บทที่ 3

“แค่ห้าสิบล้านมันจะไปพอได้ยังไงยัยริน” ผีพนันประจำบ้านแย้ง โดยมีนังสาลี่พยักหน้ารับเป็นเชิงเห็นด้วยกับสามี ยิ่งหาเงินง่ายสองผัวเมียยิ่งใช้เงินอย่างไม่คิด ก่อนจะเสริมต่อ 

“ใช่ ไหนจะต้องใช้หนี้ ไหนจะเงินค่าสินสอดของตาเชษฐ ไม่พอยังค่าใช้จ่ายของยัยนุชอีก”

“แล้วทำไมรินต้องออกให้ด้วยล่ะ” ไฮโซสาวกล่าวอย่างหงุดหงิดใจ ตั้งแต่โดนไถเงินห้าสิบล้านจากครอบครัวแท้ๆ หล่อนก็ถึงกับวิ่งหาเงินหน้าตั้ง อีกทั้งเงินเก็บในบัญชีแทบเกลี้ยง แล้วยังต้องเอาของแบรนด์เนมไปขาย 

จริงอยู่ครอบครัวหล่อนรวย แต่เงินที่ว่าก็หาใช่เงินของหล่อนเอง..ส่วนครอบครัวที่แท้จริงดันใช้เงินเก่งกว่าตัวเธออีก ไหนจะพี่น้องที่ต่างคนต่างมีงานทำก็ยังจะขอเงินที่บ้าน 

ยิ่งคิดธารินยิ่งโมโห

“นี่จะต้องให้ฉันทบทวนความจำไหม? แกอย่าลืมนะว่าที่แกได้ไปอยู่ในตระกูลนั้น ก็เพราะป้าของแกที่เป็นนางพยาบาลช่วยสลับชื่อกับนังน้อง เพราะฉะนั้นหน้าที่แกคือรับผิดชอบคนในครอบครัว!!!”

นังสาลี่ยังย้ำคำขู่ตามเดิม เพราะรู้ว่านี่คือจุดอ่อนที่เรียกเงินทองจากลูกสาวเศรษฐี

ในขณะที่ความจริงที่แทรกผ่านเข้าสมองส่งผลให้ขนิษฐา หรือลูกสาวตัวจริงของตระกูลวรรณศิลป์ถึงกับหายใจไม่ออก

ความสงสัยหลายๆ อย่าง กับคำถามที่ว่าทำไม 'พ่อกับแม่ไม่รัก' ทั้งที่ตอนนั้นพวกท่านยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหล่อนไม่ใช่ลูกแท้ๆ

วันนี้หล่อนได้รู้เหตุผลแล้วว่าทำไม

นังสาลี่กับครอบครัวจงใจสลับตัวเด็ก เพื่อให้ลูกสาวได้ใช้ชีวิตดีๆ ในบ้านตระกูลวรรณ์ศิลป์

ส่วนลูกสาวที่แท้จริงกลับถูกใช้งานเยี่ยงวัวเยี่ยงควายเพื่อรับใช้ครอบครัว

พวกเขาทำได้ยังไง? พวกเขาทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไง? คำถามลอยซ้ำๆ ขึ้นมาในหัว

ขนิษฐาพยายามกั้นสะอื้นเพื่อไม่ให้คนในห้องได้ยินเสียง ก่อนตัดสินใจกดตัดจบคลิป ส่งข้อความมือไม้สั่นไปยังไลน์มารดาแท้ๆ และเปิดอัดบทสนทนาอีกรอบ

ครอบครัวที่แท้จริงของเธอต้องรู้ ว่าคนพวกนี้หรือแม้แต่ตัวธารินเองไม่ใช่คนดี!!!

“คุณ!! พวกคุณผิดสัญญา..ไหนก่อนหน้านี้คุณบอกว่า ถ้าหนูยอมจ่ายห้าสิบล้านพวกคุณจะเลิกยุ่งกับหนูไง”

“แกดูนังสาลี่…ดูลูกสาวที่แกผลักดันให้เข้าตระกูลใหญ่ ดูความอกตัญญูของมัน สันดานมันสู้ยัยน้องไม่ได้แม้แต่นิดเดียว!!” คนเป็นพ่อเต้นผ่างสบถด่าหยาบคาย เกือบจะเข้าไปทำร้ายร่างกายด้วยความเคยชิน เพียงแต่นึกได้ว่า ‘สถานะ’ ของผู้หญิงตรงหน้าคือลูกสาวรัฐมนตรีคนสำคัญของรัฐบาล นายมานพจึงไม่กล้าทำอะไรรุนแรงเหมือนที่ทำกับลูกสาวตัวปลอมที่ครอบครัวที่แท้จริงไม่ยอมให้สถานะ ไม่อย่างนั้นวันนี้ธารินคงมีได้เจ็บตัวบ้าง

“เอาน่าพี่ ปล่อยฉันคุยเอง” ด้านหนึ่งปลอบผัว อีกด้านหันมาปลอบลูกสาวแท้ๆ

“ริน..หนูฟังแม่นะ หนูคงไม่อยากให้ครอบครัวหนูรู้ว่าที่จริงแล้ว ทุกอย่างมันไม่ใช่อุบัติเหตุ”

“หึ…คุณหญิงแม่ไม่สนใจหรอกค่ะ คุณหญิงแม่รักรินมาก” ใบหน้าเล็กราวตุ๊กตาเชิดขึ้น น้ำเสียงเย่อหยิ่ง..ด้วยเติบโตมาท่ามกลาง ‘ความรัก’ จากครอบครัว

นังสาลี่ยิ้มเย็นมุมปาก มือเหี่ยวย่นลูบผิวขาวผ่องของลูกสาวอย่างย่ามใจ