บทที่ 1836

เมื่อสายตาของหมอเทวดาเผยได้เลื่อนมาหยุดที่เผยหยวน ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะขยี้ตา จากนั้นก็หมุนตัววิ่งออกไป

กู้หว่านเยว่รีบสาวเท้าพุ่งออกไปข้างหน้าสองก้าว ตามมาด้วยเสียงประตูปิดดัง ‘ปัง’

นางกะพริบตาอย่างเจ้าเล่ห์ “ท่านอาจารย์ เหตุใดพอเห็นศิษย์แล้วถึงหนีกระเจิงเช่นนั้นล่ะ?”

หมอเทวดาเผยเบะปาก “จะลูกศิษย์หรือไม่นั้นไม่สำคัญ แต่เจ้าไม่ใช่ลูกศิษย์ของข้าเสียหน่อย หากไม่หนี จะรอให้เจ้าจับไปทำไส้เกี๊ยวอย่างนั้นหรือ?”

กู้หว่านเยว่หัวเราะฮ่า ๆ เสียงดัง “แม้ว่าอายุของหมอเทวดาเผยจะมากแล้ว แต่สายตากลับยังดีอยู่ แม้แต่เผยหยวนก็ยังแยกไม่ออก คาดไม่ถึงว่าท่านจะมองออกตั้งแต่แวบแรก”

หมอเทวดาเผยตะลึงงันทันทีที่ได้ยินเสียงของกู้หว่านเยว่ “ท่านคือองค์หญิงน้อยใช่หรือไม่?”

กู้หว่านเยว่พยักหน้า “หมอเทวดาเผยยังจำข้าได้ใช่หรือไม่?”

“จำได้สิ” เมื่อครู่หมอเทวดาเผยคิดว่ามีคนชั่วช้าสามานย์แอบอ้างตนเป็นศิษย์ของเขา จึงได้รีบเผ่นหนี

ตอนนี้เขาจำได้แล้วว่าคนที่อยู่ตรงข้ามคือกู้หว่านเยว่ และก็ไม่ได้หวาดกลัวถึงขนาดนั้นแล้ว

ว่าแล้วก็นั่งอยู่ในห้องเสียเลย จากนั้นก็รินน้ำชาให้ตัวเองหนึ่งจอก คลายความตกใจ

“องค์หญิงน้อ