บทนำ

งานแต่งงานระหว่างนักธุรกิจสาวสวย และนายแบบหนุ่มชื่อดังที่พ่วงด้วยตำแหน่งทายาทของนักธุรกิจใหญ่ได้ถูกเนรมิตขึ้น ณ ห้องบอลรูมใหญ่ใจกลางเมือง

แขกเหรื่อในงานมากมาย กอปรไปด้วยนักธุรกิจ และคนดังในวงการล้วนแล้วแต่มีชื่อเสียงมีหน้ามีตากันทั้งนั้น

ทว่านั่นก็ไม่สามารถดึงดูดสายตาของทรงโปรดเอาไว้ได้ ตอนนี้สายตาลึกล้ำของคุณหมอหนุ่มกลับโฟกัสเข้ากับใบหน้าของสาวสวยที่กำลังเดินตามติดเจ้าบ่าวของงานที่ตรงเข้ามายังกลุ่มเขามากกว่า

ทรงโปรดมองหญิงสาวอย่างไม่อาจละสายตาได้

“ใครวะเจ” กฤษณ์เป็นคนเอ่ยถามเจสันผู้เป็นเจ้าบ่าวของงาน และเป็นทั้งเพื่อนสนิทของพวกเขาด้วยเช่นกัน

“นี่ซินหยาน น้องผมเองพี่ หลานแท้ ๆ ของป๊าลี” เจสันแนะนำหญิงสาวที่ตนเป็นคนพามาให้กลุ่มเพื่อนรู้จัก ฝากฝังให้เพื่อน ๆ ช่วยกันดูแลหน่อย

ซินหยานเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจสันที่เพิ่งย้ายมาอยู่ไทยได้ไม่นานเท่าไร ยังไม่รู้จักใคร ผู้ใหญ่ฝั่งเจสันก็ยุ่ง ๆ กับการรับแขก กลัวซินหยานจะเบื่อเลยเอามาฝากกับกลุ่มนี้ไว้เพราะเห็นว่าอายุไม่ห่างกันเท่าไรนัก

“ฝากด้วยนะ” เจสันพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นก่อนจะปลีกตัวไปรับแขก และทำหน้าที่ของเจ้าบ่าวบ้าง

“ดะ... เดี๋ยวสิเฮีย” เสียงหวานของซินหยานเอื้อนเอ่ยเบา ๆ ในคอเรียกญาติผู้พี่ แต่มันไม่อาจดังพอให้เจสันสนใจได้ เพราะตอนนี้เสียงของเธอกำลังโดนสายตาลึกล้ำคู่นั้นสะกดไว้เสียแน่นิ่ง ชายหนุ่มร่างสูงกำยำที่เธอเองก็ยังจำได้ดีว่าเขาเป็นใคร

โลกมันจะกลมเกินไปแล้วนะ ประเทศไทยก็ออกตั้งกว้าง หนีหายไปได้ตั้งหลายเดือนแล้ว แต่นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอกันถึงมาเจอจุดใต้ตำตอขนาดนี้กัน!

          สายตาคมลึกล้ำมองน้องสาวของเพื่อนนิ่งนาน เขามองสบตาของคนหน้าสวยหวานที่หลบตาเขา เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายทั่วกรอบหน้า เห็นเธอมีท่าทีหวาดหวั่นราวกับแมวตัวน้อยที่กำลังกลัวจะถูกหมาป่างาบแล้วอดยกยิ้มมุมปากไม่ได้

หึ! ‘ซินหยาน’ งั้นเหรอ แต่ที่เธอเคยบอกกับเขาไม่ได้ชื่อนี้!

ทรงโปรดก้าวขายาว ๆ เพียงสามก้าวหยุดตรงหน้าหญิงสาว ก่อนจะกล่าวทักทายเธออย่างเป็นมิตร...

“สวัสดีครับ... น้องน้ำหวาน”

มิตรบ้าบออะไร สายตาเขาที่มองเธอแทบจะกลืนกินเธอลงท้องไปแล้วตอนนี้ และชื่อที่เขาเรียกทำเอาจีรนันท์และกฤษณ์ขมวดคิ้ว

“น้องเขาชื่อซินหยาน ไม่ใช่น้ำหวานนะคุณโปรด” จีรนันท์แย้งเจ้านาย

“อ้อ... เหรอครับ โทษที พี่คงหูฝาด” เสียงที่ตอบช่างเย็นยะเยือก สายตาที่สะกดทำเอาหญิงสาวหน้าซีด ซินหยานมองสบตาเขากลับไม่มีคำพูดใด ๆ ร่างสูงที่แฝงไปด้วยออร่าความดุดันของคุณหมอหนุ่ม ทำเอาเธอแทบอยากจะกลั้นใจตายเสียเดี๋ยวนี้

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ น้อง ซิน หยาน” ทรงโปรดเอ่ยเน้นที่ชื่อของเธอชัด ๆ แล้วยกยิ้มร้าย มือหนายื่นไปหมายจะทักทายอย่างสากล แต่ซินหยานหารับมิตรไมตรีพวกนั้นไม่

จับก็โง่สิ ขืนปล่อยให้เขาจับมือ ไอ้หมอบ้านี่คงไม่มีทางปล่อยเธอไปง่าย ๆ ตอนนี้สิ่งที่เธอคิดจะทำคือต้องหาทางปลีกตัวออกไป

“เอ่อ... เดี๋ยวซินขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะพี่ ๆ” หญิงสาวเลิ่กลั่กแล้วขอตัวเดินออกไป ทว่าทันทีที่เธอพ้นกรอบประตูห้องบอลรูม แขนเรียวก็โดนฝ่ามือใหญ่กระชากไว้

“ว้าย...อื้อ!” เสียงกรีดร้องของเธอหายวับเมื่อปากเล็ก ๆ โดนฝ่ามือใหญ่มาปิดไว้ วงแขนแกร่งอุ้มตัวเธอลอยเหนือพื้น

“เงียบ ๆ ถ้าไม่อยากโดนเหมือนคืนนั้น” เสียงทุ้มดุดันกระซิบขู่ชิดใบหูขาว ขนอ่อนในกายสาวลุกชันทันทีเมื่อสัมผัสเข้ากับลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่รดริน

“นี่! คุณจะทำบ้าอะไร ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ” ใบหน้าหวานหันไปมองรอบ ๆ เมื่อครู่คนเต็มงาน แต่ตอนนี้หายไปไหนหมด บ้าชะมัด!

“นี่ ไอ้บ้า! คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อยนะ” เธอดิ้นเร่าสลับทุบตีแผงอกแกร่ง แต่เรี่ยวแรงเท่ามดกลับทำอะไรร่างสูงกำยำของทรงโปรดไม่ได้ เขาลากเธอเข้าไปยังห้องน้ำวีไอพี ล็อกประตูแล้วโทร. สั่งลูกน้องว่าให้คอยยืนกันคนไว้ อย่าให้ใครเข้ามาในห้องน้ำนี้ได้จนกว่าเขาจะเสร็จธุระ

“คุณ จะล็อกประตูทำบ้าไร โอ๊ย!”

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“คุยอะไร เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย” คนตัวเล็กเถียงเสียงกร้าว ดวงตาสวยคู่นั้นช่างแสนดื้อรั้น ยายนี่มันคุณหนูเอาแต่ใจชัด ๆ แล้วแม่แมวน้อยที่อยู่กับเขาเมื่อคืนก่อนล่ะหายไปไหน

“หึ! ฉันตามหาตัวเธอยากแค่ไหนรู้ไหม ซินหยาน... ส่วนที่เธอบอกว่าไม่รู้จักกัน เดี๋ยวฉันจะทวนให้” ว่าจบเรียวปากหยักก็ฉกจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจ เธอดิ้นเร่า แต่เขาก็กดท้ายทอยเธอตรึงไว้แนบแน่น จนหญิงสาวไม่อาจต้านทานแรงอารมณ์ของเขาได้

“อย่านะ! ฮือ...”