แย่งชิงหัวใจดวงเดียว

ณ ตำหนักบูรพาเร้นแสงอรุณของวังหลวงเป่ยเหลียง

ภายใต้ม่านบัวโรยแสงอาทิตย์ยามสาย กลิ่นชาจางๆ จากกาน้ำร้อนที่เริ่มเย็นชืดแตะปลายจมูก ทว่าเจ้าของตำหนักยังไม่คิดจิบแม้สักหยดเดียว

ซางหลาง ไท่จือแห่งเป่ยเหลียงผู้ครองแววตาเฉียบคม ท่วงท่าสง่าผ่าเผยเยี่ยงอ๋องผู้ทรงอำนาจ อีกทั้งยังนิ่งเฉยไม่ต่อคำ

…แต่ในยามนี้กลับยืนเหม่อมองม่านผ้าไหมปลิวไสวอยู่เบื้องหน้าอย่างเงียบงัน

เขาไม่พูด ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว แต่คนใกล้ชิดที่อยู่ข้างกายมาแต่เยาว์วัยก็รู้ดี

ขันทีหนุ่มชื่อเสี่ยวหลัน เดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง ถ้วยชาที่เติมไว้เริ่มคลายไอร้อน แต่หัวใจขององค์ชายยังร้อนรุ่มอยู่ในอก

“องค์ชาย...ชาเย็นหมดแล้วขอรับ” เสี่ยวหลันกลั้นใจเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล

“ข้าน้อยคิดว่า...หากพระองค์ยังคิดถึงคุณหนูไป๋ฮวานัก เหตุใดไม่ไปพบ...”

เสียงนั้นแผ่วราวสายลม แต่คำตอบของซางหลางกลับทำให้เสี่ยวหลัน ถอนหายใจยาว

“ให้เวลานางบ้าง...ให้ใจของนางได้รู้เสียทีว่าเมื่อคิดถึงใคร มันทรมานเพียงใดอย่างที่ข้ากำลังเผชิญอยู่” เขาเอ่ยเสียงเบา แต่แฝงด้วยแรงอารมณ์อ่อนไหว ใบหน้าเศร้าสร้อยหรือที่เรียกว่าซึม

เสี่ยวหลันยืนนิ่ง รู้ดีว่าความรู้สึกขององค์ชายไม่เ