LOGINShare
ข้อเสนอที่ต้องเลือก
Last Updated:
2025-04-11 11:43:09“เออ ๆ ยังไงจะช่วยพูดกับแพรวให้แล้วกัน”
“อืม” ณภัทรยกยิ้มให้เพื่อน ถ้าลองได้รับปากว่าจะช่วยออกมาแล้ว ไม่มีงานไหนที่เจตจะทำไม่สำเร็จ
“กดดันกูนักนะมึง” เจตใช้สายตาเคร่งขรึมมองอีกคนอย่างหนักใจ ทว่าก็เข้าใจว่าเพื่อนคงหวังดีจริง ๆ มาคิดอีกทีข้อเสนอนี้ก็ไม่เลว!
รุ่งเช้าอีกวัน
สายน้ำเย็นชุ่มฉ่ำไหลลงกระทบผิวเรียบเนียนฝ่ามือน้อย ๆ ถูไถฟองนุ่มไปตามเรือนร่างช้า ๆ กลิ่นหอมของสบู่บวกกับน้ำเย็นสบายทำให้แพรวพรรณรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย
หญิงสาวต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่เช้าเนื่องจากมีสอน เพื่อที่จะไม่ต้องไปนั่งติดแหง็กอยู่บนรถเป็นชั่วโมงก็ต้องออกจากบ้านให้เร็วหน่อย
“หวังว่ารถจะไม่ติดนะวันนี้” จากนั้นเสียงฮัมเพลงไปพร้อมกับการอาบน้ำก็คลอออกมาเบา ๆ
ต่อมา…
“มีสอนตอนเช้าเหรอแพรว” แพรวพราวเอ่ยถามลูกสาวกำลังเดินมาใกล้ กลิ่นหอมละมุนลอยมาแต่ไกล ยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นเมื่อเธอนั่งลงข้าง ๆ
“ค่ะแม่ พ่อกับอาเกศไปทำงานแล้วเหรอคะ”
“ไปกันตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ช่วงนี้หนูว่าพ่อกับอาเกศดูงานยุ่งมาก ๆ เลยนะคะไปแต่เช้ากลับค่ำทุกวันเลย”
“ก็อย่างนี้แหละ งานออกแบบไม่ใช่ว่าใครจะทำก็ได้”
“ก็จริงค่ะ ก็มีแค่เรื่องนี้ที่หนูพอจะรู้ งั้นหนูไปก่อนนะคะ ออกช้าเดี๋ยวรถจะติด” แพรวพรรณหอมแก้มผู้เป็นแม่หลังจากนั้น
“ขับรถระวัง ๆ นะแพรว” แววตาห่วงใยทอดมองลูกสาว
“ค่ะแม่”
มหาลัยวิทยาลัยเจ
ครูสาวก้าวเข้ามายังห้องปฏิบัติการ ยิ้มสดใสส่งให้กับลูกศิษย์ที่รออยู่ก่อนแล้ว หนึ่งในนั้นเดินเข้ามาเสนอท่าใหม่ ๆ เป็นเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร
การสอนประสบผลสำเร็จเพราะนักเรียนสามารถคิดค้นท่าทางออกมาได้เอง ความสุขมากกว่าการเป็นครูสอนพิเศษคือมิตรภาพ
ถึงแม้ว่าแพรวพรรณจะอายุห่างจากพวกเขาไม่มาก ทุกคนก็ยังให้ความเคารพเช่นนักเรียนมีให้กับครูคนหนึ่ง
วันนี้เป็นการทดสอบผลการฝึกซ้อมของครั้งที่แล้ว สายตาชื่นชมทอดมองนักเรียนของตนเองด้วยความภูมิใจ พวกเขาโชว์ผลงานออกมาได้เป็นอย่างดี จุดบกพร่องมีอยู่บ้างทว่าก็น้อยมาก ให้ปรับแก้ท่วงท่านิดหน่อยก็ได้แล้ว
แพรวพรรณปรบมือหลังจากลูกศิษย์กลุ่มสุดท้ายกลับเข้ามานั่งประจำที่
“เก่งมาก แสดงว่าขยันซ้อมกันดี ค่อยมีกำลังใจสอนต่อหน่อย”
“ถ้าเป็นอาจารย์พวกหนูขยันแน่นอนค่ะ” นักศึกษาหญิงนั่งอยู่หน้าสุดเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง
“อาจารย์ต้องปล่อยเกรดให้พวกผมแล้วนะครับ” นักศึกษาชายนั่งริมสุดพูดต่อ
“ครูปล่อยแน่ถ้าวันสอบจริงพวกเธอทำออกมาได้ดีอย่างวันนี้ ตกลงไหม” แพรวพรรณหันไปทางนักศึกษาชายที่พูดออกมาเมื่อครู่ แล้วค่อยมองไปรอบ ๆ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
จากนั้นเสียงตอบรับอย่างแข็งขันก็ดังขึ้นพร้อมกัน พวกเขารักในการแสดง การเอาใจใส่จากครูสาวจึงเป็นแรงผลักดันที่ดี
แพรวพรรณให้ลูกศิษย์แยกย้ายกันไปซ้อม เมื่อโทรศัพท์แจ้งเตือนข้อความจากผู้อำนวยการเข้ามา
“มีอะไรอีกหรือเปล่านะ”
ห้องผู้อำนวยการ
“นั่งก่อนสิแพรว” เจตวางงานทุกอย่างลงแล้วเดินอ้อมมาหาเธอ
“พี่เจตมีอะไรให้แพรวช่วยเหรอคะ”
“นั่งลงก่อนสิ จะว่าให้ช่วยก็คงไม่ใช่เสียทีเดียว คืออย่างนี้นะ มีคนอยากให้นักเรียนห้องแพรวไปแสดงในงานของเขาหน่อย” ชายหนุ่มเริ่มเข้าประเด็นเมื่อทั้งคู่นั่งเรียบร้อยแล้ว
“ห้องแพรว?”
“ใช่ห้องที่แพรวสอนพิเศษนั่นแหละ”
“ทำไมถึงเป็นห้องแพรวล่ะคะ ห้องใหญ่น่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอพี่เจต” แพรวพรรณเสนอห้องใหญ่ซึ่งหมายถึงสาขาการแสดงที่เรียนกันประจำไม่ใช่ห้องเรียนเสริมพิเศษอย่างนี้
“เพราะห้องที่แพรวสอนเก่งที่สุดไงครับ” เจตพูดตามความจริง เท่าที่เขาเห็นหากจะให้ห้องไหนไปก็น่าจะเป็นห้องของแพรวพรรณนี่แหละ เหมาะสมที่สุดแล้ว
“แต่แพรวว่าห้องของอาจารย์ท่านอื่นก็เก่งไม่แพ้กันนะคะ”
“พี่รู้ครับ แต่เจ้าของงานเขาอยากได้ห้องของแพรวไง”
“เขารู้จักแพรวด้วยงั้นเหรอคะ!”
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ แต่เป็นคนที่คุณอาแนะนำมา เขาน่าจะไปปรึกษางานนี้กันก่อน แล้วค่อยมาหาพี่น่ะ”
เมื่อรู้อย่างนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ อาของเจตเคยเห็นตนเองขึ้นแสดงมาก่อนแล้ว ทว่างานนอกสถานที่อย่างนี้ไม่อยากรับเลย
“พี่เข้าใจนะ แค่แพรวมาช่วยสอนพิเศษให้เด็ก ๆ ก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว” เมื่อเห็นสีหน้าแพรวพรรณแสดงถึงความลำบากใจ เจตจึงลดความกดดันนั่นลง
“ขอบคุณนะคะพี่เจตที่เข้าใจ”
“ครับ แต่พี่เสียดายโอกาสดี ๆ ของนักเรียนได้รับในงานนี้นี่สิ” ชายหนุ่มเริ่มหาข้อเสียในการปฏิเสธงานในครั้งนี้
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพอพวกเขาจบไปโอกาสเหล่านี้ก็จะเข้ามาหาเอง ถ้ายังมีใจรักในการแสดงอยู่” แพรวพรรณยังไม่อยากรับงานนี้จริง ๆ เนื่องจากเล็งเห็นข้อเสียอยู่ หากว่ารับไปแล้วมีข้อผิดพลาดอาจจะทำให้เสียชื่อเสียงของสถาบันได้
“ไม่ใช่โอกาสแบบนั้นนะสิแพรว พี่หมายถึงเขาจะให้ทุนกับมหาลัยเรา ถึงหนึ่งร้อยทุน หากเราได้ส่วนนี้มาจะช่วยนักเรียนได้อีกหลายคน”
“เขาให้ทุนด้วยเหรอคะ”
“ใช่ครับ ถ้าแพรวตกลงเด็ก ๆ จะได้ทั้งค่าเหนื่อย และได้ช่วยเพื่อนคนอื่นด้วย แพรวก็รู้นี่ว่าเด็กมาเรียนไม่ได้มีแค่ลูกคนรวย ที่ต้องสอบชิงทุนเข้ามาก็มีไม่น้อย พวกเขาจะได้แบ่งเบาภาระจากทางบ้านไปอีกเยอะเลย”
เจตสังเกตปฏิกิริยาของแพรวพรรณ หลังจากฟังคำพูดของตนเองไป อาการนิ่งอย่างนี้หมายความว่าเธอกำลังลังเลอยู่
“ก็จริงที่ว่าทางมหาลัยของเรามีเงินทุนส่วนนี้อยู่แล้ว แต่นักศึกษาเข้ามาทุกปีที่ยังขาดแคลนเรื่องทุนก็มีเยอะเหมือนกัน จะให้ครบทุกคนพี่ก็ทำไม่ได้” ตีเหล็กมันก็ต้องตีตอนที่ยังร้อน ๆ นี่แหละ
Latest chapter
ตีตรารัก อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด!
‘‘โอเค ๆ ฉันเอามาแล้วนี่ไง แล้วดูทำหน้าเข้า” เธอหยิบถุงกระเป๋าแบรนด์ดังมาวางไว้ข้างตัว เพื่อให้เพื่อนได้เห็นว่าตนเองยอมรับแล้ว ถึงได้เห็นรอยยิ้มหวานกลับมาอีกครั้ง“ถ้าวันไหนฉันไม่ได้กลับบ้าน มานอนห้องแกดีกว่ากว้างดี” เขมจิราพูดทีเล่นทีจริง‘‘มาจริงหรือเปล่า” ทว่าแพรวพรรณดีใจมากเมื่อคิดว่าเพื่อนจะมาค้างด้วย หากนับเวลาก็น่าจะตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ไม่ได้นอนเล่นคุยกันตามประสาเพื่อนรักเหมือนอย่างแต่ก่อน‘‘อืม ไว้ถ้าจะมาเมื่อไหร่ฉันจะบอกแกนะ”คำตอบของเขมจิราดูเหมือนจะไปสะกิดใจเพื่อนรักเข้า น้ำเสียงอ่อนลงทั้งสีหน้าก็ดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แบบนี้เจ้าของห้องจะปล่อยผ่านไปได้อย่างไร‘‘แกเป็นอะไรหรือเปล่าเขม”‘‘เปล่านี่ ฉันจะเป็นอะไร”‘‘แน่ใจเหรอ ไหนหันหน้ามามองฉันซิ”คิดว่าก้มหน้าต่ำลงแล้วจะสามารถปิดเพื่อนได้เสียอีก เขมจิราเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปหาแพรวพรรณ ยิ้มอ่อนยังคงประดับอยู่บนดวงหน้าสวย แต่แววตากลับไม่สดใสเหมือนเดิม!‘‘แกเป็นอะไร”‘‘ก็...ไม่ได้มีอะไรมากหรอก”‘‘ไม่มีอะไรได้ยังไง บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันยังเล่าเรื่องของตัวเองให้แกรู้เลยทำไม...”‘‘ใจเย็นก่อน เล่าแล้ว ๆ” ฝ่ายที่เป็นกังวลต้องรีบห
ตีตรารัก กาลเวลาหมุนเวียนผ่านไป อะไร ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนตาม
อีกอย่างยังช่วยให้มีสมาธิมากขึ้น จนเริ่มปล่อยวางความทุกข์อย่างแสนสาหัสได้บ้าง แม้ว่าวันไหนลูกชายจะไม่ได้กลับมาอยู่ด้วย ก็ไม่ได้ทำให้จิตใจกระวนกระวายเหมือนช่วงแรกที่สามีจากไปดังนั้นจึงยึดการทำขนม และคลุกอยู่แต่ในครัวในแต่ละวันณภัทรเปิดฝากล่องคุกกี้ออก กลิ่นแอปเปิลหอมจาง ๆ ลอยเด่น หากดูแค่ตาเปล่าไม่ได้เปิดกล่องก็จะคล้ายกับคุกกี้ทั่วไป แต่พอได้เห็นด้านในถึงได้รู้ว่ามันพิเศษกว่า ลักษณะคล้ายลูกแอปเปิลโดนผ่าครึ่งซึ่งไม่ค่อยได้เห็นที่ไหน‘‘สวยจังครับแม่”‘‘ภัทรลองชิมให้แม่หน่อย พอจะเอาไปวางขายได้ไหม” อารยายิ้มกว้าง รอลุ้นเมื่อชิ้นแรกเข้าไปอยู่ในปากของลูกชาย‘‘เป็นไงบ้าง รสชาติพอใช้ได้ไหม”มีความเปรี้ยวนิด ๆ วานิลลาทำให้มีกลิ่นหอมมากขึ้น ความหวานก็อยู่ในระดับพอดี ณภัทรพยักหน้าแล้วหันมายิ้มเต็มใบหน้าให้กับผู้เป็นแม่‘‘ไม่แค่พอใช้นะครับ อร่อยเลยละ”‘‘จริงนะ ภัทรไม่ได้พูดเพื่อเอาใจแม่ใช่ไหม”ยิ้มแห่งความสุขฉายเต็มใบหน้าของหญิงวัยกลางคน ทำให้บุตรชายพลอยยิ้มตามไปด้วย‘‘จริงครับอร่อยมากไม่หวานจนเกินไปด้วย”คำตอบของเขา อารยายิ้มกว้างอย่างมีความสุข ต่อให้ขายไม่ได้แต่ถ้าลูกชายชอบ ก็จะทำเอาไว้เผื่อติ
ตีตรารัก เวลาช่วยได้แน่หรือ
เป็นอีกวันของณภัทรต้องทำงานล่วงเวลา เพราะกว่าจะเคลียร์เอกสารมากมายกองระเกะระกะอยู่เต็มโต๊ะเหล่านี้ ให้เข้าที่เข้าทางเสร็จเรียบร้อยก็กินเวลาไปเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว สายตาคมกวาดมองไปโดยรอบชั้นที่ทำงาน ดูว่าไฟดวงยังไม่ได้ปิดก็จัดการปิดให้เสร็จสรรพ เวลานี้พนักงานล้วนกลับบ้านกันหมด รวมไปถึงเลขาของเขาด้วยแสงไฟบนท้องถนนยามค่ำคืนของเมืองใหญ่ ตึกสูงตระหง่านมากมายตั้งเรียงรายสวยงามอยู่โดยรอบทำให้คนนั่งอยู่หลังพวงมาลัยเพลินตาไม่น้อยณภัทรขับรถมุ่งหน้ากลับบ้าน ซึ่งผู้เป็นแม่น่าจะยังรอเขาอยู่เหมือนเช่นเคย การจราจรแม้จะหนาแน่น ทว่าก็ไม่ถึงกับติดแหง็กสามารถเคลื่อนตัวไปได้เรื่อย ๆ ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนรอยยิ้มเมื่อนึกถึงบุคคลกำลังจะกลับไปหาชายหนุ่มฝ่าการจราจรบนท้องถนน กลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ใช้ราว ๆ ครึ่งชั่วโมง รถยนต์สีดำขลับเลี้ยวเข้าไปจอดในโรงรถ เอื้อมหยิบสัมภาระวางอยู่อีกฝั่งขึ้นมา ขายาวก้าวลงจากรถด้วยท่าทีคล่องแคล่วจากนั้นร่างสูงสง่าผ่าเผยก็เดินตรงไปยังตัวบ้านหลังใหญ่ พอเข้ามาในตัวบ้านผู้เป็นแม่ก็นั่งรออยู่ที่เดิมอย่างที่คาดการณ์ไว้จริง“รอนานไหมครับ” ณภัทรก้มลงหอมแก้มตอบฟอดใหญ่ หย่อนกายนั่งลงข้างท่าน
ตีตรารัก ของขวัญล้ำค่า
ด้วยความที่แพรวพรรณเป็นลูกสาวคนเดียว เป็นหลานคนเดียวของเกวรินจึงไม่แปลกที่จะเป็นดังแก้วตาดวงใจของคนในบ้านทว่าทั้งสองตามใจไปแล้วต้องมีใครสักคนคอยห้ามปรามไว้บ้าง จะได้ไม่ออกนอกลู่นอกทางไปไหน ยังดีแพรวพรรณเป็นคนว่านอนสอนง่ายมาตั้งแต่เด็ก ทั้งเฉลียวฉลาดแม้จะมีดื้ออยู่บ้างแต่ก็ไม่เคยทำให้ผู้ใหญ่เสียใจเลยสักครั้ง“แพรวผิดไปแล้วค่ะ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก กินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวแพรวตักให้นะคะ”แม้จะรู้ว่าผู้เป็นแม่หวังดี แต่ว่าตนก็ทำผิดจริงถูกต่อว่าก็สมควรแล้ว เธอตักอาหารที่อาสาวสั่งมาไว้รอ ล้วนเป็นเมนูทุกคนชอบทานให้พวกท่านเพื่อเอาใจและเป็นการขอโทษก็เด็กช่างเอาใจอย่างนี้แล้วคนโตกว่าจะโกรธลงได้อย่างไร รอยยิ้มสุขใจตอบกลับการเอาใจใส่นี้จากนั้นก็หันมาทานอาหารกันอย่างรื่นเริงผ่านไปราว 15 นาที“อาเกศมีเรื่องน่ายินดีอะไรเหรอคะ ถึงได้ให้พวกเรามาทานข้าวข้างนอกกัน”“ไม่ใช่อาหรอกจ้ะ พ่อเราต่างหากเป็นคนบอกให้อาชวนเรามา ถ้าอยากรู้ก็ถามพ่อดูสิ” เกวรินยิ้มบาง ๆ ให้กับหลานสาวแล้วเลื่อนสายตาไปอีกฝั่ง“คุณพ่อเองเหรอคะ” ยิ้มกว้างหันมาทางผู้เป็นพ่อ ยกมือขึ้นคล้องแขนของท่านได้รับยิ้มอ่อนโยนกลับมา พร้อมทั้งฝ่าม
ตีตรารัก คนชอบฉวยโอกาส
ณภัทรก้มมองคนตัวเล็กตรงหน้าล้วงเอามือถือออกมาแล้วกดหน้าจอ“เสร็จแล้วฉันไปได้หรือยัง” เธอทวงถามคำสัญญา จะได้ออกไปจากตรงนี้เสียที และด้วยความสูงแตกต่างกันก็เลยต้องเงยขึ้นสูงแพรวพรรณตกอยู่ใต้อาณัติของณภัทรอีกครั้ง ตั้งท่าจะบริภาษถ้อยคำเจ็บแสบด่าทอคนชอบฉวยโอกาส หากแต่หารู้ไม่ว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้เอาเปรียบตนเองได้อย่างง่ายดาย“อื้อ” เสียงหายไปกับจูบอันเร่าร้อนจากคนตัวสูงกว่าเรียวปากหยักหนาละเลงจูบทั่วทั้งปากอวบอิ่มอย่างดุดัน ลงโทษในความดื้อรั้นของเธอ ลิ้นสากซอกซอนไล้เลียโพรงปากนิ่มอย่างถือสิทธิ์อยู่เนิ่นนานแพรวพรรณอ่อนระทวยวาบหวามให้กับสัมผัสอันร้อนแรง ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไหร่ก็ถูกวงแขนใหญ่รัดแน่นขึ้นตามไปด้วยจนแทบหลอมละลายเป็นคนเดียวกันกระทั่งกายเล็กหมดเรี่ยวแรงจะพยุงตัวต้องใช้ร่างสูงใหญ่เป็นที่แอบอิงณภัทรถึงได้ผละจูบเอาแต่ใจอย่างอ้อยอิ่ง“ครั้งนี้ผมแค่จะมาเตือน ถ้าคุณกล้าบล็อกเบอร์ผมอีกครั้งละก็ มันจะไม่จบแค่จูบเดียวอย่างวันนี้แน่” สายตาคมลึกล้ำฉายแววเจ้าเล่ห์ ยิ้มกริ่มยกขึ้นเมื่อสามารถปราบพยศสาวสวยได้อีกครั้งจากนั้นอ้อมแขนรัดแน่นก็คลายออกทันทีเมื่อเป็นอิสระแพรวพรรณก็วาดแ
ตีตรารัก เลือกสิว่าจะปลดบล็อกหรือไปกินข้าว
“ครับ ๆ เอาตามที่แพรวสะดวกก่อนก็ได้ พี่รอได้เสมอ” ถึงอย่างไรเธอก็ยังสอนอยู่ที่นี่ ยังมีเวลาเกลี้ยกล่อมอีกนาน“ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ ถ้าอย่างนั้นแพรวขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีธุระต่อด้วย”“ครับ ไว้วันหน้าเราไปทานข้าวด้วยกันอีกนะ”“ค่ะ”ระหว่างทางเดินกลับมายังลานจอด แพรวพรรณยังระแวงกลัวว่าณภัทรจะมาดักรออีกไหม จนกระทั่งพ้นประตูทางออกมาแล้วจึงได้เบาใจว่าคงไม่มีใครตามมาแน่ เธอจึงผ่อนฝีเท้าลงแล้วเดินอย่างสบายใจไปยังรถจอดอยู่ด้านหน้าทว่าอีกแค่ไม่กี่ก้าวก็จะถึงรถอยู่แล้ว กลับถูกมือใหญ่คว้าข้อแขนจากทางด้านหลังไว้เสียก่อน จากแรงกระชากอันรวดเร็วเธอจึงเสียหลักตกไปอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง“ทำอะไรอยู่ถึงพึ่งออกมา ผมรอคุณตั้งนานรู้บ้างไหม” เสียงทุ้มติดจะแข็งกระด้างเอ่ยถาม“ทำอะไรของคุณปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” แพรวพรรณตะคอกชายหนุ่มเสียงแข็ง มองเขาด้วยสายตาวาวโรจน์อย่างไม่พอใจ เธอใช้แรงที่มีดิ้นรนให้หลุดจากการกอดรัดของวงแขนอันแข็งแกร่งณภัทรมองไปโดยรอบเมื่อไม่เห็นใครก็อุ้มเจ้าของใบหน้าบึ้งตึงหลบไปอยู่ในมุมลับตาข้างรถของเธอ“จะเสียงดังทำไมเรียกให้คนมาดูคุณกับผมกอดกันงั้นเหรอ” ณภัทรยื่นหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวานกำลัง
ตีตรารัก อยากเป็นครูสอนพิเศษอย่างนี้มากกว่า
เขมจิรารับมือถือเครื่องเล็กมาจากมืออีกฝ่าย ข่าวนี้! เธอยังไม่เห็นจริง ๆ จากนั้นก็ไล่อ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย“เขาติดต่อให้ฉันไปแสดงในงานผ่านพี่เจต โดยใช้ทุนเป็นข้ออ้างเพื่อให้ยอมตกลง”“เดี๋ยว ๆ ฉันขอคิดก่อน ทำไมถึงลามไปถึงคุณเจต ชักเริ่มงงไปหมดแล้ว” นิ้วเล็กยกขึ้นนวดขมับ มันเต้นตุบ ๆ เนื่องจากใช้ความคิดหนักขึ้น“ผู้ชายคนนั้นกับพี่เจตเป็นเพื่อนกัน”“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันซับซ้อนขึ้นไปเรื่อย ๆ แบบนี้ล่ะแพรว เขาเหมือนจงใจเข้าหาแกตั้งแต่แรก ใช่ไหม”“ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ที่ทำให้ไม่แน่ใจคือ...เขาทำมันไปเพื่ออะไร”เขมจิราเริ่มขบกัดริมฝีปากของตนเองเมื่อเริ่มใช้ความคิด สองสาวประสานสายตากัน ต่างคนก็ต่างพยายามค้นหาสาเหตุ แรงจูงใจของเรื่องราวทั้งหมดว่ามันคืออะไรกันแน่“เฮ้อ...”“เฮ้อ...”ทว่าก็มีแต่ความว่างเปล่า เพราะไม่มีใครคิดออกเลยสักคน นอกจากถอนหายใจออกมาพร้อม ๆ กัน“แล้วเขายังมารังควานแกอยู่ไหม”“อืม...เมื่อไม่กี่วันเขาก็โทรมา ไม่รู้ไปได้เบอร์ฉันมาจากไหน”“นี่แสดงว่าเขาจะไม่ยอมจบง่าย ๆ งั้นแกก็ต้องระวังตัวให้มากขึ้นนะ ไม่รู้ว่าที่เขาทำไปทั้งหมดต้องการอะไรกันแน่ เอ๊ะ! หรือจะเป็นเพราะบริษัทของพ่อ
ตีตรารัก ฉันไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว
“อืม ฉันสัญญาว่ามาสิ” แววตาเต็มไปด้วยความสับสนว้าวุ่นสร้างความหวั่นใจให้เธอไปด้วยแพรวพรรณเปรียบดั่งแก้วตาดวงใจของคนในบ้าน และยังเป็นคนสดใสร่าเริงอยู่เสมอ แต่บัดนี้กลับมีความหมองเศร้ามันคือเรื่องอะไรกันแน่“ฉันรอฟังอยู่นะแพรว แกซีเรียสเรื่องอะไร”แพรวพรรณยืดตัวนั่งตรงดิ่ง สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเริ่มเรียบเรียงถ้อยคำ“คืนนั้นที่คลับนั่น พวกการ์ดพาตัวฉันไปแกจำได้ไหม”เขมจิรากลอกตาไปมาทวนความคิดตามที่เพื่อนบอก“วันที่ไปฉลองกันในทีคลับนั่นใช่ไหม”“คืนนั้นนั่นแหละ”“แกบอกว่ากลับถึงบ้านตอนตีสอง หรือมีอะไรที่มากกว่านั้น” เขมจิราเริ่มซักไซ้ รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล เหมือนมีอะไรแอบแฝงในน้ำเสียงของเพื่อนใบหน้านวลเนียนตีสีหน้าเคร่งเครียด แพรวพรรณส่ายหน้าปฏิเสธในคำถามนั้น“ฉันไม่ได้กลับบ้านเลยต่างหาก แล้วก็ยังโกหกพ่อกับแม่ด้วยว่าอยู่กับแกทั้งคืน”“แพรวนี่แก!” เขมจิราเอ่ยออกมาเสียงหวิว มันเกิดอะไรขึ้นกับแพรวพรรณในคืนนั้นกันแน่ แล้วทำไมต้องโกหกทุกคนแบบนั้น!อากัปกิริยาตื่นตกใจรวมถึงแววตาเคลือบแคลงสงสัยของเขมจิรา แพรวพรรณยิ่งรู้สึกแย่ลง ความหวาดกลัวหลั่งไหลเข้ามาจนหวาดหวั่นในใจ ใบหน้าเศร้าก้มต่ำสายต
ตีตรารัก รอบตัวมักจะเจอเรื่องราวแปลก ๆ
ภายในห้องทำงานอันเงียบสงบณภัทรยังคงนั่งทำงานเหมือนเช่นเคย นับตั้งแต่ได้ขึ้นมาดำรงตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดแทนผู้เป็นพ่อ งานในมือต้องเร่งให้เสร็จตามกำหนดที่แจ้งกับลูกค้า แล้วต้องออกมาอย่างมีประสิทธิภาพด้วยที่ผ่านมาไม่ง่ายเลยเมื่อต้องทำให้เหล่าผู้ถือหุ้นรายอื่น ๆ ยอมรับพร้อมทั้งเชื่อใจในตัวเขา ต้องแลกมาด้วยเวลาและความเป็นอิสระที่เคยมี ชายหนุ่มลงทั้งแรงกายแรงใจกว่าจะกอบกู้เอ็นเจดับบิลให้กลับมาอยู่ในสภาพนี้ได้ระหว่างง่วนอยู่กับเอกสารกองโต สายตาคมก็เลื่อนไปยังหน้าจอที่สว่างขึ้นของมือถือ ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามา“ครับแม่”[ยังทำงานอยู่อีกเหรอภัทร] ปลายสายถามเสียงนุ่ม“ครับ แต่อีกเดี๋ยวก็จะเสร็จแล้ว แม่ไม่ต้องรอผมขึ้นห้องนอนก่อนได้เลย” เมื่อเหลือบดูเวลาที่เลยมื้อเย็นมานานก็ไม่อยากให้ท่านต้องนั่งรอเหมือนดังเช่นทุกวัน[ลูกกินข้าวกินปลาหรือยัง อย่าเอาแต่ทำงานจนไม่ดูแลตัวเองรู้ไหมภัทร]“ผมสั่งขึ้นมากินแล้วครับ”[แล้วอีกนานไหมกว่าจะกลับ]“น่าจะอีกสักครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เสร็จแล้วผมจะรีบกลับบ้านเลย” ชายหนุ่มกรอกเสียงร่าเริงตอบกลับผู้เป็นแม่ให้ท่านคลายความกังวลเรื่องของเข
You may also like
เรื่องสั้นอีโรติก HOT NC 25+++
C32.7K viewsชายายอดเสน่หา
อักษรามณี16.7K viewsเศรษฐีสาวขอเอาคืน
เกาลัดไม่หวาน64.2K viewsลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ
ผู้แสวงหาชีวิตที่เป็นสุข57.7K viewsคุณพระอาทิตย์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
Pam1810 viewsโปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร
Pam1844 viewsคุณชายสาม ยัยตัวแสบของคุณโชว์เทพอีกแล้ว!
จือจือแสนขยัน12 views3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย
Sadistic_X15.2K views
