ทวงสัญญา

ภาคินขับรถมารับกระถินที่ทำงาน จากที่ตั้งว่าจะเอารถไปคืนแล้วกลับเลย แต่กลายเป็นว่าเขาต้องมารับเธอตอนเลิกงานด้วย เพราะมัวแต่โอ้เอ้แวะนั่นนิดนี่หน่อยจนหมดวัน ภาคินไม่เคยกลัวถ้าจะ   ไปไหนมาไหนกับกระถิน เพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา 

“แล้วเมื่อเช้าไปทำงานยังไง” หนุ่มใหญ่ตะโกนถามคนที่นั่งซ้อนท้ายแข่งกับเสียงรถมอเตอร์ไซค์เมื่อขับมาตามทาง 

“นั่งวินไปจ้ะ” กระถินเลือกที่จะโกหก เพราะไม่อยากให้ภาคิน   เป็นห่วง

“ว่าจะให้คนเอามาคืนแต่เช้า พอดีหลับเพลินไปหน่อย” ภาคินตอบกลับ ร่างสูงสะดุ้งเมื่อมือของคนที่นั่งซ้อนท้ายเปลี่ยนจากกำเสื้อเขาไว้หลวม ๆ มากอดรอบเอวเขาแทน เมื่อรถเข้าช่วงโค้งหักศอก      เธอคงกลัวตกจึงเผลอกอดเอวเขา

“ลุงจะกินข้าวก่อนไหม กระถินจะได้ซื้อกับข้าวเผื่อ” ถามเมื่อลงจากรถ เธอบอกให้ภาคินแวะตลาดนัดข้างทาง เพราะอยากได้ของสด  และผลไม้ไปตุนไว้

“ไม่ละ เดี๋ยวจะกลับเลย” ภาคินตอบกระถิน ตาคู่คมมองไปตามร้านค้า ก่อนจะเดินแยกไปเมื่อเจอของที่ถูกใจ

หนุ่มสาวต่างเดินหาของกินในตลาดนัด กระถินได้กับข้าวและผลไม้ ในขณะที่ภาคินได้แต่กับแกล้ม

“คุณนางแบบไปไหนแล้วล่ะ” ภาคินถามเมื่อไม่เห็นคนที่เขาพามาฝากอยู่ที่นี่ 

“ลุงรู้เหรอว่าเธอเป็นนางแบบ” กระถินถามเมื่อไขประตูแล้วเดินนำเข้าบ้าน ภาคินเดินตามเข้ามา หนุ่มใหญ่อมยิ้มเมื่อรู้สึกว่าเขากับกระถินทำเหมือนเป็นคนรักกัน 

ภาคินไม่ตอบคำถาม ร่างสูงนั่งที่โต๊ะม้าหินหน้าบ้าน ในขณะที่กระถินเดินเข้าครัว แล้วออกมาพร้อมเบียร์เย็นเฉียบในมือ ภาคินมองหน้าหญิงสาวด้วยความสงสัย เมื่อเห็นเธอวางขวดเบียร์ลงตรงหน้าเขา   อย่าบอกนะว่ามีหนุ่มมากินแล้วเหลือเอาไว้ จะว่าเป็นของกระถินก็     ไม่น่าจะใช่

“กระถินซื้อติดตู้ไว้จ้ะ เผื่อลุงแวะมา” กระถินรีบตอบคำถามเมื่อเห็นคิ้วของภาคินขมวดเข้าหากัน ภาคินไม่พูดอะไร มือแกร่งหยิบเบียร์ไปกระดกใส่ปาก คำตอบของหญิงสาวทำให้หัวใจคนหนุ่มเต้นผิดจังหวะ เธอเตรียมไว้รอเขาจริง ๆ หรือ 

กระถินเดินกลับเข้าครัวพร้อมถุงกับแกล้มที่ภาคินซื้อมา ภาคินนั่งจิบเบียร์พร้อมกับเล่นมือถือในมือ จากที่ตั้งใจว่าจะกลับเลยก็ต้องเปลี่ยนใจ ที่นี่ลมเย็นนั่งเล่นสักพักคงไม่เป็นไร 

“ลุงอยู่กินข้าวเย็นก่อนนะ กระถินหุงเผื่อแล้ว”

“อืม” ภาคินขานรับ เมื่อเบียร์ขวดที่สองพร่องไปครึ่งขวด เขามัน   คอเหล้าขาว เด็กนี่เปิดเบียร์มาให้ ก็ไม่ต่างอะไรกับกินน้ำเปล่า

กระถินลงมือทำกับข้าว เธอรู้ว่าภาคินไม่ชอบกับข้าวที่มีน้ำมัน จึงต้มไข่ ตำน้ำพริกกะปิ ลวกผักที่หาได้ข้างรั้ว แล้วเพิ่มต้มจืดไป         อีกอย่าง มีกับข้าวที่เป็นน้ำคนแก่จะได้โล่งคอ มือที่กำลังตำน้ำพริกหยุดชะงัก เมื่อคิดถึงใบหน้าของใครบางคน

‘ถินเอ๊ย ตำน้ำพริกกะปิสักครกสิ คุณหมอกเขาชอบน้ำพริกฝีมือเอ็ง มีน้ำพริกคุณหมอกจะได้ทานข้าวเยอะ ๆ’

ภาพเมื่อหลายปีก่อนย้อนกลับเข้ามาในหัว ป้านิ่มร้องบอก ในขณะที่เธอกำลังช่วยงานในครัว คุณหมอกชอบน้ำพริกกะปิที่เธอตำ เธอเห็นเขากินข้าวได้เยอะเสมอถ้ามีน้ำพริกกับผักลวก ใบหน้าสวย    ยิ้มให้กับตัวเอง เธอคงไม่มีวาสนาตำน้ำพริกให้คุณหมอกกินอีกแล้ว เพราะตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น เธอก็ไม่ได้เฉียดใกล้ไร่สายธาร       อีกเลย ถึงจะมีภาคินมากินน้ำพริกฝีมือเธอ แต่ความรู้สึกก็ต่างกัน 

“เธอว่าเมียพ่อเลี้ยงเผ่าเพชรมารับคุณนางแบบไปเหรอ” ภาคินถามเมื่อกระถินเล่าเรื่องของผู้หญิงที่เขาพามาให้ฟัง

“ใช่จ้ะ เขาเป็นเพื่อนกับแม่เลี้ยง”

“อ้อ” ภาคินขานรับสั้น ๆ แล้วหันมาสนใจกับข้าวในจานต่อ       ไข่ต้มกับน้ำพริกกะปิ นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้กินกับข้าวฝีมือเธอ

ตากลมโตมองคนที่นั่งกินข้าวเงียบ ๆ ก่อนจะยิ้มหวานเมื่อเธอเติมข้าวให้เขาเป็นจานที่สาม

“งานเป็นไงบ้าง” ภาคินชวนคุยเมื่อบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มทำให้เขาอึดอัด เพราะตากลมโตของหญิงสาวคอยแต่จะมองมาที่หน้าเขา

“ดีจ้ะ อุ๊ย!” ร่างบางสะดุ้งเมื่อมือที่กำลังจะหยิบผักลวกชนเข้ากับมือชายหนุ่ม ต่างคนต่างดึงมือกลับ เมื่อดันมาหยิบผักยอดเดียวกัน

“กระถินให้ลุงจ้ะ” กระถินหยิบผักใส่จานข้าวของภาคิน ภาคินมองมือหญิงสาว ก่อนจะอมยิ้มเมื่อเห็นมันสั่น กระถินคงกำลังเขิน น่าจะใช่เพราะเธอเป็นสาวแล้ว ว่าแต่ปีนี้เธออายุเท่าไรแล้วนะ เขารู้    แต่ว่าส่งเธอไปกรุงเทพฯ ตั้งแต่อายุได้สิบเก้าปี

ภาคินมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาว ไม่น่าเชื่อว่าการ ศึกษาจะเปลี่ยนคนได้ขนาดนี้ จากเด็กที่เคยเกเร เถียงคำไม่ตกฟาก กลายมาเป็นคนพูดน้อย สงบเสงี่ยมเจียมตัว และมีมารยาท

ชายหนุ่มใช้จังหวะที่คนตัวเล็กเอาแต่นั่งก้มหน้า มองสำรวจเธอ ตาคมเข้มมองเรื่อยลงไปยังลำคอขาวเนียน เมื่อก่อนเด็กคนนี้ชอบใส่เสื้อยืดคอกว้าง ก้มทีไรเห็นจนถึงสะดือ กางเกงก็สั้นเสมอหู แต่ตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วย เสื้อเชิ้ตกับกางเกงกีฬาขายาว

“ลุง... เอาข้าวเพิ่มอีกไหม” เสียงเรียกของหญิงสาวปลุกให้เขารู้ตัว ตาคมเข้มจึงรีบถอนออกจากช่วงคอขาวเนียน 

กระถินกะพริบตาถี่ ๆ ก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มที่เพิ่งละไปจากช่วงคอของเธอ มือบางยกขึ้นลูบคอไปมา ไม่แน่ใจว่าเธอเผลอทำอะไรเปื้อนหรือเปล่า

“ไม่ละ อิ่มแล้ว” ภาคินตอบเมื่อหันกลับมาสนใจข้าวในจานต่อ เกือบถูกจับได้แล้วไหมล่ะ... ชายหนุ่มคิดในใจ เขาก็ไม่รู้ว่ามองเธอทำไม แต่เมื่อมองแล้วก็ยากที่จะละสายตาออกได้

“เธอยังจำข้อตกลงของเราได้ไหม” ภาคินถามขึ้นอยู่ ๆ เขาก็อยากทวงสัญญาขึ้นมา

เคล้ง!!!

ช้อนในมือร่วงลงพื้น เมื่อเจ้าของมือรู้สึกหมดแรงจนถือเอาไว้    ไม่ไหว ตากลมโตช้อนขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ พยายามบังคับตัวเองไม่ให้สั่นยามเมื่อสบตากับเขา

“จำได้จ้ะ” กระถินตอบกลับ ตาคู่สวยมองอยู่ที่อกของเขาเมื่อ    ไม่อาจสู้กับสายตาเขาได้

คำพูดที่หลุดออกมาแทบไม่พ้นริมฝีปากอวบ ทำให้มุมปากของคนร่างสูงยกขึ้น กระถินกลั้นใจตอบคำถาม ภาคินรู้ว่าเธอช็อกที่อยู่ ๆ เขาก็พูดเรื่องสัญญาที่เคยตกลงกันไว้ เขาจะปล่อยเธอไว้แบบนี้ไม่ได้ อีกแล้ว เพราะยิ่งนานวันเด็กคนนี้ก็ยิ่งถลำลึก หลายครั้งที่เขาเห็นเธอแอบถ่ายรูปสินธร ครั้งนั้นที่เขาปล่อยเธอไปเพราะอยากให้เธอมีอนาคตที่ดี แต่เมื่อถึงเวลาสัญญาก็ต้องเป็นสัญญา

กระถินมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ก่อนจะค่อย ๆ เปลี่ยนให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม เมื่อปลงกับโชคชะตา          ของตัวเอง ผู้ชายคนนี้คือคนที่ให้ชีวิตใหม่ ให้อนาคต เธอมีทุกวันนี้ได้      ก็เพราะเขา คงถึงเวลาแล้วที่เธอต้องตอบแทนบุญคุณ

ความเงียบเข้าปกคลุม เมื่อทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรกันอีก        ร่างบางจึงลุกขึ้นเก็บจานเดินกลับเข้าครัว 

“ลาก่อนนะคะคุณหมอก”

อยู่ ๆ ก็อยากพูดคำนี้ขึ้นมา มันไม่ใช่คำสั่งเสีย เพราะเธอไม่ได้อยากตาย แต่ที่เธอพูดก็เพราะอยากให้สินธรรู้ว่าชีวิตที่เคยเป็นของเธอ ตอนนี้เจ้าของกลับมาทวงคืนแล้ว จะเหลือก็แต่หัวใจเท่านั้นที่มันยังอยู่ เพราะเธอยกให้สินธรไปนานแล้ว