ใช้วิธีเดียวกันง่ายกว่า

ส่วนเสี่ยวขุยที่เดินตามหาเสี่ยวฮัวในที่สุดก็เจอตัว จึงพากลับมาพบเมิ่งฟางเอินเพื่อรับภารกิจตามที่รับปากไว้ โดยที่แขกในงานคิดว่าเป็นการตามสาวใช้ มาช่วยเหลือเรื่องอาหารหรือน้ำชาที่พร่องไป มิได้คิดว่าจะมีแผนการสร้างความวุ่นวายแต่อย่างใด

“คารวะคุณหนูทั้งสอง ท่านต้องการให้บ่าวทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ”

เมิ่งฟางเอินไม่รอช้ารีบสั่งการกับเสี่ยวฮัว ตามแผนการที่นางได้เตรียมเอาไว้ เพื่อสร้างเหตุการณ์ให้แขกเหรื่อในงานทั้งหลาย ได้รับรู้ว่าหยางเฟิ่งเซียนมิใช่สตรีที่ดีงามอันใด

“เจ้านำกำยานไร้กลิ่นนี้ไปจุดไว้ในเรือนรับรองหลังใดก็ได้ แล้วไปตามบ่าวที่ดูแลม้าของจวนให้เข้าไปอยู่รอด้านใน จากนั้นเจ้าจงกลับมาในงานถือถาดกาน้ำชา แสร้งสะดุดไปทางหยางเฟิ่งเซียน เมื่อชุดของนางเปียกชื้นเจ้ารีบอาสาพานางไปเปลี่ยนชุดยังห้องรับรอง พอผ่านไปสักหนึ่งเค่อก็ส่งเสียงร้องดัง ๆ ข้ากับสหายจะรีบตามไปที่นั่น”

เมื่อรู้ว่าเป็นภารกิจที่ไม่ยากเกินความสามารถ เสี่ยวฮัวยกยิ้มอย่างมั่นใจว่าตนเองทำสำเร็จได้แน่ จึงลองเอ่ยถึงเรื่องค่าจ้างที่เหลือกับเซิ่งฟางเอิน “คุณหนูรอฟังสัญญาณจากบ่าวได้เลยเจ้าค่ะ ว่าแต่ค่าจ้างที่เหลือของบ่าว...”

“พรุ่งนี้เช้ามืดที่ตลาดเสี่ยวขุยจะไปรอเจ้าอยู่ที่นั่น”

“ขอบคุณหนูมากเจ้าค่ะ บ่าวจะลงมือทำตามคำสั่งเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

เสี่ยวฮัวที่ได้รับคำตอบที่แน่ชัดเกี่ยวกับค่าจ้างของตน จึงกลับออกไปจากศาลากลางน้ำพร้อมแท่งกำยานในมือ และเริ่มทำภารกิจตามคำสั่งของเซิ่งฟางเอินทันที

สายลับที่ได้ยินทุกถ้อยคำในบทสนทนาของสตรีทั้งสี่คน จึงรีบกดรายงานให้เจ้านายที่ยังรอฟังข่าวอย่างใจจดใจจ่อ [นายหญิงได้ความมาแล้วเจ้าค่ะ สตรีพวกนี้จิตใจไร้ความเมตตาจริง ๆ]

‘นางต้องการทำอันใดกับเซียนเอ๋อร์ของข้า รีบพูดมาให้หมดจีจี้’

‘จีจี้รีบบอกทุกอย่างที่เจ้ารู้มาเร็วเข้า ข้ากับพวกพี่ชายจะได้วางแผนรับมือนางในตอนนี้เสียเลย’

[นางสั่งให้สาวใช้ผู้นั้นนำกำยานปลุกกำหนัด ซึ่งเป็นกำยานที่ไร้กลิ่นไปจุดไว้ในเรือนรับรอง จากนั้น...ฯลฯ...แผนการที่ได้ยินก็เป็นเช่นนี้ นางคงเกลียดชังคุณหนูเข้ากระดูกดำแล้วกระมังเจ้าคะ]

‘เซิ่งฟางเอินนางคงคิดว่าแผนการตื้น ๆ แค่นี้ จะทำให้ข้ากลายเป็นสตรีงามเมืองได้งั้นรึ ช่างไร้ปัญญาในการกลั่นแกล้งคนเสียจริง’

‘เช่นนั้นพวกเราก็ใช้แผนของนางคืนสนองกลับไปดีหรือไม่’

‘อาหรงคิดว่าจะซ้อนแผนทำเช่นเดียวกับนางงั้นหรือ ถ้าพวกเจ้าคิดใช้แผนนี้แม่จะรอดูเรื่องสนุกของพวกเจ้าก็แล้วกัน จีจี้หากำยานปลุกกำหนัดที่รุนแรงที่สุดให้กับลูก ๆ ของข้าด้วยล่ะ’

[รับทราบเจ้าค่ะนายหญิง จีจี้ยินดีจัดหาให้เดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ คุณชายกับคุณหนูรอรับของที่จีจี้จะส่งไปยังแหวนมิตินะเจ้าคะ]

‘ข้าแทบรอไม่ไหวที่จะได้ดูเรื่องงามหน้าของพวกนางแล้วจีจี้’

สองพี่น้องตระกูลฟงยืนฟังเงียบ ๆ จนกระทั้งเห็นว่าการโต้ตอบนั้นจบลง แค่เพียงอ้าปากจะถามเอาความ พวกเขาก็ต้องรีบหุบปากอย่างรวดเร็ว เมื่อหยางซิวหรงบอกถึงแผนการร้ายของเซิ่งฟางเอิน

ฟงเสวี่ยหลินแทบจะเดินไปหาสตรีทั้งสอง เพื่อทำการสั่งสอนพวกนางเสียเข็ด ไม่คิดว่าพวกนางจะจิตใจคับแคบถึงเพียงนี้ “หนอยยย พวกนางคิดใช้แผนสกปรกทำลายน้องสาวของข้าเชียวรึ ข้าล่ะอยากตบพวกนางให้หน้าเสียโฉมจริง ๆ ความสามารถสู้เซียนเอ๋อร์ไม่ได้ก็แค่ยอมรับความจริง แต่กับพวกนางคงคิดเรื่องนี้ไม่ได้กระมัง”

“ข้าเห็นด้วยกับเจ้าอาหลิน ในเมื่อนางอยากให้เซียนเอ๋อร์เสื่อมเสียชื่อเสียง หากกลายเป็นนางกับสหายแทนเซียนเอ๋อร์ล่ะ ข้าว่าบิดาของนางสองคนคงรีบส่งตัวออกนอกเมืองทันที เพื่อให้ข่าวลือในเมืองหลวงมีเพียงชั่วคราวเป็นแน่”

พี่น้องทั้งสี่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มร้าย เมื่ออีกไม่นานจะมีเรื่องน่าสนุกให้ได้ชม ซึ่งในฐานะเจ้าของจวนฟงเสวี่ยหลินจึงเรียกคนสนิท เข้ามารับภารกิจและเตรียมการทุกอย่างโดยเร็วที่สุด

“โม่หาน...”

“คุณชายต้องการให้บ่าวทำอันใดโปรดมีคำสั่งขอรับ”

“เจ้ากับโม่เหยาย่อมได้ยินสิ่งที่พวกข้าพูดคุยกันทั้งหมด ดังนั้นพวกเจ้าสองคนจงไปเตรียมห้องหอให้คุณหนูทั้งสอง อ้อ ข้าเกรงว่าพวกนางจะไม่พอใจหากมีสามีแค่สองสามคน หาสามีมาเพิ่มให้พวกนางด้วย”

“ขอรับคุณชายใหญ่”

[คุณหนูยาปลุกกำหนัดชนิดรุนแรง จีจี้วางไว้ในแหวนมิติให้ท่านแล้วนะเจ้าคะ ขอให้สนุกกับการเอาคืนคนนิสัยไม่ดีเจ้าค่ะ]

‘ขอบใจมากนะจีจี้’

“ประเดี๋ยวเจ้าค่ะ รบกวนพวกเจ้าสองคนนำแท่งกำยานนี้ เข้าไปจุดยังเรือนรับรองของคุณหนูทั้งสองให้ข้าด้วย ที่สำคัญอย่าลืมทำสัญลักษณ์ไว้ให้ชัดเจน ว่าห้องไหนที่ไม่ใช่ห้องของข้า”

“บ่าวทราบแล้วขอรับ จะไม่เกิดความผิดพลาดอย่างแน่นอน บ่าวขอเอาชีวิตเป็นประกันขอรับ”

ฟงเหยาเหวินเห็นว่าการซ้อนแผนจัดการเสร็จแล้ว จึงได้เอ่ยชักชวนพี่น้องกลับไปนั่งสนทนาเช่นเดิม ทำให้คล้ายกับว่าไม่รับรู้ถึงแผนการสกปรกของสตรีสองตระกูลมาก่อน

ซึ่งเหตุการณ์ตามแผนที่สี่พี่น้องได้รับรู้ ในที่สุดก็เกิดขึ้นโดยหยางเฟิ่งเซียนก็เล่นตามน้ำไปอย่างลื่นไหล

อ๊ะ! ซ่า “พี่ใหญ่ชุดของข้าเป็นผ้าไหมราคาแพง และยังเป็นท่านตาท่านยายที่ลงมือปักด้วยตนเองเลอะไปหมดแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าเดินอย่างไร! เหตุใดถึงไม่ระวังจนทำให้ชุดของน้องสาวข้าเลอะเทอะเช่นนี้ รู้หรือไม่ชุดของนางเป็นผ้าไหมชั้นเลิศ ราคาสูงถึงพับละหนึ่งร้อยตำลึงทองเชียวนะ เซียนเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้างน้องพี่” หยางซิวหรงลุกขึ้นโวยวายเสียงดังอย่างสมจริง

ตุบ “บ่าวมิได้ตั้งใจเจ้าค่ะคุณชายหยาง คุณหนูหยางโปรดอภัยให้บ่าวด้วยเถิด บ่าวเดินสะดุดพื้นทำให้เสื้อผ้าของท่านเปรอะเปื้อนไปหมดเช่นนี้”

แต่กลายเป็นฟงเสวี่ยหลินที่ใช้เสียงดัง ดุบ่าวรับใช้ในจวนของตนด้วยความโมโห “เจ้าเป็นสาวใช้ประสาอะไร คนอื่น ๆ ที่เดินเข้าออกยังไม่เห็นเดินสะดุดเช่นเจ้าสักคน นี่เจ้าคิดจะทำให้อาเหวินขายหน้าแขกเหรื่อในงานเลี้ยงเช่นนั้นรึ!”

“คุณชายใหญ่บ่าวไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เจ้าค่ะ บ่าวเพิ่งถูกเรียกให้มาช่วยงานในเรือนหน้าครั้งแรก ได้โปรดเมตตาบ่าวสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ”

ฟงเหยาเหวินกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุม อย่างที่คนเป็นบัณฑิตชอบทำถามสาวใช้ตรงหน้า “แล้วเจ้าทำงานอยู่ส่วนไหนของจวนหรือ ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อนเป็นสาวใช้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ใช่หรือไม่”

“เอ่อ ชะ ชะ ใช่เจ้าค่ะคุณชายเล็ก บ่าวเพิ่งมาทำงานที่จวนแห่งนี้ได้หนึ่งเดือนเศษเจ้าค่ะ”

ขณะที่เสี่ยวฮัวถูกบุตรหลานเจ้าของจวนดุด่า ด้านศาลากลางน้ำก็เกิดเหตุการณ์คล้าย ๆ กันขึ้น ซึ่งเซิ่งฟางเอินกับหลีเยียนหรานไม่พอใจ ที่เกิดเรื่องเช่นนี้กับพวกตนถึงกับลงมือตบตีสาวใช้นางหนึ่ง

แต่จะลงมือจนเกินงามก็ไม่อาจทำได้ สุดท้ายจึงสั่งให้พาไปที่เรือนรับรอง เพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ตระกูลฟงจัดเตรียมไว้ให้แขกทุกคน โดยสตรีทั้งสองไม่รู้เลยว่าเวรกรรมกำลังสนองกลับมาหาตน

กลุ่มคนอีกด้านหนึ่งเมื่อเห็นว่าคนที่คิดร้ายกับตน ลุกออกไปทางเรือนรับรองถึงได้หยุดต่อว่าเสี่ยวฮัว เพื่อให้นางพาหยางเฟิ่งเซียนไปยังเรือนรับรองตามแผน “ช่างเถิดเจ้าค่ะพี่เหยาเหวิน ไหน ๆ เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วอีกอย่างนางคงมิได้ตั้งใจ เช่นนั้นเจ้าพาข้าไปเปลี่ยนชุดใหม่ที่เรือนรับรองก็แล้วกัน”

“ขอบคุณคุณหนูหยาง บ่าวจะพาท่านไปเปลี่ยนชุดใหม่นะเจ้าคะ”

เมื่อหยางเฟิ่งเซียนตามเสี่ยวฮัวไป ผู้ติดตามข้างกายอย่างหลี่เจินย่อมเดินตามไปดูแลห่าง ๆ ยามที่หยางเฟิ่งเซียนมาถึงเรือนรับรอง เป็นเวลาไล่เลี่ยกับเซิ่งฟางเอินและหลีเยียนหราน กำลังถูกสาวใช้เปิดประตูเรือนรับรองที่ใกล้กันเข้าไป

เพียงเท่านี้รอยยิ้มร้าย ๆ จากดวงตาและมุมปากของหยางเฟิ่งเซียน ก็ทำให้หลี่เจินรู้ได้ทันทีว่าแผนการของเจ้านายสำเร็จแล้ว ส่วนเสี่ยวฮัวที่ยื่นมือออกไปเพื่อเปิดประตูเรือน กลับสะดุ้งสุดตัวเมื่อคอของตนกระทบกับความเย็นที่คมกริบ

เฮือก! “คะ คะ คุณหนูจะทำอะไรเจ้าคะ”

“เจ้าคือคนที่เซิ่งฟางเอินซื้อตัว เพื่อพาข้ามาให้ถูกบ่าวไพร่ทำมิดีมิร้ายใช่ไหม เจ้ามีโอกาสเพียงครั้งเดียวในการตอบ หากโกหกคนของข้าจะเชือดคอเจ้าทิ้งทันที” หยางเฟิ่งเซียนข่มขู่ด้ายท่าทางสงบนิ่ง แต่น้ำเสียงและสายตาที่แสดงออกมาบอกได้ว่ามิได้ล้อเล่น

เสี่ยวฮัวถึงกับขนลุกขนชันเนื้อตัวสั่นสะท้าน เพราะชื่อเสียงของบุตรหลานสองตระกูลล้วนเป็นที่กล่าวขาน ตุบ “คุณหนูหยางโปรดไว้ชีวิตบ่าวด้วยเจ้าค่ะ บ่าวหน้ามืดตามัวเห็นแก่ค่าจ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ จนเกือบทำให้คุณหนูหยางเสื่อมเสียชื่อเสียง”

แม้หยางเฟิ่งเซียนอยากจัดการเสี่ยวฮัวเพียงใด แต่นี่เป็นจวนตระกูลฟงเช่นนั้นควรให้เจ้าของจวนลงโทษนางเอง “ได้ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า ยามนี้เจ้าได้ยินเสียงร้องอันสุขสมในเรือนตรงข้ามหรือไม่ หากเจ้าฉลาดมากพอคงรู้นะว่าควรทำอย่างไรต่อไป”

“บะ บะ บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวฮัวเข้าใจสิ่งที่หยางเฟิ่งเซียนต้องการ นางจึงลุกขึ้นและวิ่งกลับเข้าไปในงานเลี้ยงอีกครั้ง พร้อมกับท่าทางที่แสดงออกอย่างมีพิรุธ