“ท่านเทพข้าน้อยสำนึกผิดแล้วโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิดขอรับ ข้าน้อยขออภัยที่กล่าววาจาล่วงเกิน ด้วยความรู้น้อยจึงไม่รู้ว่า เป็นท่านเทพ ขอท่านเทพให้อภัยผู้น้อยอย่างข้าด้วยขอรับ”โฮกกกกกกก “สำนึกผิดงั้นหรือคิดได้มันก็สายเกินไปแล้ว ไปสำนึกในปรโลกจะดีกว่าสำนึกไปยันชาติหน้าจะยิ่งดี”“ท่านเทพ ๆ ๆ ไม่ ๆ ๆ อย่าาา
และเป็นไปตามคาดไม่ถึงหนึ่งจิบชาจริง ๆ คนของท่านอ๋องสาม นำโดยหัวหน้ากลุ่มคือจวงอูยาและชิวหวงลู่สหายรัก นำกำลังคนที่มากกว่าเล็กน้อยกรูกันเข้ามาล้อมขบวนเดินทางไว้ แต่กลายเป็นว่าคนที่ตกอยู่ในวงล้อม กลับที่ไม่มีท่าทีตกใจหรือหวาดกลัวพวกตนสักนิด ผู้มาใหม่จะไม่แปลกใจได้อย่างไรกัน“อูยานั่นเสือที่ท่านอ๋องสาม
“อืม เปิ่นหวางเห็นท่าทางองอาจ สายตาเรียบนิ่งดูฉลาดเฉลียวซึ่งต่างจากคุณชายทั่วไป ยังดีที่เปิ่นหวางให้นายกองฟู่นำทหารติดตามคุ้มกัน จนกว่าจะถึงเมืองท่าของเรา หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างทาง ฮ่องเต้อาจจะมีรับสั่งตำหนิลงมาได้”“เอ่อ แต่มีเรื่องหนึ่งที่ได้ฟังเกี่ยวกับเซียวซื่อจื่อผู้นี้ กระหม่อมได้ฟังยังไ
เซียวหนิงหลงกับลู่ชิงพาไป๋อวี้ออกมาจากจวนจวิ้นอ๋อง ก็พบกับนายกองฟู่พร้อมกับทหารอีกห้าสิบนาย ที่มารอตามบัญชาของอันจวิ้นอ๋องที่สั่งว่าจะให้ทหารคุ้มกันพวกเขาไปส่งที่เมืองท่าเซียวหนิงหลงจึงพยักให้นายกองฟู่เป็นการทักทาย และยอมรับการคุ้มกันในครั้งนี้เรื่องไหนที่ไม่เป็นอันตรายก็ควรรับเอาไว้ แล้วค่อยสังเกต
“แค่ก ๆ ๆ ทะ ทะ ท่านอ๋องอย่าทำอะไรครอบครัวหม่อมฉันพวกเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ หมะ หมะ หม่อมฉันทำมันแต่เพียงผู้เดียว เพราะอิจฉาพระชายาเอกที่ท่านอ๋องคอยเอาใจใส่นางมากกว่า ทั้งที่หม่อมฉันก็มีบุตรชายให้พระองค์ กลับไม่เคยได้รับสิ่งเหล่านี้สักครั้ง หากไม่มีพระชายาเอกและบุตรชายของนาง หม่อมฉันจะได้ขึ้นไปแทน
อ๊ากกกกก อึก อึก พรืดดดดดด แฮ่ก ๆ ๆ“มียาพิษในตัวเปิ่นหวางมากแค่ไหนกัน เลือดถึงกลายเป็นสีดำถึงเพียงนี้”“คนร้ายผู้นี้คงหวังผลประโยชน์จากตำแหน่งของท่านอ๋อง และอำนาจในมือของพระองค์เป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”“หึ ข้าจะไม่ยอมปล่อยคนผู้นี้ไปเด็ดขาด โทษตายมันง่ายเกินไป จับตัวได้เมื่อไหร่เปิ่นหวางจะทรมานให้ถึงที่สุด