ตอนที่17 พบพานอีกครา 1

เรือนร่างกร้าวแกร่งปานศิลาหินของเหอหย่งหมิงยังคงนิ่งค้างเงียบงัน

คล้ายกับรอบด้านไร้ซึ่งสรรพสิ่งอื่นใด นอกจากคนตรงหน้า ไม่ว่าดวงตา จมูก ริมฝีปาก น้ำเสียง กระทั่งกลิ่นกาย

ทุกสิ่งล้วนบ่งบอกได้ว่า คนตรงหน้าคือลี่เหยาถิง

ชายหนุ่มให้นึกตะลึงในใจ เขาจำได้กระทั่งกลิ่นกายเฉพาะตัวของนางได้อย่างไร…

ความรู้สึกหลากหลายพลันถาโถมรุนแรงคล้ายคลื่นทะเลซัดซาด

นำพาทั้งความรู้สึกสับสนมึนงงระคนตกตะลึงตัวชาวาบ

และที่มีมากกว่าความรู้สึกใด

ก็คือดีใจอย่างคาดไม่ถึง

หัวใจในอกแกร่งของเหอหย่งหมิงพลันเต้นระส่ำรุนแรงไม่เป็นจังหวะอีกต่อไป มันคล้ายกับจะกระเด็นออกมานอกอกได้

นางตรงหน้ายามนี้ เขามิได้ตาฝาด มิได้ฝันไป ใช่หรือไม่

เป็นนางจริงๆ

ลี่เหยาถิง...

เรือนแห่งนี้ตั้งอยู่ห่างจากบ้านเรือนของชาวบ้านออกมาไกลโข

แต่กลับใกล้ชายป่ามากยิ่ง ด้วยเพราะท่านหมอเทวดาต้องเดินทางไปเก็บสมุนไพรจากในป่า และต้องนำมาตากแดดกักเก็บ ท่านจึงสร้างเรือนหลังนี้ขึ้นมาติดกับเรือนของท่าน ถัดไปอีกเล็กน้อยก็เป็นเรือนของสหาย

เรือนนี้มีชื่อว่าเรือนไร้โรคา มีลักษณะซอมซ่อทรุดโทรมและดูอึมครึมน่ากลัว อีกทั้งคนดูแลยังเป็นสตรีงดงาม ที่แม้เรือนร่างจะระหงบอบบา