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดแต่ยังคงแสดงออกด้วยจิตใจที่เข้มแข็งหล่อนถูกยิงที่ต้นแขนและน่องข้างซ้าย ยังดีที่พอหล่อนได้รับบาดเจ็บ กลุ่มคนร้ายก็หยุดยิงทว่ายังคงหันปลายมัจจุราชมายังเธอไม่ละเว้นนารันสูดลมหายใจเข้าออกลึก ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่กระนั้นเธอก็ยังคงไม่ร้องขอชีวิตและไม่ยอมแพ้ มือที่จับปืนยังคงกระชับมั่นแม้ร่างกายจะสั่นน้อยๆ เพราะเลือดที่ยังคงหลั่งทะลักไม่มีท่าทีจะหยุด“นั่นเธอจะตายไหมคะ” เสียงหวานหูของสตรีที่หล่อนไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน ณ ที่แห่งนี้ดังขึ้นเรียกสติ นารันเงยหน้าขึ้นมามองที่มาของ

“แต่หมวดจะไปคนเดียวจริงๆ เหรอครับ” ปัณณวิชญ์มีสีหน้าลำบากใจกับคำสั่งของผู้กองสาว เพราะพวกตนกำลังไม่พอที่จะต่อกรแก๊งพยัคฆ์ทมิฬ แถมกลุ่มมาเฟียแก๊งนี้ยังพกอาวุธปืนทุกคน แม้ผู้กองนารันจะเก่งกาจ มากความสามารถแค่ไหนคงไม่อาจเอาชนะชายฉกรรจ์นับสิบพร้อมจับกุมแก๊งพยัคฆ์ทมิฬทั้งหมดได้แน่ จะรอกำลังเสริมก็คงไม่ทันการณ์“เราไม่มีเวลาแล้ว เอาตามนี้แล้วกัน” ปัง จบประโยคนารันเล็งวิถีกระสุนไปด้านหลังของหมวดปัณณวิชญ์ที่มีปลายกระบอกปืนเล็งมาด้านนี้พอดี หมวดหนุ่มใจหล่นวูบ ถ้าหากผู้กองนารันไม่ช่วยตนไว้ เขาคงได้เอาชีวิตมาทิ้งที่นี่แล้วจริงๆ เขาติดหนี้บุญคุณผู้กองสาวไม่รู้กี่ครั้งแล้ว“รับทราบ” หมวดรับคำทันทีเสียงปืนก้องสะท้อนผนังเหล็กปัณณวิชญ์ยิงสกัดฝ่าดงกระสุนออกไป นารันก็ออกตัววิ่งไปทันทีเสียงดังของปืนยังคงไล่ตามหลังมาไม่ลดละแต่นารันยังคงโชคดีวิ่งหลบหลีกซ่อนตัวไปกับความมืดมิดและมุมลับตาของตู้คอนเทนเนอร์ใหญ่“หยุด วางของกลางและยกมือขึ้น” ก่อนที่กลุ่มมาเฟียจะขึ้นรถตู้หนีไปนารันก็ตะโกนสั่งเสียงเข้ม“แม่งเอ๊ย” ฉัตรตฤนสบถหัวเสีย อุตส่าห์วิ่งออกมากำลังจะขึ้นรถหนีแล้วแท้ๆ ตำรวจยังเสือกวิ่งตามเขาทันอีก“กูไม่อย

บทที่ 2ท่าเรือ เวลา 02:20ยามค่ำคืนที่ผู้คนหลับใหลมีเพียงความเงียบสงัดจนได้ยินเสียงสายลมดังหวีดหวิวหอบไอชื้นจากแม่น้ำและเสียงคลื่นซัดสาดกระทบโป๊ะเรือเบาๆแสงไฟสว่างจ้าจากเสาไฟสูงสาดส่องบนลานพื้นกว้างใหญ่ที่อัดแน่นไปด้วยตู้คอนเทนเนอร์ ตั้งเรียงรายซ้อนกันราวกำแพงขนาดยักษ์ เงาดำมืดของตู้ทับซ้อนช่วยอำพรางร่างเจ้าหน้าที่ซึ่งกำลังแอบสังเกตการณ์พวกมันจากมุมอับ“พวกมันนัดที่นี่จริงๆ ด้วยผู้กอง” จ่าวิชิตกระซิบกระซาบบอกเมื่อเห็นแก๊งพยัคฆ์ทมิฬเดินมายังจุดนัดหมายคนเหล่านั้นแต่งตัวโทนดำสีเดียวกับแม่น้ำยามค่ำคืน ใบหน้าเหี้ยมเกรียม ดุดัน บางคนมีรอยแผลเป็นตามตัวบ่งบอกถึงประวัติอันโชกโชนด้านอาชญากร มีปืนสั้นเหน็บด้านหลังเพิ่มความโหด“จ่า อย่าลืมเก็บหลักฐาน” โชคดีที่พวกหล่อนมาทันเวลา“เราควรจะโทรบอกเรื่องนี้กับสารวัตรดีไหมครับผู้กอง พวกเรามากันแค่สามคนคงสู้ไม่ไหวแน่” หมวดปัญณวิชญ์หันมามองหน้าหล่อนด้วยความกังวลฉายชัด“ดีเหมือนกัน งั้นนายโทร.ขอกำลังเสริมจากทีมหมวดวัฒน์ทีนะ อย่าลืมเรียกทีมพยาบาลฉุกเฉินมาด้วยบอกเลยว่าด่วนมาก” มันมีกันตั้งเกือบยี่สิบคน พวกเธอมีแค่นี้คงยากที่จัดการกับพวกมันทั้งหมด“ได้ครับ

ในหัวหล่อนครุ่นคิดไม่ได้ฟังแม้แต่เสียงที่เอะอะโวยวาย หล่อนกำลังหาจุดผิดปกติของแผนนี้ นึกแผนที่ที่จำจนขึ้นใจและสถานที่ที่พอจะเป็นไปได้โกดังร้างแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากแม่น้ำมากนักราวห้าถึงหกกิโลเมตร ดวงตาหล่อนเป็นประกายทันทีใช่แล้ว ท่าเรือ“ทุกคนถอนกำลังด่วน” นางเอกสั่งเสียงเข้ม“เดี๋ยวก่อนสิครับคุณตำรวจ พวกคุณจะหนีไปดื้อๆ แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน”“เรื่องเมื่อกี้อาจเป็นการเข้าใจผิดกัน ฉันขอเป็นตัวแทนตำรวจทุกนายขอโทษพวกคุณด้วย” นารันหันมาขอโทษแม้ในใจไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเพราะรู้อยู่แล้วว่าคนพวกนี้เป็นแค่นักแสดงและมีเป้าหมายเพื่อมาถ่วงเวลาพวกเธอเล่นเท่านั้น“ง่ายไปหน่อยมั้ง จู่ๆ ก็ถือปืนโต้งๆ เข้ามากล่าวหาพวกกู” ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวภูมิฐานไม่คล้อยตามกับคำขอโทษผู้กองสาวง่ายๆ“นั่นสิคุณตำรวจ”“พวกเราอย่าไปยอม ขวางพวกตำรวจไว้” หนึ่งในนั้นตะโกนปลุกระดมเพื่อน“ตอนนี้พวกคุณเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ถ้าหากพูดออกมาอีกหนึ่งประโยคฉันจะแจ้งข้อหาพวกคุณฐานขัดขวางการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ ว่าไง” นารันทำท่าล้วงกุญแจมือออกมาควงเล่นด้วยท่าทางคุกคามเพราะเธอไม่อยากเสียเวลาที่นี่นานนักชายฉกรรจ์เลิ่กลั่กเมื่อได้

บทที่ 1“ทุกคนจำไว้ คืนนี้เราต้องไม่มีข้อผิดพลาด เพราะมันหมายถึงชีวิต เข้าใจไหม” เสียงห้าวหาญของผู้กองนารันย้ำเตือนก้องไปทั่วชุดปฏิบัติการพิเศษ“รับทราบ!” เสียงวิทยุดังจากบลูทูธที่เธอสวมอยู่“ผู้กอง หน่วยหนึ่งเข้าประจำจุดแล้ว”“รับทราบ หน่วยสองเตรียมพร้อม เราจะเริ่มภายในห้านาที ตรวจเช็กอาวุธและอุปกรณ์ให้เรียบร้อย” นารันตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ก่อนกวาดตามองแผนที่โกดังอีกครั้ง หันไปสั่งการกับลูกทีม“จ่าวัฒน์ นายกับหน่วยสองไปจัดการทางเข้าทิศเหนือ ถ้าเจออาวุธหนักหรือมีสิ่งผิดปกติ ให้ส่งรหัส นกอินทรีเข้าสู่รัง ทันที ฉันจะเปลี่ยนแผนการ”“รับทราบครับผู้กอง” จ่าวัฒน์หนุ่มไฟแรงตอบกลับอย่างกระตือรือร้น นารันหันไปสั่งหมวดปัณณวิชญ์“ถ้าเกิดการปะทะ ส่งรหัส อินทรีเหินฟ้า เรียกกำลังเสริม ห้ามเผชิญหน้าโดยตรงเด็ดขาด เข้าใจไหม”“รับทราบครับ”จากนั้นนารันกดวิทยุอีกครั้ง สื่อสารไปยังทีมทั้งหมด“ทุกคนฟังให้ดี ความปลอดภัยต้องมาก่อน ถ้าหากเกิดเหตุฉุกเฉินจริงทุกคนต้องถอนกำลังด่วน ห้ามใครออกจากตำแหน่งโดยพลการเด็ดขาด”“รับทราบ”เจ้าหน้าที่ทุกนายแต่งตัวด้วยชุดปฏิบัติการรัดกุมเข้าประจำจุดรอฟังคำสั่ง สายตาจดจ้องไป

“อ่า” แล้วความเสียวสยิวก็แทรกผ่านเข้ามาให้เธอได้ลิ้มลองเป็นครั้งแรกของชีวิตตลอดเวลาสามสิบสองปีจนร่างบางสะดุ้งเฮือก อารมณ์พวยพุ่งจนตัวเริ่มสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความอุ่นชื้นจากริมฝีปากจรดแนบเนื้อยังกลีบเนื้อนางไร้ขนปลุกคลุมที่ลอยเด่นตรงหน้าชายหนุ่มราวกับดอกไม้แรกแย้มและเย้ายวนชวนเชยชม มือสอดประสานจิกแน่นขึ้นจนธันวารู้สึก เขาจึงต้องสร้างความคุ้นชินให้กับเจ้าหล่อนเพราะพอจะมองออกว่าเธอคงไม่สันทัดเรื่องบนเตียงเท่าไหร่จากที่สัมผัสมา ปากอุ่นชื้นไล่ซับจูบไปทั่วเนินอูมก่อนปาดลิ้นชำแรกรอยแยกกลีบดอกไม้สีชมพูระเรื่อที่ปิดแน่นสนิท เขาชอนไชไปทั่วทั้งกลีบนอกกลีบใน ตวัดขึ้นลงด้วยความพลิ้วไหวดั่งหญ้าลู่ลม ติ่งไตแข็งเต่งตึงสู้ลิ้นเต้นตุบๆ ยามโดนเขาฉกละเลงระรัวเร็ว จนเด้งสะโพกขึ้นจากเตียง ร่อนส่ายไปมาจนเม็ดทับทิมครูดกับจมูกโด่งของชายหนุ่ม“อ๊า อ่า ธัน อื้ออออ” ปลายเท้าเธอจิกเกร็งเมื่อลิ้นสัมผัสกลีบเนื้อด้านในที่เริ่มชื้นแฉะด้วยน้ำเมือกสีใส มือที่จับประสานเริ่มชื้นด้วยเหงื่อทั้งสองจนเป็นหญิงสาวเองที่ผละมือออกจากการเกาะกุมแล้วกำผ้าปูที่นอนแทนเพื่อระบายอารมณ์อัดแน่นอยู่ข้างในเมื่อนิ้วแกร่งเป็นอิสระหลั

บทที่7คืนแรก20++++“อ๊ะ”แล้วเสียงหวานก็หลุดครางผ่านริมฝีปากอย่างแผ่วเบาเมื่อถูกร่างสูงจับข้อเท้าเธอชันเข่าแล้วแบะขาอ้าออก ปรากฏเนินสวาทขาวนูนปราศจากเส้นขนราวกับเด็ก สองกลีบปิดสนิทแต่ตรงนั้นเริ่มฉ่ำแฉะ เธออายเกินกว่าจะมองหน้าเขาตรงๆ ทำได้แต่หันข้างไปมองโต๊ะข้างหัวเตียงเมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้“คุณสวยมาก” นัยน์ตาเป็นประกายระยับยามที่จดจ้องเนินอวบอูมสีชมพูอ่อนระเรื่อ มันดูบอบบาง น่าทะนุถนอม ให้ตายเถอะ ทำไมเจ้านายเขามันน่าฟัดขนาดนี้กันนะมือแกร่งหยิบหมอนมารองสะโพกกลมกลึง ยกเรียวขาสวยขึ้นมาไล่พรมจูบตั้งแต่ปลายเท้าไต่ลงไปจนถึงโคลนขา ใบหน้าปัดผ่านเนินอูมไปขาอีกข้าง พิชชาอรซีดปากผงกหัวขึ้นมามอง ปากชื้นไล่พรมจูบไปทั่วเรียวขาด้านใน เขาขบเม้มต้นขาหล่อนอย่างมันเขี้ยว กลิ่นสาบสาวที่หอมรัญจวนทำเอาชายหนุ่มแทบคลั่ง ลมหายใจอุ่นๆ รินรดจุดเสียวสาวทำเอาพิชชาอรเบิกตาโพลงด้วยความตื่นเต้นเร้าอารมณ์ มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่น จนธันวาลากเรียวลิ้นผ่านเนินอวบอิ่มไปยังต้นขาอีกด้านทำเอาหล่อนถึงกับหลุดเสียงคราง“อ๊ะ”ชื่นชมความนุ่มนิ่มผิวกายเธอจนอิ่มเขาก็แนบปากประกบกับของสงวนหญิงสาวทันที ปลายลิ้นอ

บทที่6กินเด็กเป็นอมตะ2 20+++++“มะ หมายความว่ายังไงครับ” ชายหนุ่มตะลึงไม่คิดว่าเจ้านายสาวจะง่ายกับเขา“ต้องให้พูดอีกรอบเหรอคะ” เอียงคอถามร่างหนาด้วยท่าทางน่ารักจนเขาอดใจไม่ไหวกดจมูกฝังลงแก้มใสๆ ของเธอ เพราะตอนนี้เขาเข้าใจความหมายของเจ้าหล่อนแล้ว ในเมื่อเธอเปิดทางเสียขนาดนี้ คงไม่มีอะไรต้องถอย เรื่องอื่นค่อยคิดทีหลังแล้วกันคิดได้ดังนั้นธันวาก็จับตัวหญิงสาวพลิกนอนลงบนเตียงขนาดสามฟุต แม้ว่ามันเล็กไปหน่อยแต่ก็ทำได้หลายท่าเลยทีเดียว ไม่เชื่อเขาจะพิสูจน์ให้ดูทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสความนุ่มของเตียงนอน หัวใจหญิงสาวก็เต้นโครมครามแทบทะลุอก พิชชาอรจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ มือบางกำแน่นเข้าหากันด้วยความตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดอีกอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า“คุณจะไม่เสียทีหลังแน่นะครับ” เขาถามย้ำเธออีกครั้ง“อื้อ”ธันวาขึ้นมาคร่อมทับตัวหญิงสาวจนเธอรู้สึกตัวเล็กลงไปถนัดตา ใบหน้าหยกขาวตี๋เคลื่อนเข้าหาเธอช้าๆ ก่อนจรดริมฝีปากอุ่นลงกลีบปากเธอเบาๆ แล้วบรรจงจูบอย่างดูดดื่มก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความต้องการอันร้อนเร่าปลุกเร้าอารมณ์ปากของเขาทำงานประสานกับมือแกร่งที่ตอนนี้กำลังลูบไล้สำรวจเธอไปทั่วทั้งเรือนร่าง ไ

บทที่5กินเด็กเป็นอมตะ 18+เสียงหอบหายใจดังหนักหน่วงขึ้นยามที่ธันวาบดเบียดริมฝีปากแห้งผากเข้าหาความชุ่มฉ่ำจากคนตัวเล็ก แทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ดูดดุนไล่ต้อนลิ้นอุ่น แต่เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอรสจูบที่ไม่ประสีประสาจากเจ้านายสาว เหมือนกับนี่คือจูบแรกของเจ้าหล่อน แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเธอผ่านการแต่งงานและมีสามีมาแล้ว เขาคิดอย่างสงสัยขณะที่พยายามดุนลิ้นชื้นเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปากอวบอิ่มพิชชาอรที่ตอนนี้พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ราวกับปลากำลังขาดออกซิเจน นี่คือจูบแรกของเธอ จูบที่ไม่ได้ตั้งใจกับคนขับรถตัวเอง แต่ตอนนี้ในสมองเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องความผิดถูกหรือเหมาะสมแต่อย่างใด สนใจแค่ว่าคนตรงหน้านี้เป็นเขา ผู้ชายที่เข้ามาทำให้โลกของเธอสดใส และในเวลานี้หล่อนก็มั่นใจแล้วว่าเธอกำลังหลงรักเขา รักลูกน้องตัวเองที่อายุห่างเธอถึงสี่ปีไม่เป็นไร ก็เขาว่ากินเด็กเป็นอมตะนี่นา จะผิดอะไรถ้าเธออยากจะเป็นอมตะจากจูบที่อ่อนโยนค่อยเป็นค่อยไปเพราะชายหนุ่มกำลังสอนคนในอ้อมกอดไปอย่างช้าๆ จนเริ่มดูดดื่มและเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดไปมาอย่างหยอกเย้า มันอ่อนโยนและร้อนแรง

บทที่4เยี่ยมไข้กลางดึก 2 18+“กินข้าว กินยาหรือยังคะ” เสียงหวานกระซิบถามเพื่อไม่ให้ดังเล็ดลอดจนห้องข้างๆ ได้ยิน ตอนนี้เสียงกิจกรรมอันเร่าร้อนนั้นเงียบลงไปแล้วเธอจึงหายใจได้ทั่วท้องมากขึ้น จะว่ายังไงดีละ เกิดมาก็พึ่งเคยได้ยินคนรักกันแบบสดๆ“ผมกินแล้วครับ” ธันวาทรุดตัวนั่งที่เตียงนอน ทว่าไม่กล้าสบตาหญิงสาวที่ทอดมองเขาด้วยความห่วงใยโดยตรง สภาพเขาตอนนี้ไม่เหมาะที่จะสู้หน้าเธอเท่าไหร่ ไม่รู้ขี้หูขี้ตาติดตรงไหนบ้าง ไหนจะน้ำมูกที่ไหลอยู่นี่อีกเล่า น่าอายชะมัด“แล้วทำไมธันดื้อไม่ยอมไปหาหมอคะ” หญิงสาวเสียงเข้มขึ้นเมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมไปหาหมอตามที่เธอบอก พลางส่งสายตาสำรวจห้องไปพลางๆ อืมห้องเป็นระเบียบดีนะให้ตายสิ คำว่า ‘ดื้อ’ มันดีต่อใจเขาเสียจริงๆ ทั้งๆ ที่เธอดุเขาแท้ๆ แต่ทำไมมันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก“อาการของผมไม่ถึงขั้นต้องไปหาหมอหรอกครับ แค่พักผ่อนกินยาวันสองวันก็หายแล้ว”“ดื้อ”เหมือนเธอรู้ว่าเขาชอบคำนี้ พิชชาอรถึงได้ดุชายหนุ่มอีกครั้ง ทว่าคนถูกดุกลับยิ้มพอใจและเป็นสุขประดุจดั่งได้รับคำอวยพรจากเจ้าหล่อนอย่างไรอย่างนั้น“ผมเปล่า”“ไหนดูสิ ตัวยังร้อนอยู่ไหม” ไม่ว่าเปล่าเธอยังขยับลุกขึ้นเดิ

บทที่3เยี่ยมไข้กลางดึก1เกือบสองทุ่มครึ่ง ร่างอรชรในชุดนอนผ้าฝ้ายสีน้ำเงินเข้มหลวมๆ แต่ใส่แล้วนอนสบายเดินลูบไล้ครีมที่ยังมีความนุ่มลื่นให้ซึมซับลงสู่ผิวมายังปลายเตียง พลันสายตาหวานซึ้งก็เหลือบมองถุงกระดาษเล็กๆ กับกระเช้าผลไม้สำหรับเยี่ยมไข้วางบนโต๊ะหัวเตียง คิดได้ดังนั้นใบหน้าสวยใสไร้เครื่องสำอางก็เหลือบมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือตัวเอง มันยังไม่ดึกมาก คงไม่เป็นไรถ้าเธอจะเอาของพวกนี้ลงไปให้เขาในเวลานี้ เพราะสิ่งที่อยู่ในซองกระดาษนั้นมันอาจจะช่วยบรรเทาอาการป่วยของเขาได้ ไม่แน่ว่าหากได้ใช้คืนนี้ พรุ่งนี้เขาอาจจะหายหรือไม่ไข้ก็คงจะลดลงไปมากอีกอย่าง แม่บ้านก็กลับไปนอนกันหมดแล้ว คงไม่มีใครว่าอะไรถ้าเธอจะไปเยี่ยมเขาในเวลานี้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกโมกลอยตลบอบอวลทั่วบริเวณบ้านยามค่ำคืน พิชชาอรสูดอากาศเข้าเต็มปอดพลางพยายามเดินให้เงียบมากที่สุดเมื่อถึงเรือนบ้านพักคนงาน“อืมม์ อ๊า เบาๆ หน่อย ซี๊ด” เสียงร้องครวญครางดังเล็ดลอดออกมาให้คนที่กำลังเดินผ่านหน้าประตูได้ยินจนเท้าน้อยๆ ต้องหยุดชะงัก เธอเหลือบมองไปยังหน้าห้องด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอก็พอจะรู้สาเหตุของเสียง“เบาก็ไม่มันส์สิจ๊ะ อ่า”